Δύο queer άτομα έκαναν το λάθος να εμφανιστούν στην πλατεία Αριστοτέλους. Με τρομακτικές ταχύτητες δημιουργήθηκε όχλος, που κινήθηκε με τρομακτικά άγριες διαθέσεις εναντίον τους. Ως τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες έχουν αποφυλακιστεί. Τι πιο σύνηθες. Οι θύτες ομοφοβικών επιθέσεων ατιμώρητοι, τα κόμματα καταδικάζουν, τα θύματα, ας πρόσεχαν. Μήπως δεν ήταν πάντα έτσι;
Εμείς οι μιλιένιαλ άντρες, οι γεννημένοι δηλαδή από το 1981 ως και τις αρχές της δεκαετίας του `90, σε αστικά κέντρα, μεγαλώσαμε σε σπίτια με πολύ ξεκάθαρες συνθήκες ως προς την ανάπτυξη του σεξουαλικού προσδιορισμού μας. Πάντα υπήρχε ένας συγγενής κοντά μας, ο οποίος επιθεωρούσε αν το παιδί ήταν «αρκετά άντρας» ή αν ξεμάκραινε από τον ετεροφυλόφιλο προσδιορισμό του. Αν συνέβαινε το δεύτερο, φρόντιζε να αναφέρει το «πρόβλημα» ώστε να επιβληθούν νέοι κανόνες. Αν το παιδί έβγαζε «ματσίλα», παίζοντας πχ, ποδόσφαιρο και κάνοντας σχέση με την απουσιολόγο της τάξης, τότε όλα καλά. Προφανώς, έχω να καταθέσω σχετικό παράδειγμα.
«Ακούγονται σαν ομοφυλόφιλοι, πρόσεχε»
Δεν θα ξεχάσω ένα παρεμφερές παράδειγμα από την εφηβεία μου: Όταν έβαλα να ακούσω ένα cd των Pet Shop Boys στο δωμάτιο μου, με τον ήχο δυνατά, τότε ήρθε ένας συγγενής, που αγαπώ πολύ και δεν θα κατονομάσω, και μου ζήτησε σιωπηλά να το χαμηλώσω ή και να το κλείσω, γιατί αυτοί «ακούγονται σαν ομοφυλόφιλοι» και «δεν είναι ωραία τραγούδια αυτά». Εικάζω πως αν συνέχιζα να ακούω δυνατά Pet Shop Boys, θα «κόλλαγα» ομοφυλοφιλία, μέσα από τις υπέροχες μελωδίες των Νιλ Τέναντ - Κρις Λόοου. Ευτυχώς δεν έμαθε ποτέ ο συγκεκριμένος συγγενής ότι στα επόμενα χρόνια της εφηβείας μου ανακάλυψα τους Smiths, τον David Bowie, τους Placebo και άλλα μουσικά σχήματα των οποίων η σεξουαλική ταυτότητα ήταν κάπως απροσδιόριστη.
Αν στη δική μου εφηβεία βρέθηκε άνθρωπος που φοβήθηκε ότι θα γίνω ομοφυλόφιλος ακούγοντας ηλεκτρονική μουσική, δεν μπορώ καν να φανταστώ την καταπίεση που έχει δεχτεί ένας μιλένιαλ με queer προσδιορισμό, ένα αγόρι ή κορίτσι λίγο μεγαλύτερο από αυτά που δέχτηκαν επίθεση χτες στην Αριστοτέλους
Του το είπε ένας εξωγήινος
Στην ελληνική κοινωνία του 2024, ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών είναι "too little, too late": Χρόνια μετά το θάνατο του Μηνά Χατζησάββα, όταν το ελληνικό κράτος δεν αναγνώριζε στο σύντροφο του το δικαίωμα να θάψει τον αγαπημένο του, χρόνια μετά το δημόσιο εξευτελισμό του Μάνου Χατζιδάκι από την εφημερίδα Αυριανή με «μπηχτές» για την ομοφυλοφιλία του, που ουδείς έλεγξε έστω, χρόνια μετά την ομιλία του νυν πρωθυπουργού στη Βουλή, που έλεγε για ένα τρανς άτομο ότι την αλλαγή φύλου «του την είπε εξωγήινος», και όχι πολλά χρόνια αφού το πιο συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είχε απειλήσει με επαναστάσεις, με αφορμή την ψήφιση του σύμφωνου συμβίωσης επι ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίστηκε στα ζευγάρια του ιδίου φύλου το δικαίωμα της σύναψης γάμου.
Σε αυτά τα χρόνια έχουμε δει πολιτικούς με συμπεριφορά που παραπέμπει σε queer άτομο να μένουν «στην ντουλάπα», έχουμε νιώσει φρίκη με αφορμή τον εξευτελιστικό θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, μέρα μεσημέρι στη «πολιτισμένη» Αθήνα, αλλά και τα βασανιστήρια που οδήγησαν στο θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, έχουμε γίνει μάρτυρες καλεσμάτων σε «πορείες» και "straight pride" και άλλες τέτοιες γελοιότητες από χριστιανοταλιμπάν συλλογικότητες και κόμματα που βρίσκονται σήμερα στη Βουλή. Η εκκλησία και ο αντικριστός χορός της με την ομοφοβία, είναι μια άλλη ιστορία, ένα «μη ρωτάς, μη μιλάς» γεμάτο τρομακτικές σκιές, που καλύπτονται σήμερα από απειλές για αφορισμούς όσων ψήφισαν το νόμο για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Το μόνο που θα μπορούσε να απαντήσει κανείς σε όλα αυτά, είναι ότι σε τελική ανάλυση, ουδείς, ετεροφυλόφιλος ή γκέι, διέκοψε το δεσμό του, επειδή δεν είχε την ευλογία ενός ιερέα.
Η μεγάλη εικόνα της ομοφοβίας θα συνεχίσει να προκαλεί τρόμο, όσα safe spaces κι αν βλέπουμε γύρω μας, με το στοργικό χέρι των brands και των συλλογικοτήτων που αγαπούν τη συμπερίληψη, Πίσω από αυτή την πολύχρωμη «κουρτίνα», κυκλοφορεί γύρω μας ένα θορυβώδες τσίρκο, με στοιχεία ρατσισμού, που σπέρνει φόβο, σχεδόν πάντα ατιμώρητο. Ίσως ο εξωγήινος από εκείνη την παλιά ομιλία του πρωθυπουργού, να είμαστε εμείς, όσοι τελοσπάντων έχουμε μείνει στην ελληνική κοινωνία που όντως δεν μας ενδιαφέρει η σεξουαλική ταυτότητα του διπλανού μας, που δεν νιώθουμε την ανάγκη να τον πιέσουμε για να την αλλάξει. Όλοι όσοι νιώθουμε ντροπή σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου