ΤΟ ΘΕΜΑ; Τα φύλα δεν έχουν φύλο

Ο​​ ανδρισμός του τύπου Μπόγκαρτ δεν είναι πια της μόδας. Η «Καζαμπλάνκα» χωρίς το τσιγάρο του μοιάζει με τσιπούρα ιχθυοτροφείου. Πολλά εννοείται έχουν αλλάξει από τότε. Ο ιπποτισμός δεν πρέπει να επιδεικνύεται υπέρ το δέον διότι υπενθυμίζει τις διαφορές των δύο φύλων. Και βέβαια ουδείς διανοείται επεισόδιο σαν εκείνο του Τσώρτσιλ με την κυρία που του επεσήμανε ότι είναι μεθυσμένος κι εκείνος της απάντησε ότι αυτός το πρωί θα είναι ξεμέθυστος ενώ η ίδια θα είναι εξίσου άσχημη. Για φαντασθείτε κάποιον σημερινό πολιτικό να έπινε όσο έπινε ο Τσώρτσιλ. Θα είχε καταδικασθεί στο πυρ της πολιτικής ανορθοδοξίας, στην ευνοϊκότερη των περιπτώσεων. Για φαντασθείτε σήμερα τη Μέριλιν να τραγουδάει στον Κένεντι για τα γενέθλιά του με τον τρόπο που τραγούδησε τότε.
 Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι, όταν έχεις ερωμένη τη Μέριλιν, δεν έχεις καμία διάθεση να πατήσεις το κουμπί του πυρηνικού ολέθρου κι ας έχουν φτάσει τα σοβιετικά υποβρύχια στην Κούβα. Ούτε η θηλυκότητα τύπου Μέριλιν είναι της μόδας. Πάντα είναι καλό να τη διαθέτεις, όμως ο υποψήφιος εραστής οφείλει να μην σ’ την υπενθυμίζει, και πάντως να μη δείχνει ότι την έχει εντοπίσει. Αυτά είναι για τους καιρούς της κατάκτησης της Δύσης απ’ τον πολιτισμό μας. Κοινώς για τα γουέστερν, τα οποία ως συντηρητικός τα λατρεύω. Ο καλός, ο κακός και στη μέση ο χρυσός ή μια γυναίκα που έχει όση αξία έχει κι ο χρυσός, κοινώς απόλυτη. Η μόδα είναι με το μέρος του φύλου των Αγγέλων. Αρθρώνει τη γλώσσα των φύλων που δεν έχουν φύλο. Κι εδώ μιλάω στην κυριολεξία. Στις πασαρέλες, το πρότυπο της ομορφιάς λογοκρίνει τα χαρακτηριστικά του φύλου, όπως λογοκρίνει και το παραμικρό ίχνος ερωτισμού. Αυτόν η μετανεωτερικότητα τον έχει αφήσει στη νοσταλγία κάποιων εκκεντρικών ή, στην απλούστερη μορφή του, στην πορνογραφία. Στην Ιταλία μια κυρία παντρεύτηκε τον εαυτό της διότι δεν έβρισκε κατάλληλο σύντροφο πριν κλείσει τα σαράντα της. Ο Γούντι Αλεν το έχει προβλέψει: «Κανείς δεν θα μου απαγορεύσει να κάνω έρωτα με τον άνθρωπο που αγαπάω περισσότερο στον κόσμο, τον εαυτό μου». Για να συμπληρώσει: «Στον αυνανισμό αυτό που προτιμώ είναι οι αγκαλίτσες μετά».
Εχει η ομοφυλοφιλία φύλο; Και βέβαια έχει. Θα μπορούσε μάλιστα κανείς να υποστηρίξει ότι πρόκειται για εξίσου ισχυρό επιχείρημα της διαφοράς των φύλων με την ετεροφυλοφιλία. Παρά τοις αρχαίοις ημών προγόνοις είχε καθαρά ανδρικά χαρακτηριστικά. Η θηλυπρέπεια όπως και η παρενδυσία ήταν κατακριτέες. Τον Αγάθωνα, τον οικοδεσπότη του πλατωνικού «Συμποσίου», τον ειρωνεύεται ο Αριστοφάνης για τη θηλυπρέπειά του. Για τον ίδιο λόγο περιφρονεί και ο Ξενοφών τον Μένωνα στην «Ανάβαση». Στην ποίηση του Καβάφη η ομοφυλοφιλία είναι καταλυτική, όμως η θηλυπρέπεια απουσιάζει. Η Αλμπερτίν του Προυστ μπορεί να είναι Αλμπέρ, όμως το φύλο της είναι φύλο. Είναι γυναίκα που ο αφηγητής τη ζηλεύει γιατί τη θεωρεί ομοφυλόφιλη. Πέρα από την αξιωματική αρχή της κλωτσοπατινάδας, στην οποία υπόκειται οποιοδήποτε ζήτημα, σοβαρό ή γελοίο, έχει την ατυχία να προσγειωθεί στην επικράτεια του ελληνισμού, η υπόθεση της «αλλαγής φύλου» αντιμετωπίζεται με την καθεστηκυία αμέλεια. Αφορά ευάριθμους συμπολίτες μας; Δεν έχει σημασία. Και έναν να αφορά, αγγίζει τα όρια του πολιτισμού μας. Από τα δεκαπέντε, με μια απλή αίτηση στον εισαγγελέα μπορεί να γίνει; Και γιατί όχι από τα δώδεκα, όπου ακόμη η ερωτική διάθεση δεν έχει ξεκαθαρίσει; Διάβασα πως βουλευτές απεχώρησαν από τη συνεδρίαση όταν επρόκειτο να παρέμβει ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας.
 Τους πληροφορώ ότι δεν χρειάζεται να απαγγέλλει κάποιος το «Πιστεύω» κάθε πρωί για να σέβεται περισσότερο από τους τυχάρπαστους κοινοβουλευτικούς τους εκπροσώπους ενός θεσμού που συνοδεύει τον πολιτισμό μας εδώ και 2.000 χρόνια. Το θέμα είναι υπαρξιακό. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν. Αρμόδιος είναι ο ψυχίατρος και όχι ο εισαγγελέας. Ομως, όταν ακούς «αλλαγή ταυτότητας φύλου», οι τρίχες της λογικής σηκώνονται. Αν δεν υπάρχει φύλο βιολογικό, αν δεν υπάρχει φύση, τότε γιατί χρειάζεται να παρέμβεις στη φύση για να αλλάξεις το βιολογικό σου φύλο; Αυτά βέβαια στην επαρχία μας δεν μετρούν. Σημασία έχει να ψηφίσει ο Καμμένος.
Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ