Αλήθεια, εσένα ποια είναι η άποψη σου για την ομοφυλοφιλία;

Στους μάλλον σκοτεινούς καιρούς που ζούμε η οποιαδήποτε υποστηρικτική φωνή ως προς το δικαίωμα του ατόμου να ζει και να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του είναι ευπρόσδεκτη και σημαντική. Πόσο μάλλον όταν έχει να κάνει με ένα τόσο προσωποπαγές δικαίωμα όπως η σεξουαλική ικανοποίηση ή η ικανοποίηση της συντροφικότητα του ανθρώπου. Γιατί μιλάμε για το πιο βαθύ πυρήνα της προσωπικότητας και της ιδιωτικότητας του, κάτι, που αν το σκεφτούμε καθαρά λογικά θα μας φανεί αμέσως αδιανόητο - σχεδόν παρανοϊκό - το γεγονός ότι έχει φτάσει να απασχολεί – κυρίως αρνητικά – τόσους ανθρώπους, ενώ αφορά κάποιον άλλον τρίτον άνθρωπο.
Στα πλαίσια του σημερινού δημόσιου διαλόγου, με αφορμή κάποιες θεσμικές αλλαγές (ιδιωτικό σύμφωνο συμβίωσης) ή κάποιο σχόλιο – δήλωση του χ ατόμου που ανήκει στο «ελληνικό δημόσιο χώρο» (από βουλευτές μέχρι celebrity της τηλεόρασης), το θέμα συζητιέται ξανά και ξανά με την ίδια ευκολία και επιπολαιότητα.
Κατ' αρχάς θα ήταν ανώφελο να ασχοληθούμε με τα επιχειρήματα των πολέμιων που ξεκινούν από μία μάλλον αρκετά «διεστραμμένη» βάση. ( Πόσο πολύ μπορεί να τους ενοχλεί το πώς κάποιος τρίτος θα συνάψει ερωτική σχέση;) Είναι ένα γεγονός που θα πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον των επιστημόνων και ψυχιάτρων όχι προς τους ομοφυλόφιλους στους οποίους στρεφόταν η αξιοσέβαστη κοινότητα τους ως τα τέλη του 20 αιώνα, αλλά προς τους πολέμιους της ομοφυλοφιλίας, ως προς τα ψυχαναλυτικά κίνητρα μιας τέτοιας αντίδρασης Γι' αυτό το λόγο θα κάνουμε μόνο μία απλή αναφορά της θλιβερής τους εικόνας. Γιατί είναι πραγματικά θλιβερό το να ακούς όχι μόνο από αγράμματους λαϊκούς ανθρώπους και παπάδες αλλά ακόμα και από επιστήμονες αντίστοιχες – επιεικώς - ανοησίες. (Πρόσφατα διάβασα ένα παντελώς παραπλανητικό «επιστημονικό» άρθρο για το πώς οι γυναίκες ομοφυλόφιλες είναι πιο πιθανό να πάθουν καρκίνο στον τράχηλο. Φυσικά το άρθρο στα ψιλά γράμματα, εννοούσε ότι οι περισσότερες ομοφυλόφιλες γυναίκες, ενοχοποιημένες πολύ ακόμα για τις επιλογές τους και λόγω κοινωνικής ντροπής πηγαίνουν λιγότερο συχνά στο γυναικολόγο για το απαραίτητο ετήσιο τεστ παπ.
Ποιος όμως έφτασε να διαβάσει τη «λογική» συνέχεια – πέρα από το ότι ακόμα και αυτό δεν στηριζόταν σε κάποια στατιστική έρευνα – και δεν έμεινε στον τρομοκρατικό τίτλο «γυναίκες ομοφυλόφιλες πιο ευάλωτες στον καρκίνο του τραχήλου; Το άρθρο το υπέγραφε άντρας, ιατρός ανδρολόγος. Μάλιστα...). Όποιος όμως και να είναι ο επιστημονικός τους τίτλος, όσο και να χρησιμοποιούν συνήθως μια πιο πολύπλοκη - λαϊκά «ψαρωτική» - γλώσσα, η εκφορά μιας αρνητικής άποψης για τους «ομοφυλόφιλους» αποτελεί απλά και κοφτά δείγμα πολύ χαμηλής νοημοσύνης. Πρόκειται λοιπόν είτε για κοινώς ηλιθίους είτε για ανθρώπους ασταθείς ψυχολογικά είτε και για τα δύο. (η «άποψη» τους ενδέχεται να στηρίζεται σε προσωπικές ανασφάλειες που αφού τους εμπόδιζαν να είναι ειλικρινείς με τη δική τους προσωπική φύση, φθονούν όποιον κατάφερε να βρίσκεται σε αρμονία με την επιθυμία του). Πέρα όμως από τους πολέμιους, υπάρχουν ευτυχώς και πάρα πολλοί υποστηρικτές της «τάσης» , οι οποίοι με κάθε αφορμή σπεύδουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των «ομοφυλοφίλων». Δυστυχώς όμως, τις περισσότερες φορές να επιχειρήματά τους εντάσσονται στην κατηγορία του «ναι μεν αλλά...» σαν να ξεκινούν με τις ίδιες αποδοχές των ανόητων στους οποίους «αντιτίθενται». Έτσι, το «σκηνικό» στον δημόσιο διάλογο διαμορφώνεται κάπως έτσι: Οι πολέμιοι μιλάνε για παρά φύση δραστηριότητα που είναι επικίνδυνη και μεταδοτική καθώς είναι θέμα επιλογής και όχι φύσης κτλ κτλ και οι υποστηρικτές απαντούν ανεπαρκώς ως εξής: «Δεν είναι θέμα επιλογής, αυτοί οι άνθρωποι έτσι είναι, πρέπει να τους αποδεχτούμε»... ή «και οι παπάδες τα κάνουν, τι υποκρισία!» ... ή «θέλουμε δεν θέλουμε είναι μία πραγματικότητα της κοινωνίας την οποία πρέπει να τη δεχτούμε» ...ή για την υιοθεσία « μα είναι καλύτερο να μεγαλώνει κάποιο παιδί κάπου που το δέρνουν και το κακομεταχειρίζονται;»... όπως και το πιο αστείο από όλα συνήθως σε διαμάχη μεσημεριανού πάνελ με παπάδες : «ο Χριστός δεν είπε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον ; και να ανεχόμαστε;»
Όλα αυτά και άλλα πολλά προσπερνούν την βασική αιτία, την πηγή της «παρεξήγησης» και της σύγχυσης που υπάρχει το μυαλό μας. Γιατί το ζήτημα λύνεται καθαρά λογικά, και πολιτιστικά στα πλαίσια της κατανόησης των ορίων εντός των οποίων κάθε ένας μας δικαιούται να δρα. Έτσι, και στους δύο υποστηριχτές και πολέμιους απαντάμε το εξής απλό: Το να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος είναι μία πραγματικότητα του. Το πώς έφτασε εκεί, δεν έχει καμία σημασία για να το βάζουμε σε συζήτηση. Για όποιον μάλιστα γνωρίζει από κοντά την κατάσταση, στην ομοφυλοφιλία μπορείς να φτάσεις από διάφορες διαδρομές, πέρα από το ότι γεννήθηκες έτσι (που είναι και αυτό μία πιθανότητα φυσικά). Όταν όμως αυτό γίνει γεγονός, θέλει απίστευτη δύναμη για να το ακολουθήσεις. Όχι επειδή δεν συνηθίζεται μόνο... Αλλά επειδή σχετίζεται με το σεξ. Δεν ζούμε απλώς σε μία κοινωνία που η ομοφυλοφιλία είναι κάτι κατακριτέο. Αυτή είναι μία απλούστευση. Ζούμε, αν κάποιος θέλει να κοιτάξει πιο πίσω από αυτό , σε μία κοινωνία όπου τα άτομα δυσκολεύονται γενικά να είναι ειλικρινείς με αυτό που ζητάει το σώμα τους και οι σεξουαλικές τους ανάγκες. Όποιες και να είναι αυτές. Ακόμα και σήμερα λόγου χάρη, για πολλές γυναίκες, το σεξ και ο οργασμός τους είναι μία δευτερεύουσα παραλειπόμενη δραστηριότητα σε μία σχέση, σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις ένα ¨αναγκαίο κακό» για να έχεις όλα τα υπόλοιπα. Όταν ακούς πασίγνωστο σεξολόγο να μιλάει σε επίσης πασίγνωστη αγωνίστρια τηλεπαρουσιάστρια για το πόσο περιττός μπορεί να είναι ο γυναικείος οργασμός και να καθησυχάζει κοινωνικά τις γυναίκες που τον ψάχνουν και δεν το βρίσκουν καταλαβαίνει κανείς σε ποιο σημείο άγνοιας βρισκόμαστε. Ή όταν ένας άντρας θεωρεί ότι η θεμιτή «εξουσία» που χρησιμοποιεί σε μία σεξουαλική πράξη, επεκτείνεται και όταν τελειώσει την πράξη τους αυτή και στις υπόλοιπες κοινωνικές δραστηριότητες, έχει επίσης κάτι παρανοήσει ως προς την έκταση της εξουσίας του. Είναι σημαντικό λοιπόν να παραδεχτούμε ότι είναι αρκετοί αυτοί που αγνοούν το σώμα τους. (Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πάρα πολλά ψυχολογικά θέματα, «ανώμαλες» ετεροφυλικές σχέσεις κτλ, καθώς κατά τη λογική ομολογία για να προχωρήσει ομαλά μία σχέση πρέπει συνήθως να γνωρίζει κανείς την σεξουαλική του αλήθεια και να την ομολογεί – προσφέρει σε αυτόν που επιθυμεί ). Όπως και να χει, είτε την έχεις βρει την αλήθεια σου, είτε όχι, είτε θες να τη βρεις είτε όχι, το τρόπο με τον οποίο συνάπτει σχέσεις κάποιος άλλος δεν έχεις κανένα δικαίωμα να τον περιορίσεις.
Μπορείς να κουτσομπολέψεις γιατί είσαι αδύναμος , ελλιπής και κακός, μπορείς να το κοροϊδέψεις γιατί σε κάνει να νιώθεις καλύτερα το να τονίζεις στον τρύπιο εαυτό σου ότι εσύ αντιθέτως ανήκεις δήθεν στην άλλη μεγάλη κατηγορία, αλλά δεν δικαιούσαι να έχει οποιαδήποτε παρέμβαση στη ζωή του. Είτε είναι από τη γέννησή του ομοφυλόφιλος είτε το έχει επιλέξει ( αλήθεια από πότε η επιλογή δεν είναι άξια προστασίας;), δεν δικαιούσαι να έχεις γνώμη για το πώς θα ζήσει ο άλλος. Δεν περιμένει κανένας ομοφυλόφιλος από εσένα να του πεις αν κάνει το σωστό ή το λάθος. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να στηρίζεται η σχέση του σαν πολίτη με το κράτος πάνω στην άποψή σου για το πώς κάποιος τρίτος πρέπει να συνουσιάζεται και να αγαπά. Είναι το ευρύτερο δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση και στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του . Είναι λοιπόν τελικά παραπλανητική και προσβλητική η ερώτηση: εσένα ποια είναι η άποψή σου για την ομοφυλοφιλία; Ή ακόμα χειρότερα: εσύ τι λες; Πρέπει να τους επιτρέψουμε να παντρεύονται; Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ταινία, δεν είναι φαγητό, δεν είναι ένα φαινόμενο του θερμοκηπίου που χρήζει σχολιασμού. Η παραχώρηση σε αυτούς των δυνατοτήτων και δικαιωμάτων που έχουν όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν είναι ένα πολύπλοκο θέμα με πολλά επιχειρήματα που πρέπει να το δούμε από εδώ και από εκεί και από παρά πέρα. Δεν είναι παραβατική συμπεριφορά, κάποιος φόνος, εμπόριο ναρκωτικών, η τρύπα του όζοντος που μεγαλώνει, ή τα συγκρουσιακά συμφέροντα σε μία οικονομία. Είναι το δεδομένο του να είσαι ο άνθρωπος που επιθυμείς, και να ζεις όπως θέλεις να ζήσεις. Με λίγα λόγια, δεν δικαιούσαι να έχεις άποψη για την ομοφυλοφιλία. Όταν λοιπόν οι υποστηρικτές τονίζουν απλώς το πόσο αναγκαστικό και χωρίς επιλογή είναι για κάποιους ανθρώπους (πρόσφατα διάβασα άρθρο ενός πολύ συμπαθή κατά τα άλλα δημοσιογράφου, που για να απαντήσει σε σχετικές δηλώσεις ενός πανηλίθιου ομοφοβικού βουλευτή παρέθετε στατιστικά στοιχεία για το πόσο η ομοφυλοφιλία είναι εκ γενετής κατάσταση), φαίνεται σαν να συμφωνούν με τους πολέμιους στο εξής:
Έχουν δικαίωμα να κάνουν ό, τι θέλουν (η σαφής διαφωνία τους) γιατί δεν είχαν επιλογή να κάνουν κάτι άλλο. Και απευθείας υποβοηθείται το μυαλό των ανθρώπων να σκεφτούν: μάλλον είναι κάτι κακό, αλλά πρέπει να το επιτρέπουμε καθώς δεν γίνεται αλλιώς, αυτοί οι άνθρωποι έτσι είναι, τι θα τους κάνουμε, θα τους πετάξουμε στο περιθώριο; Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς , αν μπορούσαν θα ήταν νορμάλ σαν και εμάς. Είναι λοιπόν όπως κάτι από τα πολλά ελαττώματα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος... Αλλά επειδή είμαστε μορφωμένοι ή προοδευτικοί ή απλώς καλοί και αγαθοί (ο χριστός τους αγαπάει όλους) μπορούμε να το δικαιολογούμε, έτσι, από δύναμη ψυχής. Όπως λέμε για κάποιον δολοφόνο: σκότωσε αλλά δεν είχε άλλη επιλογή, ήταν σε άμυνα, ή ήταν κατάσταση ανάγκης, ή είχε φτάσει στο αμήν... Δηλαδή μία επιχειρηματολογία που ταιριάζει σε πράγματα που έχουμε ανάγκη να δικαιολογήσουμε παίρνοντας αυτομάτως ως δεδομένο ότι πρόκειται για λάθη. Δεν χρειάζεται λοιπόν να δικαιολογήσουμε τίποτα! Γιατί η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι κακό ούτε κάτι καλό. Δεν είναι κάποιο λάθος που συνέβη ή κάτι σωστό που αποκαταστάθηκε. Είναι μια στάση που δεν επηρεάζει κανέναν, δεν κάνει κακό σε κανέναν και γίνεται συναινετικά (το συναινετικά για τους ηλίθιους που συγχέουν την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία ή την κτηνοβασία). Σε κάποιον που μιλάει αρνητικά για την ομοφυλοφιλία λοιπόν η συζήτηση τελειώνει απλώς με ένα: «Δεν σε αφορά, δεν σου πέφτει λόγος!»
Ή σε περίπτωση που ο άνθρωπος που τα λέει αυτά μας ενδιαφέρει λίγο παραπάνω : «Είναι ανησυχητικό για την ψυχική σου υγεία το να πιστεύεις ότι μπορείς να παρέμβεις, ή ακόμα χειρότερα να εξοργίζεσαι να θυμώνεις και να φανατίζεσαι με το πώς κάποιος τρίτος απολαμβάνει το σεξ. Σίγουρα, - μπορείς να συνεχίσεις – δεν έχεις υπάρξει πολύ ειλικρινής με τον εαυτό σου» . Και αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι «κρυφός» - όπως πολύ συχνά ακούγεται , αλλά ότι μπορεί να καταπιέζει οποιαδήποτε αγνή (με την έννοια ότι δεν προκαλεί κακό πουθενά πέρα από την εικόνα σου στην κοινωνία) επιθυμία του και να λέει ψέματα στον εαυτό του. Και να του τη σπάει τρομερά που κάποιοι άλλοι τολμούν να πουν στον εαυτό τους την αλήθεια. Διαφορετικά, πώς μπορεί να εξηγηθεί μια τέτοια αρνητική εμμονή; Και για να τελειώνουμε: Το σεξ, είναι ο πιο ασφαλής και φιλάνθρωπος χώρος για να αποθέτει ο άνθρωπος να ένστικτά του (με δεδομένη τη συναίνεση και την επιθυμία και του άλλου). Ο πιο φιλικός προς τον συνάνθρωπο του τρόπος. Παρ΄ όλα αυτά και για κάποιο παράλογο λόγο παραμένει συνήθως ή πιο σκοτεινή, μυστήρια και ενοχική του αρένα. Είναι πραγματικά ειρωνικό και στενάχωρο για το πώς τελικά λειτουργεί ο κόσμος το πόσο πιο εύκολα συγχωρούνται και γίνονται ανεχτά ένστικτα που κάνουν κακό στον διπλανό σου, όπως το να σκοτώνεις, το να πληγώνεις, το να εξεφτιλίζεις , το να τον ανταγωνίζεσαι αθέμιτα. Και να διευκρινίσουμε επιτέλους ότι σεξουαλική απελευθέρωση δεν σημαίνει (αναγκαστικά) να κάνεις ομαδικό σεξ ή να αλλάζεις συχνά πολλούς συντρόφους, ή το να κάνεις σεξ μόνο με το ίδιο φύλο (αυτοί είναι μόνο κάποιοι από τους πολλούς προορισμούς που μπορείς να φτάσεις ψάχνοντας). Σημαίνει το να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου ως προς τι σε ικανοποιεί. Να το ψάξεις, να το βρεις, και μετά να έχει τα κότσια να ζήσεις με αυτό. Πράγμα που προσπαθεί οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να λέγεται ελεύθερος είτε είναι «ομοφυλόφιλος» είτε «ετεροφυλόφιλος». Και ο άνθρωπος που οδεύει προς αυτή την κατεύθυνση αυτόματα και ως εκ μαγείας θεωρεί το σεβασμό στον τρόπο της σεξουαλικής ικανοποίησης του άλλου δεδομένο.
Συμπερασματικά, λοιπόν, κάποιος που «αντιτίθεται» στην ομοφυλοφιλία, έχει αυτομάτως δείγμα χαμηλής νοημοσύνης, και κακή κοινωνική συνείδηση. Το άτομο αυτό, δυσκολεύεται να αντιληφθεί ποιο είναι το όριο του στον κόσμο. Και έχει επίσης κακή και επικίνδυνη αντίληψη για το πόσο δικαιούται να επιβληθεί απέναντι στον διπλανό του, όχι μόνο ως προς τις σεξουαλικές του προτιμήσεις αλλά ως προς οτιδήποτε: Με λίγα λόγια φασιστική συμπεριφορά χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται, καθώς έχει συνηθίσει μια τέτοια συμπεριφορά να του επιτρέπεται. Αν κάποιος υποστηρίζει τους «ομοφυλόφιλους» κάνει πολύτιμη δουλειά όσο υπάρχουν τόσοι αδαείς που μαίνονται εναντίον της. Ας σκεφτούμε όμως για λίγο υποστηρικτές και πολέμιοι, το πόσο βάναυσο μπορεί να είναι γι' αυτούς τους ανθρώπους να ακούν τις τόσες πολλές «απόψεις» που αφορούν την «κατάστασή τους», σαν να είναι άρρωστοι και να πάσχουν από κάποια περίπλοκη βιολογική ή ψυχολογική ασθένεια. Το πόσο σκληρό μπορεί να είναι να γίνεται με λίγα λόγια ο κάθε ένας από αυτούς θέμα ευρείας συζήτησης, σχετικά με το πώς ερωτεύεται, πώς ικανοποιείται, και μέχρι ποιο σημείο μπορεί να εκφράζει αυτήν του την «ιδιαιτερότητα» ώστε να παραμένουν οι υπόλοιποι ανενόχλητοι.
Πόσο απάνθρωπο μπορεί να είναι τέλος, το να αποκτούν αυτομάτως ένα όνομα σύμφωνα με αυτή την ιδιωτική τους δραστηριότητα, να γίνονται αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και φιλοσοφικής «παπαρολογίας», ή απλώς κοινωνικής συζήτησης στην οποία κάθε παρατρεχάμενος μπορεί να μιλήσει για τα σεντόνια τους και για τη γύμνια τους, και να γενικεύσει το συναισθηματικό τους κόσμο και την ψυχολογία τους (πλήρης εξευτελισμός της αξιοπρέπειας που είναι παραπάνω από ανεχτός στην κοινωνία μας). Κι όλα αυτά επειδή απλώς έτυχε να διαφέρουν ή επέλεξαν να διαφέρουν σε ένα «τομέα» ( το σεξ) τον οποίο σε αντίθεση με εκείνους, οι περισσότεροι προτιμούν να κρατούν στο σκοτάδι, στην υποκρισία και στην ενοχή.. Όπως είχε πει και ο Απντελατίφ Κεσίς στις Κάννες πριν την βράβευσή του: «η ζωή της Αντέλ» δεν είναι μία λεσβιακή ταινία... εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο ο, τι πιο ακτιβιστικό θα μπορούσε να πει για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων: Η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάποιο θέμα συζήτησης. Είναι κάποια ζωή.
Δ.Μ. Πηγή: lifogr