Για την καταγγελτικότητά της, για τη... δική της αριστερά, για τη δηθενιά, αλλά και για την αστική της καταγωγή μιλάει η Έλενα Ακρίτα...
Σε μια εποχή απαξίωσης δημοσιογράφων, καλλιτεχνών και διανοουμένων, είστε, θα λέγατε, μια «χρυσή τομή»; Μια θεατράλε δημοσιογράφος που παρεμβαίνει με δηλητηριώδη χρονογραφήματα και καταγγελτικά ποστ;
«Θυμώνω πάρα πολύ με τους δημοσιογράφους, με τους συγγραφείς, με τους καλλιτέχνες, με όποιον έχει δημόσιο λόγο και τρέμει να μη χάσει την πελατεία του. Είτε η πελατεία του είναι ο θεατής, είτε ο αναγνώστης. Δηλαδή, στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, εγώ πρώτη και καλύτερη - μου λέει και η μάνα μου "Δεν κρατάς και λίγο το στόμα σου, παιδάκι μου" -είπα "Όχι" (είναι άλλη συζήτηση γιατί το είπα). Θέλω να πω ότι εγώ βγαίνω μπροστά και τοποθετούμαι. Πίστεψα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει κάτι. Τώρα που αρχίζω να παγώνω, να εισπράττω και εγώ την απογοήτευσή μου ως ψηφοφόρος, πάλι το εκφράζω... Και μου λένε "Μα, βρε Έλενα, δεν έχεις μάθει ακόμη στη ζωή σου;". Όχι, και δεν θα μάθω. Εγώ θέλω να πεθάνω ελπίζοντας. Εάν, λοιπόν, σε αυτή την ηλικία έκανα τη μαλακία να πιστέψω πάλι, δεν μετανιώνω. Από την άλλη, δεν έχω παρωπίδες. Δεν βγαίνω να πω "Άλλο είναι να μου βάλει ΕΝΦΙΑ η Αριστερά και άλλο να μου βάλει ΕΝΦΙΑ η Δεξιά". Μπορεί να έχω χιλιάδες ελαττώματα, αλλά για ένα πράγμα που είμαι περήφανη είναι ότι ποτέ μου δεν μασάω τα λόγια μου. Είμαι σίγουρη τώρα που βγάζω βιβλίο, κάποιοι θα πούνε: «Εμείς δεν θα την αγοράσουμε αυτή γιατί είναι πολύ αριστερή, είναι πολύ συριζαία ή γιατί είναι πολύ μεγαλοαστή, Φιλοθεάτισσα και το "έπαιζε" συριζαία. Έχω, βλέπετε, πάρα πολλές αποσκευές».
Σας έχουν «χτυπήσει» επανειλημμένως για αυτή την αστική σας καταγωγή...
«Πάρα πολύ. Θεωρούν υποκρισία το να είσαι αστός και να ψηφίζεις Αριστερά. Και δεν καταλαβαίνουν ότι η Αριστερά, όπως τη βλέπω εγώ, όχι η Αριστερά όπως γίνεται εδώ, δεν είναι θέμα ταξικού εχθρού ντε και καλά. Είναι μια ευρύτερη αντίληψη πραγμάτων. Είναι μια Αριστερά που αγκαλιάζει, π,χ., το αυτιστικό παιδί, δεν το περιθωριοποιεί. Που δεν αντιμετωπίζει τον γκέι σαν παρία. Που για οποιονδήποτε έχει την όποια διαφορετικότητα - που και αυτό είναι σχετικό σαν όρος - έχει μια αγκαλιά. Για εμένα αυτό είναι η Αριστερά. Δεν είναι "Εργάτες, αγρότες και φοιτητές!". Αυτό βγήκα και το φώναξα στα 18 μου. Με αυτή την έννοια, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος δεν μπορεί να είναι αστός και αριστερός. Και στο κάτω κάτω, οι αριστεροί πρέπει να είναι χορτασμένοι, το 'λεγε και ο Λένιν: "Μη φοβάσαι τον πλούσιο, τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι"... Γιατί ο πεινασμένος θα κοιτάξει να φάει μόλις κάτσει στην εξουσία. Όχι πάντα, αλλά πολλές φορές. Κάθε φορά που μου προτείνουν να ασχοληθώ με την πολιτική λέω όχι. Καλύτερα να είσαι ψαράς, παρά να είσαι ψάρι, όπως είχε πει κάποτε ο αρχισυντάκτης της "Monde"».
ΠΗΓΗ: Βημαγκαζίνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου