και νάτο πάλι μπροστά μας το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ και ομόφυλων ζευγαριών… Αντιδράσεις από την Εκκλησία, αντιδράσεις από κόμματα παραδοσιακά δεξιά, ακροδεξιά ή ακροαριστερά, αντιδράσεις από τον κόσμο που επηρεάζεται από τους παραπάνω και μια κυβέρνηση που έχει φτάσει στο έσχατο σημείο να ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΤΑΙ να το ψηφίσει επειδή η χώρα μας καταδικάστηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) και φυσικά κοστίζει πολύ το να μη συμμορφώνεσαι στις ευρωπαϊκές οδηγίες. Πιο συγκεκριμένα, το ΕΔΑΔ έχει κρίνει ότι ο αποκλεισμός των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης συνιστά παραβίαση της Ευρωπαϊκής σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς παραβιάζονται τα άρθρα εκείνα που αφορούν την απαγόρευση των διακρίσεων (άρθρο 14) και το δικαίωμα στον σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής (άρθρο 8).
Μη νομίζετε ότι κόπτονται ιδιαίτερα δηλαδή για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το νομοσχέδιο αποκλείει ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ το δικαίωμα τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Ας ξεκινήσω από μια πολύ μικρή σύγκριση μεταξύ του δικού μας κράτους – μέλους της Ευρωζώνης που εν έτει 2015 δε δείχνουμε τον παραμικρό σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, περιλαμβανομένων των δικαιωμάτων ΑμεΑ (βλ. την παράγραφο του συντάγματος που μέχρι πολύ πρόσφατα όριζε ότι σημαιοφόρος ενός σχολείου μπορεί να είναι μόνο κάποιος αρτιμελής μαθητής), των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων (εξοργισμένοι οι κάτοικοι περιοχών που πρόκειται να χτιστεί τζαμί γιατί φυσικά όλοι οι μουσουλμάνοι είναι τζιχαντιστές!), των δικαιωμάτων χριστιανών ή μη που ζητάνε καύση νεκρών (και η Εκκλησία που τόσα χρόνια καίγεται να σώσει την ΨΥΧΗ τους, ξαφνικά θέλει να ορίζει και το τι θα κάνουν στο νεκρό τους σώμα!), των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών (που χρόνια τώρα απαιτούν το αυτονόητο: να αποφασίζουν οι ίδιοι για την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή τους) και όλων των λοιπών «μειονοτήτων» που ως «μειονότητες» είναι φυσικά ‘διαφορετικοί’ από την πλειοψηφία που αποφασίζει. Την ίδια στιγμή, αυτή η πλειοψηφία είναι που αποφασίζει και εξοργίζεται με την επιθυμία της Τουρκίας (για παράδειγμα) να μετέχει στην ίδια (ευρωπαϊκή) ζώνη καθώς δε δείχνει σεβασμό, λέει, στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η Εκκλησία από την πλευρά της δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ο φίλος της ο Αλέξης (που αν και άπιστος άφηνε με τόση χάρη το λευκό περιστέρι -σύμβολο του Αγίου Πνεύματος- την ημέρα των Θεοφανίων) δεν ακολουθεί την οδό που του επέδειξαν οι καθόλα φυσιολογικοί προύχοντες… Το θεωρεί πράξη εντελώς αντίθετη από αυτά που ορίζει ο Θεός (ο Θεός τους!) καθώς ο άνθρωπος, λέει, έχει δημιουργηθεί με έναν σκοπό: την αναπαραγωγή! Οι ίδιοι βέβαια απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά να νυμφευθούν και να αποκτήσουν (φυσικά και νόμιμα!) τέκνα. Βέβαια, με την ίδια λογική, θα έπρεπε και όσοι δεν τεκνοποιούν να ρίχνονται στον χριστιανικό Καιάδα. Το θεωρεί προνόμιο για τα ομόφυλα ζευγάρια να μπορούν να ορίζουν το πώς θα ζήσουν τη ζωή τους, το να μπορούν να μένουν κάτω από την ίδια στέγη και να αποφασίζουν οι ίδιοι για τα θέματα υγείας, τα κληρονομικά και τα ασφαλιστικά. Εγώ πάλι, από την πλευρά μου, ως προνόμιο βλέπω τη μη φορολόγηση του εκκλησιαστικού κλήρου και τον διορισμό ιερέων από το κράτος. Ο λόγος, όμως, που γράφω αυτή την επιστολή δεν είναι για να τονίσω τη θετική μου στάση στον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά να δείξω ότι οι νόμοι του κράτους και η στάση της κοινωνίας είναι έννοιες αλληλένδετες και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το κράτος είναι κατ’ αρχάς ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟ να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα εάν θέλει να δημιουργήσει ανθρώπους μεταξύ τους ίσους και να εξαλείψει τα φαινόμενα κάθε είδους βίας. Ένα μικρό παράδειγμα (για να μείνουμε στα εγχώρια) είναι το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. Μέχρι και τα μέσα του 20ού αιώνα, λοιπόν, θεωρούνταν αδιανόητο να έχει δικαίωμα ψήφου μία γυναίκα στην Ελλάδα.
Ο ρόλος της περιοριζόταν στις δουλειές του σπιτιού και την ανατροφή των παιδι ών. Δεν είχε δικαίωμα λόγου, δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα καν επιλογής συντρόφου. Μετά από αγώνες δεκαετιών, οι γυναίκες ψήφισαν για πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές του 1934 (11/2/1934) και σταδιακά έφτασαν να έχουν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ(!) στις βουλευτικές εκλογές του 1956 (19/2/1956). Σήμερα, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, ευτυχώς είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι μία γυναίκα είναι κατώτερη ενός άνδρα. Δεύτερο παράδειγμα (αν και το θέμα σηκώνει τεράστια συζήτηση), ο τρόπος αντιμετώπισης των αλλοδαπών που κατοικούν στην Ελλάδα. Μέχρι και πριν μερικούς μήνες και με τη Χρυσή Αυγή δυναμικά, δημοκρατικά και νόμιμα μέσα στην ελληνική Βουλή, τα Μ.Μ.Ε., κάνοντας πλύση εγκεφάλου στον κάθε ανεγκέφαλο, ονόμαζαν τους αλλοδαπούς που ζουν στην Ελλάδα ως «μετανάστες» ή «λαθρομετανάστες» και με τις πιο τραγικές εικόνες εξαθλίωσης παρουσίαζαν το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης και τα φαινόμενα βίας προερχόμενα από την άκρα δεξιά, αλλά και από «απλούς πολίτες». Συνέπεια αυτού ήταν φυσικά η έξαρση της βίας απέναντι σε οποιονδήποτε μη Έλληνα (ιδίως αν ήταν και μελαμψός). Μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα (Ελληνα πολίτη) Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής, κινητοποιήθηκαν, έπειτα από παραγγελία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μηχανισμοί ΠΟΙΝΙΚΗΣ καταστολής για την καταπολέμηση των συστηματικών εγκληματικών ενεργειών των μελών της Χρυσής Αυγής, τα Μ.Μ.Ε. έδειχναν εικόνες βουλευτών ή και του αρχηγού του κόμματος πίσω από τα κάγκελα (ενώ ταυτόχρονα συμμετείχαν κανονικά στις εκλογικές διαδικασίες του Ελληνικού Κοινοβουλίου!!!), αποπέμφθηκαν αστυνομικοί που εμπλέκονταν σε τέτοιου είδους ενέργειες και -ω του θαύματος!- μειώθηκαν δραστικά τα οργανωμένα επεισόδια ρατσιστικής πρόκλησης και ιδίως ρατσιστικής βίας σε μέλη ευάλωτων ομάδων, ιδίως αλλοδαπών και Pομά, χωρίς φυσικά να εκλείψουν πλήρως. Εντελώς ξαφνικά, οι «λαθρομετανάστες» μετατράπηκαν σε «πρόσφυγες» και οι περισσότεροι Έλληνες -σκεπτόμενοι μάλλον και το κοντινό τους παρελθόν προσφυγιάς- αλληλέγγυα έστελναν τρόφιμα και ρούχα στους καταυλισμούς ανα τη χώρα.
Τρίτο παράδειγμα, το bullying που πλέον τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον έξι μηνών όποιος με συνεχή σκληρή συμπεριφορά προξενεί σε τρίτον σωματική κάκωση ή άλλη βλάβη της σωματικής ή ψυχικής υγείας ή όποιος με κακόβουλη παραμέληση των υποχρεώσεών του προς τα προαναφερόμενα πρόσωπα γίνεται αιτία να πάθουν σωματική κάκωση ή βλάβη της σωματικής ή ψυχικής τους υγείας. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν αυτό που προανέφερα. Δυστυχώς, η Πολιτεία δεν κάνει τα απαραίτητα βήματα ή -όταν τα κάνει- γίνονται πολύ αργά. Ευτυχώς, ασκούνται οι κατάλληλες πιέσεις από οργανώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή –ακόμα καλύτερα- από δικαστήρια που την υποχρεώνουν να τα σεβαστεί.
Όμως, ο κάθε νόμος ΠΡΕΠΕΙ να στηρίζεται στην κοινωνική πραγματικότητα. Θέλει χρόνο για να αλλάξεις μια κοινωνία, πόσο μάλλον μια κοινωνία που έχει φτάσει στον πάτο και με το παραμικρό νιώθει ότι απειλείται. Πόσο μάλλον μια κοινωνία που, λόγω της εξαθλίωσης, έχει σταματήσει να σκέφτεται, έχει χάσει κάθε έννοια δημοκρατίας και γίνεται υποχείριο συμφερόντων ή προσκολλημένων στη συντήρηση μυαλών. Χρειάζεται θέληση για να αλλάξεις μια κοινωνία. Θέληση ισχυρή από τα κατάλληλα άτομα που έχουν την εξουσία. Προς το παρόν, η θέληση της εξουσίας απουσιάζει. Είναι, όμως, παρούσα η ανθρώπινη θέληση, η θέληση δηλαδή του να είσαι και να δρας ως άνθρωπος. Αυτή την έχουμε. Και, κλείνοντας, ας αναφερθώ και σε μια μικρή, αλλά πολύ σημαντική, παράλειψη της εφαρμογής του νόμου. Ο μητροπολίτης Αμβρόσιος (ως γνήσιος εκπρόσωπος της «αγάπης» προς τον πλησίον) προέτρεψε τους πιστούς «να φτύνουν αυτούς τους ξεφτιλισμένους (σ.σ. ομοφυλόφιλους), να τους αποδοκιμάζουν, να τους μαυρίσουν καθώς δεν είναι άνθρωποι, αλλά εκτρώματα της φύσης που πάσχουν ψυχικά και πνευματικά».
Ο νόμος 494/1970 όπως και η παρ. 2 του άρθρου 20 του ν. 2462/1997 απαγορεύει την κάθε επίκληση εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, που αποτελεί υποκίνηση διακρίσεων, εχθρότητας ή βίας. Πιστεύω καλό θα ήταν κάποιος υπεύθυνος να κοιτούσε λίγο τον ποινικό κώδικα και σε αυτή την περίπτωση, όχι μόνο όταν πρόκειται για την ιστορική έρευνα (βλ. Χάινς Ρίχτερ). Μέχρι τότε, εμείς θα μαχόμαστε για τα δικαιώματα κάθε πολίτη, γιατί όπως είπε και ο Βολταίρος «Δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις».
Υ.Γ.: Την ημέρα που γράφτηκε η παρούσα επιστολή, το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε με μόλις 194 ψήφους υπέρ, 55 ψήφους κατά και 51 απουσίες το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ και ομόφυλων ζευγαριών. Ουσιαστικά, το σύμφωνο ως νόμος δε λέει και πολλά. Είναι, όμως, μια πολύ καλή αρχή νόμιμης αναγνώρισης μειονοτικών ομάδων.
Σαματά Αννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου