Twinkleberry: Η αληθινή ιστορία «του πιο γκέι» σχολικού reunion μιας τάξης με 30 queer μαθητές

 «Είμαστε η πιο γκέι χρονιά όλων των εποχών!», λέει ένας μαθητής στο ξεκίνημα του Twinkleberry, της συγκινητικής ταινίας μικρού μήκους, σε χρηματοδότηση Netflix, που καταγράφει τις ζωές «μιας σούπερ γκέι [σχολικής] χρονιάς με πάνω από 30 queer μαθητές» στο Tewkesbury της Βρετανίας.

 

Η Daisy Ifama, που ανέλαβε την σκηνοθεσία, δεν είχε συνειδητοποιήσει την «μοναδική εμπειρία» που βίωσε μεγαλώνοντας σε μια τόσο μεγάλη και υποστηρικτική queer κοινότητα. Στην πραγματικότητα, μεγάλωσε «πιστεύοντας πως ήταν μια πολύ κανονική ζωή». 

 

«Οι μικρές πόλεις έχουν τόσο κακή φήμη επειδή είναι μια μικρότερη ζωή, αλλά χτίζουν επίσης αυτή τη φούσκα προστασίας γύρω σου», λέει στο PinkNews για την υποστήριξη που έλαβε ως queer άτομο από την οικογένεια, τους φίλους της και την τοπική κοινωνία.

 

Στο επίκεντρο του Twinkleberry βρίσκεται η δύναμη της φιλίας. Για το φιλμ, η Ifama συνδύασε βίντεο που καταγράφηκαν όταν πήγαινε σχολείο, μεταξύ 2005 και 2012, με πλάνα από το reunion της τάξης να συγκεντρώνονται για να ξαναδούν παλιές αναμνήσεις, αφού όλοι είχαν φύγει από το Tewkesbury.

 

«Όλοι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι, πήραν άδεια από τη δουλειά για να έρθουν [στα γυρίσματα]», λέει η Ifama, προσθέτοντας: «Αγαπώ τους φίλους μου, είναι τα αστέρια της ζωής μου».

 

 

Η ιστορία του Twinkleberry είναι χαρούμενη – αλλά έχει και αρκετές δύσκολες στιγμές. Η ταινία δείχνει πώς, ενώ ήταν στο σχολείο, οι μαθητές συγκεντρώθηκαν και έγραψαν μια επιστολή στον τοπικό βουλευτή ζητώντας να νομιμοποιηθεί ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

 

«Ήταν φρικτός», θυμάται η Ifama. «Ψήφισε κατά της ισότητας του γάμου και συνέχισε να ψηφίζει κατά των queer και τρανς νομοσχεδίων».

 

Ωστόσο, σπεύδει να επισημάνει ότι οι απόψεις του ήταν αντίθετες με την πλειοψηφία της «πολύ στοργικής» τοπικής κοινότητας στο Tewkesbury, η οποία έχει «μεγάλη κατανοήση».

 

Στο τέλος της ταινίας, η ομάδα φίλων φιλοξενεί την πρώτη παρέλαση Pride της πόλης, πού έγινε δεκτή με ανοιχτές αγκάλες από την τοπική κοινωνία.

 

«Ήρθαν πάρα πολλοί άνθρωποι: φίλοι, οικογένεια, άνθρωποι που απλώς περπατούσαν, έβγαζαν φωτογραφίες και έρχονταν να μιλήσουν μαζί μας», θυμάται η Ifama, σημειώνοντας πόσο χαρούμενη ήταν η ατμόσφαιρα.

 

Όπως εξηγεί, το Twinkleberry γεννήθηκε από την επιθυμία «να βεβαιωθεί ότι αυτό το κεφάλαιο δεν θα χαθεί, να καταγράψει τι έκαναν τα παιδιά πριν από 10 χρόνια, φτάνοντας μέχρι το σημείο [της αποδοχής] που βρισκόμαστε σήμερα».

 

«Υπάρχει η ιδέα ότι, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι αυτό το προοδευτικό μέρος και ήταν πάντα μια χαρά, σαν να μην δημιουργήσαμε ομοφοβία».

 

Η Ifama ελπίζει επίσης ότι το «Twinkleberry» δίνει μια εικόνα στον κόσμο τι συμβαίνει όταν επιτρέπεται στα παιδιά να μεγαλώσουν σε μια στοργική και ανοιχτή κοινότητα.

 

«Υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις και μίσος για τρανς και gender non-conforming άτομα αυτή τη στιγμή», λέει. «Ελπίζω να το δουν και να σκεφτούν: αυτό συμβαίνει όταν είσαι χαρούμενος και έχεις ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν και σε υποστηρίζουν. Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι αυτοί οι χώροι υπάρχουν για όλους».

 

Αυτό που θέλει η Ifama είναι νεαρά, queer παιδιά που πιστεύουν ότι είναι μόνα τους να γνωρίζουν ότι «κάπου υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων για σένα, θα τους βρεις ακόμα και στην πιο μικρή κουκκίδα στο Ηνωμένο Βασίλειο, θα υπάρξουν άνθρωποι που σε στηρίζουν και σε καταλαβαίνουν».

 

Το Twinkleberry χρηματοδοτήθηκε από το Documentary Talent Fund του Netflix, μια πρωτοβουλία για την υποστήριξη αναδυόμενων κινηματογραφιστών, που κλήθηκαν να δώσουν την δική τους απάντηση στο ερώτημα: «Η Βρετανία δεν είναι βαρετή και να μια ιστορία».