Gay υιοθεσία: Το «μάθημα» που μας λείπει

Με ανανεωμένο σθένος βλέπω ιερωμένους και συντηρητικούς να υπερασπίζονται τα… κεκτημένα και να αντιδρούν στην επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Είναι στοιχειώδης υποχρέωση οποιασδήποτε προοδευτικής κυβέρνησης- το «αριστερής» δεν τολμάμε να το πούμε πια- να προχωρήσει άμεσα και στην θέσπιση του δικαιώματος των ζευγαριών να υιοθετούν και να ανατρέφουν παιδιά. Το Σύνταγμα δεν προβλέπει κανενός είδους διαφοροποίηση ανάλογα με την σεξουαλική προτίμηση και εδώ υπάρχει άμεσα μια τέτοια. Με εκείνους που διαθέτουν κολλημένα μυαλά, δεν θα ασχοληθώ. Δεν υπάρχει τρόπος να τους μιλήσεις- εκείνοι θα επιμένουν σε αυτό που ξέρουν. Ωστόσο, νομίζω πως υπάρχει και μια άλλη μερίδα της κοινής γνώμης, η οποία δεν βλέπει με αρνητική ματιά τους gay, αλλά πραγματικά ανησυχεί για τα παιδιά που θα υιοθετηθούν από γονείς ομοφυλόφιλους. Υπάρχει μια δομική διαφορά αντίληψης, η οποία υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί και «πολιτική»: Είναι το αν τα παιδιά για να μεγαλώσουν σωστά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα ή αγάπη και «αρχές κανονικότητας». Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία θεωρούν ότι η μη παραδοσιακή οικογένεια θα μπερδέψει τον σεξουαλικό προσανατολισμό του παιδιού και ότι θα ακολουθήσει το παράδειγμά του, σαν οι ερωτικές επιλογές να έμοιαζαν με το τσιγάρο που το βλέπεις στους γονείς σου και το μαθαίνεις και εσύ.
Όπως οι άντρες σχηματίζουν προσωπικό γούστο για τις ψηλές ή τις κοντές, για τις ξανθιές ή τις μελαχρινές, έτσι σχηματίζουν και την προτίμησή τους για το ίδιο ή το αντίθετο φύλο. Πέρα από τα δικά μας κοινωνικά στεγανά, η φύση δεν γνωρίζει συμβάσεις. Άλλωστε, όπως έλεγε και ένας ιστορικός που το όνομά του μου διαφεύγει, τα παιδιά μοιάζουν πιο πολύ στην εποχή τους και λιγότερο στον πατέρα τους. Η σημερινή εποχή του post- και της άπειρης και παγκόσμιας πληροφορίας δημιουργεί ανθρώπους με διευρυμένη αντίληψη για το «σωστό» και με σαφώς λιγότερες προκαταλήψεις για τον ερωτικό τους προσανατολισμό. Τελικά όμως τι παιδιά θέλουμε να κάνουμε ως κοινωνία; Παιδιά που είναι ευτυχισμένα με τον εαυτό τους ή παιδιά που είναι δυστυχισμένες προεκτάσεις του εαυτού μας, των αρτηριοσκληρώσεών μας και των όσων δεν καταφέραμε να κάνουμε; Ας πούμε λοιπόν ότι ένας άνδρας μεγαλώνει και καταλαβαίνει ότι αρέσκεται στην ερωτική συντροφιά άλλων ανδρών. Ανάλογα με τη διαπαιδαγώγηση που έχει λάβει θα έχει μπροστά του τις εξής επιλογές: -Να πείσει τον εαυτό του ότι αυτό δεν είναι σωστό και «αντρίκειο» και να κοιτάξει να βρει κανένα κορίτσι της προκοπής να νοικοκυρευτεί. Σε αυτό το σενάριο ο άνδρας καταλήγει δυστυχισμένος και συνήθως επανέρχεται στις ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις σε μεγαλύτερη ηλικία, και αφού πέρασε χρόνια καταπιεσμένος. - Να αφουγκραστεί τις πραγματικές επιθυμίες του και να ζήσει σε αρμονία με αυτές.
Αν η κοινωνία γύρω του είναι και αρκετά ανεκτική απέναντι σε αυτές, ο άνθρωπος αυτός θα είναι ευτυχισμένος. Πέρα από το ότι αποτελεί υποχρέωσή μας, η δυνατότητα όλοι οι άνθρωποι να έχουν παιδιά και να τα μεγαλώνουν, θα κάνει καλό στη κοινωνία μας. Θα διευρύνει τους ορίζοντές της και την ανεκτικότητά της στο διαφορετικό και στο νέο. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα μειωθούν οι περιθωριοποιήσεις της κάθε διαφορετικότητας: φυλετικής, σεξουαλικής, εμφανισιακής. Πρέπει να αναζητηθούν τρόποι να γίνει η κοινωνία προοδευτικότερη. Είναι θετική η επέκταση του Συμφώνου, αλλά πρέπει να υπάρξει άμεσα και το δικαίωμα στην υιοθεσία. Η δεκτικότητα και η ανεκτικότητα πρέπει να «νομιμοποιηθούν» και να γίνουν καθημερινότητα. Γιατί καλά είναι τα like στα προοδευτικά τσιτάτα και τις φωτογραφίες του Facebook, αλλά ούτε αρκούν, ούτε θα αλλάξουν κάτι.