Πορεία με αναμμένα κεριά, χωρίς συνθήματα, από την Πλατεία Ομονοίας προς τη Βουλή πραγματοποιήθηκε χθες στη μνήμη των τρανς ανθρώπων που υπήρξαν θύματα του τρανσφοβικού μίσους σε όλον τον κόσμο.
Πριν τη διαμαρτυρία έγινε φωταγώγηση του συντριβανιού στην Ομόνοια στα χρώματα της τρανς υπερηφάνειας, ενώ όταν η πορεία έφτασε στη Βουλή οι συμμετέχοντες σχημάτισαν με τα αναμμένα κεριά τον αριθμό 327 των τρανς θυμάτων και ακολούθησε ενός λεπτού σιγή.
Οι συμμετέχοντας κρατούσαν στα χέρια τους πορτραίτα των τρανς δολοφονημένων συνανθρώπων μας, ζωγραφισμένα από τον σπουδαίο εικαστικό ζωγράφο Δημήτρη Αστερίου.
«Η Διεθνής Ημέρα Τρανς Μνήμης, πραγματοποιείται για δωδέκατη συνεχή χρονιά και είναι ημέρα μνήμης και τιμής για όσα τρανς πρόσωπα υπήρξαν θύματα τρανφοβικού μίσους, εγκλημάτων και βίας, καθώς και μία ημέρα αφύπνισης για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τρανς πρόσωπα στην καθημερινότητά τους. Στη χώρα μας, για πρώτη φορά η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το 2010, έπειτα από πρωτοβουλία της αείμνηστης Προέδρου Μαρίνας Γαλανού, αναφέρεται χαρακτηριστικά στην πρόσκληση από το – Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών.
Οι δολοφονίες
Τη χρονιά που μας πέρασε, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Παρατηρητήριο Δολοφονιών Τρανς Προσώπων, καταγράφηκαν 327 δολοφονίες τρανς και φυλοδιαφορετικών ατόμων σε όλο τον κόσμο, ενώ μαζί με τις αυτοκτονίες καθώς και τους θανάτους που δεν εξιχνιάστηκαν τα αίτια τους, φτάνουν και ξεπερνούν τις 389 καταγραφές.
Οι πιο πάνω αριθμοί είναι ενδεικτικοί, καθώς αποτελούν μόνο τα καταγεγραμμένα περιστατικά, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο πραγματικός αριθμός ενδεχομένως είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς σε πολλές χώρες είτε τα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα δεν αναγνωρίζονται με την πραγματική τους ταυτότητα, είτε δεν υπάρχουν καθόλου καταγραφές.
Παράλληλα στη χώρα μας, σταθερά τα τελευταία χρόνια σύμφωνα με το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής βίας, τα ποσοστά ρατσιστικών περιστατικών και διακρίσεων κατά τρανς προσώπων, παραμένουν υψηλά, και αναλογούν περίπου στο 20% των συνολικών καταγεγραμμένων περιστατικών, αριθμό δραματικά δυσανάλογο σε σχέση με την μικρή υποομάδα των τρανς και φυλοδιαφορετικών προσώπων.
Όπως αναφέρουν οι διοργανωτές της εκδήλωσης τα στοιχεία, αποδεικνύουν ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να γίνουν όλα τα απαραίτητα βήματα, τόσο στο επίπεδο της Πολιτείας, όσο και σε αυτό της κοινωνίας, ώστε να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, ο στιγματισμός αλλά και οι διακρίσεις.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), από τον Ιούνιο του 2018 εξέδωσε τον νέο ταξινομητικό κατάλογο ICD-11, από τον οποίο έχει αφαιρεθεί κάθε έννοια που ψυχιατρικοποιεί και παθολογικοποιεί την τρανς κατάσταση. Η χώρα μας αυτό ακόμη δεν το έχει ενσωματώσει, με αποτέλεσμα οι τρανς άνθρωποι πέραν του στιγματισμού στον χώρο της υγείας, να υφίστανται διακρίσεις και αποκλεισμούς σε πάρα πολλούς τομείς, όπως της επαγγελματικής κατάρτισης, της εργασίας και της απασχόλησης. Και, πράγματι, η αποψυχιατρικοποίηση της ταυτότητας φύλου μέσω της άμεσης ενσωμάτωσης του νέου ICD, αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για τη κοινότητά μας στην οποία το ΣΥΔ δίνει και θα δώσει ιδιαίτερο βάρος.
Παράλληλα, εξακολουθούν να παραμένουν οι ελλείψεις και οι περιορισμοί στη νομοθεσία της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου όπως αποδεικνύεται και σε πρόσφατη έρευνα που διενήργησε το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών – ΣΥΔ , ενώ παραμένει ελλιπής η αντιρατσιστική νομοθεσία γιατί ο ρατσιστικός λόγος τιμωρείται μόνο όταν συνδέεται με πράξη, με αποτέλεσμα ο ρατσιστικός λόγος να παραμένει ατιμώρητος, ενώ η νομοθεσία της ίσης μεταχείρισης δεν καλύπτει την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την πρόνοια, την παροχή υπηρεσιών και αγαθών και τη στέγαση.
To ουράνιο τόξο των LGBT: έξι χρώματα: κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε και μωβ – Τι συμβολίζει το κάθε χρώμα στις λωρίδες;
Το 1978 αποτέλεσε χρονολογία σταθμό για τη διεθνή κοινότητα ΛΟΑΤ, καθώς σφραγίστηκε από δύο ιστορικά γεγονότα στις ΗΠΑ: τη δολοφονία του πρώτου εκλεγμένου ομοφυλόφιλου στην τοπική αυτοδιοίκηση και τη δημιουργία της σημαίας-συμβόλου του κινήματος.
Μετά από 40 χρόνια, το ουράνιο τόξο εξακολουθεί να πρωτοστατεί στις «παρελάσεις περηφάνιας» που διοργανώνονται κάθε Ιούνιο σε πολλές χώρες της Δύσης. Ύστερα από τα τραγικά γεγονότα και τις πρωτοφανείς πορείες του καλοκαιριού του 1969 στην Αμερική, ο Ιούνιος έχει καθιερωθεί ως ο μήνας ορατότητας της κοινότητας ΛΟΑΤ (λεσβιών, ομοφυλοφίλων, αμφιφυλόφιλων και τρανς).
Η παράδοση ξεκίνησε το 1970. Τη χρονιά εκείνη διοργανώθηκαν στις ΗΠΑ οι πρώτες επετειακές εκδηλώσεις υπερηφάνειας, όπου άτομα όλων των σεξουαλικών προτιμήσεων βγήκαν στους δρόμους να εκφραστούν ελεύθερα και να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα με κάθε άλλο πολίτη.
Το 1978, ένας από τους βασικούς εκπροσώπους και ιστορικότερους ακτιβιστές του κινήματος των ομοφυλοφίλων, Χάρβεϊ Μιλκ, ζήτησε από τον Γκίλμπερτ Μπέικερ να σχεδιάσει ένα χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο έμβλημα που θα αντιπροσώπευε την γκέι κοινότητα. Ο Μπέικερ ήταν πρώην στρατιωτικός, ο οποίος αφού πήρε τιμητική απαλλαγή από το στράτευμα, εγκαταστάθηκε στο Σαν Φρανσίσκο για να κυνηγήσει το πραγματικό του όνειρό. Ήθελε να γίνει σχεδιαστής και παράλληλα να μπορεί να εκφράζει ανοιχτά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Έτσι, όταν του έγινε η πρόταση από τον Μιλκ, η τιμή που ένιωσε ήταν μεγάλη και αποφάσισε να αφοσιωθεί πλήρως στο απαιτητικό έργο που του είχε ανατεθεί.
Η «γέννηση» του ουράνιου τόξου
Ο καλλιτέχνης άντλησε έμπνευση από την αμερικανική σημαία με τις 13 λωρίδες, μία για κάθε βρετανική αποικία που ανεξαρτητοποιήθηκε, και την τρίχρωμη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης. Διαπίστωσε ότι το κοινό τους σημείο ήταν οι επαναστατικές τους καταβολές. Όλα είχαν αρχίσει από μία εξέγερση. Η πρώτη σημαία που σχεδίασε ο Μπέικερ για τους ΛΟΑΤ είχε οκτώ λωρίδες με οκτώ διαφορετικά χρώματα. Το καθένα συμβόλιζε κάτι ξεχωριστό. Το ροζ ήταν η σεξουαλικότητα, το κόκκινο η ζωή, το πορτοκαλί η επούλωση, το κίτρινο το φως του ήλιου, το πράσινο η φύση, το τιρκουάζ η μαγεία, το μπλε η γαλήνη και το μωβ το πνεύμα….
Η τελική μορφή
Πρι όμως ξεκινήσει η μαζική παραγωγή σημαιών για να ηρθε η πρώτη αλλαγή στο αρχικό σχέδιο του Μπέικερ. Η ροζ λωρίδα έπρεπε να αφαιρεθεί διότι τα εργοστάσια που θα αναλάμβαναν την παραγωγή δεν διέθεταν υφάσματα σε αυτό το χρώμα. Έτσι, οι λωρίδες έγιναν εφτά. Την επόμενη χρονιά, το τιρκουάζ και το μπλε επίσης συγχωνεύτηκαν σε μία ενδιάμεση απόχρωση. Οι διοργανωτές θεωρούσαν ότι ο ζυγός αριθμός λωρίδων θα ήταν ιδανικός, καθώς στις παρελάσεις ήθελαν να έχουν τη δυνατότητα να χωρίζουν τη μεγάλη σημαία στη μέση.
Έτσι, η τελική μορφή έχει έξι χρώματα: κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε και μωβ.
Η πολύχρωμη σημαία ήρθε για τα καλά στο προσκήνιο ύστερα από τη δολοφονία του Χάρβεϊ Μιλκ το 1978. Η οργή που επικράτησε στις κοινότητες των ομοφυλοφίλων μεταφράστηκε σε μια ραγδαία αύξηση της ζήτησής της. Έως το 1994 και τον εορτασμό των 25 χρόνων “Pride” όλοι πλέον αναγνώριζαν το χαρακτηριστικό έμβλημα, το οποίο είχε και επίσημα χαρακτηριστεί ως σύμβολο των ΛΟΑΤ. Ο Χάρβεϊ Μιλκ, κορυφαίος ακτιβιστής του γκέι κινήματος για ίσα δικαιώματα σε όλους.
Αντίστοιχα, το 2003, χρονιά που εορτάζονταν τα 25 χρόνια από τη δημιουργία της σημαίας, ο Γκίλμπερτ Μπέικερ ανέλαβε να φτιάξει μία τεραστίων διαστάσεων για την παρέλαση της Φλόριντα. Με μήκος που ξεπερνούσε τα δύο χιλιόμετρα, ο 50χρονος πλέον σχεδιαστής κατοχύρωσε το ρεκόρ της μεγαλύτερης πολύχρωμης σημαίας που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Και στην πραγματικότητα αυτό ήταν το μοναδικό που του ανήκει. Διότι ο Μπέικερ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να κατοχυρώσει τα δικαιώματα του σχεδίου του. Έτσι, παρά την επιτυχία και τη μαζική του εξάπλωση, ο σχεδιαστής δεν πλούτισε από την δημιουργία του και δεν την κατοχειρωσε ως ιδιοκτησία τους σκόπιμα διότι ήθελε η σημαία να ανήκει σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου