Σήμερον θα ασχοληθούμε με κάτι διαφορετικό. Αφού κατ' αρχάς διευκρινίσω ότι ουδέποτε είχα σχέσεις με γκέι. Δεν είχα ποτέ φίλους ή γνωστούς. Κάποιοι μάλιστα που ακκίζονται δημόσια μιλώντας χωρίς κανέναν λόγο γυναικεία απασχολούν την αισθητική μου.
Οπως βέβαια είναι ακόμη χειρότεροι σε αγένεια πολλοί στρέιτ. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο. Αν, λοιπόν, η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης θεωρείται σαν ένα βήμα προς τον πολιτισμό, αν γυρίσουμε 38 χρόνια πίσω, θα βρεθούμε στον Μεσαίωνα. Είναι το σωτήριον έτος 1978. Στη Βουλή εισάγεται νομοσχέδιο για την προστασία από τα αφροδίσια νοσήματα. Μεταξύ άλλων, στο άρθρο 16, παράγραφος 2, προβλέπεται: «Πας άρρεν τιμωρείται δια φυλακίσεως μέχρις ενός έτους εφόσον: Περιφέρεται εις τας οδούς, πλατείας, δημόσια κέντρα ή άλλους χώρους συγκεντρώσεως, επί εμφανή σκοπό προσελκύσεως αρρένων προς τέλεσαν επί του ίδιου παρά φύσιν ασέλγειας». Δεν επρόκειτο για διάταξη νόμου που αναφέρεται σε πορνεία. Αυτό που απαγόρευε και με ποινή μάλιστα ενός έτους φυλάκισης ήταν το αποκαλούμενο «ψωνιστήρι». Αυτό και μόνο. Χωρίς να είναι απαραίτητη για την καταδίκη του «δράστη» η τέλεση της σεξουαλικής πράξης. Και μόνο η πρόθεση ήταν αρκετή. Ο «εμφανής σκοπός», όπως προσδιοριζόταν χαρακτηριστικά στο επίμαχο άρθρο. Και ποιος θα το έκρινε αυτό; Κατ' αρχάς ο αστυνομικός που θα έκανε τη σύλληψη.
Οτι, κατά την προσωπική του εκτίμηση, ο δράστης (!) «περιφερόταν με εμφανή σκοπό να προβεί σε παρά φύσιν ασέλγεια». Μεσαίωνας: Βία, προπηλακισμοί, «καταγγελίες», εκβιασμοί. Ο κάθε αστυνομικός θα είχε τη δυνατότητα να εκβιάσει με την απειλή της σύλληψης και της δημόσιας διαπόμπευσης στο δικαστήριο. Αλλωστε και πρωτοετείς φοιτητές που διδάσκονται εγκληματολογία γνωρίζουν ότι όσο πιο αυστηροί είναι οι νόμοι τόσο αυξάνεται η διαφθορά. Το νομοσχέδιο είχε ξεσηκώσει τον πνευματικό κόσμο της εποχής. Διανοούμενοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι αλλά και απλοί πολίτες είχαν υπογράψει σχετικό κείμενο διαμαρτυρίας, ζητώντας από την κυβέρνηση να το αποσύρει. Ανάμεσα στους 250 που είχαν τολμήσει να υπογράψουν και οι Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Τσαρούχης, Ανδρέας Λεντάκης, Παντελής Βούλγαρης, Ανδρέας Βουτσινάς, Δέσπω Διαμαντίδου, Βασίλης Ραφαηλίδης κ.λπ. Κι ένας 30χρονος, άγνωστος τότε στο ευρύ κοινό, ηθοποιός: Ο Μηνάς Χατζησάββας (φωτό), που πέθανε σαν χθες πριν από έναν χρόνο, στις 30 Νοεμβρίου 2015. Τελικά, μετά τη θύελλα των αντιδράσεων, το νομοσχέδιο αποσύρθηκε. Να μην ξεχνάμε ότι πρωθυπουργός της τότε κυβέρνησης ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Που ύστερα από 11 χρόνια παραμονής στο Παρίσι είχε αποκτήσει ευρωπαϊκό προσανατολισμό και νοοτροπία. Τα σχεδόν τριάντα χρόνια που πέρασαν είναι μια ζωή.
Ο κόσμος έχει αλλάξει. Τους γκέι δεν τους κυνηγάει πλέον το Ηθών. Οπως τότε, με τις φωτογραφίες όσων έπιανε η αστυνομία στη Συγγρού, να δημοσιεύονται στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Η κοινωνία, ωστόσο, εξακολουθεί να είναι σκληρή. Η ζωή ενός ομοφυλόφιλου είναι σκληρή. Αν δεν ανήκει δηλαδή στον καλλιτεχνικό χώρο και δεν κινείται σε έναν συγκεκριμένο μικρόκοσμο. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, είτε το δείχνει είτε έχει γυναίκα και παιδιά και το κρύβει, αυτό που βιώνει είναι οδυνηρό. Πολύ περισσότερο αν ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Κι είναι υποχρεωμένος να κρύβεται, να φοβάται και να παριστάνει κάτι άλλο σε όλη του τη ζωή.
Πηγή sentragol
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου