Ένα έργο για δύο -ένας χορός για δύο- τρυφερός και πικρός μαζί, που σε καλεί να ακολουθήσεις τα βήματα, ακόμη και τα πιο δύσκολα, τα πιο αμήχανα, τα πιο αδέξια, με μέτρο και εν τέλει, με χάρη.
Μια χορεύτρια αποχαιρετά την καριέρα της εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού και ένας καθηγητής Γεωφυσικής με σύνδρομο Άσπεργκερ της προσφέρει 2.153 δολάρια για ένα μάθημα χορού.
Αυτή είναι -και δεν είναι- η ιστορία του έργου του Αμερικανού Μαρκ Σαν Ζερμέν «Ένα Μάθημα Χορού», που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου, στο θέατρο «Θησείον», με τη Βίκυ Παπαδοπούλου και τον Γιωργή Τσαμπουράκη. Η διαφορετικότητα και η συμπληρωματικότητα, οι κοινωνικές αναπηρίες και οι συναισθηματικές αγκυλώσεις, ο φόβος και η υπέρβαση του, στροβιλίζονται 90 λεπτά επί σκηνής, με καθαρότητα αφοπλιστική.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου μιλά στη HuffPost Greece για τη νέα γενιά που «προσπαθεί να κατανοήσει, προσπαθεί να αγγίξει και να αγαπήσει» τη διαφορετικότητα, για το νορμάλ «που δεν υπάρχει», αλλά και για την πιο δύσκολη στιγμή της παράστασης.
-Όταν ο Δημήτρης Μπογδάνος σας πρότεινε το έργο τι σας είπε;
Κατ′ αρχάς ήταν η προσωπική ανάγκη των τριών μας -του Δημήτρη, του Γιωργή και η δική μου- να δουλέψουμε μαζί. Οπότε αρχίσαμε να διαβάζουμε έργα, κάποια στιγμή ο Δημήτρης μας πρότεινε το Μάθημα Χορού, το διαβάσαμε, ενθουσιαστήκαμε και είπαμε, αυτό είναι που θέλουμε να κάνουμε. Είναι μια ρομαντική κωμωδία που πιστεύω ότι σε αγγίζει στον πυρήνα, σε συγκινεί ενώ την ίδια στιγμή σε κάνει να γελάς. Να γελάς με δύο ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν, παρά τη διαφορετικότητα τους, να επικοινωνήσουν, να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον -κυριολεκτικά και μεταφορικά-, να γνωρίσουν και να δεχτούν ο ένας τον άλλον έτσι όπως ακριβώς είναι.
Με αφορμή ένα μάθημα χορού έρχονται κοντά και ξετυλίγεται η προσωπική ιστορία του καθενός. Το έργο του Σαν Ζερμέν μιλάει για θέματα που αυτή την περίοδο με απασχολούν ιδιαίτερα -αναφέρομαι στην αποδοχή της διαφορετικότητας- και επειδή συμβαίνουν διάφορα στην κοινωνία μας, ειδικά τελευταία, είναι ζητήματα που συζητάω πάρα πολύ συχνά. Οπότε ήθελα με έναν τρόπο να το σχολιάσω. Μέσω της παράστασης νομίζω ότι το καταφέρνουμε. Ουσιαστικά αυτό που λέμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί, σκέφτεται, αισθάνεται διαφορετικά, ότι η κοινωνία μας αναγκάζει να λειτουργούμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά όταν υπάρχει αγάπη και καλή διάθεση προς τον συνάνθρωπο μας μπορούμε να ζούμε αρμονικά και να αγαπηθούμε ουσιαστικά, όχι κρυμμένοι πίσω από μάσκες προκειμένου να είμαστε αποδεκτοί, αλλά όντας ο εαυτός μας. Η ζωή μας γίνεται καλύτερη εάν είμαστε ο εαυτός μας εκατό τοις εκατό.
-Ο ορισμός του νορμάλ, το τι είναι φυσιολογικό υπόκειται σε συνεχή επαναπροσδιορισμό. Μήπως όμως στην πραγματικότητα παραμένουμε φοβικοί και προκατειλημμένοι;
Η αλήθεια είναι ότι ερχόμαστε πιο κοντά στη διαφορετικότητα, προσπαθούμε να την προσεγγίσουμε, να την κατανοήσουμε, αλλά κρατάμε μία απόσταση ασφαλείας γιατί μας τρομάζει. Το διαφορετικό πάντα τρομάζει. Πιστεύω ότι η νέα γενιά, δεν έχει τόσο φόβο. Προσπαθεί να κατανοήσει, προσπαθεί να αγγίξει και να αγαπήσει. Όσο περνάνε τα χρόνια, η αποδοχή είναι μεγαλύτερη παρόλο που συμβαίνουν περιστατικά άσχημα -αλλά δυστυχώς, έτσι κι αλλιώς, αυτό είναι μέρος της διαδικασίας. Τον κατανοώ τον φόβο, παρόλα αυτά θεωρώ ότι εάν ξεπεραστεί όλα θα είναι πιο εύκολα για όλους -και για τις δύο πλευρές, οι οποίες θα μπορέσουν να υπάρξουν αρμονικά, γιατί στην ουσία δεν υπάρχει και τίποτα για να χωρίσεις.
-Στην πραγματική ζωή θα μπορούσατε να κάνετε συντροφιά -να ερωτευθείτε, πιθανώς;- έναν άνθρωπο με σύνδρομο Άσπεργκερ;
Αλίμονο! Μα εάν δεν μπορούσα δεν θα έκανα αυτό το έργο. Γνωρίζω ανθρώπους οι οποίοι έχουν το σύνδρομο και κάνω παρέα μαζί τους -στον καθένα εκφράζεται διαφορετικά- αλλά, επαναλαμβάνω, εννοείται πως ναι. Συνήθως πρόκειται για πανέξυπνους ανθρώπους από τους οποίους έχεις να μάθεις πολλά. Ίσως θα μπορούσα και να ερωτευθώ.
-Ακόμη και εάν εσείς δεχόσαστε την πρόκληση, το περιβάλλον σας θα τη δεχόταν;
Όπως και αν αντιδρά το περιβάλλον μου, είναι στο χέρι μου να καταλάβουν και να δεχτούν την επιλογή μου. Κανονικά οι δικοί μου άνθρωποι πρέπει να μου έχουν εμπιστοσύνη. Εάν εμπιστεύονται εμένα εμπιστεύονται και την επιλογή μου. Από εμένα ξεκινάει. Και στο κάτω κάτω, τι θα πει νορμάλ; Δεν υπάρχει νορμάλ. Όπως είπα και πριν, κάθε άνθρωπος σκέφτεται και λειτουργεί διαφορετικά. Είναι σαν να με ρωτάτε εάν είχα επιλέξει να έχω φίλο ένα κακό παιδί.
-Υπό μίαν έννοια, ναι.
Προφανώς δεν θα έκανα παρέα με ένα κακό παιδί -εάν μου έκανε κακό δεν θα έκανα παρέα. Οπότε, οι δικοί μου θα έπρεπε να κατανοήσουν ότι αυτός ο άνθρωπος μου προσφέρει και του προσφέρω πράγματα που είναι πολύ «χρήσιμα» για μένα και για αυτόν και το καλύτερο θα ήταν να δείξει εμπιστοσύνη σε μένα, επομένως και στον άνθρωπο που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου -φιλικά, ερωτικά, με όποιον τρόπο.
-Στην πραγματική ζωή θα μπορούσατε, όπως ο χαρακτήρας που υποδύεστε, να αποχαιρετήσετε -για έναν εξίσου σοβαρό λόγο- την καριέρα σας;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου από την πρώτη στιγμή που καταπιάστηκα με το έργο, να σας πω την αλήθεια. Υπάρχουν μέρες που λέω «ναι» και μέρες που λέω «όχι».
Αγαπώ πάρα πολύ τη δουλειά μου και είναι μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας και της ζωής μου, αλλά εάν αναγκαζόμουν, φυσικά θα έβρισκα τον τρόπο να συνεχίζω να ζω και θα προσπαθούσα να βρω πράγματα που να με κάνουν ευτυχισμένη και να γεμίσουν το κενό που θα αισθανόμουν σε σχέση με την απώλεια, ας πούμε, της επαγγελματικής επιλογής μου. Υπάρχουν πολλά άλλα ουσιώδη στα οποία μπορείς να επικεντρωθείς και νομίζω ότι θα μου κόστιζε, αλλά θα τον έβρισκα τον τρόπο να επιβιώσω και να είμαι και χαρούμενη.
-Γιατί γίνατε ηθοποιός; Τι σας γοήτευσε στην υποκριτική;
Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία. Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησα να βλέπω ταινίες -πολλές ταινίες, όμως- και λάτρεψα το σινεμά. Κάποια στιγμή, όταν τελείωσα το σχολείο, θεώρησα σωστό να πάω σε μια δραματική σχολή για να δω πώς λειτουργούν οι ηθοποιοί, σε περίπτωση που γινόμουν σκηνοθέτις -κάτι ήθελα να κάνω με το σινεμά, τέλος πάντων. Η σκέψη ήταν να ξεκινήσω από τη δραματική σχολή και να συνεχίσω σε σχολή σκηνοθεσίας. Έβλεπα θέατρο, αλλά όχι εμμονικά όπως παρακολουθούσα κινηματογράφο. Οπότε πήγα στη δραματική σχολή και ερωτεύτηκα παράφορα το θέατρο. Κατ′ αρχάς με βοήθησε να ανοίξω, γιατί ήμουν πολύ κλειστό παιδί. Διάβασα πολύ, είδα πάρα πολύ θέατρο και συνειδητοποίησα ότι με εξελίσσει και σαν άνθρωπο και στην τέχνη τη συγκεκριμένη,. Οπότε είπα, εδώ θέλω να μείνω, αυτό είναι το επάγγελμα που θέλω να κάνω. Εν ολίγοις, για άλλο ξεκίνησα, αλλού κατέληξε. Βέβαια, έχω κάνει κινηματογράφο, αλλά ως ηθοποιός -το οποίο επίσης λατρεύω...
-... Σας πάει πολύ το σινεμά.
Ευχαριστώ... Αλλά ο στόχος μου δεν ήταν να εκτεθώ, να γίνω ηθοποιός και να είμαι στο θέατρο, στο σινεμά ή στην τηλεόραση, ο στόχος ήταν άλλος.
-Η πιο δύσκολη σκηνή της παράστασης;
... Νομίζω η πιο περίεργη στιγμή ήταν όταν έβαλα πια τον νάρθηκα. Που αλλάζει όλη την κινησιολογία, τα δεδομένα είναι πλέον άλλα, δεν μπορείς να κινηθείς ελεύθερα. Φορούσα τον νάρθηκα στις πρόβες, τον έβγαζα και αισθανόμουν τον νάρθηκα ακόμη και δύο τρεις ώρες μετά. Ήταν μία «δοκιμασία» η οποία χρειάζεται έτσι κι αλλιώς στην παράσταση, οπότε ενώ με δυσκόλεψε την εκμεταλλεύτηκα και τη χρησιμοποίησα. Μία άλλη πρόκληση ήταν ότι δεν μπορούσα σε ένα μεγάλο μέρος της παράστασης να αγγίξω τον παρτενέρ μου -γιατί ο ήρωας δεν μπορεί, δεν αντέχει να τον αγγίζουν. Οπότε δεν υπήρχε καμία σωματική επαφή. Οι προκλήσεις αυτές ήταν -είναι- το έργο. Η ουσία του.
-Μετά το Μάθημα Χορού;
Θα συνεχίσουμε με το Μάθημα Χορού, που πάει και πολύ καλά, αλλά για τη συνέχεια δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο. Τελείωσα τα γυρίσματα της ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη («Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς») και της ταινίας του Μιχάλη Κωνσταντάτου («All the Pretty Little Horses»), στην οποία είχα έναν μικρό ρόλο.
-Τηλεοπτικά;
Έχω χρόνια να κάνω τηλεόραση -προτάσεις υπήρξαν, αλλά δεν προλάβαινα να κάνω τηλεόραση. Έκανα πρόσφατα ένα επεισόδιο για το «Ου φονεύσεις» του Κοκκινόπουλου. huffingtonpost.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου