Παρέα με τα τρία του σκυλιά και τον σύζυγο του, ο Antonio είναι πάντα ο ήχος, το χρώμα και η ψυχή ανάμεσα στην μίζερη σιωπηλή αποξένωση της «γειτονιάς» μας. Τον Antonio θα τον ακούσεις από μακριά. Και όταν λέω από μακριά το εννοώ. Τον ακούω όταν βγάζει βόλτα τα τρία πανέμορφα Cocker Spaniel του με τα Ελληνικά ονόματα, Toula, Aurora και Grecia, όχι δεν έχω καμία σχέση με τα βαφτίσια, στον Antonio άρεσαν τα Ελληνικά ονόματα πολύ πριν γνωριστούμε, είτε βρίσκομαι στο διαμέρισμα μας στον 28ο όροφο είτε βρίσκομαι στο ισόγειο στην είσοδο. Και ενώ έχω βρεθεί σε αμέτρητους καυγάδες μεταξύ φιλόζωων και μη φιλόζωων για την φασαρία ή τις ακαθαρσίες των κατοικιδίων στην πολυκατοικία, ο Antonio μάλλον διαθέτει ασυλία αφού κανένας δεν μπορεί να του θυμώσει. Δύο λέξεις, λίγο χιούμορ, ένα χαμόγελό του, αρκούν να εξημερώσουν και τον πιο εχθρικό γείτονα. Ο Antonio ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα όταν ήρθα στην Βενεζουέλα. Φίλος και συνεργάτης με την γυναίκα μου πολλά χρόνια, μας επισκέφτηκε λίγες ώρες μετά την άφιξη μου. Προσπάθησε να με σοκάρει με πειράγματα και αναφορές στις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Προφανώς ήθελε να καταλάβει τι μυαλά κουβαλάω στο κεφάλι μου και αφού άρχισα να απαντώ με παρόμοιο χιουμοριστικό τρόπο ο μόνος που «σοκαρίστηκε» ήταν η γυναίκα μου και από εκείνη την στιγμή γεννήθηκε μια όμορφη φιλία.
Η Βενεζουέλα είναι πασίγνωστη σαν η χώρα με τις περισσότερες Miss Universe αλλά αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι ότι στην Βενεζουέλα υπάρχει πολύ μεγάλο ποσοστό ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών που προσπαθούν να ζήσουν όσο αυτό είναι δυνατό ήρεμα, σε μια κοινωνία που βρίσκεται αρκετά χρόνια πίσω στην θέσπιση και προάσπιση των δικαιωμάτων τους. Σύμφωνο συμβίωσης, γάμος ή υιοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι δυστυχώς όνειρο θερινής νυκτός αφού στην πολιτική ατζέντα της ομοφοβικής μπολιβαριανής επανάστασης δεν χωράει ούτε ροζ σελιδοδείκτης. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, σαν να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα, έχουμε συνεχώς και τα ομοφοβικά σχόλια από τηλεοράσεως από τον Maduro που αρέσκεται να επιτίθεται με αυτό τον τρόπο στους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο Antonio αποκαλεί τον αγαπημένο του Victor, σύζυγό του και κανένα σύμφωνο συμβίωσης, καμία προσβολή δεν μπορεί να αντικαταστήσει όσα οι ίδιοι νιώθουν. Αυτό που κατάφερε όμως η επανάσταση είναι να γονατίσει οικονομικά ακόμα και έναν άνθρωπο σαν τον Antonio, που πριν από μερικά χρόνια μπορούσε να πουλήσει άμμο σε Βεδουίνους και πάγο σε Εσκιμώους. Σε πέντε λεπτά μπορούσες να φύγεις από το πανέμορφο κατάστημά του με είδη δώρων, με προϊόντα που δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι θα αγόραζες. Η επανάσταση ήρθε, η οικονομική κατάσταση δυσκόλεψε , το κατάστημα έγινε ένα μικρό κιόσκι σε ένα εμπορικό κέντρο και στο τέλος ακόμα και αυτό μια πικρή ανάμνηση.
Σήμερα αυτός ο προικισμένος, γεμάτος ιδέες και ενέργεια άνθρωπος, προσπαθεί να επιβιώσει πουλώντας ό,τι μπορεί να βρει σε όποιον μπορεί να αγοράσει, αλλά το χάρισμά του δυστυχώς δεν αρκεί πια. Το αυτοκίνητό του μόνιμα παρατημένο στο συνεργείο, ανταλλακτικά δεν υπάρχουν και όταν βρεθούν κοστίζουν μια περιουσία, ενώ ο άλλοτε καλογυμνασμένος Antonio έχει μείνει μισός, σκιά του παλιού του εαυτού. Έξι το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο πριν από μερικές μέρες. Ήθελε απλά να μιλήσει σε ένα φίλο. Να ξεσπάσει. Όχι για κάτι συγκεκριμένο, αλλά για όλη την αδικία και την παραφροσύνη που μας έχει συνθλίψει όλους σε αυτή την χώρα. Άκουσα για πρώτη φορά τον Antonio να κλαίει σαν μωρό. Προσπάθησα και ίσως τα κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να τον ακούσω. Αφού μιλήσαμε για αρκετή ώρα, ηρέμησε και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Όταν τον συνάντησα ξανά ήταν πάλι χαμογελαστός και γεμάτος ενέργεια. Η μάσκα της ψυχραιμίας είχε καλύψει την θλίψη και την απελπισία. Δεν ξέρω όμως ως πότε. Η δικιά μου μάσκα έχει αρχίσει να εμφανίζει ρωγμές. Τελικά οι μάσκες δεν πέφτουν. Φθείρονται από την αλήθεια και εξαφανίζονται. Κοίτα τους ανθρώπους. Κάποτε είχανε ζωή. Να. Κοίτα το καθεστώς. Κάποτε μιλούσαν για Δημοκρατία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου