Το συγκλονιστικό ρεπορτάζ της Parallaxi για όσα συμβαίνουν σε σχολείο στο Πανόραμα έδωσε το έναυσμα για μία εξαιρετική παρέμβαση την οποία περιγράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου στην παρακάτω ανάρτηση του. Aναλυτικά η ανάρτηση: Ομοφοβία και σεξισμός στην τάξη: χτεσινός αυτοσχεδιασμός πάνω στην προχτεσινή επικαιρότητα.
Το περιστατικό γνωστό, λίγων ημερών. Ομαδική επίθεση εντός σχολείου σε δυο μαθήτριες γυμνασίου λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού (στα σχόλια αναλυτικό ρεπορτάζ). Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Αυτό το ρεπορτάζ διαβάσαμε χτες και στήσαμε μια προσομοίωση συλλόγου διδασκόντων. Σχεδιασμός και αυτοσχεδιασμός. Λίγες οδηγίες, λίγες “άνωθεν” παρεμβάσεις. Δεν χόρταινες να ακούς και να βλέπεις. Η διευθύντρια, οι δυο μαθήτριες, οι απολογούμενοι μαθητές, εκπρόσωποι του συλλόγου γονέων, οι καθηγητές. Τα φύλα επίτηδες ανακατεύτηκαν, οι μαθήτριες ήταν αγόρι και κορίτσι, το ίδιο και οι μαθητές. Μπήκαν αμέσως στον ρόλο, ξεπέρασαν γρήγορα την κοινότοπη ευκολία του πειράγματος για τον «Γιώργο που έπαιζε τη Γεωργία που δηλώνει ΛΟΑΤΚΙ».
Η διευθύντρια μιλούσε για «σημαιάκια που γεννάνε αντιδράσεις», οι απολογούμενοι μαθητές είπαν «δε μας νοιάζει τι κάνουν αλλά να μην προκαλούν». Τα δυο κορίτσια συντονίστηκαν ενστικτωδώς στην ταλάντευση «θυμός -ενοχή». Έπιασαν λεπτές αποχρώσεις, έκαναν ωραίες αναλογίες, έφτασαν στην τοξική αρρενωπότητα που συνδέει την ομοφοβία με τον σεξισμό. «Θα σας πείραζαν και αυτοκόλλητα στις τουαλέτες για τις γυναικοκτονίες;» ρώτησαν με νόημα. Και μετά, τα παιδιά-διδάσκοντες συζήτησαν για αναγκαίες δράσεις και παρεμβάσεις στο σχολείο, έκαναν ώριμες σταθμίσεις μεταξύ αναγκαίων ποινών και ουσιαστικών παρεμβάσεων, συζήτησαν για προγράμματα διαμεσολάβησης, ενσυναίσθηση, κοινωνική εργασία. Όχι διαλέξεις, είπαν, δραστηριότητες ομαδικές και χρόνος για συζητήσεις χρειάζεται. Και κανένας χώρος δεν είναι εκ προοιμίου ασφαλής, αν δεν τον κάνουμε εμείς τέτοιο. Κορυφαία για μένα στιγμή όταν ένα από τα παιδιά ανέφερε με φυσικότητα αλλά διόλου ανάλαφρα τη δική του περίπτωση, ως δέκτης σχολίων με αντικείμενο τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Σκεφτόμουν πόσο κόπο και γενναιότητα χρειάζεται τέτοια φυσικότητα. Κι όμως, ένα κλείσιμο του ματιού χρειάστηκε χτες. Πολύ το χάρηκα όλο αυτό. Και τα παιδιά το ίδιο. Συναρπαστικό μονόπρακτο. Έφυγα λίγο πιο αισιόδοξος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου