Το φετινό Athens Pride με κεντρικό σύνθημα «Μια φορά κι έναν καιρό» είχε ίσως τη μαζικότερη προσέλευση από κάθε άλλη διοργάνωση. Για άλλη μια φορά η πόλη γέμισε με πολύχρωμους ανθρώπους όλων των φύλων, των φυλών και των ηλικιών σε ατμόσφαιρα απελευθερωτικής κατάνυξης, για άλλη μια φορά το μέλλον διεκδίκησε με πυγμή και παλμό την πρωτοκαθεδρία από το παρόν, έστω για μια μέρα.
Και πράγματι, όσα άτομα θυμόμαστε πώς ξεκίνησε όλο αυτό «μια φορά κι έναν καιρό», τρίβουμε τα μάτια μας με το πόσο δυνάμωσε και μαζικοποιήθηκε στο μεταξύ. Ταυτόχρονα, όμως, και με δεδομένο ότι σε δύο χρόνια το Athens Pride θα γίνει είκοσι χρονών –ολόκληρο γαϊδούρι σα να λέμε–, προβληματιζόμαστε για μερικά πράγματα κι ακόμα περισσότερο προβληματίζεται το νεότερο κοινό που δεν έχει καν ζήσει το πριν και που το νιώθει σαν ένα γαμάτο παντελόνι, που όμως σε κάθε πλύσιμο «στενεύει» ώστε κάποια στιγμή νιώθει σαν να μην τον χωράει πια.
Η πορεία κατά γενική ομολογία ήταν μεν τεράστια –καμία πολιτική ή άλλη πορεία δεν μπορεί να τη συναγωνιστεί σε αριθμούς, χρόνια τώρα– αλλά ίσως η πιο ανοργάνωτη ever. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πόσο δύσκολο είναι να συντονιστεί τόσος κόσμος συν τα άρματα, όμως αυτό το φετινό «χυμαδιό», παρότι είχε τη χάρη του, στέρησε σε πολλές φάσεις τον τόνο και τον παλμό και επέτρεψε παρατράγουδα.
• Ξεκινώντας κατ' αρχάς από τα highlights του φετινού Pride, η πλατεία Κοτζιά ως έκτακτος τόπος διεξαγωγής –ένεκα το μεγάλο προεκλογικό περίπτερο της ΝΔ στο Σύνταγμα– κέρδισε μεν το στοίχημα, σε αυτό όμως συνέβαλε ο φθινοπωρινός καιρός. Διαφορετικά, θα ήταν μαρτύριο να κυκλοφορήσεις εκεί Ιούνη μήνα προτού σουρουπώσει, καθώς σκιές και παρτέρια υπάρχουν μόνο περιμετρικά. Η μόνιμη «επιστροφή» από του χρόνου στο Σύνταγμα νομίζω επιβάλλεται για συμβολικούς και όχι μόνο λόγους γιατί η πρώτη «εξορία» από το 2018 ήδη δημιουργεί προηγούμενο. Αν πάλι μας άρεσε τόσο παρά ταύτα η Κοτζιά, ok πάω πάσο.
• Εντάξει, είπαμε ότι προς χάρη της μεγάλης εικόνας και της διάχυσης στο μέινστριμ, ας δίνουμε τόπο σε κάθε «gay friendly» επιχείρηση, κόμμα ή πολιτική οργάνωση, παρά το ρίσκο του «ροζ ξεπλύματος» (έχει έπειτα ξαναειπωθεί ότι δεν είναι καθόλου κακό να λέμε και κάνα «όχι» όταν διαπιστώνουμε ασυνέπεια λόγων και έργων από κάποιες συμμετοχές, και όχι μόνο απέναντι στους ΛΟΑΤΚΙ+, όσο κι αν μας κολακεύουν ή μας «ασημώνουν»). Δεν μπορεί, όμως, να καταλαμβάνουν κάτι τέτοια περίπτερα τις καλύτερες «καβάτζες» με ογκώδεις, επεκτατικές κατασκευές, ενόσω μάλιστα κάποια μικρότερων ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων είχαν αναγκαστεί να «βγουν» σχεδόν έξω, στην Αθηνάς, ούτε να είναι η πλειοψηφία των αρμάτων εταιρικά. Καλές είναι έπειτα όλες αυτές οι rainbow σέλφι των λογής πολιτικών –έχουμε και τον επαναληπτικό γύρο των εκλογών οσονούπω, μην ξεχνιόμαστε–, είναι όμως απλοί προσκεκλημένοι στη γιορτή, όχι οι διοργανωτές ούτε η τιμώμενη κοινότητα. Προσωπικά, επίσης δεν με ενθουσίασε ποτέ το να έχει επάνω της ευδιάκριτo χορηγό ακόμα και η μεγάλη πολύχρωμη σημαία που ηγείται της πορείας.
• Δεν μπορεί, έπειτα, να βγαίνουν «ντιρεκτίβες» που αποκλείουν από τους χαιρετισμούς φύσει σύμμαχες οργανώσεις με σπουδαίο έργο επειδή δεν είναι ή δεν χαρακτηρίζονται ακριβώς ΛΟΑΤΚΙ+, όπως η Θετική Φωνή. Υποθέτω ότι η λογική της απόφασης (που μετά τις αντιδράσεις ανακλήθηκε όσον αφορά τη ΘΦ) ήταν να μην ανεβαίνει πάνω να χαιρετά ο καθένας, όταν όμως μιλάμε για οργανώσεις και συλλογικότητες που στηρίζουν έμπρακτα τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, ποιος ο λόγος για τέτοιους διαχωρισμούς;
• Η πορεία κατά γενική ομολογία ήταν μεν τεράστια –καμία πολιτική ή άλλη πορεία δεν μπορεί να τη συναγωνιστεί σε αριθμούς, χρόνια τώρα– αλλά ίσως η πιο ανοργάνωτη ever. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πόσο δύσκολο είναι να συντονιστεί τόσος κόσμος συν τα άρματα, όμως αυτό το φετινό «χυμαδιό», παρότι είχε τη χάρη του, στέρησε σε πολλές φάσεις τον τόνο και τον παλμό και επέτρεψε παρατράγουδα όπως η επίθεση μιας δράκας φασιστοειδών στην Αθηνάς, που είχε αποτέλεσμα τον προπηλακισμό ενός τρανς ατόμου, με τους αστυνομικούς που έσπευσαν να περιορίζονται σε «συστάσεις». (Επεισόδια συνέβησαν και στο Σύνταγμα αλλά μεταξύ ΜΑΤ και αναρχικών αλληλέγγυων στον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, με τα πρώτα να εκτοξεύουν χημικά με την παραμικρή αφορμή, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, επειδή απλώς μπορούν). Το ότι μ’ αυτά και μ’ εκείνα «λυσσάξανε» πάλι με το Athens Pride όσοι συμπολίτες μας ζουν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού μαρτυρά και την επιτυχία και την αναγκαιότητά του ως θεσμού.
• Οι μουσικές επιλογές δεν ήταν σίγουρα το δυνατό σημείο του φετινού Pride. Θαυμάσια ερμηνεύτρια η Ελένη Τσαλιγοπούλου αλλά για άλλες φάσεις, «λίγη» η Μπέσυ Αργυράκη, κι όλα αυτά ενώπιον ενός κοινού που ήθελε όσο τίποτα να τα «σπάσει», αλλά δεν το λυπότανε κανείς.
• Λίγη σεμνότητα κι αυτοσυγκράτηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ειδικά όταν στην πλατεία γύρω και από κάτω σου υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα προνόμιά σου με το κιάλι. Το να σπεύδουμε να φανούμε και να δειχτούμε όπου δούμε επίσημο βήμα ή μπαλκόνι, όπως αυτό του δημαρχείου, είναι φάουλ, ακόμα κι όταν δεν είναι εκούσιο.
• Το οργανωτικό, το οικονομικό και μια σειρά άλλα θέματα που σχετίζονται με το Pride θα πρέπει θαρρώ κάποια στιγμή να ξαναμπούν στο τραπέζι, ευχαρίστως επίσης θα στήριζα μια εμπνευσμένη εναλλακτική του εκδοχή. Αλλά ως τότε καλό είναι να θυμόμαστε καμιά φορά πώς, γιατί και με τις πλάτες ποιων ξεκίνησε όλο αυτό που λέμε Pride εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Το μέινστριμ λίγο-πολύ το κατακτήσαμε, μέχρι και επώνυμα rainbow χάμπουργκερ μας σερβίρουν τέτοιες μέρες. Σε καλό ή έστω βατό δρόμο είμαστε κι από πλευράς θεσμικών κατακτήσεων. Τα μη προνομιούχα, τα πιο ευάλωτα, τα πιο διαφορετικά μέλη της κοινότητας, ανάμεσά τους κι όσα έχουν αλλεργία στην ομοκανονικότητα και τις κανονικότητες εν γένει, οφείλουν να είναι πια το πρώτο μέλημά μας. Γιατί κάπου αυτό λησμονήθηκε στην πορεία, στη φούρια μας να αποδείξουμε ότι είμαστε «σαν κι εσάς». Αλλά ισότητα δεν σημαίνει ομοιότητα, τα δικαιώματα δεν μπαίνουν στον προκρούστη και ένας κόσμος που δεν μπορεί να χωρέσει πολλούς κόσμους δεν είναι αυτός που οραματιστήκαμε, που πονέσαμε, που παλέψαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου