Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΑΜΙΡ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ, ΝΟΣΗΡΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ
«Ο τόπος του Αμίρ ήταν κάποτε πλούσιος και εύφορος και όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι. Τα παιδιά έτρεχαν μέχρι που χόρταιναν παιχνίδι στα σοκάκια. (…) Μα μετά ήρθαν αυτοί που δεν είχαν ιερό και όσιο, αυτοί που αγαπούσαν τα όπλα πιο πολύ από τους ανθρώπους και… όλα άλλαξαν.»
Το παιδικό μυθιστόρημα της Άννας Κοντολέων με τίτλο «Ο μικρός πρίγκηπας Αμίρ» που κυκλοφόρησε το Μάιο του 2016 θα μπορούσε να αποτελεί πραγματικό πρόλογο για την ιστορία του μικρού Αμίρ που σε μια τόσο τρυφερή ηλικία γνώρισε το ξερίζωμα και στη νέα του πατρίδα αντιμετώπισε τόσο την απόρριψη όσο και την ωμή βία στο όνομα μιας φυλετικής και θρησκευτικής καθαρότητας που στις μέρες μας αντηχεί γελοία, είναι όμως πιο επικίνδυνη από ποτέ.
Η Ομοσπονδία μας θα μπορούσε να εκδώσει ένα ευχολόγιο κι ένα κατηγορώ κατά του Συλλόγου των Γονέων, ή των εκπαιδευτικών και του Διευθυντή του Σχολείου που σαφώς και φέρουν μεγάλη ευθύνη για όσα συνέβησαν. Είναι όμως αυτή η μόνη εξήγηση; Είμαστε όλοι εμείς απαλλαγμένοι από τις ευθύνες μας; Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και το πολιτικό σύστημα κάνουν ό, τι μπορούν για να θεραπευτούν οι πληγές της μισαλλοδοξίας και του εθνοθρησκευτικού φανατισμού;
Η απάντηση είναι όχι. Όλοι μας φέρουμε ευθύνες. Διότι ακόμη τα παιδιά μας διδάσκονται χονδροειδή ψεύδη στην ιστορία που συχνά μας παρουσιάζει ως τον μοναδικό, τον υπέρτατο λαό επί της γης. Γιατί οι εθνικές τελετουργίες σε πολλές περιπτώσεις είναι παρωχημένες και τα μηνύματα που περνάνε στους μαθητές μόνο αγωγή δεν παρέχουν. Γιατί ο απαιτούμενος σεβασμός στους προγόνους, σ’ αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία, μετατρέπεται συχνά σε αφορμή για εθνικιστικές, γεμάτες μισαλλοδοξία κορώνες με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία της θυσίας και να δηλητηριάζεται η ψυχή και η καρδιά των νέων παιδιών ίσως για πάντα. Διότι, όπως πολλές έρευνες έχουν καταγράψει, αυτό που μαθαίνουμε στο σχολείο μας σημαδεύουν εφ’ όρου ζωής.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά υπάρχει οδικός χάρτης.
Παιδεία: στο σχολείο, στην οικογένεια, στους χώρους εργασίας. Ας αντικαταστήσουμε το κήρυγμα του μίσους με ένα κήρυγμα συναδέλφωσης, αγάπης και αλήθειας. Δεν είναι δυνατόν ένα έθνος μεταναστών, όπου η διασπορά του είναι περίπου ίση με τον πληθυσμό που ζει εντός του κράτους του, να αντιμετωπίζει κάποιες φορές με τέτοιο τρόπο ανθρώπους που εξαναγκάστηκαν να αφήσουν τις κατεστραμμένες εστίες τους για ένα κομμάτι ψωμί. Δεν είναι δυνατόν να πετάμε πέτρες στους ξένους, όταν οι δικοί μας παππούδες, γιαγιάδες και γονείς αναγκάστηκαν να φύγουν, διότι εδώ δεν υπήρχε η δυνατότητα για ένα καλύτερο αύριο.
Καταπολέμηση των ανισοτήτων: Η ιστορία μας έχει προειδοποιήσει συχνά. Η εξαθλίωση και η απομόνωση που προκαλούν οι ανισότητες γεννούν μίσος. Μίσος ταξικό, φυλετικό, θρησκευτικό. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που γιγάντωσαν τις ανισότητες και προκάλεσαν πολέμους στη Μέση Ανατολή για τα χρυσοφόρα κοιτάσματα πετρελαίου έριξαν λάδι στη φωτιά του φασισμού και του ρατσισμού και ξερίζωσαν εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτή η εφιαλτική πολιτική πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει μόνο με πάλη.
Άρα, όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Κι όλοι μπορούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, με τις μικρές του δυνάμεις ο καθένας. Μέχρι να τον φτιάξουμε όμως, ας κάνουμε το μικρό Αμίρ να αισθανθεί και πάλι ως ένας μικρός πρίγκηπας στο νέο του σπίτι. Γιατί έτσι θα κερδίσουμε στο μέλλον έναν νέο Έλληνα που θα αγαπά τη χώρα του, ή έναν επαναπατρισμένο Αφγανό που θα μας θυμάται με νοσταλγία και θα λέει τα καλύτερα για εμάς.
ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ Ο.Ι.Ε.Λ.Ε.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΡΟΥΤΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου