Η Ίλια Παπαδοπούλου είναι 21 χρονών, μοντέλο και είναι όμορφη Ελληνίδα Trans

Την Ίλια δεν την ήξερα. Μια πρώτη γνωριμία έγινε πριν από μερικές ημέρες, όταν έφθασαν στο mail μου ορισμένες φωτογραφίες της, από έναν συνάδελφο. Η Ίλια Παπαδοπούλου είναι μοντέλο -σαφώς-, φωτογράφος, 21 ετών και σίγουρα κάποιοι από τους 10.500 followers της στο Instagram, οφείλονται στο outing που έκανε το περασμένο καλοκαίρι, στο Down Town. Η Ίλια είναι trans γυναίκα.

Αν και «δεν πρέπει» να μπλέκονται τα επαγγελματικά με τα προσωπικά, στα πρώτα λεπτά της συνάντησής μας, νιώθω λίγο σαν να έχω βγει ραντεβού. Καθόμαστε στο πατάρι του συγκεκριμένου καφέ, μόνο οι δυο μας και μιλάμε για ταξίδια. Μου λέει ότι ένα από τα θετικά του μόντελινγκ, είναι πως ταξιδεύεις δωρεάν συνέχεια. «Ακόμη και αν δεν καταφέρεις τίποτα στον συγκεκριμένο χώρο, στο τέλος θα σου έχουν μείνει τα ταξίδια», λέει χαρακτηριστικά.

Την ενοχλεί ο καπνός από τα τσιγάρα που έχουν αφήσει οι προηγούμενοι θαμώνες, ενώ δεν σκέφτεται καν τον καφέ ως επιλογή, όταν έρχεται η σερβιτόρα, για να παραγγείλουμε. Παίρνει χυμό και συνεχίζει να μιλά για προορισμούς. «Έχω πάει ήδη Λονδίνο και Μιλάνο. Μου λείπει το Παρίσι προς το παρόν, ώστε να συμπληρώσω τους fashion προορισμούς και μετά το Λος Άντζελες, η Νέα Υόρκη - γιατί όχι;».

Ρωτώντας την πώς μπήκε στον κόσμο της μόδας, μου απαντά ότι ήταν κάπως τυχαία η ενασχόλησή της με τον συγκεκριμένο κλάδο, με την έννοια ότι δεν το κυνήγησε. «Κοίτα, δεν είμαι πολύ φανατική με τη μόδα ως ιδέα. Μάλιστα, η μόδα αυτή καθαυτή, ως κοινωνική δομή, είναι λίγο σαν το ποδόσφαιρο - χειραγωγεί. Κάθε άνθρωπος πρέπει να πορεύεται με τα δικά του κριτήρια και να μην πτοείται ή καθοδηγείται από μόδες. Θεωρώ ότι η βασική χρήση της μόδας είναι να λανσάρει νοοτροπίες και όχι "κουτάκια". Να ανοίγει το μυαλό των ανθρώπων. Τέτοια παραδείγματα είναι η χειραφέτηση της γυναίκας με την κοντή φούστα ή τα παντελόνια. Επίσης, εικόνες όπως τα trans μοντέλα, τα μαύρα μοντέλα, τα ανάπηρα μοντέλα», τονίζει.

Παρατηρώντας τις πραγματικά εντυπωσιακές αναλογίες της καθώς μιλάει, τη ρωτώ για τον «πρωταθλητισμό» και τις δυσκολίες του μόντελινγκ. «Είναι άραγε "πρωταθλητισμός" ή κάτι παραπάνω;», επιστρέφει την ερώτηση και συνεχίζει: «Ίσως μοιάζει με το bodybuilding μόνο. Είναι πολύ αυστηρά τα πράγματα. Τα περισσότερα κορίτσια δεν τρώνε. Έχω συγκατοικήσει με μοντέλα σε διαμερίσματα και εννοείται πως όλα αυτά που ακούγονται για νευρικές ανορεξίες κτλ, είναι αλήθεια. Κρατώ και εγώ ένα πρόγραμμα διατροφής, αλλά δεν το πάω στα άκρα. Επίσης, κάτι που δεν ξέρουν πολλοί για τον χώρο μας, είναι πως υπάρχει φοβερή απόρριψη. Δεν ξέρω, αν συναντάται σε άλλα επαγγέλματα τόσο πολύ. Αυτό που σου λέω ισχύει για όλα τα μοντέλα ανεξαιρέτως. Η Gisele, για παράδειγμα, είχε περάσει άπειρες απορρίψεις, μέχρι τα 24-25 της. Είναι δύσκολα. Σε κολλάνε στον τοίχο και σε μετρούν με τα εκατοστά», αναφέρει.

Η Ίλια, αν δεν έχει δουλειά, ξυπνάει πάντα αργά. Ενώ, όπως λέει χαρακτηριστικά, «αν έχω δουλειά, δηλαδή casting, το μαθαίνω μια ώρα νωρίτερα - έτσι λειτουργεί το σύστημα». Της αρέσει πολύ να παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια, τύπου Heroes of the Storm, StarCraft, League of Legends, ενώ παλιότερα είχε «καεί» με το World of Warcraft. «Μου αρέσουν τα virtual reality games. Μάλιστα, μικρή, ήθελα να σπουδάσω κάτι σχετικό με gaming και animation. Τώρα, δεν έχω πολύ χρόνο, άρα παίζω δυο-τρία παιχνίδια προτού κοιμηθώ». Κατά τα άλλα, θα πάει γυμναστήριο -αν και βαριέται-, ενώ θα έλεγα ότι τιμά δεόντως το hashtag #nights_out, μιας και βγαίνει αρκετά συχνά.

«Μικρή, πώς ήσουν; Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;», τη ρωτώ. «Πολύ βαρετά», απαντά εύκολα. «Δεν έχω δακρύβρεχτες ιστορίες να σου διηγηθώ. Ισχύει, πάντως, ότι είχα σημάδια πως πήγαινε προς τα εκεί το πράγμα. Η μαμά μου το ήξερε, το είχε καταλάβει. Όταν ήμουν τεσσάρων-πέντε, ήξερε ότι είχε ένα κοριτσάκι. Αργότερα, βέβαια, το ξέχασε - και εγώ μαζί. Ήμουν καλή μαθήτρια και δεν υπήρχε χρόνος να σκεφτώ τα περί φύλου. Στα 15-16 μου είχα τις πρώτες σοβαρές αναζητήσεις. Είχα συναίσθηση τι είμαι, τι κάνω, τι θέλω - όλα αυτά. Προσωπικά, καταρρίπτω μύθους που ακούγονται κατά καιρούς ότι οι trans γυναίκες, όταν ήταν αγόρια, έπαιζαν με κούκλες. Εγώ έπαιζα games και με στρατιωτάκια. Βασικά, ένα trans άτομο δεν χρειάζεται να εναρμονίζεται με τα στερεότυπα του φύλου του - κανείς άνθρωπος βασικά». «Τη μετάβαση, την ξεκίνησα γύρω στα 17, αν και κυκλοφορούσα ήδη έναν χρόνο με σχεδόν γυναικεία εμφάνιση», συνεχίζει. «Ουσιαστικά ήμουν κορίτσι, απλώς κυκλοφορούσα με άλλο όνομα. Ωστόσο, όλο αυτό μου προκαλούσε δυσφορία. Έτσι, το αποκάλυψα "επίσημα" στον περίγυρό μου και το πήραν μια χαρά. Ξεκίνησα μια ορμονοθεραπεία, αργότερα έκανα ό,τι άλλο έπρεπε να κάνω, άλλαξα τα στοιχεία μου στην ταυτότητα και αυτό ήταν. Υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες σαν τη δική μου», λέει η Ίλια.

Όπως μου διηγείται, οι αντιδράσεις από την οικογένειά της (μαμά, μπαμπάς και δύο δίδυμες μεγαλύτερες αδελφές, αλλά και συγγενείς) ήταν άψογη. Φίλους δεν είχε από τα παιδικά της χρόνια, αν και «τώρα, με θυμούνται. Δεν τους κατηγορώ 100%. Αν και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, όταν έχεις το προνόμιο να είσαι στο φύλο που νιώθεις, σε αποδέχονται πιο εύκολα. Γι' αυτό τώρα που έχω ολοκληρώσει τη μετάβαση, μπορώ να συναναστραφώ καλύτερα με άτομα από το παρελθόν μου. Είμαι και εγώ πιο άνετη. Ωστόσο, φίλους έκανα σχετικά πρόσφατα στη ζωή μου. Είναι και θέμα χαρακτήρα, καθώς είμαι αρκετά δύσκολος άνθρωπος», λέει κουνώντας τα χέρια της.

Παρατηρώ ένα καλλιγραφικό tattoo στο αριστερό της χέρι, αλλά δεν καταλαβαίνω τι γράφει. «Τι λέει;», τη ρωτώ δείχνοντας το τατουάζ. «Riot», αποκρίνεται. «Δεν είναι από το LoL, δεν είμαι τόσο "καμένη"», προσθέτει γελώντας - αναφέρεται στη Riot, την εταιρεία πίσω από το game League of Legends. «Σημαίνει ταραχή, επανάσταση με σαματά», συμπληρώνει. «Για να αλλάξει κάτι, οτιδήποτε και αν είναι αυτό -οικονομία, πολιτική, LGBTQ-, πρέπει να γίνει κάτι ριζοσπαστικό. Όχι βίαιο, αλλά φασαριόζικο, χειροπιαστό, στον δρόμο», λέει εξηγώντας μου την ιδέα πίσω από το tattoo της.

«Έχεις κατεβεί ποτέ σε πορείες;», τη ρωτώ. «Ναι, πρόσφατα μάλιστα ήμουν και σε μια που αφορούσε τα δικαιώματα των trans ατόμων». Πηγαίνοντας την κουβέντα προς τον ακτιβισμό, μου αναφέρει αναλυτικά τις διεκδικήσεις της LGBTQ κοινότητας στην Ελλάδα:

- Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου για τα trans άτομα και αλλαγή των στοιχείων της ταυτότητας με απλή αίτηση, χωρίς δικαστική παρέμβαση και χωρίς χειρουργικές επεμβάσεις και ορμονοθεραπεία.
- Εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου και σοβαρότερες ποινές στα εγκλήματα μίσους λόγω ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού.
- Τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, που πληρούν τις προϋποθέσεις για υιοθεσία που θα έπρεπε να πληροί κάθε άλλο ζευγάρι.
- Γάμος για τα ομόφυλα ζευγάρια και σύμφωνο συμβίωσης ολοκληρωμένο σε ό,τι αφορά τυπικά θέματα (επίσκεψη σε νοσοκομείο, διαχωρισμός περιουσίας μεταξύ του ζεύγους κτλ).
- Ίση μεταχείριση στην εργασία (το να απορρίψει ένας εργοδότης κάποιον/α εργαζόμενο/η λόγω ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού διώκεται ποινικά).

«Σου στέλνουν μηνύματα στο Facebook;», τη ρωτώ. «Ποιοι; Γκόμενοι;», λέει αστειευόμενη. «Όχι, άλλα άτομα σχετικά με τη μετάβασή τους», διευκρινίζω. «Ναι, με προσεγγίζουν πολλά παιδιά και καλά κάνουν. Είμαι καλή πηγή πληροφοριών, με την έννοια ότι δεν θα τους πω ψέματα. Διότι, στο YouTube, για παράδειγμα, κυκλοφορούν άπειρα βίντεο που έχουν ανεβάσει trans άτομα σχετικά με την πορεία της μετάβασής τους, ωστόσο τα trans άτομα, επειδή περνάμε πολύ δύσκολα, έχουμε την τάση να ωραιοποιούμε κάποιες φορές τα πράγματα και εκεί που μπορεί μια αλλαγή να σου πήρε έξι μήνες, εσύ να προβάλλεις στο Ίντερνετ ότι την κατάφερες μέσα σε δυο-τρεις μήνες. Η διαδικασία αυτή δεν είναι ούτε εύκολη ούτε γρήγορη. Θέλει αρκετά χρόνια, πολλή υπομονή και τη βοήθεια της οικογένειας, αλλά και της φύσης, για να φθάσεις στην επιθυμητή εικόνα σου». «Γκόμενοι, σου στέλνουν;», τη ρωτώ, μιας και το ανέφερε. «Δεν έχω παράπονο. Το έχω ζήσει και αυτό πολύ έντονα. Όταν είσαι trans γυναίκα, νομίζω ότι έτσι και αλλιώς γίνεσαι μαγνήτης πολλών φλερτ. Δεν έχω ψυχολογήσει γιατί, αλλά υπάρχει μια σεξουαλικοποίηση των trans γυναικών - κακώς, αλλά υπάρχει. Φαντάζομαι ότι ευθύνεται το Ίντερνετ, η πορνογραφία, ίσως και το γεγονός ότι ένας άνδρας θέλει να δοκιμάσει κάτι καινούριο. Όμως, σε μια post op trans, δεν έχει να δοκιμάσει κάτι νέο. Οπότε, ίσως τελικά να καταλήγουμε πάλι στην πατριαρχία και στο ότι ίσως κάποιοι βρίσκουν ερωτικό σε μια γυναίκα να έχει ανδρικά στοιχεία. Ειλικρινά, δεν ξέρω».

«Ποιο είναι το μεγάλο σου όνειρο;», τη ρωτάω για τελευταία φορά on the record. Η απάντησή της είναι ειλικρινής. «Τα trans άτομα έχουμε ένα κακό. Αφιερώνουμε δύο, τρία, τέσσερα χρόνια μέχρι να φθάσουμε εμφανισιακά στο φύλο που θέλουμε και όταν το καταφέρνουμε αυτό, έπειτα συνειδητοποιούμε πως πρέπει να ζήσουμε, πως τώρα ξεκινά η ζωή. Για εμένα, ευτυχώς, αυτό ήταν πιο ομαλό και δεν ένιωσα πως αυτός ήταν ο απόλυτος στόχος της ζωής μου. Πιο πολύ ένιωσα σαν να διόρθωσα ένα λάθος. Οπότε, για όνειρα δεν ξέρω να σου απαντήσω, αλλά σκοπεύω σύντομα να μετακομίσω στο Λονδίνο και να πραγματοποιήσω εκεί τα επόμενα βήματά μου στο μόντελινγκ και τη φωτογραφία».

Φεύγοντας, της αναφέρω κάτι που ήξερα για αυτήν, αλλά δεν μου το επιβεβαίωσε στη διάρκεια της συνέντευξης. «Έχω μάθει ότι βρίζεις συνέχεια», λέω και προτού προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση μου, λέει εμφατικά: «Ω, ναι. Ειδικά με την παρέα μου ξεφεύγει το πράγμα. Βασικά, εκφράζομαι πολύ αληθινά, αυτό είναι όλο και τόση ώρα κρατιέμαι, επειδή δεν γνωριζόμαστε καλά. Πάντα κονταροχτυπιούνται δυο διαφορετικοί κόσμοι μέσα μου: ο πιο κυριλέ και ο πιο ροκ. Αυτό ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Από το πού θα βγω για ένα ποτό, μέχρι το πώς θα ντυθώ».

Πηγή: Vice.com.gr