"Είναι μια από εκείνες τις βραδιές, τις αφόρητα μελαγχολικές. Και δεν σε χωράει το σπίτι, δεν έχεις όμως και που να πας και βγαίνεις λίγο να περπατήσεις. Σκεπτικός και μόνος. Και περνώντας την μικρή πλατεία, είναι ένα μάτσο μαντράχαλοι σ' ένα παγκάκι και γύρω μηχανάκια που δεν αντιλαμβάνεσαι παρά τη στιγμή που περνάς σχεδόν μπροστά τους. Και εκείνη τη στιγμή ακούς και τον ένα να λέει "Να ρε, πούστης, πάμε;". Και σε πιάνει απροετοίμαστο, και νιώθεις τρόμο. Και μισείς τον εαυτό σου που τρόμαξες. Και λες γιατί τώρα; Γιατί τη στιγμή που είμαι αδύναμος; Το μυρίζονται; (Κι όμως, ναι. Το μυρίζονται). Και απλά συνεχίζεις να περπατάς, ενώ κανονικά (σε όχι αδύναμη στιγμή) κάπως θα αντιδρούσες. Θα απαντούσες ή έστω θα γύρναγες να ρίξεις ένα βλέμμα ντίβας. Ή έστω, δεν θα είχες τρομοκρατηθεί. Αλλά αυτή τη φορά δεν γυρνάς. Γιατί τους έχεις μόλις προσπεράσει, έχεις τεντωθεί κι έχεις ψηλά το κεφάλι - μη δώσει το σώμα λάθος σινιάλο - αλλά αν έβλεπε κανείς από μπροστά, στο πρόσωπο ήδη έτρεχαν δάκρυα.
Και συνειδητοποιείς εκείνη τη στιγμή το πόσο γαμημένα δύσκολο είναι να πρέπει να είσαι - ή να δείχνεις - πάντα τόσο γαμημένα δυνατός. Να μην έχεις το δικαίωμα μιας στιγμής δίχως άμυνες. Δίχως κεραίες ανοιχτές για να αφουγκραστούν και να προλάβουν το κακό. Να μην μπορείς ποτέ, απόλυτα, να αφεθείς, να ξεχαστείς, να ρίξεις τις άμυνες όταν είσαι "εκεί έξω".
Και συνεχίζεις να περπατάς, με τα δάκρυα ακόμα να τρέχουν, χωρίς όμως να τα σκουπίσεις. Γιατί επίσης εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς πως η δύναμη σου είναι αυτή ακριβώς η ευαλωτότητα. Είναι η θέληση και η ελευθερία του να είσαι εσύ και να συνεχίσεις να ζεις παραμένοντας εσύ. Ο ευάλωτος εσύ. Μπορεί να φαίνεται - και να είναι ώρες ώρες - αδυναμία, να σε βάζει σε μπελάδες αλλά αυτός είσαι και αυτή η αδυναμία είναι και η δύναμη σου ταυτόχρονα.
Το να μπορείς να είσαι αυτό που είσαι. Και να έχεις το κουράγιο να συνεχίζεις να περπατάς. Και κάπου εκεί, κάπου μέσα σου ηρεμείς. Αποκτάς την ηρεμία αυτή του νικητή. Γιατί επιστρέφεις σπίτι σώος. Γιατί για ακόμη μια φορά, κάποια άμυνα, κάποιο κόλπο ή απλά η τύχη, κάπως δούλεψε και σε κράτησε ασφαλή. Και γιατί ξέρεις, ότι η "αδυναμία" αυτή, αύριο, την επόμενη φορά θα έχει γίνει, θα είναι, οργή. ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ: Και τα δάκρυα αυτά, μια μέρα θα λιώσουν τους σφιχτούς τους μύες, όπως η λάβα το ατσάλι"....
Ζάκ τα δάκρυα γίνονται ατσάλι και δύναμη, αυτο το φως που εχουν μεσα τους οι πολύχρωμοι ανθρωποι -αρκετοί δεν το αξιοποιούν ή το κατανοούν σε μεγάλη ηλικία οταν ειναι αργά- ειναι αυτο που θωρακίζει το μελλον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου