ΤΟ ΘΕΜΑ: Με τσαρούχια ή με γραβάτα, ρατσισμός

• 1. «Το ζητούμενο [...] είναι πρωτίστως η συναισθηματική και ψυχική ασφάλεια των παιδιών. Προφανώς το περιβάλλον της οικογένειας προκρίνεται έναντι του περιβάλλοντος που διαμορφώνει η καθημερινότητα στα ιδρύματα που τα παιδιά αυτά φιλοξενούνται· της οικογένειας της οποίας όμως οι ρόλοι είναι διακριτοί και αλληλοσυμπληρωμένοι, της οικογένειας που ακόμη και εννοιολογικά κανείς δεν θα μπορούσε να προσδώσει χαρακτηριστικά αμφισημίας. Η οικογένεια δεν είναι λέξις-καρκινική επιγραφή, για να διαβάζεται με διάφορους τρόπους· έχει δομή και πυλώνες. Η συγχυτική κατάσταση στην οποία θα περιέλθει ένα νήπιο, προκειμένου να ξεκαθαρίσει και να οριοθετήσει στο συνειδητό του την έννοια του πατέρα και της μητέρας, του στενού πυρήνα δηλαδή της οικογένειας, πώς θα αντιμετωπισθεί;» (Κώστας Κατσίκης, αγόρευση στη Βουλή, 8.5.18)
• 2. «Η αναδοχή παιδιών [...] έχει να κάνει με τη γενική τάση της μετανεωτερικότητας, η οποία τείνει να καταργήσει τα όρια ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό. Το παιδί, ασχέτως αν θα γίνει ετεροφυλόφιλο ή ομοφυλόφιλο –αυτό δεν ενδιαφέρει–, πρέπει να μεγαλώνει αναγνωρίζοντας τις διαφορές των φύλων» (Τάκης Θεοδωρόπουλος, «Η Ελλάδα του Κατσίκη», Καθημερινή 10.5.18).

Και του ίδιου, ξανά:

«[...] το παιδί πρέπει να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου υπάρχει η διάκριση αρσενικού και θηλυκού. [...] Το υποκατάστατο του πατέρα ή της μητέρας οδηγεί στην αντίληψη ενός κόσμου που δεν αναγνωρίζει τη διάκριση των φύλων. Ενας άφυλος κόσμος είναι εξίσου εφιαλτικός με έναν κόσμο τεχνητής νοημοσύνης» («Τα ομόφυλα ζευγάρια και η μεθυσμένη νταλίκα», 13.5.18).

Τα δύο φύλα, λοιπόν, η αλληλοσυμπλήρωσή τους, μοναδικός όρος για τη δημιουργία της οικογένειας· και η οικογένεια, τα δύο φύλα δηλαδή, μοναδικός όρος για τη σωστή ανατροφή του παιδιού.

Με άλλα λόγια, το παιδί, για να ανατραφεί σωστά, για την ψυχική του ισορροπία, χρειάζεται και τα δύο φύλα, τη διάκριση των δύο φύλων. Με άλλα πάλι λόγια: η κοινωνία, για την ισορροπία ανάμεσα στα μέλη της, για τη σωστή λειτουργία της, χρειάζεται τη διάκριση των φύλων. Προφανώς, των δύο φύλων.

Οτιδήποτε άλλο, το λεγόμενο τρίτο φύλο, κατά την κοινωνιολογία του φραπέ, ή ένας άφυλος κόσμος, κατά την κοινωνιολογία του καπουτσίνο, συνιστά ανωμαλία, ή πάντως διαταράσσει την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας.

Με τσαρούχια ή με γραβάτα, ο ρατσισμός είναι ίδιος. Μα προφανώς, στη δεύτερη περίπτωση, πιο επικίνδυνος.

Η μαντινάδα της μαγκιάς και η ελευθερία της έκφρασης

Τώρα τελευταία κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο η φωτογραφία μιας νταλίκας που περιφέρει στις εθνικές οδούς το πουλί της χούντας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Συγκεκριμένα, όλη η τεράστια πίσω επιφάνεια είναι καλυμμένη από πάνω ώς κάτω με τη γνωστή παράσταση: η σημαία, στο κέντρο η φωτιά, ο στρατιώτης, το πουλί, αποπάνω: ΕΛΛΑΣ, αποκάτω: 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967.

Σοκαριστικό; Αραγε περισσότερο από τα επιδεικτικά τατουάζ των ουκ ολίγων τούμπανων με τις κάθε λογής φανερές ή τάχα καλυμμένες, έμμεσες, ναζιστικές αναφορές;

Ωσπου τις προάλλες, καθώς κατέβαινα την Πειραιώς, βρέθηκα να ακολουθώ ένα βανάκι που μου έδειχνε στα οπίσθιά του, με μεγάλα γράμματα, τη «μαντινάδα»:

Ενα ένταλμα συλλήψεως είν’ η ζωή μου όλη / και νομικός μου σύμβουλος ένα καλό μπιστόλι, πλαισιωμένη από μια ευμεγέθη Κρήτη με μαύρο χρώμα, ένα τεράστιο μαύρο τσιγκελωτό μουστάκι κι ένα μεγάλο μαύρο περίστροφο.

Οδηγούσα σχεδόν αλλόφρων, σίγουρα αποδιοργανωμένος. Προσπαθούσα να σκεφτώ σαν τι θα μπορούσα να πω στον λεβέντη οδηγό, αν βρεθώ δίπλα του, κάτι δήθεν ευρηματικό, αποστομωτικό κτλ. Τρίχες! Προφανώς και δεν τολμούσα.

Κι όσο ήξερα πως δεν θα τολμούσα τόσο μεγάλωνε η λύσσα μου: η πρόκλησή του είχε πιάσει! Και ναι, το θέαμα ήταν πιο σοκαριστικό από τα τατουάζ των τούμπανων, μπορεί από το μέγεθος και μόνο, το μέγεθος της πρόκλησης, που σχετίζεται άμεσα, κακά τα ψέματα, με το μέγεθος της παράστασης.

Μετά όμως σκέφτηκα το μάθημα που έπρεπε, ο άθλιος κι ανεπίδεκτος, να το ’χω ήδη μάθει, έτσι όπως μου το κανοναρχούν, ιδίως το τελευταίο διάστημα, μίντια, κόμματα, θεσμοί ολόκληροι όπως η Δικαιοσύνη, και η μισή και βάλε διανόηση και δημοσιολογία, ότι ελευθερία της έκφρασης είναι όλα αυτά, και άρα οφείλω να δώσω και τη ζωή μου ακόμα, για να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και ο κουμπουροφόρος Κρητικός και ο χουντικός νταλικέρης. Οπως ο Πλεύρης, ο Αμβρόσιος και η Σώτη – με το συμπάθιο. Από την εφημερίδα των συντακτών