«Ως παιδί στη δεκαετία του 1960 δεν ήμουν σπουδαίος στο ποδόσφαιρο, ούτε στα ομαδικά αθλήματα, ούτε στην σκοποβολή με αεροβόλο που στη συνέχεια μετατρέπονταν σε ένα άλλο όπλο. Δεν με ενδιέφεραν όλα αυτά και γι’ αυτό με πείραζαν πολύ», είπε. Αντ’ αυτών ο Φορντ είχε ήδη εμφανίσει το ενδιαφέρον του για τη μόδα, το οποίο όμως δεν ήταν αποδεκτό από τους συνομηλίκους του. «Ως παιδί είχα πολύ…, νομίζω ότι είχα γεννηθεί για να γίνω αυτό που έγινα, και έβγαινα ντυμένος με σακάκι και λόφερ», θυμάται. «Όταν πήγαινα στην δευτέρα δημοτικού δεν ήθελα να κουβαλάω τα βιβλία μου μέσα σε μία τσάντα, προτιμούσα να τα έχω μέσα σε ένα βαλιτσάκι. Φυσικά και δέχτηκα βασανιστήρια».
Όταν πλέον ενηλικιώθηκε και πήγε να σπουδάσει στη Νέα Υόρκη, ανακάλυψε τι ήταν αυτό που τον έκανε να νιώθει τόσο διαφορετικός. Κατάλαβε ότι ήταν ομοφυλόφιλος και παρά τις επιτυχίες που έχει σημειώσει, όλες αυτές οι οδυνηρές αναμνήσεις που βίωσε στην παιδική του ηλικία, είπε, ότι ακόμα και σήμερα τον ακολουθούν. Επιπλέον επισήμανε, ότι του πήρε πολύ χρόνο μέχρι να συμφιλιωθεί με τον πόνο και εξακολουθεί πολλές φορές να θυμάται εκείνες τις δυσάρεστες, ευάλωτες εποχές. «Νομίζω ότι απλώς τα έσπρωξα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και δεν τα αντιμετώπισα ποτέ πραγματικά. Νομίζω ότι υπάρχουν μέχρι και σήμερα.
Aκόμα και τώρα αν συναντήσω μία ομάδα παιδιών να παίζουν ποδόσφαιρο και έρθει η μπάλα προς το μέρος μου με πιάνει πανικός γιατί σκέφτομαι: Θεέ μου πρέπει να κλωτσήσω τη μπάλα και όλοι θα γελάνε μαζί μου γιατί δεν ξέρω ποδόσφαιρο, παθαίνω κρίση πανικού». Ωστόσο, τόνισε ότι η παιδική του ηλικία ήταν ευτυχισμένη γιατί ήταν αποδεκτός από τους γονείς του, οι οποίοι τον υποστηρίζουν συνεχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου