«Μαμά συγγνώμη, αλλά εξακολουθώ να είμαι γκέι»

Οι κανόνες της συνεδρίας για τη συγκεκριμένη οργάνωση δεν είναι δεν είναι πολλοί. Μπορείς να μιλήσεις μονάχα να κρατάς τον «ναυτικό δράκο», το μαλακό παιχνίδι που μετρά τέσσερα χρόνια ζωής όσα κι η οργάνωση, δεν επιτρέπεται να διακόψεις τον άλλο την ώρα που διηγείται την ιστορία του και τα κινητά τηλέφωνα πρέπει να είναι απαραιτήτως κλειστά.

Την ώρα που σε άλλες χώρες του κόσμου διεξάγονται δημοψηφίσματα για να επιτραπεί ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων ζευγαριών, σε ένα κτίριο στην Αγία Πετρούπολη, πανομοιότυπο με όλα τα υπόλοιπα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρώμα ή funcy διάθεση, οι ρώσοι και οι ρωσίδες ομοφυλόφιλοι μαζεύονται κάθε μήνα με σκοπό να κατανοήσουν και να συμφιλιωθούν όχι μονάχα με την φύση τους αλλά κυρίως με τους γονείς τους.

Παρόλο που το γκρουπ κατά κύριο λόγο προορίζεται για γονείς, στην πλειονότητά του συμπληρώνεται από γιούς και κόρες οι οποίοι έχουν αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του να ομολογήσεις σε μια ομοφοβική χώρα την σεξουαλική σου ιδιαιτερότητα. Κι αν μερικές μητέρες, χάριν των παιδιών τους, κάνουν το μεγάλο βήμα και παρίστανται στην συνεδρία προσπαθώντας να κατανοήσουν και να αποδεχτούν την διαφορετική από τη συνηθισμένη σεξουαλική προτίμηση, κανένας πατέρας δεν έχει τολμήσει να πατήσει το πόδι του στο χώρο, πράγμα που δείχνει σύμφωνα με τους ιδρυτές το μέγεθος του φόβου για το διαφορετικό που έχει κυριέψει τη χώρα.

«Η μητέρα αρρώστησε σοβαρά πρόσφατα και μου επέτρεψε να την φροντίζω» λέει ο Σεργκέι. «Τουλάχιστον τώρα δεν μου φωνάζει όπως πριν : Σταμάτα το αυτό, γκέι, φύγε μακριά μου, μην αγγίζεις τα πράγματά μου» συμπληρώνει.
Δεκαεφτά άτομα κάθονται γύρω από έναν κύκλο και ακούν τον Σεργκέι να διηγείται το πρόσφατο συμβάν της εξαναγκαστικής αποδοχής της ερωτικής του προτίμησης από την μητέρα του. Όλοι φορούν αυτοκόλλητα στα οποία έχουν γράψει με το χέρι το όνομά τους. «Τώρα που η μητέρα δεν με απορρίπτει πλέον, σημαίνει ότι άρχισε να νοιάζεται και πάλι για εμένα» συνεχίζει ο Σεργκέι. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να μην αναφέρεται σε «αυτό» όταν η μητέρα του είναι παρούσα, όπως διευκρινίζει.

Η Νίνα , μια βετεράνα στην ομάδα, ζητάει το δράκο. Πιστεύει ότι , υπό οιεσδήποτε συνθήκες, το να μιλάς βοηθάει: «Πρέπει να εξηγήσεις στους γονείς σου ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι αυτό που τους δείχνουν μέσα από τις τηλεοράσεις. Θα τους πάρει χρόνο να κατανοήσουν τι συμβαίνει. Αλλά να μην ξεχνάς ότι όλοι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, στο τέλος θα καταλάβουν».

Η τελευταία της φράση συναντά πολλές αντιρρήσεις. Όλοι έχουν να διηγηθούν κι από μια ιστορία με παιδιά που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους - «μέχρι να καταφέρεις να γιατρευτείς» ήταν η δικαιολογία - μόλις οι γονείς του κατάλαβαν πως δεν ακολουθούν την συμβατική ερωτική οδό.

Η Νίνα αναγκάζεται να αναδιατυπώσει «Εντάξει όχι όλοι οι γονείς, αλλά τουλάχιστον οι περισσότεροι».
Μετά το πέρας της συνεδρίας οι παρόντες γονείς ενθαρρύνονται να ρωτήσουν απορίες. Κάποια από τα μέλη τους προτείνουν ταινίες με LGBT θέματα, άλλα παιδιά ζητούν τη συμβουλή των μαμάδων του γκρουπ για πιο «αναίμακτο» τρόπο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ώστε να ομολογήσουν την σεξουαλικότητά τους, πολλοί αναρωτιούνται να υπάρχει πράγματι αναίμακτος τρόπος κι αν πράγματι αξίζει τον κόπο όλη αυτή η διαδικασία εξομολόγησης.

Προς το τέλος της συνάντησης ο δράκος φτάνει στα χέρια του Σάσα, ενός νέου μέλους που μόλις έφτασε στην Αγία Πετρούπολη.

«Έμενα για πολλά χρόνια σε ένα μικρό χωριό. Εκεί η λέξη γκέι προκαλεί τρόμο, μπορεί να συρθείς στο δρόμο ακόμα και να σε σκοτώσουν, αν διαπιστώσουν πως είσαι ομοφυλόφιλος. Όλοι μου οι συγγενείς είναι παλιομοδίτες . Φοβάμαι πως αν το πω στη μητέρα μου θα κατηγορήσει τον εαυτό της. Εσύ το έκανες αυτό;» ρωτάει μια μαμά δίπλα του
Τα μέλη επιβεβαιώνουν πως μια τέτοια αποκάλυψη σε ένα μικρό μέρος είναι σίγουρα χειρότερη.
Η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε στη Ρωσία μόλις το 1993, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά οι συντηρητικές παρατάξεις διατείνονται πως η κατάσταση του ρωσικού γκέι πληθυσμού «έχει γίνει επικίνδυνη». Το 2014 το παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατέγραψε αξιοσημείωτη άνοδο της ομοφοβικής ρητορικής και βίας στη χώρα. Σύμφωνα με παρατηρητήριο, υπεύθυνη ήταν η ψήφιση, το 2012, ενός νόμου ο οποίος τιμωρούσε την προβολή ενός μη παραδοσιακού στυλ ζωής στους νεότερους.

Σε αυτό το κλίμα φόβου που επικρατεί στη χώρα, γονείς και παιδιά, προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους μετά από μια τέτοια αποκάλυψη, μέσα σε 2,5 ώρες. Όταν η συνεδρία τελειώσει αρχίζουν να μαζεύουν τα πράγματά τους. Ένας νεαρός κοιτάζει έξω από παράθυρο και λέει χαμηλόφωνο «Δεν θέλω να ξαναγυρίσω εκεί έξω».
Η Έλενα μετατράπηκε σε ακτιβίστρια από τη στιγμή που σκέφτηκε πως οι γονείς των LGBT παιδιών μπορούν να βοηθηθούν συνομιλώντας με γονείς που αντιμετωπίζουν το ίδιο «πρόβλημα». Πέντε χρόνια πριν, ο γιος της Δημήτρης, επέστρεψε από την Ιαπωνία, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια. Αμέσως αντιλήφθηκε πως κάτι τον προβλημάτιζε, αλλά το απέδωσε στις δυσκολίες προσαρμογής στην γενέτειρά του από την οποία έλλειπε τόσο καιρό.

Όταν ο Ντιμίτρι άρχισε να προφέρει τις λέξεις «Θέλω να σου πω, αλλά φοβάμαι πως αυτό μπορεί να σε τρομάξει, διηγείται, δεν της πέρασε καν από το μυαλό πως ο γιος της μπορεί να της αποκάλυπτε κάτι τέτοιο. «Μετά την συζήτησή μας, ήρθε η φρίκη», θυμάται η Έλενα «Νόμιζα ότι ήμουν η μοναδική μητέρα στον κόσμο που περνάει κάτι τέτοιο. Προσπάθησα να μην του δείξω την αναστάτωσή μου. Ανακουφίστηκα εν μέρει μόνο ακούγοντας τον Δημήτρη να λέει «επιτέλους αισθάνομαι πολύ χαρούμενος που δεν χρειάζεται να προσποιούμαι».

Ο Ντιμίτρι την πήγε στην ομάδα. «Νόμιζα πως θα με οδηγούσε σε κανένα υπόγειο γεμάτο ομοφυλόφιλους που θα χορεύουν προκλητικά φορώντας κολάν και κολλητά μπλουζάκια. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Αντιθέτως απλοί άνθρωποι κάθονταν σε έναν κύκλο, δεν σου κρύβω ότι εξεπλάγην από την “φυσιολογικότητα” της κατάστασης». Η Έλενα γρήγορα μετατράπηκε σε ακτιβίστρια ώστε να βοηθήσει και άλλους γονείς να γεφυρώσουν το χάσμα την επικοινωνίας που προκύπτει όταν τους κοινοποιείται η ιδιαίτερη σεξουαλική ταυτότητα των παιδιών τους σε μια καθόλα ομοφοβική χώρα.

Όπως αναφέρει, συνήθως έρχονται με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια. Δείχνουν σαν η χειρότερη τραγωδία να έπεσε πάνω από την οικογένειά τους. Τους λέμε να χαλαρώσουν και να κοιτάξουν εμάς. Μοιάζουμε ποδοπατημένοι; Όχι. «Το να είσαι γονιός ενός ομοφυλόφιλου παιδιού δεν σημαίνει πως έχεις καταδικαστεί σε θάνατο, μπορεί να ζήσεις με αυτό και μάλιστα αρκετά χαρούμενος».

«Το να το αποδεχτείς μπορεί να πάρει μήνες , εάν όχι χρόνια», ομολογεί. «Όμως αν οι γονείς συνεχίζουν να έρχονται στην ομάδα, πάντα σημειώνεται πρόοδος. Βλέπεις μητέρες να αναπτερώνουν το ηθικό τους, να χαμογελούν ξανά, να προετοιμάζονται να συζητήσουν την κατάσταση, πράγμα που από μόνο του είναι καλό σημάδι. Οι μητέρες της ομάδας βέβαια πιστεύουν πως το θέμα της αποδοχής δεν έχει να κάνει τόσο με τις ίδιες όσο με την κοινωνία της χώρας».

Όπως περιγράφει η Μαρίνα Μέλνικ, μητέρα και ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης, «το σοκ κράτησε 10 μέρες. Αφότου μάθεις τι συμβαίνει νιώθεις πως ο κόσμος γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια σου μαζί με τα σχέδια που είχες κάνει μέχρι χθες για το μέλλον του παιδιού σου». Η Μαρίνα περιγράφει την διαδικασία ως επίπονη. «Αρχικά κατηγορούσα τον εαυτό μου. Μήπως δεν τον αγάπησα αρκετά ή μήπως τον αγάπησα παραπάνω από όσο έπρεπε. Μήπως όσο ήταν παιδί του πήρα το λάθος παιχνίδι, ένα ζωάκι αντί για ένα αυτοκινητάκι. Φοβόμουν να πω στους γύρω μου για την ιδιαιτερότητα του γιου μου. Μου πήρε περίπου ένα χρόνο». Έξι μήνες αργότερα, αφότου αποδέχτηκε την σεξουαλικότητα του παιδιού της, η Μαρίνα έγινε ακτιβίστρια. Ίδρυσε την οργάνωση μαζί με άλλες μητέρες που γνώρισε σε ένα φεστιβάλ LGBT και καμία από όλες δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τα συναισθήματά ενοχής που την διακατείχαν.

Ο Ίγκορ, ένα ακόμα μέλος, έκανε να πείσει τη μητέρα του δύο χρόνια για να έρθει στο κλαμπ. Θυμάται πως παλαιότερα κανένας στην οικογένεια δεν συζητούσε για τους γκέι και πως όταν προέκυπτε το θέμα, γονείς και λοιποί συγγενείς συνήθιζαν να τους αποκαλούν με μειωτικούς χαρακτηρισμούς και κακόηχα παρατσούκλια που διατηρεί κάθε χώρα για τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Ο πατέρας του μάλιστα, ήταν οπαδός του πολιτικού αναλυτή Γκρέγκορι Κλίμοβ, γνωστός για τον αφορισμό «εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά ανάμεσα στα πόδια σου, τότε δεν πάνε και καλά ανάμεσα στα αφτιά σου».

Η διαδικασία αποδοχής του Ίγκορ ήταν λίγο πιο τραγική από των υπολοίπων. Κάτοικος ενός μικρού χωριού, όταν αποκάλυψε την σεξουαλική του ταυτότητα στους γονείς του και ιδίως στον πατέρα του εκείνος άρχισε να χτυπά τις πόρτες και να σπάει πιάτα καθώς κι ό,τι άλλο έβρισκε μέσα στο σπίτι. Μάλιστα θυμάται έντονα και την στιγμή που αποκάλυψε το μυστικό του στον παπά της ενορίας του, κατά την διάρκεια μιας εξομολόγησης. «Να προσπαθήσεις να γιατρέψεις αυτή την αρρώστια» ήταν η απάντησή του. «Τυπικά με συγχώρησε αλλά στην ουσία και οι δύο ήμασταν δυσαρεστημένοι από την συνάντηση». Μετά από εκεί ήταν που έπαψα να πιστεύω. Ο Ίγκορ είναι πεπεισμένος πως αν η μητέρα του έβλεπε λιγότερη τηλεόραση, εάν έμενε μαζί του στην Αγία Πετρούπολη και μιλούσε στους άλλους γονείς της ομάδας, θα τον αποδεχόταν. Αν και δεν υπάρχουν στατιστικά που να καταδεικνύουν κάτι τέτοιο , όλα τα μέλη της ομάδας πιστεύουν πως για κάθε ένα μέλος που γίνεται αποδεκτό από την οικογένειά του ανακοινώνοντας την σεξουαλική του προτίμηση, άλλα πέντε απορρίπτονται.

Ο Dimitri αποτελεί ένα από αυτά τα πέντε παιδιά. Το ομολόγησε στη μητέρα του σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών. Θεωρώντας πως όλα θα πήγαιναν καλά δεν είχε προετοιμαστεί για την συζήτηση όπως έπρεπε. Αν και στην αρχή η μητέρα του έδειξε να μην αντιδρά, μετά από κάποιες ώρες άρχισε να κλαίει και να φωνάζει.

«Έλεγε για το aids και πως ποτέ δεν θα κάνω παιδιά» Έκτοτε αποφάσισε να μην της ξαναμιλήσει για αυτό, και φαινόταν πως μετά από κάποιο καιρό τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις. Εκείνος βέβαια δεν ήταν εντάξει με το γεγονός πως η μητέρα του δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Την δεύτερη φορά που αποφάσισε να ανοίξει την κουβέντα είχε προετοιμαστεί καλύτερα, είχε πάρει μέχρι και φυλλάδια από την LGBT κοινότητα. Ακόμα και

Αποφάσισε να δείξει στη μητέρα μου την ταινία Prayers for Bobby, η οποία διηγούνταν την ιστορία ενός νέου που καταλήγει να αυτοκτονήσει επειδή οι γονείς του δεν μπορούν να αποδεχθούν την διαφορετικότητά του. Τότε εικόνες της παρθένου Μαρίας άρχισαν να εμφανίζονται σε όλα τα μέρη του σπιτιού μαζί με θρησκευτικά περιοδικά και φυλλάδια για μοναστήρια. Αν και δεν μιλούσαν για αρκετό καιρό ήταν φανερό πως η μητέρα του είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως η εκκλησία είναι η μόνη που μπορεί να βοηθήσει…

Κάποια στιγμή που γύρισε στο σπίτι και μύρισε το λιβάνι από τον διάδρομο μπήκε στον κόπο να ρωτήσει την μητέρα του ποιο είναι το νόημα όλων αυτών. Εκείνη άρχισε να του λέει πως όλα ήταν θέμα κακών επιρροών, χάσιμο της πνευματικότητας και λανθασμένα μονοπάτια του κακού» Μετά από λίγο καιρό η μητέρα του αποφάσισε να μετακομίσει στο σπίτι κάποιων φίλων.

Έκτοτε αποφάσισε πως δεν θα αναφέρει το ζήτημα για τρίτη φορά. Σήμερα της λέει πως έχει κοπέλα παρόλο που έχει σταθερό σύντροφο εδώ και δύο χρόνια. Όταν τον ρωτάει λεπτομέρειες για τη σχέση του της διηγείται πως περνούν απλά όπως ομολογεί αντί για Grigory χρησιμοποιεί το όνομα Irina.