ΣΥΝΤΑΞΗ LGBT GREECE: Πριν διαβάσουμε το κείμενο που αναδημοσιεύουμε να πούμε ότι μεγάλωσα κοντά στην Δάφνη η οποία παραμένει μια ιστορική περιοχή αλλά δυστυχώς με στερεότυπα άλλων εποχών. Παρότι φοιτούσαμε στη Νέα Σμύρνη, γνωρίζουμε πολύ καλά το σχολικό περιβάλλον της περιοχής, η οποία δείχνει εσωστρέφεια σε μια εποχή που η αλληλεγγύη όφειλε να ήταν το μοναδικό πλακάτ που θα σηκώναμε ψηλά. Κρίμα..
Του Θωμά Τσαλπάτη δημοσιεύτηκε στην 'Εποχή'
«Φύγε από δω στο χωριό σου φύγε». Ένα παιδί κρατάει την πρόχειρη επιγραφή γραμμένη σε ένα κομμάτι χαρτόνι. Το χαρτόνι πετάχτηκε στο σπίτι του 11χρονου μετά από επιδρομή αγνώστων στο σπίτι της οικογένειάς του.
«Ένιωσα πανικό»
Περίπου στις 3 τα ξημερώματα της Παρασκευής άγνωστοι επιτέθηκαν στο σπίτι του 11χρονου Αφγανού που φιλοξενείται στο πλαίσιο του προγράμματος Προσωρινής Στέγασης προσφύγων του σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
H μητέρα του Αμίρ, Αριζού: «Φώναζα και καλούσα σε βοήθεια. Τα παιδιά είχαν ξυπνήσει, έκλαιγαν, ήταν πολύ φοβισμένα. Γέμισε γυαλιά το δωμάτιο των παιδιών. Βρέθηκε μπουκάλι μπύρας πάνω στο κρεβάτι. Οι πέτρες έπεφταν η μια μετά την άλλη. Ένιωσα πανικό. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ειδοποίησα την ιδιοκτήτρια του σπιτιού, η οποία κατέβηκε και κάλεσε την αστυνομία. Θα πεθάνουμε. Θα μας σκοτώσουν. Δεν ξέρουμε τον λόγο.».
Ο Αμίρ κληρώθηκε σημαιοφόρος του 6ου Δημοτικού Σχολείου Δάφνης, για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Ο διευθυντής του σχολείου αποφάσισε να μην εφαρμόσει τον νόμο, δίνοντάς του τελικά μία πινακίδα, αντί για τη σημαία. Το γεγονός γνωστοποιήθηκε στο Υπουργείο Παιδείας, το οποίο διέταξε προκαταρκτική εξέταση για το τι συνέβη και δεν έγινε σεβαστό το αποτέλεσμα της κλήρωσης και ο νόμος. Την παράνομη συμπεριφορά του διευθυντή ήρθε να υποστηρίξει την Πέμπτη ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, που ενώ λέει ότι «εξακολουθεί να στηρίζει ΟΛΑ τα παιδιά του σχολείου χωρίς διακρίσεις», ουσιαστικά εκφράζει τη στήριξη στον διευθυντή και στο εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου για τον τρόπο που χειρίστηκε το «ευαίσθητο αυτό θέμα».
H μητέρα του Αμίρ, Αριζού: «Φώναζα και καλούσα σε βοήθεια. Τα παιδιά είχαν ξυπνήσει, έκλαιγαν, ήταν πολύ φοβισμένα. Γέμισε γυαλιά το δωμάτιο των παιδιών. Βρέθηκε μπουκάλι μπύρας πάνω στο κρεβάτι. Οι πέτρες έπεφταν η μια μετά την άλλη. Ένιωσα πανικό. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ειδοποίησα την ιδιοκτήτρια του σπιτιού, η οποία κατέβηκε και κάλεσε την αστυνομία. Θα πεθάνουμε. Θα μας σκοτώσουν. Δεν ξέρουμε τον λόγο.».
Ο Αμίρ κληρώθηκε σημαιοφόρος του 6ου Δημοτικού Σχολείου Δάφνης, για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Ο διευθυντής του σχολείου αποφάσισε να μην εφαρμόσει τον νόμο, δίνοντάς του τελικά μία πινακίδα, αντί για τη σημαία. Το γεγονός γνωστοποιήθηκε στο Υπουργείο Παιδείας, το οποίο διέταξε προκαταρκτική εξέταση για το τι συνέβη και δεν έγινε σεβαστό το αποτέλεσμα της κλήρωσης και ο νόμος. Την παράνομη συμπεριφορά του διευθυντή ήρθε να υποστηρίξει την Πέμπτη ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, που ενώ λέει ότι «εξακολουθεί να στηρίζει ΟΛΑ τα παιδιά του σχολείου χωρίς διακρίσεις», ουσιαστικά εκφράζει τη στήριξη στον διευθυντή και στο εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου για τον τρόπο που χειρίστηκε το «ευαίσθητο αυτό θέμα».
Οι ηθικοί αυτουργοί είναι γνωστοί
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι σημαντική για έναν ακόμη λόγω πέρα από το καθ’ αυτό γεγονός της θρασύδειλης και εγκληματικής πράξης καθ αυτής. Έχει σημασία γιατί αναδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τους όρους με τους οποίους ο καθημερινός ρατσισμός και η προκατάληψη καταλήγουν σε εγκληματικές φασιστικές πρακτικές. Γιατί στο συγκεκριμένο περιστατικό οι δράστες χτύπησαν στις 3 τα ξημερώματα και απομακρύνθηκαν ως άγνωστοι. Οι ηθικοί αυτουργοί όμως έχουν ονόματα και επώνυμα, έχουν συγκεκριμένους ρόλους και εξέφρασαν συγκεκριμένες απόψεις. Οι ηθικοί αυτουργοί είναι η κοινωνία γύρω από το 11χρονο μαθητή. Ο διευθυντής του σχολείου και ακόμη περισσότερο οι γονείς των συμμαθητών του.
Όταν κρατάς ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε ένα αδύναμο και κάποιον που ασκεί εξουσία στην πραγματικότητα ενδυναμώνεις τον δυνατό. Και μέσω της μεσοβέζικης στάσης που μπορεί να επενδυθεί την πρόφαση της νηφαλιότητας στην πραγματικότητα ξεπλένεις και ηθικά τον ισχυρό και τους όρους με τους οποίους ασκεί την εξουσία του.
Όταν κρατάς ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε ένα αδύναμο και κάποιον που ασκεί εξουσία στην πραγματικότητα ενδυναμώνεις τον δυνατό. Και μέσω της μεσοβέζικης στάσης που μπορεί να επενδυθεί την πρόφαση της νηφαλιότητας στην πραγματικότητα ξεπλένεις και ηθικά τον ισχυρό και τους όρους με τους οποίους ασκεί την εξουσία του.
Η διαδρομή του ρατσισμού
Εδώ και τόσο καιρό από τότε που ο φασισμός άρχισε να ξεμυτίζει από το αυγό του και να κάνει βόλτα στις γειτονιές μας τα περισσότερα χτυπήματα απέναντι σε μετανάστες για τα οποία μαθαίνουμε είναι τυφλά, γίνονται νύχτα από αγνώστους. Στη συνέχεια μαθαίνουμε πως υπήρξαν απειλές τις οποίες εμείς μαθαίνουμε εκ των υστέρων. Στην περίπτωση αυτή όμως όλα είναι διαφορετικά. Και αυτό γιατί όλη η διαδικασία πέρασε καρέ καρέ μπροστά από τα μάτια μας από τη στιγμή που ο διευθυντής αποφάσισε απαγορεύσει στο παιδί να κρατήσει τη σημαία μέχρι την τελική επίθεση. Όλα καταγεγραμμένα όλα ορατά, σαν μια ταινία που παίζεται σε τόσες γειτονιές ξανά και ξανά σε επανάληψη.
Το περιστατικό περιγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη διαδρομή του ρατσισμού στην κοινωνία μας. Από την πουριτανική και δήθεν μεσοβέζικη στάση ενός γελοίου διευθυντή στην κάλυψη από ένα ανώνυμο πλήθος. Και από εκεί στην ρατσιστική βία που οι ίδιοι νομιμοποίησαν. Από το σκοτάδι ως καθημερινό αυτονόητο, στη ριζοσπαστικοποίηση των μισαλλόδοξων αντανακλαστικών και από κει στην ωμή ρατσιστική βία. Και ακόμη περισσότερο συνδέει την αρχή με την κατάληξη των πραγμάτων, δείχνει που οδηγεί η καθημερινή μικρή κλίμακας άσκηση του ρατσισμού και ακόμα περισσότερο πως είναι οι ίδιες οι κοινωνίες αυτές που βυθίζονται στο σκοτάδι και όχι μεμονωμένα άτομα
Το περιστατικό περιγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη διαδρομή του ρατσισμού στην κοινωνία μας. Από την πουριτανική και δήθεν μεσοβέζικη στάση ενός γελοίου διευθυντή στην κάλυψη από ένα ανώνυμο πλήθος. Και από εκεί στην ρατσιστική βία που οι ίδιοι νομιμοποίησαν. Από το σκοτάδι ως καθημερινό αυτονόητο, στη ριζοσπαστικοποίηση των μισαλλόδοξων αντανακλαστικών και από κει στην ωμή ρατσιστική βία. Και ακόμη περισσότερο συνδέει την αρχή με την κατάληξη των πραγμάτων, δείχνει που οδηγεί η καθημερινή μικρή κλίμακας άσκηση του ρατσισμού και ακόμα περισσότερο πως είναι οι ίδιες οι κοινωνίες αυτές που βυθίζονται στο σκοτάδι και όχι μεμονωμένα άτομα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου