Άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες: Φόβοι και πραγματικότητα

Παραπάνω από το 27% του διεθνούς πληθυσμού έχει εμπλακεί σε σεξουαλική δραστηριότητα με άτομο του ίδιου φύλου

Παραπάνω από το 27% του διεθνούς πληθυσμού έχει εμπλακεί σε σεξουαλική δραστηριότητα με άτομο του ίδιου φύλου, όμως η ομοφυλοφιλία παραμένει θέμα ταμπού στην εποχή μας, ενώ υπάρχουν χώρες όπου τιμωρείται ακόμη και με θάνατο. 
Ένα θέμα ταμπού, ένα θέμα που προκαλεί αμηχανία και φόβο έφερε στο προσκήνιο το 2ο Μεσογειακό Συνέδριο για τη Σεξουαλικότητα, το οποίο διοργανώθηκε το καλοκαίρι από το Ανδρολογικό Ινστιτούτο Αθηνών στην Αθήνα. Ο Ανδρόλογος Πέτρος Δρέττας, μίλησε για τους άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες. Για τους φόβους, τους μύθους, της αλήθειες.
Ο ίδιος ο γιατρός ξεκινώντας την ομιλία του εστίασε στην δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίστηκε ακόμα και από το δημοσιογραφικό κοινό, το οποίο επέλεξε να συζητήσει μαζί του πιο ανώδυνα θέματα, ιατρικής φύσης, παραλείποντας διακριτικά το κύριο θέμα της ομιλίας του.  Ο κ. Δρέττας μίλησε με αφορμή την ομιλία του στο protothema.gr απαντώντας σε ερωτήματα για τους φόβους και την πραγματικότητα γύρω από το θέμα: 

1. Γιατί επιλέγουμε να μη συζητάμε για το θέμα του: «άνδρας κάνει σεξ με άνδρα»;
Όπως αναφέρατε και εσείς, καθ΄όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας για την παρουσίαση στο Συνέδριο, εισέπραξα μία στάση που στην καλή περίπτωση θεωρώ αμηχανία και στην κακή καχυποψία και αποδοκιμασία. Η στάση αυτή εκφραζόταν με τη διακριτική ή λιγότερο διακριτική άρνηση να μιλήσω για το θέμα. Τελικά, κάνοντας την έρευνα μου, συνειδητοποίησα γιατί αυτό το θέμα φοβίζει και οι περισσότεροι, που θεωρούν ότι δεν τους αφορά, επιλέγουν να μην ασχοληθούν. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος, συνήθως, φοβάται ή τους πολύ μεγάλους μύθους ή τις πολύ μεγάλες αλήθειες. Και το θέμα άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες περιλαμβάνει και τα δύο. 
2. Ο όρος MSM, τι σημαίνει;
Ο όρος MSM, ανάλυση Men having sex with Men, δημιουργήθηκε το 1994 και αντικατάστησε τον όρο γκέι ή ομοφυλόφιλος. Είναι ένας όρος ιατρικός, επιδημιολογικός, που δημιουργήθηκε για να μελετήσουμε καλύτερα την HIV λοίμωξη. Στην πραγματικότητα είναι ένας όρος ο οποίος περιλαμβάνει τους ομοφυλόφιλους άνδρες, τους bisexual, τους ετερόφυλους άνδρες που έχουν σποραδικά επαφές με άλλους άνδρες, τους άνδρες που εμπλέκονται στην ανδρική πορνεία ως πελάτες ή πάροχοι και αυτούς οι οποίοι για οποιονδήποτε λόγο, κάτω από οποιεσδήποτε κοινωνικές συνθήκες εμπλέκονται και κάνουν σεξ με άλλους άνδρες. Είναι ένας όρος που είναι λίγο προβληματικός γιατί δεν περιλαμβάνει στοιχεία για τη σεξουαλική ταυτότητα και παράλληλα μας κρύβει στοιχεία από την κοινωνία. Και τη σεξουαλικότητα πρέπει να τη βλέπει κανείς μέσα την κοινωνία στην οποία λαμβάνει χώρα. Και τελικά, φαίνεται να μην περιλαμβάνει το σύνολο της σεξουαλικότητας μας. Το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι ο όρος αυτός ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τώρα χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους φτωχούς μαύρους ή λατίνους ομοφυλόφιλους. Ενώ ο πλούσιος λευκός ομοφυλόφιλος που ζει στο Σαν Φραντζίσκο εξακολουθεί να αποκαλείται απλά...γκέι. Να σημειώσω εδώ ότι η λέξη «gay» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για τους ομοφυλόφιλους από τη Γερτρούδη Στάιν, στο διήγημα Miss Furr and Miss Skeene, που δημοσιεύθηκε το 1923 στο περιοδικό Vanity Fair.
 3. Πότε τέθηκε  για πρώτη φορά το θέμα των ανδρών που κάνουν σεξ με άλλους άνδρες;
Όλα ξεκίνησαν το 1948. Τότε, ο βιολόγος Άλφρεντ Κίνσεϋ  δημοσίευσε μία κλίμακα, τη γνωστή κλίμακα Κίνσεϋ, η οποία δημιούργησε έναν απίστευτο πανικό. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτήν η σεξουαλικότητα είναι ένας δρόμος τον οποίο περπατάμε στη διάρκεια της ζωής μας. Στο ένα άκρο είναι οι αμιγώς ομοφυλόφιλοι, στο άλλο άκρο είναι οι αμιγώς ετεροφυλόφιλοι και περπατώντας, στη διάρκεια της ζωής μας, υπάρχουν αυτοί που έχουν περισσότερο ή λιγότερο επαφές με το ίδιο φύλο χωρίς, όμως, να είναι ομοφυλόφιλοι. Ο Κίνσεϋ, το 1948 συμπέρανε ότι αυτοί οι άνδρες αποτελούν το 37% του πληθυσμού στη Μεγάλη Βρετανία, όπου εκείνη την εποχή εξανάγκαζαν τους ομοφυλόφιλους σε ορμονικό ευνουχισμό. 70,000 άτομα είχαν υποστεί ορμονικό ευνουχισμό στη χώρα. Φανταστείτε, λοιπόν, τον πανικό που προκλήθηκε, λαμβάνοντας υπόψη ότι βρισκόμαστε σε μία συντηρητική μεταπολεμική Ευρώπη. 
4. Πόσοι είναι τελικά, αυτοί οι άνδρες; Και πως μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε;
Τα νούμερα έχουν σημασία. Αφενός γιατί χρησιμοποιήθηκαν και από τα κινήματα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γκέι αλλά και από αυτούς που είναι αντίθετοι. Είναι λίγοι, μην ασχολείστε μαζί τους. Είναι πολλοί πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Βέβαια, φτάσαμε και στο αντίθετο άκρο. Πολύ πρόσφατα ένας δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών είπε: «Δεν μπορώ να ασχοληθώ με το γάμο των ομοφυλοφίλων είναι πιο νέος και από τα κινητά τηλέφωνα». Με βάση τις μελέτες που υπάρχουν στη διεθνή βιβλιογραφία και που αφορούν μόνο τους γκέι -διότι είτε το πιστεύετε είτε όχι δεν υπάρχει κανένα δεδομένο για τους bisexual (!)- τα νούμερα ξεκινούν από το 1,1 –που όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, αφορά τη Μ. Βρετανία- και φτάνουν στο 9% και ως το 16%. Είναι πολλοί οι άνδρες που κάνουν σεξ με άλλους άνδρες. Τώρα όσον αφορά τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε, θα δανειστώ μία ατάκα της συγγραφέα του Χάρι Πότερ, την Τζόαν Ρόουλινγκ η οποία όταν απεκαλύφθη ότι ο χαρακτήρας του γνωστού δάσκαλου Ντάμπλντορ, είναι στην πραγματικότητα γκέι και ερωτήθη σχετικά αν το γνώριζε, απάντησε ότι δεν είχε καταλάβει τίποτα γιατί ήταν απλά...άνθρωπος...
5. Υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό που καθορίζει ποιοι είναι ή θα γίνουν οι άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες;
Το θέμα αυτό έχει απασχολήσει γενιές επιστημόνων. Κάποιος γεννιέται ή γίνεται ομοφυλόφιλος; Το 1994 ένας διδακτορικός φοιτητής στο Harvard, ο Σιμόν Λεβαϊ, έκανε την πρώτη σοβαρή δουλειά αναφορικά με αυτή την ιστορία και βρήκε ότι υπάρχουν, τουλάχιστον, δύο βιολογικοί  παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να παίζουν ρόλο αναφορικά με την ανδρική ομοφυλοφιλία. Παρατήρησε ότι υπάρχουν  κάποια κομμάτια του εγκεφάλου μας, κάποιες ίνες που τρέχουν ανάμεσα στα ημισφαίρια οι οποίες είναι πιο μεγάλες στους γκέι αλλά κάποια κομμάτια του υποθαλάμου, που είναι πιο μεγάλοι στους ετεροφυλόφιλους από ότι στους ομοφυλόφιλους. Και παρατηρώντας διαπίστωσε και κάτι άλλο. Όταν σε μία οικογένεια υπάρχει ένα ομοφυλόφιλο παιδί, αγόρι, ο αδελφός του έχει 14% πιθανότητα να είναι ομοφυλόφιλος. Αν είναι δυζυγωτικοί δίδυμοι η πιθανότητα αυτή φτάνει στο 24%, κι αν είναι μονοζυγωτικοί δίδυμοι 53%. Και μοιάζει, και εδώ θα στενοχωρήσω την ελληνίδα μάνα, ότι αυτό προέρχεται από την πλευρά της μητέρας. Σχεδόν πάντα όταν υπάρχει ένα ομοφυλόφιλο παιδί αν ψάξετε πολλές σειρές πίσω θα βρείτε ένα συγγενή της μητέρας που είναι ομοφυλόφιλος. 
6. Έχουν οι γκέι αντίστοιχα σεξουαλικά προβλήματα με τους στρέιτ άνδρες;
Οι άνδρες που κάνουν σεξ με άλλους άνδρες, δε διαφέρουν από τους ετεροφυλόφιλους. Το 79% από αυτούς έχουν σεξουαλικά προβλήματα. Το 54% έχουν διαταραχές στύσης. Το 63% έχουν διαταραχές επιθυμίας. Οι γκέι, παραδόξως, δεν έχουν πρόβλημα πρόωρης εκσπερμάτισης. Είναι πάρα πολύ μικρό το ποσοστό. Να σημειώσω εδώ ότι οι γκέι άνδρες δεν κάνουν πρωκτικό σεξ, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο. Μόνο το 36%. Οι υπόλοιποι γκέι, αρέσκονται και προχωρούν συχνότερα σε πιο ρομαντικές σεξουαλικές επαφές, όπως να φιλάνε το σύντροφο τους ή να χαϊδεύονται. Κι αυτό κρατήστε το για το κοινωνικό στίγμα που συνοδεύει τη ζωή των ομοφυλοφίλων. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Στις ΗΠΑ η πρώτη και η πιο σοβαρή αιτία για να μη σου πάρουν αίμα είναι αν είχες ομοφυλοφιλική εμπειρία τον τελευταίο χρόνο. Αν γράψεις ναι, θεωρείται αυτόματα ότι έχεις κάνει πρωκτικό σεξ, άρα έχεις μεγαλύτερη πιθανότητα να έχεις κολλήσει HIV, άρα δεν σου παίρνουμε αίμα. Στις γυναίκες το αντίστοιχο ποσοστό είναι 50%. Μία στις δύο κάνει πρωκτικό σεξ.
7. Τέλος, πολύ συχνά αναφέρεται ότι οι ομοφυλόφιλοι πάσχουν από ψυχικές διαταραχές. Ισχύει κάτι τέτοιο;
 Ουσιαστικά ένας φόβος, τόσο της κοινωνίας, όσο των γιατρών, των γκέι, των συγγενών τους είναι αν η ομοφυλοφιλία είναι αποτέλεσμα κάποιας ψυχικής διαταραχής. Η αλήθεια είναι ότι η κατάθλιψη –και πήρα το πιο σημαντικό- είναι σχεδόν διπλάσια στους γκέι από ότι στους στρέιτ άνδρες, σε ποσοστά 71,4% και 38,4% αντίστοιχα. Το 99,5% της βιβλιογραφίας θεωρεί ότι αυτό είναι αποτέλεσμα ενός κοινωνικού στρες. Ενός στρες το οποίο είναι μοναδικό και αυτό γιατί αφορά μόνο τον κάθε γκέι. Είναι χρόνιο διότι αφορά όλη του τη ζωή από τη στιγμή που θα εκδηλώσει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Και είναι κοινωνικό διότι σχετίζεται με το πως εκείνος βλέπει την κοινωνία και με το πως οι θεσμοί της κοινωνίας βλέπουν εκείνον. Η διαρκής, καθημερινή ενασχόληση με το «πρόβλημα» και τις προεκτάσεις του, που επιστημονικά αποκαλείται rumination disorder, δημιουργεί κατάθλιψη σε διάστημα ενός έτους. Στο σημείο αυτό, θέλω να σας προκαλέσω να σκεφτούμε λίγο ανάποδα. Το 1994 οι επιστήμονες  δεν ήξεραν το ρόλο του υποθαλάμου στη σεξουαλική επιθυμία, σεξουαλική διέγερση, αλλά και στο ρόλο του στην κατάθλιψη. Αν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πλήττονται τόσο πολύ από την κατάθλιψη. Αν αυτοί οι άνδρες έχουν κάποια διαφορετικότητα στον υποθάλαμο τους. Και αν ο υποθάλαμος σχετίζεται με την κατάθλιψη, μήπως τελικά δεν είναι η κατάθλιψη το αποτέλεσμα της γκέι ζωής αλλά μήπως η γκέι ζωή είναι το αποτέλεσμα μίας «γενετικής προδιάθεσης» που έχουμε για την κατάθλιψη; Είναι μόνο μία θεωρία για την οποία δεν θα βρείτε κανένα στοιχείο. Πάντως σε γενικές γραμμές οι γκέι είναι πιο αισιόδοξοι και πιο χαρισματικοί από τους υπόλοιπους γιατί εξακολουθούν να διαθέτουν χαρίσματα και εξέλιξη στο ανθρώπινο είδος που τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους τελικά...