Πόσο πιο συντηρητική είναι η ελληνική κοινωνία από εκείνη της Γαλλίας ή της Γερμανίας;
Είναι φορές που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι ζούμε σε μία δυτική χώρα, στο τέλος της πρώτης 20ετίας του 21ου αιώνα. Και μία τέτοια φορά είναι η τωρινή, με την καταψήφιση από 170 βουλευτές της προσθήκης του φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού στο άρθρο του Συντάγματος περί διακρίσεων.
Πρόκειται πραγματικά για μία ημέρα ήττας για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα καθώς οι 170 αυτοί βουλευτές στάθηκαν απέναντι στις ευρωπαϊκές αξίες όπως έχουν καθιερωθεί στο άρθρο 5 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και στο άρθρο 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε.
Όπως σωστά αναφέρει, σε ανάρτησή του στο Facebook o δικηγόρος, συνήγορος πολιτών και οργανώσεων σε υποθέσεις παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων, Βασίλης Σωτηρόπουλος:
«Ομολογούν ότι είναι υπεύθυνοι ατομικά και αναδρομικά, αλλά και για το μέλλον, για όλες τις αυτοκτονίες, τους αποκλεισμούς, την κακοποίηση, την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, τις δολοφονίες, την άρνηση αναγνώρισης υπαρχουσών οικογενειών, τον εργασιακό αποκλεισμό, τον αποκλεισμό από την κοινωνική ασφάλιση και το δημόσιο σύστημα υγείας, τον αποκλεισμό από το εκπαιδευτικό σύστημα, την συμμετοχή στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας, τον σεβασμό τελικά της ανθρώπινης αξίας των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων.
Αυτοί οι βουλευτές ανήκουν σε μια προγενέστερη περίοδο της ιστορικής εξέλιξης, πολύ πριν τον νεωτερισμό. Πολύ πριν την αποκατάσταση της δημοκρατίας και σαφέστατα πριν την κήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας, πριν από την γαλλική και αμερικανική επανάσταση, ενδεχομένως και πριν από το Βυζάντιο. Είναι τα ημιζωντανά απολιθώματα του ρωμαίου νομοδιδάσκαλου Μοδεστίνου που αναβίωσε πρόσφατα ο Άρειος Πάγος, άλλο «σύγχρονο» φόρουμ αυτό, για να επιβάλει την ερμηνεία του αστικού κώδικα όπως την αντιλαμβάνονταν σε εποχές που δεν υπήρχε ούτε αστικός ούτε κώδικας».
Αρνηση και οπισθοδρόμηση στην υπηρεσία ενός ακατανόητου για την εποχή μας υπερσυντηρητισμού σε μία χώρα της Δύσης, τη μόνη ίσως στην Ευρώπη όπου κανένας πολιτικός της κεντρικής πολιτικής σκηνής είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς, δεν έχει ακόμη τολμήσει να πει δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι «αυτό είναι… οκ!».
-Όταν ήδη από το 1998, ο τότε δήμαρχος του Παρισιού, ο Μπερτράν Ντελανοέ το δήλωσε δίχως φόβο και πάθος σε μία συνέντευξή του.
-Όταν έκανε το ίδιο, το 2001, ο μετέπειτα δήμαρχος Βερολίνου, Κλάους Βοβεράιτ.
Όταν, τον Ιανουάριο του 2005, ο Observer κυκλοφόρησε με τίτλο : «Ο πρωτοπόρος που άλλαξε την ζωή των γκέι» αναφερόμενος στον Κρις Σμιθ, τον πρώτο άγγλο βουλευτή τους Εργατικού κόμματος και υπουργό που δήλωσε ανοιχτά ότι είναι γκέι και οροθετικός. Κάτι που έκανε αργότερα και ο υπουργός αγροτικής ανάπτυξης Νικ Μπράουν.
Όταν το Μάιο του 2015 ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Ξαβιέ Μπετέλ, γίνεται ο πρώτος ομοφυλόφιλος ηγέτης της Ε.Ε. που παντρεύεται τον σύντροφό του.
Πόσο πιο συντηρητική είναι η ελληνική κοινωνία από εκείνη της Γαλλίας ή της Γερμανίας (δείτε τι ψηφίζουν); Εκτός αν κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε ότι ούτε ένας/μία πολιτικός δεν είναι ομοφυλόφιλος/η…
Η απάντηση είναι μάλλον σκληρή: η Ελλάδα δεν είναι απλώς μία συντηρητική χώρα, είναι μία υποκριτική χώρα. Είναι η χώρα του «ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Δυστυχώς! Επίσης είναι η χώρα που οι πολιτικοί τρέμουν το πολιτικό κόστος και έχουν εύκολη την δικαιολογία του «η κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη» λες και η κοινωνία είναι φρούτο που ωριμάζει από μόνο του και όχι μέσα από νέα υποδείγματα και πρότυπα. Αλήθεια, τι θα μπορούσε να φοβηθεί ένας Ελληνας πολιτικός αν δηλώσει δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλος; Την κατακραυγή; Να μην ξαναεκλεγεί; Να διασυρθεί; Κι από ποιούς;
Κι αν ακόμη υπάρχουν κάποιοι στενοκέφαλοι πολίτες που θα το κάνουν –και μαζί τους κάποιες «φυλλάδες»- το σίγουρο είναι ότι πολλοί θα είναι εκείνοι που θα εκτιμήσουν την γενναιότητά τους. Και πολλοί περισσότεροι εκείνοι που θα εκτιμήσουν την ειλικρίνειά τους κάτι που θα έπρεπε να είναι βασική αξία για έναν πολιτικό. Το έχουν άλλωστε κάνει ήδη με καλλιτέχνες, τηλεαστέρες αλλά και διανοούμενους, παλιούς και νεώτερους. Πόσοι είναι αυτοί που απεχθάνονται τον Καβάφη επειδή ήταν ομοφυλόφιλος;
Το ερώτημα όμως δεν θα έπρεπε να είναι αυτό.
Το ερώτημα είναι το τι θα μπορούσε να προσφέρει η δημόσια παραδοχή ενός πολιτικού ότι είναι ομοφυλόφιλος. Και η απάντηση είναι μία: ο,τι προσφέρει κάποιος που αγωνίζεται για ένα ανθρώπινο δικαίωμα, μία ακόμη κατάκτηση για την κοινωνία και τον πολιτισμό μας.
Η ελληνική κοινωνία και ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να προχωρήσει με στερεότυπα των δεκαετιών του ’50 και του ’60 ούτε να συγκρίνεται με ανελεύθερες κοινωνίες της ανατολής.
(Φωτογραφία: Οι Ολλανδοί βουλευτές Alexander Pechtold και Wouter Koolmees προσέρχονται στο Κοινοβούλιο - APTN)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου