Οπρωταγωνιστής του μυθιστορήματος " Χρήστος Τσιόλκας 2013", Barracuda, Danny, μεταμορφώνει ένα κολυμβητή ελληνικής οικογένειας σε ένα μεγάλο αστέρι: Ο Ντάνυ είναι ένας θερμόαιμος, εγωκεντρικός, αποφασισμένος αποφασισμένος κολυμβητής των Ολυμπιακών Αγώνων, του οποίου το εσωστρεφές νεαρό μυαλό αποδεικνύεται ότι δεν βοηθά να εκπληρώσει το ταβάνι των ανταγωνιστικών παρορμήσεων,. Σκεφτείτε λοιπόν έναν ομοφυλόφιλο, αυστραλιανό Holden Caulfield, πιο ανταγωνιστικό από το whiny, με ένα άγγιγμα Begbie και ένα splash (έτσι να μιλήσει) του Kieren Perkins.
Αυτός δεν είναι ο Danny που συναντάμε στην γυαλισμένη προσαρμογή τεσσάρων μερών του ABC TV, σε σκηνοθεσία Robert Connolly ( Paper Planes , Balibo ) και γραμμένο από τους Belinda Chayko και Blake Ayshford. Ή τουλάχιστον δεν φαίνεται να είναι για πολύ καιρό. Όπου ο Τσιόλκας προσκάλεσε τους αναγνώστες στο ηφαιστειακό μυαλό του κεντρικού χαρακτήρα του μέσα από εκτεταμένη προοπτική πρώτου προσώπου, οι σεναριογράφοι, που αντιστέκονται στη φωνητική αφήγηση, δεν προσφέρουν τέτοια πρόσβαση στις εσωτερικές σκέψεις του Danny.
Ένα πράγμα είναι άφθονο: η ιδέα του νιρβάνα αυτού του τύπου πηγαίνει στο κρεβάτι με ένα χρυσό μετάλλιο για να κολυμπάει γύρω από το λαιμό του. Ο Danny έχει κερδίσει υποτροφία στο Blackstone College, ένα ιδιωτικό σχολείο υψηλών απαιτήσεων, όπου ενώνει μια αρχικά εχθρική ομάδα κολύμβησης. Η σειρά αποτελείται από τον Martin Taylor (Ben Kindon) και ο προπονητής είναι ο Frank Torma (ένας σκηνοθέτης Matt Nable που έχει επηρεαστεί απόλυτα), του οποίου ο κόσμος είναι κουρασμένος και σκληρός. Ωστόσο η αγάπη του αντισταθμίζεται από μια μεγάλη καρδιά.
Ο Μάρτιν προέρχεται από μια σειρά από σνομπ, κορυφαίους τύπους live-in-toorak.Περιλαμβάνουν τη μητέρα της βασίλισσας πάγου Samantha Taylor (Rachel Griffiths) και την αδελφή Emma (Tilda Cobham-Hervey, μια εντυπωσιακή παρουσία, τόσο έντονη και χαλαρωτική). Η οικογένεια του Ντάνι είναι εργατική τάξη, σκουριασμένη με τύπους Εργασίας. Ο πατέρας του (Jeremy Lindsay Taylor) φοβίζει ότι οι συγγενείς του Martin έχουν δεσμούς με τους Φιλελεύθερους.
Σκηνές κολύμπι με σκηνές με σκηνές, ενσωματώνοντας βραδέως υποβρύχια βολές και γοητευτικό γαλάζιο νερό, είναι δεδομένες. Όμως, η εντυπωσιακή εικόνα της πισίνας είναι μια χίμαιρα. Ένα μπαλόνι που περιμένει να τσιμπήσει.
Ο Connolly τρέχει επίσης στο συμβούλιο των κοινωνικών αξιών, ιδιαίτερα στην ταινία του με τίτλο «Δύο δολάρια» του Elliot Perlman του Τζέιμς Γουενχάμ , σχετικά με το πώς φαινομενικά καλοί Αυστραλοί μπορούν να είναι δύο επιταγές από τη γραμμή της φτώχειας. Το Barracuda του αποκαθιστά την ακρίβεια του Τσιόλκα, εξομαλύνοντας τα πιο έντονα κομμάτια: είναι οι ζωντανές σεξουαλικές φαντασιώσεις του Danny και ο θυμωμένος εσωτερικός μονόλογος, καθώς και οι εμπειρίες ενός ατόμου (σαρκικές και όχι μόνο) στην απομόνωση
Είναι συναρπαστικό να αναλογιστούμε τι θα μπορούσε να έχει φέρει η Ana Kokkinos στο υλικό, δεδομένης της πρώτης, υπερσχηματοποιημένης προσέγγισης του σκηνοθέτη στο πρώτο μυθιστόρημα του Τσιόλκα, (με πρωταγωνιστή τον Alex Dimitriades). Το ελληνικό στοιχείο και η επιμονή της φυλής πάντως είναι ευδιάκριτη στην έξοχη αυτή είναι σειρά.
Η προσαρμογή του Connolly φέρνει μια πιο πειθαρχημένη προσέγγιση στην ιστορία εστιάζοντας στις θεμελιώδεις - γενικά σχετικές με το κολύμπι - δραματικές στιγμές, σε σύγκριση με το βιβλίο, το οποίο αγωνίζεται με υποδειγματικό τρόπο για τις αφηγητικές ρεαλιστικές παύσεις και τις εκτεταμένες περιγραφές των πρωταγωνιστών. Εδώ η χρονολόγηση της εκπομπής (γραμμική, όπου το μυθιστόρημα ανακατεύει το χρονοδιάγραμμά της) προσφέρει μια σαφή, ξεκάθαρη τροχιά.
Δεδομένου ότι ο Danny είναι ένας χαρακτήρας που λειτουργεί κυκλοθυμικά και στη συνέχειαε σωτερικοποιεί, αρχικά φαίνεται στην οθόνη σαν ένα άτομο που δεν σκέφτεται ούτε αισθάνεται πολύ πέρα από την επιθυμία να σταματήσει την ορμή των αντιπάλων στην πισίνα. Με άλλα λόγια, ένα κομμάτι από τίποτα χαρακτήρα, παρά την εντυπωσιακά ελεγχόμενη απόδοση του Ηλία Αντωνίου, του οποίου τα ωμοπλάτα μάτια φαίνεται να υποδεικνύουν μια δραματική προπόνηση για να συγχαρώ το χρόνο που πέρασε στο γυμναστήριο και στο νερό.
Αυτό τελικά που παραχωρείται στο θεατή είναι η λύτρωση και ο πρωταγωνιστής της Barracuda του Connolly γίνεται μια ζωντανή, πλήρως διαμορφωμένη, σχεδόν απερίφραστα ατελείωτη ελκυστική παρουσία, εμπνευσμένη αλλά εξοργιστική.
Για να πω ότι έρχεται μαζί στο τέλος το οποίο είναι γεμάτο από ανατορπές. Το τελικό επεισόδιο όχι μόνο παρέχει ένα δραματικό τόνο ταχύτητας που απαιτείται για να κάνει ολόκληρη τη δουλειά της σειράς, αλλά σχεδιάζει εξελίξεις που πυροβολούν στην καρδιά του γιατί η ιστορία Barracuda είναι μια πολύτιμη προσθήκη στο γενικά συμβατικό κανόνα αυστραλιανών ταινιών και τηλεοπτικών αθλητικών ιστοριών.
Κατλακητικά τόσο πολύ στο τέλος - όχι μόνο αποκαλύψεις ιστορίας αλλά και η ίδια η καρδιά και η ψυχή του - οι παραγωγοί στοιχηματίζουν σε ένα μεγάλο σε ένα ισχυρό ποσοστό καθήλωσης του θεατή. Οι θεατές που συντονίζουν ένα, δύο ή ακόμα και τρία επεισόδια απλά δεν θα καταλάβουν τι κάνει το Barracuda ξεχωριστό.
Ίσως είναι ντροπή να πούμε ότι η παράσταση είναι σε μεγάλο βαθμό φορτισμένη από συναισθηματικές στιγμές που ίσως έχουν αναγκάσει περισσότερους θεατές να παραμείνουν μαζί της. Από την άλλη πλευρά, παίζει σαν ταινία σχεδόν τεσσάρων ωρών: μακρά αλλά ανταμείβοντας, με ένα φινάλε ενός για τα μεγάλα ατού των πρωταγωνιστών του...
Πάντως η σειρά που αγάπησαν στην μακρινή χώρα είναι για όλη την οικογένεια, για την προσωπικότητα και ελευθερία των αθλητών αλλά κυρίως την ΛΟΑΤ ιστορία που δείχνει ότι τα αισθήματα είναι αυτά που μας καθορίζουν ακόμα και ως αθλητές. Και όσοι έχουν ζήσει αυτό το στάδιο το γνωρίζουν πολύ καλύτερα από όλους. Μακάρι την σειρά να την έδειχνε η ξεπερασμένη ελληνική ιδιωτική τηλεόραση με τις σαβούρες και τα σκουπίδια που σερβίρει καθημερινά...
Πάντως η σειρά που αγάπησαν στην μακρινή χώρα είναι για όλη την οικογένεια, για την προσωπικότητα και ελευθερία των αθλητών αλλά κυρίως την ΛΟΑΤ ιστορία που δείχνει ότι τα αισθήματα είναι αυτά που μας καθορίζουν ακόμα και ως αθλητές. Και όσοι έχουν ζήσει αυτό το στάδιο το γνωρίζουν πολύ καλύτερα από όλους. Μακάρι την σειρά να την έδειχνε η ξεπερασμένη ελληνική ιδιωτική τηλεόραση με τις σαβούρες και τα σκουπίδια που σερβίρει καθημερινά...
Ανεπιφύλακτα!
ΑπάντησηΔιαγραφή