Τελικά το θέμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Ας εξομολογηθώ όμως κάτι αρχικά. Πιτσιρικάς τελείωσα στη Ν. Σμύρνη το σχολείο μου προερχόμενος από επαρχία βιώνοντας τους παράλληλους κόσμους περιφέρειας και κέντρου. Ένας γείτονας φίλος που με υποστήριξε από τη πρώτη στιγμή πριν ακόμα κάνω σχέση με άτομο μου έδειξε τότε τον κόσμο των κλάμπ. Έμενε και μένει Μακρυγιάννη. Γνωστός του μας μιλούσε για τα πρώτα κλάμπ δεκαετίας 80 μέχρι το 1989. Γνωστό τότε το φημισμένο Factory που το θυμάμαι αμυδρά λίγο πριν κλείσει στην Εμμ. Μπενάκη. Χώρος με proggressive μουσική, αλλά μόνο για ποτό. Αργότερα έμαθα το Λάμδα έκλεισε το 2013.. Με προχωρημένο στύλ και επαφές. Μάλιστα τυχαίνει να γνωρίζω και μπάρμαν που πήγε αργότερα και ήμασταν φίλοι εδώ στο fb.
H φίλη Penelope τοποθετεί σωστά το θέμα κάνοντας μια αναφορά. Ομως η ουσία είναι μια. Υπάρχουν σε ένα μέρος συγκεντρωμένα όλα τα μαγαζιά- φαγητό, κλάμπ, μπάρ- μαζί με άλλες δράσεις όπως στο εξωτερικό; Η απάντηση είναι αρνητική. Διασκορπισμένα και το κυριότερο πολλά είχαν χαρακτηριστεί friendly χωρίς καν να υπάρχει έστω μια flag βρε αδερφέ. Προφανώς γιατί έτσι βόλευε. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι σε όλα τα μαγαζιά θέλουμε να αισθανόμαστε άνετα, με παρέα ή όχι, όμορφα με μουσική που πλημμυρίζει το σώμα, με αισθήματα για άλλους ανθρώπους. Τότε όταν ήμασταν στα κλάμπ τους έλεγα. "Είμαι στο φυσικό μου περιβάλλον..με άτομα που είμαστε ίδιοι" και αισθάνθηκα ότι ανήκω κάπου. Ότι δεν είμαι μόνος. Όπως δεν ήταν οι υπόλοιποι. Άσχετα να έκανες γνωριμία ή όχι. Τότε πολύ γνωστός φίλος από την παρέα μας έλεγε ότι "κάποτε οι LGBT δεν θα είναι μόνο μόδα αλλά θα αλλάξουν το κόσμο γύρω τους.." Ίσως να μην διαψευστεί. Να αναφέρω και κάτι περισσότερο.
Έχω επαφή με φίλους στο εξωτερικό. Εκεί μου λένε ότι υπάρχουν περιοχές σαν την Liberty ave που βλέπουμε στις σειρές....Το καλό είναι ότι στηνν Ευρώπη και ΗΠΑ δεν υπάρχουν μόνο κλάμπ, καφέ, εσιτατόρια κλπ, αλλά υπάρχουν Κέντρα υποστήριξης LGBT ατόμων, βιβλιοθήκη, χώρος συγκέντρωσης ή εκδηλώσεων...Αναρωτήθηκα αν όντως εκεί έχουν περισσότερη παιδεία από εμας στην Ελλάδα του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Δεν μπόρεσαν να πουν κάτι... Η ουσία όμως είναι όπως μου μετέφερε φίλος ότι σε ένα κλάμπ αν δεν κάτσει κάποια γνωριμία και ζητήσεις από άτομο έστω μια αγκαλιά ή να πιεις ένα ποτό, θα το δεχθεί και ίσως πριν φύγεις σου δώσει ένα φιλί. Γιατί αυτό ίσως αξίζει περισσότερο από one night stand...Νομίζω ότι δικαιολογημένα κάνετε ερωτήσεις. Αλλά με προβληματίζει ότι μια κοινότητα πρέπει να έχει ένα συνολικό χώρο έκφρασης, ανταλλαγής ιδεών και δράσεων πέρα από το fb, ένα χώρο ή μια περιοχή αρμονικής συνύπαρξης, αλληλοσεβασμού και φυσικά γνωριμιών που εξυπακούεται. Γιατί όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο μπορεί να μην είμαι 18 ή 20 αλλά φανταστείτε ότι υπάρχουν παιδιά από τη περιφέρεια που έρχονται Αθήνα και θέλουν να μιλήσουν για αυτό που αισθάνονται και να δουν από κοντά ποιος είναι ο πολύχρωμος κόσμος. Δεν θα το πιστέψετε ίσως αλλά επειδή μιλάω με παιδιά με ρωτούν πράγματα που εμείς τα θεωρούμε δεδομένα. Μέχρι ένα παιδί με ρώτησε τι αντιπροσωπεύει η rainbow flag. ΝΑΙ υπάρχουν άτομα που δεν θέλουν να φυλακίσουν τα αισθήματά τους είτε είναι αγόρια, είτε κορίτσια, που δεν θέλουν να φυλακίσουν την προσωπικότητά τους. Που θέλουν είτε είναι 18, είτε 28, είτε στην ηλικία μου που θέλουν να είναι κοντά στην αύρα των πολύχρωμων ατόμων. Γιατί έτσι γνωρίζουν ότι είναι ζωντανοί. Ναι η Αθήνα έχει αλλάξει. Αλλά χρειάζεται δρόμος ακόμα. Και σας το λέω.
ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΝΩΝΕΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ, ΤΟΝ ΕΡΩΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σε friendly τύπου μαγαζέ δεν εκφράζουν την ουσία. Θέλω να νιώθουμε ελεύθεροι και όταν πεις σε κάποιον ή κάποια ότι μου αρέσεις γιατί αισθάνομαι να σου απαντήσει με ένα γλυκό χαμόγελο και ένα ευχαριστώ. Αυτό ίσως αξίζει περισσότερο ακόμα και αν δεν γίνει γνωριμία. Γιατί τότε θα ξέρεις ότι η αύρα σου έστω και λίγο ενώθηκε με μια άλλη πολύχρωμη αύρα. Τελικά σας κούρασα. Αλλά οι LBGT εξελίσσονται. Δεν μένουν στάσιμοι. Και όσο η αύρα τους θα διαχέεται σε ένα χώρο που συνυπάρχουν με άλλα ίδια άτομα ίσως η μαγεία της στιγμής, ίσως η μυρωδιά της προσμονής, ίσως ο ήχος της μουσικής μας κάνουν να νιώσουμε ζωντανοί. Γιατί απλά όταν νικήσουμε τον εαυτό μας και αποδεχτούμε αυτό που είμαστε, θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο γύρω μας πιο όμορφο, πιο ανθρώπινο. Και μπορούμε να το πετύχουμε. Θέλουμε τον φυσικό μας χώρο. Τον ζωτικό μας χώρο. Εντός ή εκτός Αθηνών. Κι έμαθα ότι σε πόλεις υπάρχουν.
Σύντομα θα γίνουν και αλλού. Κι όσοι αναρωτιούνται τα βράδια αν είναι μόνοι τους δακρύζοντας στο κρεβάτι θα ξέρουν ότι η αύρα τους είναι παντού. ΌΤΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ. ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥΣ...ΚΑΙ ΘΑ ΞΕΡΟΥΝ ΌΤΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ... ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ Ή ΜΙΑ ΦΙΛΗ, ΈΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ....ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...
Julian Asimaopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου