Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση
Για τρία ξεχωριστά βράδια, η Έλλη Πασπαλά συναντά την Ευνανθία Ρεμπούτσικα, στην κεντρική σκηνή του Gazarte, σε μια μοναδική μουσική συνεργασία με θηλυκή ματιά και ευαισθησία. Λίγο πριν την έναρξη των παραστάσεων η Έλλη Πασπαλά μιλά στο in.gr για τη συνάντηση αυτή, το ελληνικό κοινό, το ρόλο της Τέχνης σήμερα, τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, κ.ά. Καθώς η συζήτηση έφτανε στο τέλος της, η Έλλη Πασπαλά μάς έκανε και μια ξεχωριστή αποκάλυψη για τα επόμενα σχέδιά της. Περισσότερα στη συνέντευξη που ακολουθεί...
Μιλήστε μας για όσα θα ακούσουμε στη σκηνή του Gazarte στις κοινές εμφανίσεις σας με την Ευανθία Ρεμπούτσικα, στις 29/10 και 5, 11/11.
«Το πρόγραμμα αποτελείται από μουσικές και τραγούδια της Ευανθίας και δικά μου. Χαιρόμαστε πολύ που βρισκόμαστε πάλι μαζί επί σκηνής, γιατί περάσαμε πολύ ωραία το καλοκαίρι. Το σχήμα έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα, λιτό μεν, αλλά καθόλου άδειο. Όλοι οι συντελεστές φέρνουν κάτι πολύ ιδιαίτερο και δημιουργικό που έχει ως αποτέλεσμα έναν ασυνήθιστο ήχο, που όμως είναι πολύ κοντά στην αισθητική και των δυο μας. Θα είμαστε μαζί στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, είμαστε «σκλάβοι» της σκηνής, με μεγάλη μας χαρά».
Σε κάθε συνεργασία υπάρχει ένα δημιουργικό πάρε-δώσε. Τι έχετε αποκομίσει από την Ευανθία Ρεμπούτσικα;
«Η Ευανθία, έχει ένα πολύ μεγάλο χάρισμα αμεσότητας. Είναι άμεση με το κοινό πρώτα από όλα ως δημιουργός. Μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του κόσμου και είναι ένα σπάνιο ταλέντο αυτό. Το έχει ως μουσικός, αλλά και ως performer. Είναι μεταδοτική αυτή η αμεσότητά της, δεν μπορείς παρά να το αντιγράψεις αυτό ως θεατής αλλά και ως άνθρωπος που βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή μαζί της».
Στις παραστάσεις σας θα μας ταξιδέψετε μουσικά σε Ανατολή και Δύση. Η μουσική και η Τέχνη γενικότερα, ενώνουν τις δυο διαφορετικές κουλτούρες. Η κοινωνία και οι λαοί τους θα υπάρξουν ποτέ ώριμοι και έτοιμοι για συνεννόηση και ειρηνική συνύπαρξη;
«Εγώ βλέπω μια τεράστια ανωριμότητα στις μέρες μας και για αυτό υπάρχουν αυτές οι ακρότητες και τα ακραία συναισθήματα, η πόλωση. Δεν είμαστε σε καλό σημείο. Τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν προσπάθειες να γεφυρωθούν οι σχέσεις, αλλά η αφετηρία πρέπει να είναι πάντα ο σεβασμός και η εκτίμηση προς την άλλη, «ξένη» προς εμάς, κουλτούρα. Δεν μας αναφέρω ως επίκεντρο, είμαστε μια πτυχή της οικουμενικότητας, μια γωνιά του πλανήτη. Από τη γωνιά μας πρέπει να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα άλλων λαών, να σεβαστούμε τις διαφορές και όπου υπάρχει παράβαση να εντοπιστεί και με ομαλά μέσα να σβηστεί. Ζούμε σε μια γωνιά της γης που πάντα βρισκόταν εν βρασμώ. Οφείλουμε όμως να είμαστε καλύτεροι γνώστες των όσων μας περιβάλλουν. Φοβάμαι πολύ, δεν είναι μόνο δικό μας στοιχείο αυτή η εσωστρέφεια, το συναντάμε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και σε όλον τον πλανήτη, αλλά θέλει προσοχή και χρόνο. Η Τέχνη βεβαίως μπορεί να απαλύνει τις διαφορές αυτές. Δεν ξέρω αν η Τέχνη, άμεσα, δίνει λύσεις, δίνει όμως ελπίδα για λύση. Και προσφέρει ένα όραμα που μπορεί να οδηγήσει σε μια λύση».
Οι καλλιτέχνες μπορούν να ανακουφίσουν, την κοινωνία που υποφέρει; Έχουν αυτόν το ρόλο, την ικανότητα;
«Κάποιοι μπορούν και κάποιοι όχι. Κάποιοι πραγματικά σπουδαίοι δημιουργοί, θα μπορούσαν φυσικά να προσφέρουν μέσα από αυτό που παράγουν και υπηρετούν, μια όαση και ένα όραμα το οποίο θα επιτρέψει στον ακροατή-θεατή-αναγνώστη, να συλλάβει πιθανές ενέργειες για τον εαυτό του, να βγει από ένα τέλμα. Δεν θα του δώσουν τις ίδιες τις απαντήσεις και τις λύσεις, θα του δώσουν όμως το στίγμα, τη σπίθα, ένα ερέθισμα για να αναζητήσει να βρει μια λύση για τον εαυτό του στο αδιέξοδο».
Ποιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας υπογραμμίζετε;
«Πρώτα από όλα τη βλακώδη αλαζονεία των Ελλήνων που θεωρούν τους εαυτούς τους το επίκεντρο του κόσμου, ότι είναι οι φυσικοί απόγονοι ενός αρχαίου πολιτισμού για τον οποίο τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν κάτι. Πάρα μόνο ότι τον δικαιούνται επειδή νιώθουν τον εαυτό τους κληρονόμο. Αυτό μονολεκτικά ισοδυναμεί με βλακεία.
»Η ξενοφοβία που αρχίζει και καλλιεργείται αρκετά. Εδώ να επισημάνω ότι οι γονείς μου υπήρξαν μετανάστες, ξένοι σε μια ξένη χώρα και δεν αντιμετώπισαν ποτέ τις ακραίες αυτές συνθήκες που έχουν αντιμετωπίσει εδώ οι μετανάστες. Υπάρχει μια τάση ξενοφοβίας στην Ελλάδα που εμένα με θλίβει. Δεν είναι τωρινό, προϋπήρξε και πριν από δυο δεκαετίες όταν άνοιξαν τα σύνορα, από τότε άρχισε. Πολιτισμικά είμαστε μια κλειστή κοινωνία. Δεν είμαστε όπως η Αμερική, Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία που δέχονταν ένα ρεύμα μεταναστών εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν καλά και κακά στοιχεία σε όλους τους λαούς και σε όλα τα κράτη. Αλλά δεν μπορούμε να γενικεύουμε ότι ένας λαός έχει έμφυτη μέσα του την κακία και την εγκληματικότητα.
»Επίσης η αγένεια, εγώ γεννήθηκα στην Αμερική και όποτε ερχόμουν στην Ελλάδα θυμάμαι υπήρχε μια ευγένεια στον κόσμο, η οποία αρχίζει και λείπει, σβήνει. Ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται δεν γίνεται ξαφνικά αγενής και δεν δικαιολογείται. Δεν χάνει την κουλτούρα του και τον πολιτισμό του επειδή δυσκολεύεται. Εκεί φαίνεται ο πολιτισμός του, στη δυσκολία του».
Θεωρείτε πως το ελληνικό κοινό είναι πιο ώριμο, πιο ενημερωμένο, πιο… εκπαιδευμένο στις μέρες μας;
«Ένα μεγάλο μέρος του κοινού λόγω της πληροφόρησης είναι πολύ καλύτερα ενημερωμένο και αναφέρομαι σε αυτούς που πάντα είναι πολύ ενεργοί και έχουν πάθος με κάτι. Δεν αποτελούν τη μάζα όμως, τη μεγάλη πλειοψηφία. Σίγουρα έχει γίνει πιο επιλεκτικό το κοινό, πιο προσεκτικό γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να πάρει το ίδιο ρίσκο όπως παλιά. Τώρα ερευνάει λίγο περισσότερο αυτό που θα παρακολουθήσει. Δεν είναι κακό αυτό. Δεν με προβληματίζει. Αντίθετα με προβληματίζει όταν κάποιος πάει να δει κάτι στα τυφλά, χωρίς να ξέρει».
Τι νέο περιμένουμε από εσάς μετά και τις παραστάσεις σας στο Gazarte;
«Περιμένω με μεγάλη αγωνία τα αποτελέσματα του γιου μου που κάνει αιτήσεις σε πολλά πανεπιστήμια! Μετά τις εμφανίσεις στο Gazarte θα προετοιμάσω τις εμφανίσεις μου με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και τον Ρένο Χαραλαμπίδη, πάλι στο Gazarte, που θα έχουν σαν επίκεντρο τα 16 χρόνια από τα Φτηνά Τσιγάρα. Θα ανέβει το Φεβρουάριο του 2017.
»Υπάρχει και μια άλλη ιδέα που δεν είναι δεδομένη ακόμα, αλλά το λέω γιατί με απασχολεί πολύ. Έχασα το μεγάλο μου αδερφό πριν από 10 μήνες. Ήταν πολύ τραγικό συμβάν για την οικογένειά μας γιατί ήταν ξαφνικό, «έφυγε» σε δυστύχημα. Ήταν απόφοιτος του Κολεγίου Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη και θέλω να κάνω μια συναυλία στη μνήμη του για να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί μια υποτροφία για έναν μαθητή που δεν έχει τη δυνατότητα να φοιτήσει σε αυτό. Έχω συζητήσει με πολλούς αγαπημένους φίλους καλλιτέχνες, οι οποίοι με μεγάλη χαρά έχουν συμφωνήσει. Αλλά δεν μπορώ ακόμα να πω το πότε και το που γιατί ακόμα γίνονται συζητήσεις. Είναι κάτι που το κάνω με μεγάλη αγάπη και με όλη μου την καρδιά».
Μιλήστε μας για όσα θα ακούσουμε στη σκηνή του Gazarte στις κοινές εμφανίσεις σας με την Ευανθία Ρεμπούτσικα, στις 29/10 και 5, 11/11.
«Το πρόγραμμα αποτελείται από μουσικές και τραγούδια της Ευανθίας και δικά μου. Χαιρόμαστε πολύ που βρισκόμαστε πάλι μαζί επί σκηνής, γιατί περάσαμε πολύ ωραία το καλοκαίρι. Το σχήμα έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα, λιτό μεν, αλλά καθόλου άδειο. Όλοι οι συντελεστές φέρνουν κάτι πολύ ιδιαίτερο και δημιουργικό που έχει ως αποτέλεσμα έναν ασυνήθιστο ήχο, που όμως είναι πολύ κοντά στην αισθητική και των δυο μας. Θα είμαστε μαζί στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, είμαστε «σκλάβοι» της σκηνής, με μεγάλη μας χαρά».
Σε κάθε συνεργασία υπάρχει ένα δημιουργικό πάρε-δώσε. Τι έχετε αποκομίσει από την Ευανθία Ρεμπούτσικα;
«Η Ευανθία, έχει ένα πολύ μεγάλο χάρισμα αμεσότητας. Είναι άμεση με το κοινό πρώτα από όλα ως δημιουργός. Μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του κόσμου και είναι ένα σπάνιο ταλέντο αυτό. Το έχει ως μουσικός, αλλά και ως performer. Είναι μεταδοτική αυτή η αμεσότητά της, δεν μπορείς παρά να το αντιγράψεις αυτό ως θεατής αλλά και ως άνθρωπος που βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή μαζί της».
Στις παραστάσεις σας θα μας ταξιδέψετε μουσικά σε Ανατολή και Δύση. Η μουσική και η Τέχνη γενικότερα, ενώνουν τις δυο διαφορετικές κουλτούρες. Η κοινωνία και οι λαοί τους θα υπάρξουν ποτέ ώριμοι και έτοιμοι για συνεννόηση και ειρηνική συνύπαρξη;
«Εγώ βλέπω μια τεράστια ανωριμότητα στις μέρες μας και για αυτό υπάρχουν αυτές οι ακρότητες και τα ακραία συναισθήματα, η πόλωση. Δεν είμαστε σε καλό σημείο. Τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν προσπάθειες να γεφυρωθούν οι σχέσεις, αλλά η αφετηρία πρέπει να είναι πάντα ο σεβασμός και η εκτίμηση προς την άλλη, «ξένη» προς εμάς, κουλτούρα. Δεν μας αναφέρω ως επίκεντρο, είμαστε μια πτυχή της οικουμενικότητας, μια γωνιά του πλανήτη. Από τη γωνιά μας πρέπει να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα άλλων λαών, να σεβαστούμε τις διαφορές και όπου υπάρχει παράβαση να εντοπιστεί και με ομαλά μέσα να σβηστεί. Ζούμε σε μια γωνιά της γης που πάντα βρισκόταν εν βρασμώ. Οφείλουμε όμως να είμαστε καλύτεροι γνώστες των όσων μας περιβάλλουν. Φοβάμαι πολύ, δεν είναι μόνο δικό μας στοιχείο αυτή η εσωστρέφεια, το συναντάμε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και σε όλον τον πλανήτη, αλλά θέλει προσοχή και χρόνο. Η Τέχνη βεβαίως μπορεί να απαλύνει τις διαφορές αυτές. Δεν ξέρω αν η Τέχνη, άμεσα, δίνει λύσεις, δίνει όμως ελπίδα για λύση. Και προσφέρει ένα όραμα που μπορεί να οδηγήσει σε μια λύση».
Οι καλλιτέχνες μπορούν να ανακουφίσουν, την κοινωνία που υποφέρει; Έχουν αυτόν το ρόλο, την ικανότητα;
«Κάποιοι μπορούν και κάποιοι όχι. Κάποιοι πραγματικά σπουδαίοι δημιουργοί, θα μπορούσαν φυσικά να προσφέρουν μέσα από αυτό που παράγουν και υπηρετούν, μια όαση και ένα όραμα το οποίο θα επιτρέψει στον ακροατή-θεατή-αναγνώστη, να συλλάβει πιθανές ενέργειες για τον εαυτό του, να βγει από ένα τέλμα. Δεν θα του δώσουν τις ίδιες τις απαντήσεις και τις λύσεις, θα του δώσουν όμως το στίγμα, τη σπίθα, ένα ερέθισμα για να αναζητήσει να βρει μια λύση για τον εαυτό του στο αδιέξοδο».
Ποιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας υπογραμμίζετε;
«Πρώτα από όλα τη βλακώδη αλαζονεία των Ελλήνων που θεωρούν τους εαυτούς τους το επίκεντρο του κόσμου, ότι είναι οι φυσικοί απόγονοι ενός αρχαίου πολιτισμού για τον οποίο τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν κάτι. Πάρα μόνο ότι τον δικαιούνται επειδή νιώθουν τον εαυτό τους κληρονόμο. Αυτό μονολεκτικά ισοδυναμεί με βλακεία.
»Η ξενοφοβία που αρχίζει και καλλιεργείται αρκετά. Εδώ να επισημάνω ότι οι γονείς μου υπήρξαν μετανάστες, ξένοι σε μια ξένη χώρα και δεν αντιμετώπισαν ποτέ τις ακραίες αυτές συνθήκες που έχουν αντιμετωπίσει εδώ οι μετανάστες. Υπάρχει μια τάση ξενοφοβίας στην Ελλάδα που εμένα με θλίβει. Δεν είναι τωρινό, προϋπήρξε και πριν από δυο δεκαετίες όταν άνοιξαν τα σύνορα, από τότε άρχισε. Πολιτισμικά είμαστε μια κλειστή κοινωνία. Δεν είμαστε όπως η Αμερική, Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία που δέχονταν ένα ρεύμα μεταναστών εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν καλά και κακά στοιχεία σε όλους τους λαούς και σε όλα τα κράτη. Αλλά δεν μπορούμε να γενικεύουμε ότι ένας λαός έχει έμφυτη μέσα του την κακία και την εγκληματικότητα.
»Επίσης η αγένεια, εγώ γεννήθηκα στην Αμερική και όποτε ερχόμουν στην Ελλάδα θυμάμαι υπήρχε μια ευγένεια στον κόσμο, η οποία αρχίζει και λείπει, σβήνει. Ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται δεν γίνεται ξαφνικά αγενής και δεν δικαιολογείται. Δεν χάνει την κουλτούρα του και τον πολιτισμό του επειδή δυσκολεύεται. Εκεί φαίνεται ο πολιτισμός του, στη δυσκολία του».
Θεωρείτε πως το ελληνικό κοινό είναι πιο ώριμο, πιο ενημερωμένο, πιο… εκπαιδευμένο στις μέρες μας;
«Ένα μεγάλο μέρος του κοινού λόγω της πληροφόρησης είναι πολύ καλύτερα ενημερωμένο και αναφέρομαι σε αυτούς που πάντα είναι πολύ ενεργοί και έχουν πάθος με κάτι. Δεν αποτελούν τη μάζα όμως, τη μεγάλη πλειοψηφία. Σίγουρα έχει γίνει πιο επιλεκτικό το κοινό, πιο προσεκτικό γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να πάρει το ίδιο ρίσκο όπως παλιά. Τώρα ερευνάει λίγο περισσότερο αυτό που θα παρακολουθήσει. Δεν είναι κακό αυτό. Δεν με προβληματίζει. Αντίθετα με προβληματίζει όταν κάποιος πάει να δει κάτι στα τυφλά, χωρίς να ξέρει».
Τι νέο περιμένουμε από εσάς μετά και τις παραστάσεις σας στο Gazarte;
«Περιμένω με μεγάλη αγωνία τα αποτελέσματα του γιου μου που κάνει αιτήσεις σε πολλά πανεπιστήμια! Μετά τις εμφανίσεις στο Gazarte θα προετοιμάσω τις εμφανίσεις μου με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και τον Ρένο Χαραλαμπίδη, πάλι στο Gazarte, που θα έχουν σαν επίκεντρο τα 16 χρόνια από τα Φτηνά Τσιγάρα. Θα ανέβει το Φεβρουάριο του 2017.
»Υπάρχει και μια άλλη ιδέα που δεν είναι δεδομένη ακόμα, αλλά το λέω γιατί με απασχολεί πολύ. Έχασα το μεγάλο μου αδερφό πριν από 10 μήνες. Ήταν πολύ τραγικό συμβάν για την οικογένειά μας γιατί ήταν ξαφνικό, «έφυγε» σε δυστύχημα. Ήταν απόφοιτος του Κολεγίου Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη και θέλω να κάνω μια συναυλία στη μνήμη του για να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί μια υποτροφία για έναν μαθητή που δεν έχει τη δυνατότητα να φοιτήσει σε αυτό. Έχω συζητήσει με πολλούς αγαπημένους φίλους καλλιτέχνες, οι οποίοι με μεγάλη χαρά έχουν συμφωνήσει. Αλλά δεν μπορώ ακόμα να πω το πότε και το που γιατί ακόμα γίνονται συζητήσεις. Είναι κάτι που το κάνω με μεγάλη αγάπη και με όλη μου την καρδιά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου