Το ότι μου έδωσα την ευκαιρία να προκαλέσω και να αμφισβητήσω εμπειρικά τις περιοριστικές μου πεποιθήσεις για τους αποδεκτούς τρόπους και το βάθος της διάδρασης ανάμεσα σε δυο άντρες, με βοήθησε σημαντικά να απαγκιστρωθώ από την βαθιά εγκατεστημένη ομοφοβία μου, από τις ψυχοσωματικές μου καθηλώσεις και κόμπους που οφείλονταν στην χρόνια ανάσχεση της αυθόρμητης ανάγκης μου για ψυχικό πλησίασμα με τους ομόφυλούς μου. Απεγκλωβίστηκα από τις στερεοτυπικές μου ιδέες για την γκάμα των συμπεριφορών και τα είδη της σχέσης που είναι δυνατόν να αναπτυχθούν ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. Κυρίως, ανάμεσα σε δύο άντρες που θέλουν να πλησιάσει ψυχικά ο ένας τον άλλον. Στον πολιτισμό μας είναι γενικευμένα αποδεκτό πως κάθε συμπεριφορά που υπαινίσσεται την πρόθεση στενής οικειότητας ανάμεσα σε δύο άντρες παραπέμπει αδιακρίτως στο ταμπού της ομοφυλοφιλίας. Σε όλες τις δυτικές κοινωνίες –και στην δική μας- δεν υπάρχουν διαθέσιμα αντιληπτικά σχήματα και νόρμες που να δικαιώνουν και να εμπεριέχουν την επιθυμία ανθρώπων του ίδιου φύλου να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον, εάν η παραπάνω διάθεση δεν προϋποθέτει την σεξουαλικότητα.
Η ομοερωτική λειτουργία επειδή δεν χωράει στην παχυλή μας ακαμψία πάντα συγχέεται με την ομοφυλοφιλία. Έτσι, η τρυφερότητα μεταξύ ανδρών τις περισσότερες φορές συγκαλύπτεται πίσω από δήθεν ανέμελα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, άγαρμπες αστειότητες, χονδροειδείς παληκαρισμούς και κομπασμούς. Επειδή η κοινωνία μας αρνείται επίμονα να δώσει επίσημο και διακριτό χώρο στην ανάγκη της ομοερωτικής σχέσης, οι άνδρες, για παράδειγμα, επιχειρούμε να γεμίσουμε αυτό το κενό αποκαλώντας συχνά σε στιγμές τρυφερότητας ο ένας τον άλλον «κολλητέ», «αδερφέ», ή «φιλαράκι», προσπαθώντας να εκφράσουμε αμήχανα αυτά που νιώθουμε. Καμουφλάρουμε την αγαπητική μας διάθεση και τον πόθο μας για συντροφικότητα με το ίδιο φύλο χρησιμοποιώντας αδρείς και ασύμβατες με την εσωτερική μας κατάσταση χειρονομίες κι εκφράσεις, από φόβο μήπως κινδυνέψουμε να στιγματιστούμε κοινωνικά ως ομοφυλόφιλοι.
Η ομοερωτικότητα όμως είναι η τέχνη του σχετίζεσθαι με τον αντίθετο πόλο, δηλαδή -για μας τους άντρες- με την θηλυκή πλευρά μέσα μας. Η θηλυκή του πλευρά είναι για τον άνδρα η πηγή της ευεξίας, της ζωτικότητας και της εσωτερικής του έμπνευσης κι ευρυθμίας. Αν θέλει να βιώσει τον εαυτό του ως ολοκληρωμένο πρόσωπο θα πρέπει, αργά ή γρήγορα, να συναντήσει και να σχετιστεί με την εσωτερική του γυναίκα, τις θηλυκές δηλαδή εκδοχές της εσωτερικής του ζωής. Ο δυτικοθρεμμένος όμως άνδρας αποφεύγει να συναντηθεί με την θηλυκή του ψυχή. Συνήθως την προβάλλει σε εξωτερικές, «πραγματικές» γυναίκες που συναντάει στην ζωή του και τις ερωτεύεται. Καμιά όμως σχέση του εξωτερικού κόσμου δεν μπορεί επαρκώς να αποκαταστήσει την λυτρωτική εμπειρία της εσωτερικής πολυσχιδείας κι ενότητας.
Η τελευταία επιτυγχάνεται μόνο στον βαθμό που ο άνδρας αναζητήσει μέσα του τις θηλυκές αρχετυπικές αναπαραστάσεις κι οντότητες αναπτύσσοντας έναν ειλικρινή διάλογο μαζί τους. Αντίστοιχα, ολοκληρώνεται στον βαθμό που δίνει διέξοδο στις ομοερωτικές του ανάγκες, επιτρέποντας στην θηλυκή του εσωτερική υπόσταση να συνδεθεί ανένοχα με την αντίστοιχη ενός άλλου άνδρα. Η αγάπη ως εμπειρία εμπερίεξης του εαυτού και των άλλων είναι δυνατή μόνο στο μέτρο που μια βαθιά ψυχή συναντιέται εκ βάθους καρδιάς με μια άλλη που έχει συναντήσει το δικό της βάθος.
Προτεινόμενα Βιβλία
Τα δυο πρόσφατα αυτογνωστικά βιβλία ψυχογνωσίας: «Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι», και το «Πόσο αντέχεις την αλήθεια;» του Δρ. Γρηγόρη Βασιλειάδη βρίσκονται ανάμεσα στα πρώτα σε πωλήσεις βιβλία ψυχολογίας στις μεγαλύτερες αλυσίδες βιβλιοπωλείων της Ελλάδας.
Είναι δύο πολύτιμα «θεραπευτικά» δώρα που μπορεί, εφόσον ο αναγνώστης είναι έτοιμος, να ενεργοποιήσουν την αυτοανακάλυψη και την διάθεση για το εσωτερικό ταξίδι στο κέντρο της ψυχής και των σχέσεων.
Αποτελούν δυο σε βάθος και υπαρξιακή εμβέλεια αυτογνωστικούς οδηγούς γι’ όσους δεν αρκούνται στα λίγα αλλά ζητάνε από την ψυχική τους ζωή πολλά. Διαδώστε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου