Ανάγκη επιμόρφωσης των δημοσίων υπαλλήλων για τους ΛΟΑΤ

Την ανάγκη επιμόρφωσης των εργαζομένων σε κοινωνικές υπηρεσίες και συμβουλευτικούς σταθμούς πάνω σε θέματα και συγκεκριμένες ανάγκες των ΛΟΑΤ (Λεσβία, Ομοφυλόφιλος, Αμφιφυλόφιλος και Τρανς) ατόμων, καταδεικνύει έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού έργου "Πρόληψη και Αντιμετώπιση ομοφοβίας και τρανσφοβίας σε μικρές και μεσαίες πόλεις στην Ευρώπη– DIVERCITY". Όπως προκύπτει, υπάρχει ανάγκη για περισσότερες, αλλά και καλύτερα συντονισμένες συνέργειες ανάμεσα σε διαφορετικούς οργανισμούς και για εκστρατείες ευαισθητοποίησης στα σχολεία από εμπλεκόμενους φορείς. Οι δράσεις του προγράμματος στο οποίο συμμετέχει ο δήμος Νεάπολης-Συκεών και το οποίο υποστηρίζεται από την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης (ΕΣΗΕΜ-Θ), παρουσιάστηκαν σήμερα σε σεμινάριο ενημέρωσης για την αντιπροσωπευτική και δίκαιη παρουσίαση των ΛΟΑΤ θεμάτων στα ΜΜΕ. Για το έργο υλοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, έρευνα με συνεντεύξεις με 15 ΛΟΑΤ άτομα και διάφορους φορείς καθώς και on-line έρευνα στην οποία ανταποκρίθηκαν 100 άτομα.
Σύμφωνα με την Χρύσα Κοπρά από το Κέντρο Μέριμνας Οικογένειας και Παιδιού του δήμου Νεάπολης-Συκεών, από τις έρευνες προέκυψε ότι σε τοπικό επίπεδο οι εμπλεκόμενοι φορείς επιδεικνύουν αξιοσημείωτο έργο στην καταπολέμηση και πρόληψη διακρίσεων και κοινωνικών φοβιών και προωθούν ενεργά την πρόσβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα και στα κοινωνικά αγαθά για όλους τους κατοίκους. «Περιστατικά με ΛΟΑΤ άτομα έχουν αντιμετωπίσει οι περισσότεροι φορείς, όμως δεν έχουν αποκλειστική ομάδα στόχου τα ΛΟΑΤ άτομα και άρα δεν παρέχουν στοχευμένες υπηρεσίες» διαπίστωσε η κ. Κοπρά. Στα αποτελέσματα διαπιστώνεται ότι το κενό των δημόσιων υπηρεσιών (κρατικών και δημοτικών) καλύπτεται κυρίως από ΜΚΟ και άλλες ενώσεις/οργανώσεις της ΛΟΑΤ κοινότητας. Παράλληλα, προκύπτει ότι τα περιστατικά λόγου μίσους και εγκλημάτων μίσους κατά ΛΟΑΤ ατόμων έχουν μειωθεί κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, και άρα τα άτομα αισθάνονται πλέον ως η πόλη έχει αλλάξει προς το καλύτερο για αυτούς σε όρους αποδοχής και ενσωμάτωσης. Ωστόσο, περιστατικά λεκτικής βίας κατά ατόμων της κοινότητας συνεχίζουν να υπάρχουν, κυρίως από ρατσιστικές ομάδες. «Τα διεμφυλικά άτομα αντιμετωπίζουν διακρίσεις και βία σε διάφορα επίπεδα και σε όλο το φάσμα ζωής (οικογένεια, σχολείο, εργασία, δημόσιες υπηρεσίες και σε ανοικτούς και κλειστούς χώρους). Επίσης, έχουν πολύ πιο περιορισμένη πρόσβαση στις υγειονομικές υπηρεσίες και αντιμετωπίζουν γραφειοκρατικά προβλήματα» τόνισε η κ. Κοπρά. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ισραηλινός παίκτης έκανε coming out ως gay

O Γιούρι Κόκια της Χαποέλ Ραμάτ Γκαν πήρε τη μεγάλη απόφαση και ανακοίνωσε σε συνέντευξή του ότι είναι gay. "Όποιος είναι gay και το κρύβει, αισθάνεται μοναξιά" δήλωσε, την ίδια στιγμή που αθλητές και προπονητές τον αποθέωσαν για το θάρρος του. Ο Γιούρι Κόκια (36 χρονών, 2.03 μέτρα) δεν άντεξε άλλο. Έπειτα από χρόνια κρυφτού υπό τον φόβο της αντίδρασης της κοινωνίας του Ισραήλ αποφάσισε να αποκαλύψει ότι είναι gay. 
Έγινε έτσι ο πρώτος εν ενεργεία Ισραηλινός μπασκετμπολίστας που παραδέχθηκε ότι είναι ομοφυλόφιλος. Και, όπως παραδέχθηκε, δεν ήταν εύκολο. "Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αποφάσισα να βγω από την ντουλάπα. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές με την οικογένειά μου. Στο παρελθόν όλοι οι προπονητές που δούλεψα μαζί τους με αποδέχθηκαν. Ο φόβος του να αποκαλύψεις ότι είσαι gay είναι εξωπραγματικός και πάντα νιώθεις ότι είναι καταστροφικό να είσαι gay. Ότι μπορεί να είσαι διαφορετικός" δήλωσε αρχικά σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Κόκια, για να συμπληρώσει: "Για πολλά χρόνια πίστευα ότι θα το αποκαλύψω, αλλά δεν το έκανα. Δεν το έκρυψα στην προσωπική μου ζωή, όταν κυκλοφορούσα, αλλά δεν το είχα παραδεχθεί δημόσια. Νομίζω πως όποιος το κρύβει ότι είναι gay αισθάνεται μοναξιά και αισθάνεται ότι θα συμβούν τρομερά πράγματα αν το παραδεχθεί". Ο Κόκια εξέφρασε στην συνέχεια και το παράπονό του: "Αν το δει κάποιος τη μεγάλη εικόνα, θα δει ότι το μπάσκετ είναι μια μικρογραφία τη ςκοινωνίας. 
Τα παιδιά που είναι 8-10 χρονών όταν θέλουν να προσβάλλουν κάποιον τον αποκαλούν gay, ενώ και οι φίλαθλοι όταν θέλουν να βρίσουν κάποιον κάνυν το ίδιο. Η κοινωνία μας έχει φθαρεί. Εγώ πάντα ήξερα ότι είμαι διαφορετικός. Δεν ήξερα γιατί, αλλά στα 17-18 μου χρόνια το κατάλαβα". Ο Κόκια την φετινή σεζόν αγωνίζεται στην 2η κατηγορία του Ισραήλ με την φανέλα της Χαποέλ Ραμάτ Γκαν, έχοντας 4.3 πόντους, 5.7 ριμπάουντ και 2.2 ασίστ μέσο όρο. Στο παρελθόν έχει αγωνιστεί μεταξύ άλλων στν Χαποέλ Γκαλίλ Ελιόν, Ιρόνι Ναχαρίγια, Μακάμπι Χάιφα, Χαποέλ Ιερουσαλήμ και Χαποέλ Τελ Α Βιβ, ενώ έχει υπάρξει και διεθνής με την εθνική Ισραήλ. 
Η αποκάλυψη του βετεράνου σέντερ βρήκε πολλούς υποστηρικτές στο Ισραήλ. Και πρώτος που τον στήριξε ήταν ο - άλλοτε τεχνικός του Άρη - Σάρον Ντούκερ, ο οποίος κάποτε τον είχε υπό τις οδηγίες του και μάλιστα του είχε συστήσει και έναν ψυχολόγο, δηλώνοντας τώρα πως "το ήξερε και δε με ενόχλησε ποτε. Τον Γιούρι τον αγαπούσε πάντα ο κόσμος, επειδή ήξερε ότι τα έδινε όλα στο παρκέ. Η χώρα μας συνήθως δεν είναι εύκολο να αποδεχθεί κάτι τέτοιο. Ξέρω γιατί ο κόσμος φοβάται να παραδεχθεί ότι είναι gay. Ο Γιούρι είναι θαρραλέος και είμαι περήφανος για αυτόν".
sport24

ΓΕΜΙΣΕ ΑΠΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ Η ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

ΘΑ διώξω τα σύννεφα να γίνω αγέρι, λέει το λαικό τραγούδι με τους στίχους που μας προδιαθέτουν όμορφα. Έτσι μετά την βροχή, αποκαλύπτεται πάντα ένα ουράνιο τόξο. Η πόλη της Καλαμάτας πλημμυρισμένη από το φως του Νότου, αποκάλυψε ένα άλλο μαγικό εαυτό με τις πινελιές της φύσης από το ουράνιο τόξο που φώτισε παντού την πόλη, όπως το αποτύπωσαν στο Instangram και στα κοινωνικά δίκτυα οι κάτοικοι της πόλης, αποτελώντας μάλιστα αφορμή και για ένα άρθρο στην τοπική εφημερίδα 'Ελευθερία'. Αναζητήσαμε στα social media φωτογραφίες που αναδημοσιεύουμε εδώ...

Τα χρώματα γεμάτα ζωντάνια όπως αποκαλύφθηκαν στον φωτογραφικό φακό μοιάζουν με ένα θόλο που ομορφαίνει την πόλη, γεμάτη ζωντάνια, λουσμένη από το φως του Νότου, αγαπημένη από τις πινελιές με τα σύννεφα που κινούνται...

Πώς συμπεριφέρονται οι Ε/κ σε θέματα ισότητας φύλου και ΛΟΑΤΚΙ;

Πώς μιλούν και έρχονται σε επαφή οι Ε/κ σε θέματα ισότητας φύλου και θέματα ΛΟΑΤΚΙ; Εσύ πώς συμπεριφέρεσαι;

Το ερωτηματολόγιο παίρνει 10' για να συμπληρωθεί και απευθύνεται σε νέους 18-38. Μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Σπουδών Φύλου του Πανεπιστημίου Κύπρου στο πλαίσιο της έρευνάς της, δημιούργησε ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με την ισότητα φύλων και τα δικαιώματα ΛΟΑΤ+ στην Κύπρο

«Στο πλαίσιο της εργασίας μου με τίτλο «Gender Equality and LGBTQ+* Issues in Cyprus: A Discourse Analysis Among Young Greek Cypriots» («Ισότητα Φύλων και Θέματα ΛΟΑΤQ+ στην Κύπρο: Ανάλυση του Λόγου των Νέων Ελληνοκυπρίων») θα ήθελα να διερευνήσω τους τρόπους με τους οποίους οι νέοι Ελληνοκύπριοι μιλούν ή/και έρχονται σε επαφή με θέματα ισότητας φύλων και θέματα ΛΟΑΤQ+* σε τοπικό επίπεδο. Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα εάν αφιερώνατε 10-15 λεπτά για να συμπληρώσετε το ερωτηματολόγιο με απόλυτη ειλικρίνεια το οποίο απευθύνεται σε Ελληνοκύπριους ηλικίας 18-38. Η συμβολή σας είναι πολύτιμη».

Η Αναστασία ζήτησε από τη CITY εάν μπορεί να τη βοηθήσει προβάλλοντας την προσπάθεια που κάνει στο κοινό, ούτως ώστε να απαντηθεί από μία μεγαλύτερη μερίδα ενδιαφερομένων. Το ερωτηματολόγιο συμπληρώνεται ανώνυμα και ακολουθεί τον δεοντολογικό κώδικα του Πανεπιστημίου Κύπρου. Μπορείτε να ζητήσετε τα αποτελέσματα της εργασίας στην ακόλουθη ηλ. διεύθυνση: academicprojectsal@outlook.com

Συμπληρώστε το ερωτηματολόγιο ΕΔΩ.

*Ο όρος ΛΟΑΤQ+ αναφέρεται σε Λεσβία/Ομοφυλόφιλος/Αμφισεξουαλικός-ή/Τρανς ή Διεμφυλικός-ή/Queer. Ο όρος “Queer” είναι εναλλακτικός όρος που χρησιμοποιείται από άτομα που αμφισβητούν ή απορρίπτουν τις νόρμες (norms) ή ετικέτες και κατηγορίες του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου όπως λεσβία, γκέι, στρέιτ, άνδρας, γυναίκα, κλπ. Συμπεριλαμβάνει την έννοια του genderqueer, που υποστηρίζει την ιδέα της ρευστότητας του φύλου ενώ απορρίπτει την έννοια του φύλου ως κοινωνικό κατασκεύασμα.

«Κάποιες φορές νιώθουμε ότι είμαστε η μόνη γκέι οικογένεια με 2 μπαμπάδες στην Κύπρο»

«Στο τέλος της ημέρας αυτό που πιστεύουμε και πρεσβεύουμε είναι πως αυτό που κρατάει μια οικογένεια δεμένη και υγιή είναι η αγάπη. Όσο υπάρχει αγάπη λοιπόν δεν μετράει αν οι γονείς είναι δύο μπαμπάδες, δύο μαμάδες ή ένας μπαμπάς ή μία μαμά».

Η πιο πάνω φωτογραφία στάλθηκε στη CITY.cy από τους συνεντευξιαζόμενους, πλην όμως τόσο οι ίδιοι όσο και εμείς επιλέγουμε να μην φανούν τα πρόσωπα, όπως αναφέρει το δημοσίευμα το οποίο είναι πολύ αναλυτικό.

Ως πατεράδες δίνουμε στα παιδιά μας όλα όσα έχουν και τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν μητέρα και πατέρα.

Συνήθως, δεν προτιμώ να ξεκινάω από την κατακλείδα μιας συνέντευξης. Άλλωστε, έτσι ίσως «κάψεις» το θέμα και να περάσει από νωρίς στα αζήτητα. Σε αυτή την περίπτωση όμως, η κατακλείδα κρύβει όλη την ουσία αυτού του θεσμού που λέγεται ‘οικογένεια’ και αυτό ίσως που πρέπει να έχουμε κατά νου διαβάζοντας το κείμενο που ακολουθεί. Δεν έχει σημασία αν το παιδί έχει έναν μπαμπά ή μία μαμά, ή δύο μπαμπάδες, αλλά να έχει μπόλικη αγάπη και φροντίδα για να μεγαλώσει όμορφα.

Η επαφή με το ζευγάρι της ιστορίας ξεκίνησε έπειτα από ένα scroll στο Facebook όπου πέρασε από μπροστά μου ένα καινούργιο group με την ονομασία Gay Parenting in Cyprus.

Οι δύο μπαμπάδες της οικογένειας μετακόμισαν στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Έγκωμη μόλις πριν ένα χρόνο, από το Ισραήλ, έπειτα από μετάθεση του ενός από την εταιρεία που εργαζόταν στη χώρα του. Όταν τους προσεγγίσαμε και τους ζητήσαμε να μας μιλήσουν για την ιστορία τους και τη δημιουργία του group, το μόνο που ζήτησαν ήταν να μη δημοσιεύσουμε τα πραγματικά τους ονόματα για ευνόητους λόγους ή/και φωτογραφίες των παιδιών.

Το νηπιαγωγείο της κόρης μας, μας προσκάλεσε να μιλήσουμε σε δασκάλους, γονείς και παιδιά για την ιστορία και την οικογένειά μας.

Τι ηλικίες έχουν σήμερα τα παιδιά σας;
Η κόρη μας είναι 4,5 ετών και ο γιος μας 18 μηνών.
 

Και πώς αποφασίσατε να αφήσετε το Ισραήλ για να μετακομίσετε στην Κύπρο;
Ο βασικός λόγος ήταν το επαγγελματικό. Η εταιρεία που εργάζεται ο σύζυγός μου, του προσέφερε μετάθεση σε άλλη χώρα με πολύ καλά χρήματα. Επιλέξαμε την Κύπρο, ανάμεσα στις άλλες επιλογές που είχαμε γιατί έμοιαζε πολύ κοντά σε όσα γνωρίζουμε και αγαπάμε στο Ισραήλ, την πατρίδα μας. Ενώ και η μικρή απόσταση που χωρίζει τις δύο χώρες ήταν ιδανική για τις οικογένειες μας για να έρχονται να μας επισκέπτονται. Είχαμε επισκεφθεί το νησί και πριν βεβαίως και το είχαμε λατρέψει, άρα η Κύπρος ήταν μονόδρομος.
 

Πόσα χρόνια είστε ζευγάρι;
Τον ερχόμενο Ιούνιο, κλείνουμε μαζί 10 χρόνια. Έπειτα από δύο χρόνια που ήμασταν ζευγάρι, αποφασίσαμε να παντρευτούμε και να κάνουμε πλάνα επέκτασης της οικογένειας μας. Γνωρίζαμε ότι θα ήταν μία δύσκολη και μακροπρόθεσμη διαδικασία, έτσι το τρέξαμε σχεδόν αμέσως μετά το γάμο μας.

Υπάρχουν περιπτώσεις που όταν δουν έναν από τους δυο μας με τα παιδιά ρωτάνε ‘μα που είναι η μαμά;’ ή ‘πού είναι η γυναίκα σου;’.

Με ποιο τρόπο γίνατε γονείς; Μέσω παρένθετης μητέρας ή μέσω υιοθεσίας;
Χρησιμοποιήσαμε μία παρένθετη μητέρα και μία δότρια ωαρίων για να κάνουμε παιδιά. Μάλιστα, η παρένθετή μας, σήμερα είναι και πολύ καλή μας φίλη. Ενάμιση χρόνο μετά τη γέννηση και του δεύτερου παιδιού μας, εξακολουθούμε να έχουμε πολύ καλή σχέση. Γέννησε και τα δύο παιδιά μας και την αντιμετωπίζουμε πλέον ως μέλος της οικογένειάς μας. Σαν αδελφή και θεία των παιδιών μας.
 

Όταν πλέον μετακομίσατε στην Κύπρο και το περιβάλλον σας άρχισε να αντιλαμβάνεται τη σύνθεση της οικογένειάς σας, πώς το αντιμετώπισαν;
Μέχρι στιγμής δεν είχαμε καμία κακή αντίδραση από κανένα άτομο με το οποίο συναναστραφήκαμε. Αντίθετα μπορώ να πω ότι μας εξέπληξε η θετικότητα και η δεκτικότητα που λάβαμε. Πήγαμε με τα παιδιά μας σε τρία διαφορετικά νηπιαγωγεία και σε όλες τις περιπτώσεις οι υπεύθυνοι ήταν πολύ θετικά προσκείμενοι απέναντί μας και πολύ δεκτικοί.

Μάλιστα αυτή την περίοδο ψάχνουμε σχολείο για τη μεγάλη μας κόρη, για του χρόνου και τα δύο σχολεία που επισκεφθήκαμε μέχρι στιγμής, μας είπαν το πόσο περήφανα είναι για τη διαφορετικότητα μας και ότι θα ήταν πολύ χαρούμενοι να μας δεχτούν στο σχολείο τους με το νέο σχολικό έτος. Το νηπιαγωγείο της κόρης μας μάλιστα, μας προσκάλεσε να μιλήσουμε σε δασκάλους, γονείς και παιδιά για την ιστορία και την οικογένεια μας. Οι αντιδράσεις και η υποδοχή ήταν πολύ ζεστές.

Μαμά από τη σκοπιά μας δεν είναι ένας ρόλος που σχετίζεται με το φύλο, αλλά ένας ρόλος που έχει ευθύνες.

Η μεγάλη σας κόρη μοιράστηκε ποτέ μαζί σας κάτι που την ενόχλησε ή κάποιο σχόλιο που άκουσε στο σχολείο σε σχέση με την οικογένειά σας;
Όταν πρωτοπήγε στο σχολείο, δεν είχαμε γνωρίσει ακόμη τους άλλους γονείς και τα παιδιά έτσι όλοι υπέθεταν ότι είχε και μαμά. Όταν την ρωτούσαν, δεν ήξερε πώς να εξηγήσει ότι έχει μόνο δύο μπαμπάδες. Όταν επισκεφθήκαμε το νηπιαγωγείο για να συστήσουμε την οικογένεια μας στα παιδιά, η κόρη μας έγινε πολύ διάσημη, αφού ήταν το μοναδικό παιδί με δύο μπαμπάδες. Μάλιστα, λίγο καιρό μετά, γονείς μας πλησίαζαν για να μας πουν ότι τα παιδιά τους, τους έλεγαν ότι και αυτά ήθελαν να έχουν δύο μπαμπάδες.
 

Δεχτήκατε ποτέ κριτική όταν κατάλαβαν ότι η σύνθεση της οικογένειάς σας δεν ήταν αυτή που συνήθισαν;
Μόνο θετικές αντιδράσεις βιώσαμε μέχρι στιγμής και φυσικά ερωτήσεις από περιέργεια για την πορεία και τη ζωή μας.
 

Πώς είναι η καθημερινότητά σας; Για παράδειγμα όταν πηγαίνετε με τα παιδιά στο σχολείο δεν έτυχε να αντιληφθείτε περίεργα βλέμματα;
Όχι, καθόλου. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που όταν δουν έναν από τους δυο μας με τα παιδιά ρωτάνε ‘μα που είναι η μαμά;’ ή ‘πού είναι η γυναίκα σου;’, κι εμείς απλώς του διορθώνουμε λέγοντας ότι είμαστε μια οικογένεια με δύο μπαμπάδες, λαμβάνοντας θετικές αντιδράσεις.
 

Σε πρακτικά θέματα, υπάρχουν δυσκολίες όταν δεν υπάρχει μαμά;
Δεν πιστεύω κάτι τέτοιο. Ίσως να είναι δύσκολο για οικογένειες που ξεκίνησαν με μια μαμά και στην πορεία την έχασαν για οποιοδήποτε λόγο. Εμείς, ξεκινήσαμε την οικογένειά μας με δύο μπαμπάδες, δεν υπήρχε πουθενά ο όρος ή η έννοια της μαμάς. Μαμά από τη σκοπιά μας δεν είναι ένας ρόλος που σχετίζεται με το φύλο, αλλά ένας ρόλος που έχει ευθύνες. Ως πατεράδες δίνουμε στα παιδιά μας όλα όσα έχουν και τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν μητέρα και πατέρα.
 

Πριν πάρετε την τελική σας απόφαση για να μετακομίσετε στην Κύπρο, ελέγξατε καθόλου τις συνθήκες που επικρατούν στο νησί; Το κατά πόσο είναι έτοιμη η κοινωνία εδώ να δεχτεί τη σύνθεση της οικογένειάς σας;
Πριν μετακομίσουμε ελέγξαμε τα δικαιώματα που παρέχονται στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα βιώναμε ρατσισμό και διακρίσεις από το ίδιο το κράτος αρχικά. Γνωρίζαμε και για την ύπαρξη νομικής αναγνώρισης ζευγαριών από άτομα ιδίου φύλου, αλλά και για τη νομοθεσία ενάντια σε ρητορικές μίσους σε αντίθεση με άλλες χώρες που εξακολουθούν να βιώνουν μεσαίωνα σε αυτούς τους τομείς. Αυτό που δεν γνωρίζαμε φυσικά ήταν τη γνώμη του κόσμου απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ θέματα και πώς θα μας αντιμετώπιζε η τοπική κοινωνία. Παρόλα αυτά, και ένεκα του ότι η Κύπρος αποτελεί μέρος της ΕΕ, υποθέσαμε ότι θα πηγαίναμε σε μία δεκτική χώρα, αφού ήδη γνωρίζαμε και το πόσο φιλόξενος λαός είναι οι Κύπριοι. Ελπίζαμε λοιπόν ότι θα μας δεχόντουσαν ως ίσους.

Κάποιες φορές νιώθουμε ότι είμαστε η μόνη γκέι οικογένεια στην Κύπρο με δύο μπαμπάδες.

Επικοινωνήσατε καθόλου με την ACCEPT Κύπρου για συμβουλές, πριν τη μετακόμιση;
Όχι. Μάθαμε για τη συγκεκριμένη οργάνωση μόλις πριν από μερικούς μήνες.
 

Φοβήθηκες ποτέ για ακραίες συμπεριφορές εναντίον της οικογένειάς σου;
Όχι. Όχι στην Κύπρο τουλάχιστον.

Αυτό που νιώθουμε εμείς στην Κύπρο, είναι ότι οι περισσότεροι σέβονται τη ζωή του άλλου.

Πρόσφατα δημιουργήσατε ένα group στο Facebook με την ονομασία «Gay Parenting in Cyprus». Ποιος είναι ο σκοπός του;
Έχουμε κάτι παρόμοιο και στο Ισραήλ, και απ’ εκεί πήραμε την ιδέα. Το group στο Ισραήλ βοηθάει με συμβουλές τους ομόφυλους γονείς και όλες τις προσκλήσεις που προκύπτουν όταν αποφασίσεις να γίνεις γκέι γονιός. Ο βασικότερος λόγος που δημιουργήσαμε αυτό το group στην Κύπρο, ήταν για να γνωρίσουμε και άλλους γκέι γονείς, αφού κάποιες φορές νιώθουμε ότι είμαστε η μόνη γκέι οικογένεια στην Κύπρο με δύο μπαμπάδες και θέλουμε τα παιδιά μας να γνωρίσουν κι άλλες παρόμοιες οικογένειες.

Σας αρέσει η ζωή σας στην Κύπρο;
Αγαπάμε τη ζωή μας στην Κύπρο. Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλικοί, ζεστοί και δεκτικοί. Αυτό που νιώθουμε εμείς, είναι ότι οι περισσότεροι σέβονται τη ζωή του άλλου, και τον αφήνουν να ζήσει όπως επιθυμεί.

Είστε ευτυχισμένοι;
Ναι, απόλυτα ευτυχισμένοι. Αγαπάμε τη ζωή μας. Δεν σημαίνει βέβαια ότι όλα είναι τέλεια και όμορφα. Αλλά και οι προκλήσεις της καθημερινότητας είναι μέρος του να έχει κάποιος μία οικογένεια. Δεν πιστεύουμε εξάλλου ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε διαφέρουν σε κάτι απ’ αυτές που αντιμετωπίζουν οι straight οικογένειες. Στο τέλος της ημέρας αυτό που πιστεύουμε και πρεσβεύουμε είναι πως αυτό που κρατάει μια οικογένεια δεμένη και υγιή είναι η αγάπη. Όσο υπάρχει αγάπη λοιπόν δεν μετράει αν οι γονείς είναι δύο μπαμπάδες, δύο μαμάδες ή ένας μπαμπάς ή μία μαμά.

Ηλικιωμένοι αποφασίζουν να παντρευτούν μετά από 50 χρόνια σχέσης

Ένα ηλικιωμένο γκέι ζευγάρι από την Αυστραλία που ήταν μαζί για 50 χρόνια ανακοίνωσαν ότι αποφάσισαν να παντρευτούν μετά την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων. Ο 85χρονος Arthur Cheeseman και ο 89χρονος John Challis, είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε ηλικία γκέι ζευγάρια της χώρας και πάντα ήλπιζαν να μπορέσουν κάποια στιγμή να παντρευτούν. … Ένα ηλικιωμένο γκέι ζευγάρι από την Αυστραλία που ήταν μαζί για 50 χρόνια ανακοίνωσαν ότι αποφάσισαν να παντρευτούν μετά την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων.
Ο 85χρονος Arthur Cheeseman και ο 89χρονος John Challis, είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε ηλικία γκέι ζευγάρια της χώρας και πάντα ήλπιζαν να μπορέσουν κάποια στιγμή να παντρευτούν. Επανάσταση στους Διαιτολόγους! Χάσε Μέχρι 9 Κιλά σε 5 Μέρες! Και μετά από το αποτέλεσμα μιας δημοσκόπησης που δείχνει ότι περίπου το 62% των ανθρώπων υποστηρίζουν τη μεταρρύθμιση αυτή, επιβεβαίωσαν στο ABC ότι θα ενωθούν με τα δεσμά του ...
Reuters, toc.

O Θεός είναι πέρα από τους προσδιορισμούς των φύλων μας

Στο πλαίσιο της προσπάθειας των τελευταίων χρόνων να σμιλέψει ένα «προφίλ» ανεκτικότητας και αποδοχής της διαφορετικότητας, η Εκκλησία της Σουηδίας αποφάσισε να υιοθετήσει ένα νέο εγχειρίδιο προσευχών, στο οποίο έχουν απαλειφθεί οι αρσενικές αναφορές στον Θεό, όπως οι λέξεις «αυτός» και «Κύριος».

Το νέο εγχειρίδιο ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία από ένα όργανο λήψης αποφάσεων 251 μελών της Ιεραρχίας, αλλά και εν μέσω επικρίσεων. Οι νέες κατευθυντήριες γραμμές αποτελούν μια «πολιτικώς ορθή» επικαιροποίηση ενός μακράν πιο παραδοσιακού εγχειριδίου του 1986. Η πρόταση που προκάλεσε και προκαλεί τις περισσότερες αντιδράσεις ήταν να σταματήσει η «άσκοπη» αναφορά στον Θεό με αρσενικό τρόπο, όπως «αυτός», «Κύριος» και «Δάσκαλος». Μια άλλη επίμαχη περίπτωση της πολιτικά ορθής επικαιροποίησης του εκκλησιαστικού λόγου, είναι η αντικατάσταση της λέξης «αμαρτία» με την «αδυναμία».

Αντί για τον παραδοσιακό τρόπο, ο Θεός μπορεί έτσι να αναφέρεται ως «Μητέρα» σε ορισμένες προσευχές, σύμφωνα με το εγχειρίδιο. Η Αρχιεπίσκοπος Antje Jackelén ευχαρίστησε όσους συμμετείχαν στο εγχείρημα. «Ας δείξουμε στον κόσμο ότι είμαστε εκκλησία που μπορεί να αγκαλιάσει την διαφορετικότητα και την πολυμορφία».

Οι αντιδράσεις

Η πρωτοβουλία, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2009, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, κυρίως από το εσωτερικό της ίδιας της εκκλησίας. «Πιστεύω ότι μερικές από αυτές τις εκδοχές είναι σε καταφανή ασυμφωνία με την μεγάλη εκκλησιαστική παράδοση και την οικουμενική συναίνεση που υπάρχει ανάμεσα στις μεγάλες εκκλησίες» δήλωσε σε εφημερίδα, ο εκκλησιαστικός επίτροπος Mikael Löwegren.

Ο ίδιος υποστήριξε ότι η απόφαση αυτή σημαίνει, πως η Εκκλησία της Σουηδίας «δεν υφίσταται πλέον ως συνεκτική πνευματική κοινότητα». «Με το πρόσχημα της “πολυμορφίας”, η κοινωνία χωρίζεται σε διαφορετικές ομάδες», λέει ο εκκλησιαστικός αξιωματούχος, υποστηρίζοντας ότι το νέο εγχειρίδιο «αποδόμησε» καταλυτικά την ενότητα της εκκλησίας, επιτρέποντας διαφορές από ενορία σε ενορία.

Υποστήριξε επίσης, ότι η ουδετερότητα με βάση το φύλο προς τον Θεό «έφερε την Εκκλησία της Σουηδίας μακριά από τις μεγάλες εκκλησίες αντί να την φέρει πιο κοντά σε αυτές».

Η ιερέας Helena Edlund, η οποία κατηγόρησε την εκκλησία ότι έδειξε «πλήρη απροθυμία να ακούσει την κριτική», εξέφρασε την ανησυχία της για την εξέλιξη.«Εάν η Εκκλησία της Σουηδίας πρόκειται να αποτελέσει μέρος της παγκόσμιας χριστιανικής εκκλησίας, δεν μπορούμε πάντα να επιλέγουμε τα μονοπάτια που μας απομακρύνουν από το δέντρο και τις ρίζες του. Πρέπει να επιλέξουμε την ενότητα αντί να την διασπάσουμε».

Ωστόσο, η Sofia Camnerin, αναπληρώτρια πρόεδρος της Ενωτικής Εκκλησίας της Σουηδίας, υπερασπίστηκε τη χρήση της «γλώσσας χωρίς αποκλεισμούς» στην εκκλησία. «Με την αναφορά στο Θεό ως “Κύριος” εδραιώνεται η ιεραρχία των φύλων και η υποταγή των γυναικών σε ένα λευκό, δυτικό φεμινιστικό πλαίσιο», λέει, υποστηρίζοντας ότι οι νομιμοποιημένες ιεραρχίες οδήγησαν στην βία και την υποταγή.

Τα τελευταία χρόνια, η Εκκλησία της Σουηδίας έχει συμμετάσχει σε διάφορα σχέδια διαθρησκειακού  διαλόγου και συνύπαρξης με άλλες θρησκευτικές κοινότητες της χώρας. Από την στιγμή που ευλόγησε τον γάμο μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου το 2009, ως μία αποδοχή της αγάπης σε όλες τις μορφές της, η Εκκλησία της Σουηδίας έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο κίνημα των ΛΟΑΤ.

Ακολούθησε, το 2013, η εντυπωσιακή ανάδειξη γυναίκας στην κεφαλή της σουηδικής Εκκλησίας, με την ανακήρυξη της επισκόπου της Ουψάλας, Antje Jackelén, σε Αρχιεπίσκοπο της Σουηδίας. Η πρώτη ανοιχτά λεσβία επίσκοπος της χώρας, η Eva Brunne, στο ίδιο πλαίσιο της ρηξικέλευθης, για τα εκκλησιαστικά δεδομένα, πολιτικής, πρότεινε, το 2015, την απομάκρυνση των σταυρών από την εκκλησία στο λιμάνι της Σοκχόλμης, ώστε να γίνει πιο ελκυστική για τους πιστούς όλων των θρησκειών που φτάνουν στην χώρα, καθώς και την δημιουργία χώρου λατρείες για τους μουσουλμάνους στο εσωτερικό της.

Πάντως, το επιχείρημα της Σουηδέζας Αρχιεπισκόπου είναι μάλλον δύσκολο να καταρριφθεί, αφού βασίζεται στην αρχετυπική ουσία κάθε μονοθεϊστικής θρησκείας: «Θεολογικά γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι πέρα από τους προσδιορισμούς των φύλων μας, ο Θεός δεν είναι άνθρωπος». Πηγή Redline

Από την Αμερική των ευκαιριών στις ΗΠΑ του Τραμπ

PAUL KRUGMAN / THE NEW YORK TIMES
Με την ευκαιρία της Ημέρας των Ευχαριστιών, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να κάνω έναν κατάλογο των πραγμάτων για τα οποία είμαι προσωπικά ευγνώμων. Πρώτον, είμαι ευγνώμων για όλα τα προνόμια που είχα χάρη στο γεγονός πως ήμουν λευκός άνδρας, που μεγάλωσα και έφτιαξα την καριέρα μου στη διάρκεια μιας εποχής όπου ο ανοικτός αντισημιτισμός είχε γίνει –ενδεχομένως προσωρινά– απαράδεκτος κοινωνικά. Ντρέπομαι που μέχρι πρόσφατα δεν είχα εκτιμήσει πλήρως πόσο σημαντικά ήταν αυτά τα προνόμια. Γνώριζα πως εξακολουθούσαν να υπάρχουν ρατσισμός και σεξισμός, ωστόσο αγνοούσα πόσο έντονοι ήταν (και εξακολουθούν να είναι). Είμαι ευγνώμων που γεννήθηκα σε μια μεσοαστική οικογένεια, σε μια πλούσια χώρα, στη διάρκεια μιας εποχής κατά την οποία η μεσαία τάξη εξακολουθούσε να λαμβάνει σημαντικό τμήμα από τον πλούτο του έθνους και ήταν ακόμη έντονη η κοινωνική κινητικότητα.
Είμαι ευγνώμων που έζησα την τεράστια βελτίωση του περιβάλλοντος στην Αμερική. Θυμάμαι, όμως, πώς ήταν η ατμόσφαιρα στις μεγάλες αμερικανικές πόλεις προτού υιοθετηθεί η νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος, που οδήγησε στην καθαρότητα και καλή ποιότητά της. Είμαι ευγνώμων, επίσης, που έζησα την ενήλικη ζωή μου σε μια εποχή κατά την οποία ενισχυόταν η ανεκτικότητα στην κοινωνία. Εξακολουθούν να υπάρχουν ρατσισμός και σεξισμός, αλλά είμαστε πολύ πιο ανεκτικοί απέναντι σε κάθε είδους διαφορετικότητα απ’ ό,τι ήμασταν. Είμαι ευγνώμων που ακολούθησα την καριέρα μου σε μια κοινωνία που εκτιμούσε τις πνευματικές αναζητήσεις. Και ως κάποιος που ειδικεύτηκε σε μια κοινωνική επιστήμη που υποτίθεται πως έχει σχέση με την πολιτική, είμαι ευγνώμων για τα χρόνια κατά τα οποία έμοιαζε πως οι άνθρωποι της εξουσίας νοιάζονταν, έστω και λίγο, για τη λογική και τα επιχειρήματα. Είχα, λοιπόν, πολλά για τα οποία είμαι ευγνώμων, ωστόσο όλα αυτά υφίστανται σήμερα επίθεση. Είναι αλήθεια ότι ζούμε μια στιγμή αφύπνισης σχετικά με τη σεξουαλική παρενόχληση και είναι πιθανό να αποδειχθεί πως βρισκόμαστε σε σημείο καμπής. Ομως, όταν κάποιος που σχεδόν έχει παραδεχθεί ότι είναι σεξουαλικό αρπακτικό βρίσκεται στον Λευκό Οίκο, είναι δύσκολο να είμαι αισιόδοξος.
 Εν τω μεταξύ, ό,τι κάνουν αυτός ο πρόεδρος και το Κογκρέσο στην οικονομική πολιτική φαίνεται να έχει σχεδιαστεί με γνώμονα όχι απλώς να διευρύνει το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και όλων των υπολοίπων, αλλά να καταστήσει μόνιμα τα πλεονεκτήματα που απολαμβάνουν οι πλουτοκράτες, ώστε να είναι ευκολότερο οι κληρονόμοι τους να παραμείνουν στην κορυφή και όλοι οι άλλοι από κάτω. Δεν είναι σαφές αν αυτό το τρομακτικό φορολογικό σχέδιο νόμου που προωθούν ο Τραμπ και οι σύμμαχοί του θα ψηφιστεί από το Κογκρέσο. Η περιβαλλοντική πολιτική, όμως, καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την εκτελεστική εξουσία και η παρούσα κυβέρνηση κινείται εξαιρετικά γρήγορα για να επαναφέρει τα δηλητήρια στον αέρα και στο νερό μας. Ενώ αναβιώνουν οι παλιές προκαταλήψεις, είναι σαφές πως εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή όπου η πολιτική στρέφεται κατά της διανόησης. Η Αμερική έχτισε την παγκόσμια υπεροχή της σε μεγάλο βαθμό βασιζόμενη στο εκπαιδευτικό της σύστημα.
Ομως, σύμφωνα με το think tank Pew, το 58% των Ρεπουμπλικανών υποστηρίζει σήμερα πως τα πανεπιστήμια βλάπτουν τη χώρα, ενώ μόλις το 36% θεωρεί ότι την ωφελούν. Οταν συνεδριάσει ξανά το Κογκρέσο, οι Ρεπουμπλικανοί θα προσπαθήσουν να ψηφίσουν το πολύ σημαντικό φορολογικό σχέδιο νόμου χωρίς ούτε μία συζήτηση, χωρίς να επιτρέψουν σε οποιονδήποτε να το αξιολογήσει. Το αποτέλεσμα θα είναι, αν τα καταφέρουν, ένας νόμος γεμάτος «παραθυράκια» και ιδιοτελή κίνητρα που δεν θα ενισχύει ούτε κατ’ ελάχιστον την ανάπτυξη, αλλά θα αυξάνει κατά πολύ το χρέος. Δεν τους ενδιαφέρει, όμως. Με άλλα λόγια, η Αμερική, που έδωσε πολλά και της είμαι ευγνώμων. Φαίνεται, όμως, ολοένα και πιο πολύ ότι αυτή ήταν μια διαφορετική χώρα από τη χώρα στην οποία ζούμε σήμερα.
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή

82% των τρανς παιδιών και εφήβων σταμάτησαν το σχολείο λόγω bullying

Για τα τρανς παιδιά, τους τρανς έφηβους αλλά και για γονείς τρανς παιδιών, αναφέρθηκε σε παρέμβαση που έκανε στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ 3 «ΕπιΚοινωνία» και στη δημοσιογράφο Δώρα Αυγέρη, η ψυχοθεραπεύτρια και μέλος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ) Πάρβυ Πάλμου. “Το 82% των τρανς ανθρώπων έχουν σταματήσει το σχολείο λόγω εκφοβισμού, το 44% έχουν κακοποιηθεί σωματικά, το 69% έχουν υποστεί εκφοβισμό, ενώ τα τρανς παιδιά και έφηβοι έχουν 6% μεγαλύτερη πιθανότητα για κατάθλιψη και 8% μεγαλύτερες πιθανότητες για απόπειρα αυτοκτονίας», είπε μεταξύ άλλων η Πάρβυ Πάλμου, αναφέροντας πως το bullying που υφίστανται οι τρανς μαθητές και μαθήτριες παίζει σπουδαίο ρόλο στο να τους οδηγήσει στην αυτοκτονία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και τον Οδηγό WPATH (World Professional Association for Transgender Health), ένας τρανς άνθρωπος καταλαβαίνει το φύλο του από την ηλικία των δύο (2), ενώ κατά την ηλικία της εφηβείας η εξέλιξη ενός τρανς ατόμου είναι σταθερή. 
Το bullying, επισήμανε η ψυχοθεραπεύτρια Πάρβυ Πάλμου «έχει να κάνει με την έκφραση κυρίως του φύλου και κατά πόσο το άτομο το ίδιο συμβιβάζεται με τα κοινωνικά πρότυπα». Ερωτηθείσα για τους γονείς και για το πότε ένας γονιός συνειδητοποιεί και αποδέχεται το παιδί του, η Πάρβη Πάλμου δήλωσε ότι «Υπάρχουν τρεις (3) κατηγορίες γονέων βάση της προσωπικής μου εμπειρίας. Η πρώτη κατηγορία είναι οι γονείς που εθελοτυφλούν, που αρνούνται να δουν τα σημάδια και έχουμε πολλές περιπτώσεις που γονείς έχουν διώξει τα παιδιά τους από το σπίτι, με αποτέλεσμα αυτά τα παιδιά να δέχονται κακοποίηση και από τους ίδιους τους γονείς, η δεύτερη κατηγορία είναι οι γονείς που αντιλαμβάνονται αμέσως το τι συμβαίνει με το παιδί τους και κάνουν ότι είναι δυνατόν καλύτερο για αυτό. 
Επικοινωνούν με το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών ώστε να πάρουν πληροφορίες και να ενημερωθούν σωστά για το θέμα της διεμφυλικότητας. Είναι οι γονείς με λίγα λόγια που είναι δίπλα στα παιδιά τους και τα υποστηρίζουν. Η εμπειρία μας στο ΣΥΔ μας δείχνει ότι οι τρανς άνθρωποι που έχουν τελειώσει το σχολείο τους και έχουν σπουδάσει είναι αυτοί που είχαν την οικογένεια δίπλα τους. Η τρίτη κατηγορία είναι οι γονείς οι οποίοι δυσκολεύονται να καταλάβουν το παιδί τους και καταλαβαίνουν την διαφορετικότητα σε κάποια ίσως μεγαλύτερη ηλικία».

AIDS: Γιατρεύοντας την άγνοια

Η επιστήμη έκανε το θαύμα της. Γιατρέψαμε τα σώματα. Τον φόβο και την άγνοια πώς θα τα γιατρέψουμε; «Οι γνωστοί άγνωστοι» φιλοξένησαν στο TPP τον Αντώνη Παπάζογλου και τον Μάριο Ατζέμη από τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος Θετική Φωνή και συζήτησαν για «την πιο στιγματισμένη ιστορικά λοίμωξη».


Ακούστε τη ραδιοφωνική συνέντευξη στην Τζένη Τσιροπούλου και τη Νάντια Ρούμπου


Είναι τη δεκαετία του '90 όταν στην Ελλάδα αρχίζει να ψιθυρίζεται η λέξη AIDS κάτω από ένα πέπλο φόβου και άγνοιας. Είναι η γκέι νεολαία των '80s και των '90s που θα κουβαλά για καιρό μετά μαζί της έντονες μνήμες κοινωνικού στιγματισμού και περιθωριοποίησης, αφού αναγκάστηκε να σηκώσει στις πλάτες της την τρομακτική έλλειψη γνώσης σε σχέση με το AIDS. Η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων-πενηντάρηδων ένιωσε τον έρωτά της να πλησιάζει τόσο κοντά στον θάνατο, ενώ τα μίντια αλλά και πολλοί γιατροί της εποχής ωρύονταν για τον «καρκίνο των γκέι».

Άνθρωποι πέθαναν, οικογένειες πούλησαν ακόμα και τα σπίτια τους για τα έξοδα της θεραπείας των παιδιών τους και η ενοχή εσωτερικεύτηκε. Αλλά δόθηκαν και μεγάλες μάχες: Μάχες από τους επιστήμονες, μάχες και από τους ακτιβιστές για τον αποστιγματισμό της σεξουαλικής τους ταυτότητας. Μάχες που, πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά δικαιώθηκαν. 

Σήμερα, χάρη στην επιστήμη, ένας οροθετικός έχει πλέον το ίδιο προσδόκιμο ζωής με έναν οροαρνητικό (μη φορέα του HIV) εφόσον διαγνωσθεί εγκαίρως και ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπεία. Το AIDS δεν είναι πια μια θανατηφόρα ασθένεια εφόσον γίνει η φαρμακευτική αγωγή. Τα παιδιά με HIV -υπό θεραπεία- έχουν φυσιολογική ανάπτυξη και καλή υγεία, ενώ γυναίκες με HIV μπορούν, όχι απλώς να γίνουν μητέρες, αλλά και να γεννήσουν παιδιά που δε θα είναι φορείς του ιού. Η Κούβα μάλιστα, έγινε το 2015 η πρώτη χώρα στον κόσμο που κατάφερε να σταματήσει την κάθετη μετάδοση του HIV από τη μητέρα στο παιδί, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι πολύ σημαντικό: Ο λόγος που ο ιός πλήττει περισσότερο τους άντρες που κάνουν σεξ με άντρες είναι καθαρά πρακτικός και όχι κοινωνικός, καθώς η βλέννα του πρωκτού μπορεί να απορροφήσει πολύ εύκολα έναν ιό. 

Το ξέρεις;

• Η θεραπεία για τον HIV είναι δωρεάν για όλους, ακόμα και για μετανάστες χωρίς χαρτιά. Το επίδομα για τους οροθετικούς είναι 1.394 ευρώ ανά δίμηνο.
• «Όταν μπαίνεις σε θεραπεία, ο ιός καθίσταται μη ανιχνεύσιμος, που σημαίνει ότι δεν το μεταδίδεις σε άλλον. Ακόμα και αν κάνεις σεξ χωρίς προφύλαξη, που φυσικά δεν το συνιστούμε, είναι σχεδόν μηδενικές οι πιθανότητες να κολλήσεις.» 
• Υπάρχουν πολλά οροασύμβατα ζευγάρια που ζουν ευτυχισμένα. Ένας οροθετικός και ένας οροαρνητικός άνθρωπος μπορούν να συμβιώνουν, να κάνουν έρωτα και να μην έχουν περισσότερα προβλήματα από ό,τι οι υπόλοιποι ανθρώποι. 
• «Στον χώρο εργασίας μου δεν το έχω πει μέχρι σήμερα. Είχα χάπια που ήθελαν ψυγείο και δεν ήξερα πού να τα κρύψω, άσε που κουδούνιζαν συνέχεια μες στην τσάντα. Δεν μπορούσα να ταξιδέψω σε χώρες όπου οροθετικοί απαγορεύεται να μπουν και έπρεπε να βρίσκω δικαιολογίες. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις απολύσεων οροθετικών και η Ελλάδα έχει καταδικαστεί γι' αυτό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.» 

            Αντρέας, 55 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος

• Χάρη στη Θετική Φωνή και το Checkpoint, μπορείς, όχι απλώς να ενημερωθείς σε ένα ασφαλές και όμορφο περιβάλλον και σε μια πολύ κατανοητή γλώσσα, αλλά και να κάνεις δωρεάν και ανώνυμα το γρήγορο τεστ για τον HIV. Παίρνει μόνο ένα απλό τσιμπηματάκι στο δάχτυλο και ένα λεπτό αναμονής για τα αποτελέσματα. Δες εδώ. 
• Με αφορμή την 1η Δεκεμβρίου - Παγκόσμια Ημέρα  AIDS -, θα προβληθούν ταινίες από όλο τον κόσμο στο φεστιβάλ «CINEMA plus | Το HIV/AIDS στον Κινηματογράφο». Το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στις 27, 28 και 29 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101) στην Αθήνα, και την 1η Δεκεμβρίου στο ΙΕΚ Ακμή (Τσιμισκή 14) στη Θεσσαλονίκη. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη. 

*Η μαρτυρία του Γιάννη και του Αντρέα είναι από παλαιότερο ρεπορτάζ της Τζένης Τσιροπούλου.

Beach Rats (2017): Ο ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ

Ο Φράνκι, ένας όμορφος νέος από το Μπρούκλιν που περιμένει να βρει τον αυτοπροσδιορισμό του, βιώνει φαινομενικά ένα άθλιο Καλοκαίρι. Ο πατέρας του πεθαίνει και η μητέρα του απλά περιμένει από αυτόν να βρει μια φιλενάδα. Για να δραπετεύσει από τη μιζέρια του σπιτιού του, ο νεαρός προκαλεί φασαρίες με τους φίλους του και φλερτάρει μέσω ίντερνετ με μεγαλύτερους άνδρες αναζητώντας συντροφιά. Μοιάζει να είναι μια διαχασμένη προσωπικότητα αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αναζητά την αγκαλιά και τον έρωτα εκεί που δεν ήθελαν οι άλλοι να βρίσκεται..

Και ενώ ξεκινάει να φλερτάρει και ανοιχτά με ομόφυλους σε παρακείμενη παραλία, ξεκινάει την ίδια στιγμή σχέση με μια νεαρή κοπέλα. Καθώς ο Φράνκι παλεύει να διευθετήσει τις αντίρροπες ορμές του, οι αποφάσεις του τον αφήνουν έκθετο με ανεπανόρθωτες συνέπειες..

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: Η πρόσφατη ταινία μέσα από ρεαλιστική προσέγγιση φωτίζει την εικόνα του πρωταγωνιστή ο οποίος ζει με την οικογένειά του, αλλά χάνει τον πατέρα του από την επάρατη ασθένεια. Παρότι έχει..ήδη κορίτσι αναζητεί την ζεστασιά μέσα μεγαλύτερους άνδρες μέσα από ένα ταξίδι για την αποδοχή της σεξουαλικότητας. 
Οι φίλοι του δεν δείχνουν στην πορεία της πλοκής να διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο, αλλά περισσότερο εστιάζει στην εσωτερική του παρόρμηση του φλογερού νέου που θέλει να αγαπηθεί. Μέσα από την εξέλιξη της ταινίας ο θεατής συμπληρώνει το απλοικό πάζλ της πραγματικής φύσης του κεντρικού ήρωα που θέλει μια γενιά απελευθερωμένη από στερεότυπα και προκαταλήψεις..
With English Subtitles Here OR Here

Τα εγκλήματα μίσους κατά των ΛΟΑΤ διπλασιάστηκαν στη Ρωσία

Μόσχα, 21 Νοεμβρίου (Thomson Reuters Foundation) – Τα εγκλήματα μίσους κατά των λεσβιών, των γκέι, των αμφιφυλόφιλων και των τρανς (ΛΟΑΤ) διπλασιάστηκαν στη Ρωσία σε πέντε χρόνια, ανέφεραν οι ερευνητές την Τρίτη, μετά από νόμο που απαγόρευε την «ομοφυλοφιλική προπαγάνδα». Οι δολοφονίες αντιστοιχούσαν σχεδόν σε 200 από τα 250 εγκλήματα που αναλύθηκαν, σύμφωνα με το Κέντρο Ανεξάρτητης Κοινωνικής Έρευνας, που αποδίδει την επιρροή στην απαγόρευση της Ρωσίας το 2013 για την εξάπλωση της «προπαγάνδας για μη παραδοσιακές σεξουαλικές σχέσεις» σε ανήλικους. «Οι επιτιθέμενοι έχουν γίνει πιο επιθετικοί και λιγότερο φοβισμένοι», δήλωσε η Svetlana Zakharova, μέλος του διοικητικού συμβουλίου με το ρωσικό LGBT Network, την πιο εξέχουσα ομάδα καμπάνιας για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων της χώρας, η οποία σημείωσε την ίδια τάση. «Φαίνεται σε αυτούς ότι, σε κάποιο βαθμό, η κυβέρνηση στηρίζει τις ενέργειές τους. Πολλοί δράστες μιλούν ανοιχτά για τα εγκλήματά τους ως ευγενείς πράξεις». 
Η αστυνομία δεν απάντησε αμέσως σε αίτημα για σχολιασμό. Σύμφωνα με τους ερευνητές που εδρεύουν στην Αγία Πετρούπολη, ο αριθμός των ποινών για τα εγκλήματα κατά των LGBT ανθρώπων αυξήθηκε σε 65 το 2015 από 18 που ήταν το 2010, βασιζόμενοι σε δικαστικά αρχεία και δεδομένα από το δικαστικό φυλάκιο RosPravosudie. Τα περισσότερα θύματα ήταν γκέι. Η ομοφυλοφιλία στη Ρωσία, όπου η επιρροή της κοινωνικά συντηρητικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, ήταν ποινικό αδίκημα μέχρι το 1993 και είχε χαρακτηριστεί ως ψυχική ασθένεια μέχρι το 1999. Οι ερευνητές δήλωσαν ότι τα στοιχεία είναι υποτιμημένα, καθώς πολλά εγκλήματα μίσους δεν αναφέρονται, διερευνούνται ή διώκονται. 
Ο νόμος «ομοφυλοφιλική προπαγάνδα», ο οποίος έχει χρησιμοποιηθεί για να σταματήσει τις γκέι παρελάσεις υπερηφάνειας και να κρατήσει μακριά τους ακτιβιστές των δικαιωμάτων των γκέι, θεωρείται από πολλούς ως κίνηση του Προέδρου Vladimir Putin ώστε να σπάσει τη διαφωνία και να προσεγγίσει την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ρωσία κατατάχθηκε ως τη δεύτερη λιγότερο ευνοϊκή χώρα της Ευρώπης για τις ΛΟΑΤ οικογένειες το 2016 από την ILGA-Europe, ένα δίκτυο ευρωπαϊκών ομάδων LGBT.

Αφήνει τον θρόνο ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων: «Φεύγω, συγχωρήστε τα λάθη μου»

Με δάκρυα στα μάτια γονάτισε -την περασμένη Κυριακή, μπροστά στην Ωραία Πύλη του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού της Φανερωμένης Αιγίου- ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος Λενής, ζητώντας συγγνώμη απ’ όσους στενοχώρησε, όπως ο ίδιος είπε. 
Ο Αμβρόσιος ανακοίνωσε -παρουσία πιστών, κλήρου και επισήμων, σύμφωνα με το KalavrytaNews– την οριστική αποχώρησή του από τον εκκλησιαστικό θρόνο του έπειτα από 40 χρόνια αρχιερατείας του στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Στο τέλος της ομιλίας του, ο μητροπολίτης ζήτησε συγγνώμη «από όσους στεναχώρησα ή πίκρανα με λόγια και πράξεις μου. Συγχωρήστε μου, σας παρακαλώ και σας ικετεύω, συγχωρήστε μου, αδελφοί μου και παιδιά μου, τα λάθη μου, τις παραλείψεις μου, τις ατέλειες του χαρακτήρος μου». «Ολα έχουν ένα τέλος και ήρθε η ώρα να ζήσω μαζί σας εδώ, στο Αίγιο και στα Καλάβρυτα, έξω από τα επίσημα», πρόσθεσε. 
Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, ο μητροπολίτης θα παραμείνει στη θέση του έως τα τέλη του 2018 και στη συνέχεια θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες για τη διαδοχή του από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ολη αυτή η στάση πιθανώς σύμφωνα με το protagon να σχετίζεται και με τη μήνυση που κατέθεσαν σε βάρος του εννέα ομοφυλόφιλοι, για την κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος σύμφωνα με το άρθρο 196 του Ποινικού Κώδικα, σύμφωνα με το οποίο «θρησκευτικός λειτουργός ο οποίος κατά την ενάσκηση των έργων του ή δημόσια και με την ιδιότητά του προκαλεί ή διεγείρει τους πολίτες σε εχθροπάθεια κατά της πολιτειακής εξουσίας ή άλλων πολιτών τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών». 
Οι ομοφυλόφιλοι, όπως έγινε γνωστό, αποφάσισαν να δράσουν και στις 16 Ιανουαρίου 2016 κατέθεσαν μήνυση κατά του μητροπολίτη όχι μόνο για δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους με βάση το άρθρο 1 του νόμου 4285/2014 για την καταπολέμηση του ρατσισμού (ο λεγόμενος αντιρατσιστικός νόμος) αλλά και για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος. Ο εισαγγελέας έκανε δεκτή τη μήνυση και παρέπεμψε τον μητροπολίτη σε δίκη, η οποία είναι προγραμματισμένη για τις 15 Μαρτίου 2018 στο Αίγιο.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ: ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΟΑ ΓΙΟΡΤΑΣΑΝ ΜΑΖΙ

Πάνω από 80 παιδιά είχαν την ευκαιρία να παίξουν και να μάθουν καινούρια πράγματα στη σημερινή εκδήλωση της UNICEF για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού. Με χαρούμενες παιδικές φωνές και γέλια πλημμύρισε η αίθουσα δράσεων της ΧΑΝΘ καθώς για δύο περίπου ώρες περισσότερα από 80 παιδιά είχαν την ευκαιρία να παίξουν και να μάθουν καινούρια πράγματα στο πλαίσιο της εκδήλωσης της UNICEF για την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού.  Στις δράσεις συμμετείχαν από κοινού ελληνόπουλα και προσφυγόπουλα από διάφορες χώρες που ζουν πλέον στη Θεσσαλονίκη. «Θέλαμε να φέρουμε παιδιά από όλον τον κοσμό μαζί, και ελληνόπουλα αλλά και παιδιά που ζουν στην Ελλάδα και έχουν έρθει από διάφορες περιοχές της Γης σε μια ημέρα παιχνιδιού, διασκέδασης αλλά και ενημέρωσης και εκπαίδευσης. Ελπίζουμε τα παιδιά και να πέρασαν όμορφα αλλά και να έμαθαν μέσω των δράσεων ότι τα παιδιά είναι παιδιά και δεν πρέπει να υπάρχουν μεταξύ τους ούτε διακρίσεις ούτε ρατσισμός» δήλωσε στη Voria.gr η Όλγα Σιώκου - Σιόβα, υπεύθυνη Επικοινωνιας στην Ομάδα Ανταπόκρισης της UNICEF για το Προσφυγικό και Μεταναστευτικό Ζήτημα στην Ελλάδα.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να πάρουν συνέντευξη το ένα από το άλλο, να ζωγραφίσουν τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, να παρακολουθήσουν την αφήγηση ενός παραμυθιού αλλά και να φωτογραφηθούν στο photo booth που δημιούργησε η UNICEF. Επίσης, καθώς φέτος η θεματική της Παγκόσμιας Ημέρας του Παιδιού είναι «Τα Παιδιά αναλαμβάνουν Δράση», οι μικροί φίλοι που έλαβαν μέρος στην εκδήλωση είπαν μπροστά στην κάμερα που είχε στήσει η οργάνωση τι θα άλλαζαν στον κόσμο αν αναλάμβαναν σήμερα τα ηνία αλλά και ποια είναι τα όνειρα και οι επιθυμίες τους για ένα «αύριο» όπως το φαντάζονται αυτοί. Φεύγοντας, τα παιδιά πήραν δώρα σχολικά είδη της UNICEF. Κατά την Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, η UNICEF πραγματοποιεί ανάλογες εκδηλώσεις σε 126 χώρες, δίνοντας στα παιδιά όλου του κόσμου την ευκαιρία να περάσουν μια μέρα ξεγνοιασιάς και παιχνιδιού, ενώ ταυτόχρονα γίνονται μέρος μια παγκόσμιας αλυσίδας χαράς. H εκδήλωση διοργανώθηκε σε συνεργασία με τη ΧΑΝΘ και με την υποστήριξη των SolidarityNow, ΑΡΣΙΣ ΚΟΥΝ και ΜΕΤΑδραση.

Πρωινό για Νότη Σφακιανάκη: «Φασίστας! Μας ακούει και ο Θεός»!

Ο αντιπαθής ομοφοβικός και ρατσιστής καλλιτέχνης Νότης Σφακιανάκης έδωσε συνέντευξη στο Late Night με τον Γιώργο Λιάγκα και για μια ακόμα φορά αυτά που δήλωσε βρίσκονται στο επίκεντρο σχολιασμού. Μεταξύ όσων ανέφερε ο τραγουδιστής χθες το βράδυ, ήταν και τα εξής: 
«Με τη γυναίκα μου μαλώνω γιατί μπορεί να μου πάρει άλλο ψωμί από αυτό που τρώω. «Αυτό το ψωμί γιατί μου το πήρες; Ξέρεις ότι τρώγω σικάλεως ψωμί; Γιατί μου πήρες αυτό; Γιατί δεν πέρασα από εκείνο τον φούρνο. Τι πάει να πει δεν πέρασες από εκείνο τον φούρνο; Να πέρναγες από εκείνο τον φούρνο»! Προτιμώ τον μπράβο που δείχνει τι είναι, ξέρεις με ποιον διάολο έχεις να κάνεις, παρά τον κουστουμάτο που είναι ο διάολος μεταμορφωμένος και σκοτώνει πάρα πολλούς εσαεί και με αργό τρόπο. Επιβάλλεται να ξαναψηφίσω Χρυσή Αυγή. Αριστερή είναι η Χρυσή Αυγή. Οι αντιστασιακοί του σήμερα είναι η Χρυσή Αυγή! Δεν έχω ξαναμιλήσει με τη Δέσποινα Βανδή. Επιβάλλεται να μου ζητήσει συγγνώμη. Όταν κάνεις λάθος επιβάλλεται να ζητάς συγγνώμη. Οι απόψεις οι πολιτικές με την εργασία μας τι δουλειά έχουν; Σαφώς και με προσέβαλε. Οι ομοφυλόφιλοι βίαια προσπαθούν να περάσουν πράγματα. Έχουν έλλειψη δικαιωμάτων; Όχι. Θέλουν να αποκτήσουν κάτι το οποίο δεν είναι ανάγκη να το έχουν. Είναι εγκληματικό να κάνουν παιδί. Δύο άντρες μεγαλώνουν ένα παιδί. Το παιδί αυτό από που βγήκε; Από μία γυναίκα. Είμαστε δύο πατεράδες, μεταξύ μας κάποιος κάνει τη μαμά. Δεν έχω τίποτα με τους ομοφυλόφιλους. Δεν πρέπει όμως με τίποτα οι πράξεις σου να βλάψουν έναν άνθρωπο. Δεν πρέπει ούτε να υιοθετούν. Το παιδί επιβάλλεται να μεγαλώσει με τα δύο φύλλα. Επιβάλλεται! Λόγω φύσεως! Αν θες να πας παρά φύση κάνε το νταηλίδικα. Δυστυχία μεγάλη αν τύχει στα παιδιά μου, αλλά το αγαπώ το παιδί μου. Αν το παιδί μου τώρα μου πει «μπαμπά θα πάω να υιοθετήσω ένα παιδί με τον σύζυγό μου», θα του πω «ρε σεις, καθίστε εκεί στο κρεβάτι σας και αφήστε ήσυχο το παιδάκι στη φυσιολογική ροή των πραγμάτων. 
Το παιδάκι σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι θα γίνει ομοφυλόφιλος». «Σοκ! Έμφραγμα!» ήταν οι πρώτες λέξεις που διαδέχτηκαν την παρατεταμένη σιωπή στο Πρωινό. Όλοι οι συνεργάτες της εκπομπής είχαν μείνει αποσβολωμένοι. Τον λόγω πήρε πρώτα ο Κώστας Τσουρός, ο οποίος είπε: «Όταν ένας άνθρωπος λέει σε τόση λίγη ώρα τόσες πολλές φορές τη λέξη «επιβάλλεται», φαίνεται πόσο φασίστας είσαι μόνο και μόνο από αυτό. Είναι τόσο φασιστικό να λες επιβάλλεται». Έξαλλη η Κλεοπάτρα Πατλάκη, είπε: «Συγγνώμη Νότη Σφακιανάκη, αλλά οι αντιστασιακοί σε αυτόν τον τόπο εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν. Πρέπει να υπάρχει ένας σεβασμός». Η Φαίη Σκορδά τοποθετήθηκε στο τέλος, λέγοντας τα εξής: «Μεγάλη δυστυχία είναι ένα πρόβλημα υγείας. Δηλαδή, μας ακούει και ο Θεός! Υπάρχουν γονείς που χαροπαλεύουν τα παιδιά τους και εσύ λες είναι μεγάλη δυστυχία αν το παιδί μου είναι ομοφυλόφιλο. 
Δεν ξέρω τι είναι σωστό, τι είναι λάθος, εγώ είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος πάντα δεν μπορώ να μιλήσω απόλυτα γιατί δεν ξέρεις και τι ακριβώς έχει συμβεί σε κάτι. Αλλά, μεγάλη δυστυχία για μένα είναι ένα θέμα υγείας και αυτό είναι αντικειμενικό νομίζω. Εάν τα παιδιά του τού πουν ότι είμαστε ζευγάρι και θα υιοθετήσουμε δεν λες πηγαίνετε στο κρεβάτι σας και αφήστε το παιδάκι ήσυχο. Δεν σημαίνει ότι ένας άνθρωπος, επειδή έχει αυτή την ερωτική επιλογή το μόνο που τον νοιάζει στη ζωή του είναι το κρεβάτι. Είναι σαν να λέει ότι τους ομοφυλόφιλους το μόνο που τους νοιάζει όλη μέρα είναι το σεξ. Δεν είναι έτσι».
Από το sdna.

Τριήμερο εργαστήρι για την ταυτότητα φύλου στη Λευκωσία

Το Justice Project διοργανώνει για πρώτη φορά στην Κύπρο τριήμερο εργαστήρι με θέμα την ταυτότητα φύλου και τη σεξουαλικότητα για νέους ηλικίας 15 έως 18 χρόνων. `Οπως αναφέρεται σε ανακοίνωση, το εργαστήρι θα διεξαχθεί στη Λευκωσία μεταξύ 27 και 29 Δεκεμβρίου και είναι ανοικτό για γυναίκες και ΛΟΑΤ άτομα. Στόχος του εργαστηρίου είναι να προσφέρει σε αυτά τα άτομα τη δυνατότητα να συζητήσουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον τα κοινωνικά θέματα που τους απασχολούν, καθώς και την ευκαιρία να καλλιεργήσουν δεξιότητες που θα τα βοηθήσουν να χειριστούν διάφορες πρακτικές δυσκολίες, τις οποίες αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση.
Σκοπός αυτών των προγραμμάτων, καθώς και άλλων που έπονται, είναι η στήριξη νέων γυναικών και ΛΟΑΤ ατόμων στη προσπάθειά τους να αισθανθούν άνετα με την κοινωνική ταυτότητά τους και η προώθηση του κοινωνικού δικαίου στην ευρύτερη κοινωνία.
Ως εκ τούτου, οι συζητήσεις θα επικεντρωθούν στο σεξισμό και την ομοφοβία στην Κύπρο. Μεταξύ άλλων θα συζητηθεί το θέμα της αντικειμενικοποίησης των γυναικών και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα ΛΟΑΤ άτομα στο να προβάλλουν ελεύθερα την ταυτότητά τους στην κυπριακή κοινωνία, αναφέρεται. Πηγή: ΚΥΠΕ

Το χαλικάκι στο διαπολιτισμικό σχολείο

Συντάκτης: 

Έλενα Στριφτόμπολα*

Πρώτα θα σας πω μια μικρή ιστορία γιατί νομίζω ότι οι ιστορίες μάς βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα από όποιες θεωρητικές αναλύσεις. Ο τίτλος της είναι: ο Σαόν, το σπίτι που ρημάζει σε μια πατρίδα αφημένη βιαστικά, η οικογένεια στη Γερμανία και το …χαλικάκι.

Ένα μεσημέρι κάποιας Παρασκευής, μια τελευταία ώρα πριν κλείσει το σχολείο για την ξεκούραση του σαββατοκύριακου, σε ένα οποιοδήποτε τμήμα μιας οποιαδήποτε τάξης στο διαπολιτισμικό γυμνάσιο, έχει τελειώσει το μάθημα και τα τελευταία δέκα λεπτά αποφασίζουμε να πούμε κάτι για εμάς, έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα μετά τα διαλυτικά και τον ενεστώτα. Και χωρίς να το καταλάβουμε, ο θάνατος, απρόσκλητος, ήρθε και κάθισε μαζί μας και μας είπε την ιστορία με τα χείλη του 15χρονου Σαόν: ο πατέρας πέθανε πριν κάποιους μήνες. Κάποια παραστρατιωτική ομάδα χωρίς αιτία, από την κεκτημένη ταχύτητα του πολέμου και την παράλογη λογική του, εξαφάνισε ένα ολόκληρο χωριό και τώρα το σπίτι ρημάζει, σε λίγο θα χάσκει ρημαδιό. Γι’ αυτό διώξανε αρκετό καιρό πριν το Σαόν, τον σπρώξανε στο μεγάλο ταξίδι και το μακρύ δρόμο. Καλύτερα ο πατέρας παρά ο γιος μάλλον σκέφτηκαν, χωρίς να συζητήσουν τίποτα.

Οι επιλογές γίνονται αυτόματα, δεν υπάρχει χρόνος γι’ ανάλυση, επανεξέταση ή αναθεώρηση. Αν είναι τυχερός, θα φτάσει να βρει κάποιους από την οικογένεια της θείας και του θείου στο Αμβούργο. Μα το μεγάλο ταξίδι έχει στάσεις και σε μια από αυτές, στην Αθήνα του 2017, ο Σαόν περιμένει και τολμά να ονειρεύεται ότι μπορεί να σχεδιάσει την από δω και πέρα ζωή του, αν του το επιτρέψουμε· παίζοντας, στο προαύλιο του σχολείου που μαθαίνει ελληνικά, μπάλα μ’ ένα χαλικάκι. Γιατί μπάλα δεν επιτρέπεται, λόγω της ακαταλληλότητας του χώρου προαυλισμού για λόγους ασφάλειας των παιδιών.

Πόσο θα ’θελε, όμως, μια μπάλα αντί για μια μπάλα-χαλικάκι! Αλλά δεν παραπονιέται, έχει την πλάκα του και το χαλικάκι· έχουν μάθει πια να παίζουν μ’ αυτό, κάνουν κόλπα και περνάει ευχάριστα η ώρα. Το μόνο που φοβάται είναι μήπως υπάρξει απαγόρευση και για τα χαλικάκια. Κάποιοι καθηγητές τούς φωνάζουν όταν παίζουν με αυτά. Και τότε, τι θα γίνει, όταν δε θα έχουν ούτε τη μπάλα-χαλικάκι; Μέχρι τότε ίσως να ’χει φύγει…

Το κουδούνι χτύπησε, χαιρετηθήκαμε, είπαμε καλό σαββατοκύριακο αλλά ο θάνατος παρέμενε εκεί, απρόσκλητος πάλι. Εγώ δεν μπορούσα ούτε να σαλέψω ούτε και μου ’ρχόταν να κλάψω. Έστεκα βουβή κι ένιωθα ολόγυμνη απέναντί του. Όταν αποσύρθηκε αθόρυβα, όπως είχε έρθει, με βρήκα κρατώντας ένα χαλικάκι στη χούφτα μου… .

Μια τέτοια ή λίγο αλλιώτικη ιστορία, πολλές τέτοιες ιστορίες μπορεί να φτιάξει ο καθένας από μας που εργάζεται στο 2ο διαπολιτισμικό γυμνάσιο Ελληνικού, κάθε μέρα, από τα σπαράγματα των ιστοριών των μαθητών μας στο σχολείο. Ο Σαόν μπορεί να μην υπάρχει, αλλά υπάρχει ο Μπεχζάντ, ο Ραφαέλ, η Ρενάντ, η Σαλίνα, ο Αλί, … και αυτή η ιστορία έχει φτιαχτεί από τις δικές τους ιστορίες, χαλικάκι-χαλικάκι.

Τι ζητάνε αυτά τα παιδιά του πολέμου από μας; Κάποιες φορές, μια μπάλα. Αρκούνται και στο… χαλικάκι όμως και μας παρακαλούν να μην τους το πάρουμε κι αυτό, όπως οι κυνικοί γεωπολιτικοί σχεδιασμοί έκαναν με τον οικείο τους χώρο και τους δικούς τους ανθρώπους. Το μακρύ ταξίδι τα ξέβρασε σε μια στάση τους στον κόσμο, στη δική μας στάση, Αθήνα 2017, σ’ ένα προαύλιο με χαλικάκια. 300 και … παιδιά, δύο σχολικών μονάδων, προαυλίζονται σ’ ένα και μόνο στενόμακρο και στενόχωρο κοινό προαύλιο με χαλικάκια, ανάμεσα σε δύο κτήρια που λίγο μόνο θυμίζουν τα υπόλοιπα σχολεία.

Κακέκτυπα των ήδη σε πολλές περιπτώσεις αρνητικά κρινόμενων ελληνικών σχολείων από άποψη κτιριακών εγκαταστάσεων, για ένα μαθητικό πληθυσμό που ξεχειλίζει από θυμό τυφλό, άλλοτε βουβό κι άλλοτε όχι, συχνά με τυχαίο ή λανθασμένο αποδέκτη. Αλλά ποιος νοιάζεται πια για απόδοση δικαιοσύνης, όταν αυτή η αλλόκοτη και άναρθρη, φρικτή στην όψη της, κραυγή της απόγνωσης, από την αδικία που τόσο ξετσίπωτα και ανενδοίαστα έχει υποστεί τόσο μα τόσο νωρίς σχεδόν το κάθε παιδί από αυτά, σημειώνει ότι ίσως η μόνη αλφαβήτα που έχουν μάθει καλά τα συγκεκριμένα παιδιά μέχρι τώρα είναι εκείνη της βίας.  Κι από εδώ αρχίζει η δική μας ιστορία της διεκδίκησης και της απαίτησης για το στοιχειώδες: το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων του παιδιού. Τον αυτοσεβασμό μας.

Δε γράφω για να καταγγείλω την εκπαιδευτική ηγεσία. Θα ’πρεπε ίσως; Δε μου αρκεί όμως.  Θέλω κάτι παραπάνω και, κυρίως, κάτι διαφορετικό και αποτελεσματικό. Η ηγεσία ως τέτοια πρέπει να επιτελεί το ρόλο της. Σ’ επιτακτικά προβλήματα που επιβάλλονται από τη συγκυρία, δεν έχει την πολυτέλεια να στέκει ράθυμη, αναποφάσιστη, αμήχανη, απρόθυμη.

Πρέπει να φανεί ευρηματική με γρήγορα αντανακλαστικά, εύστοχη και ουσιαστική. Και ήδη έχει αργήσει… Κάπου δύο χρόνια. Οι ρυθμοί της την αφήνουν πίσω από την πραγματικότητα που ζητά λύσεις εδώ και τώρα και όχι ημίμετρα, μπαλώματα και τσαπατσουλιές.  

Νομίζω ότι δε χρειάζεται να τονιστεί ότι από τον τρόπο υποδοχής και ένταξης αυτών των παιδιών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως η ελληνική, εξαρτάται το αν θα ξαναδούμε να παίζεται το έργο της δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών των προαστίων του Παρισιού ή όχι. Βραχυπρόθεσμα και κοντόθωρα, μυωπικά, αυτό ίσως να βολεύει κάποιες πολιτικές επιλογές· με ορίζοντα όμως μια αξιοβίωτη ζωή για όλους μας, δείχνει τι δεν πρέπει να κάνουμε.

Θα αναφερθώ παρακάτω συγκεκριμένα σε κάποια μέτρα-προτάσεις. Πρώτα απ’ όλα, όμως, και πριν από τις όποιες προτάσεις, πρέπει να επισημανθεί κάτι ουσιώδες για το σημερινό χαρακτήρα αυτών των σχολείων. Η επισήμανση είναι αναγκαία γιατί είναι αυτή που καθοδηγεί το σκεπτικό των προτάσεων· αν δε ληφθεί υπόψη, συζήτηση δεν μπορεί να γίνει και να είναι ουσιαστική.

Οι σχολικές μονάδες διαπολιτισμικής εκπαίδευσης έχουν πάψει πια εδώ και δύο χρόνια, από τη χρονιά αύξησης των προσφυγικών ροών, να είναι σχολεία ομογενών, παλιννοστούντων, αλλοδαπών μαθητών από οικογένειες μεταναστών, όπως ήταν τα προηγούμενα 30 χρόνια λειτουργίας τους περίπου -ανάλογα με την εκάστοτε κοινωνική και πολιτική συγκυρία- κι έχουν μετατραπεί κατεξοχήν σε σχολεία προσφύγων μαθητών, συχνά ασυνόδευτων και με μία μη ομαλή και σταθερή σχέση με τη σχολική ζωή στις χώρες τους, λόγω παραγόντων όπως ο πόλεμος, εμφύλιος ή μη, οι πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές διώξεις, ο φυλετικός και κοινωνικός ρατσισμός, γιγάντια κοινωνικά προβλήματα, όπως η ακραία φτώχεια, η παιδική εργασία-σκλαβοπάζαρο, η ποικιλότροπη βάναυση εκμετάλλευση των παιδιών (εμπόριο οργάνων, trafficking…).

Πρέπει να σημειωθεί ότι πολλά από αυτά τα παιδιά είναι αναλφάβητα ή λειτουργικά αναλφάβητα και στις μητρικές τους γλώσσες, επομένως δεν έχουν συχνά εκπαιδευτική εμπειρία, πόσο μάλλον κουλτούρα εκπαίδευσης. Τα διαπολιτισμικά σχολεία de facto έγιναν δεξαμενές υποδοχής των παιδιών προσφύγων σε σχολική ηλικία και χωρίς κανέναν πρότερο σχεδιασμό, μετά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας των ΔΥΕΠ. Ταυτόχρονα, όμως, χωρίς να σταματήσουν να διατηρούν, έστω και σε μειοψηφικό ποσοστό, και δείγμα του παλιότερου πληθυσμού τους (το 20-25% περίπου των φοιτούντων σε αυτά τώρα). Αυτό έχει και μια κοινωνική συνέπεια που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη: τη συνύπαρξη ασυνόδευτων ανήλικων, συχνά με εμπειρίες εξόχως τραυματικές, με άλλους με μια ζωή φαινομενικά ή/και ουσιαστικά πιο στέρεα δομημένη και χωρίς την τόσο τραυματική εμπειρία απώλειας του «οικείου χώρου» (ο όρος με την ευρύτερη έννοιά του).          

Επομένως, το πρώτο ερώτημα που τίθεται έχει να κάνει με την αποσαφήνιση της «ταυτότητας» των συγκεκριμένων σχολείων στις σημερινές συνθήκες. Πρέπει να σκεφτούμε τι θέλουμε να είναι αυτά τα σχολεία. Ποιος είναι ο λόγος και σκοπός της ύπαρξής τους σήμερα; Ποιες ανάγκες θέλουμε να καλύψουν, ποιες λειτουργίες να εξυπηρετήσουν και σε ποια προσδοκώμενα αποτελέσματα στοχεύουμε;

Ακόμα παραπέρα, θέλουμε να υπάρχουν ή ν’ αντικατασταθούν από άλλα που θ’ ανταποκρίνονται πιθανά καλύτερα στις σύγχρονες απαιτήσεις; Αν θέλουμε να υπάρχουν, επειδή θεωρούμε ότι εξυπηρετούν με ουσιαστικό τρόπο ανάγκες, τα βλέπουμε ίσως ως ένα μεταβατικό στάδιο εκπαίδευσης μεταξύ των ΔΥΕΠ και των τάξεων υποδοχής στις τυπικές σχολικές μονάδες, με σκοπό την τελική ομαλή ένταξη των προσφύγων μαθητών στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Αν πάλι κρίνουμε ότι όχι, καθώς μπορεί να λειτουργήσουν και ως εκπαιδευτικά και κοινωνικά γκέτο που αντιστρατεύονται την ένταξη αντί να την υπηρετούν, ένα «συμπεριληπτικό σχολείο»2 γι’ αυτά τα παιδιά με ποιους όρους και προϋποθέσεις θα έπρεπε να δομηθεί;

Σίγουρα πάντως όχι με το κριτήριο του μικρότερου κόστους, της παροχής φτηνής εκπαίδευσης, της πιο φτηνής λύσης. Δε χρειαζόμαστε μια fast food εκπαίδευση γι’ αυτά τα παιδιά, για λόγους πολιτικούς , κοινωνικούς, … ευνόητους στον κάθε εχέφρονα πολίτη, μια επιλογή λόγω κόστους. Αν το «συμπεριληπτικό σχολείο» θεωρείται σήμερα ίσως η πιο αρμόζουσα λύση, να τονίσω εδώ ότι και η καλύτερη ιδέα κρίνεται και δοκιμάζεται στην επιτέλεση, στην κατάλληλη επιτέλεση.

Ο σχεδιασμός πρέπει να είναι βαθιά επεξεργασμένος με τα κατάλληλα επιστημονικά εργαλεία και ο προσανατολισμός σαφής ως προς τις παιδαγωγικές και ανθρωπιστικές του προσλαμβάνουσες. Με άλλα λόγια, να μην αποτελέσει η προαναφερόμενη πρόταση έναν κενό περιεχομένου μα ευχάριστο στα αυτιά όρο,  το πρόσχημα για ένα low cost προκάτ σχολείο, με πρόχειρες και πρόσκαιρες επιλογές, από την επιλογή του προσωπικού και τους όρους εργασίας του (βλ. ωρομισθία, μόνιμη κινητικότητα των μελών του εκπαιδευτικού μηχανισμού του) μέχρι το περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγάλη μαθητική διαρροή και διάχυση της απογοήτευσης από τη σχολική εμπειρία. Και παραπέρα και αργότερα, σε όχι αμελητέα κοινωνικά προβλήματα σχετιζόμενα με την ένταξη και την κοινωνική αναγνώριση του συγκεκριμένου μαθητικού πληθυσμού.

Όπως και να έχει πάντως και όποια λύση και αν προκριθεί ή αν διαφορετικές λύσεις κληθούν να συνυπάρξουν και συνεργαστούν, ένα είναι βέβαιο από την εμπειρία, δουλεύοντας στο σχολείο με τα παιδιά πρόσφυγες: χρειάζονται πολλά διαφορετικά επίπεδα δουλειάς, σε γνωστικό και ψυχοκοινωνικό πεδίο, ατομικά και ομαδικά, με σχέσεις -και σε σχέσεις- περισσότερο ή λιγότερο οριζόντιες.

Πάντως, όπως λειτουργούμε σήμερα, χωρίς πυξίδα και σε πλήρη σύγχυση, αν όχι άγνοια σκοπού και μέσων επίτευξής του, μαθητές και καθηγητές νιώθουν ν’ ακυρώνονται καθημερινά. Ο ερασιτεχνισμός, όπως και η υπομονή, δεν είναι πάντοτε αρετές. Όταν ο πρώτος σημαίνει αδιαφορία και προχειρότητα και η δεύτερη έως και μοιρολατρική παθητικότητα.

Αυτή η συζήτηση δεν είναι θεωρητική αλλά εξόχως και συγκεκριμένα πρακτική. Χρειάζεται όμως γερό θεωρητικό υπόβαθρο για να γίνει και, κυρίως, χρειάζεται τη σύνδεση και ανατροφοδότηση της εμπειρίας στην πράξη με αυτή του θεωρητικού στοχασμού και αναστοχασμού, γιατί η πραγματικότητα μας ξεφεύγει μπροστά, μας ξεπερνά και εμείς την κοιτάζουμε αμήχανα παράλυτοι.

Τα παραπάνω μας βοηθούν να διατυπώσουμε το δεύτερο κρίσιμο ερώτημα, που συνοδεύεται από την ανάγκη ν’ απαντηθεί άμεσα αν όχι από χτες, και άρα μας φέρνουν ενώπιον και της επόμενης διεκδίκησης-απαίτησης. Όχι δικής μας αλλά των καιρών. Για να λειτουργήσουμε συγκροτημένα, ως οργανωμένο σύνολο που ξέρει τι θέλει και άρα και τι κάνει, και όχι σε κατάσταση πανικού, χωρίς εντολές από τους αρμόδιους, σε ώρα ναυαγίου, προβάλλει αδήριτη η άμεση αναπροσαρμογή του αναλυτικού προγράμματος των μαθημάτων και του προγράμματος σπουδών εν γένει των συγκεκριμένων εκπαιδευτικών μονάδων, με μια λογική αυτονομίας, για μια αποτελεσματική ανταπόκρισή τους στο νέο ρόλο που επιτελούν την τελευταία τριετία με την αύξηση των προσφυγικών ροών.

Και για να εξηγηθούμε καλύτερα και να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι: Τόσο το πρόγραμμα σπουδών, με το αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμά του, όσο και η εκπαιδευτική κουλτούρα και νοοτροπία που βρίσκεται πίσω από αυτά είναι εντελώς ακατάλληλα για το συγκεκριμένο μαθητικό πληθυσμό και μας οδηγούν στην αποτυχία, μερική ή ολική και την απογοήτευση-ακύρωση, εκπαιδευτές, εκπαιδευόμενους και όλους τους άλλους εμπλεκόμενους, π.χ. υπεύθυνους κηδεμονίας.

Πρώτα από όλα χρειαζόμαστε λιγότερες ώρες καθημερινού ωρολόγιου προγράμματος, γιατί, πολύ απλά, σε έως και πλήρως σχολικά απαίδευτο εκπαιδευτικό πληθυσμό ή με τουλάχιστον μακρόχρονη αποχή από τη σχολική εκπαίδευση και με ασταθή παρουσία σε αυτή, το σφιχτό πρόγραμμα των 6-7 ωρών λειτουργεί εξουθενωτικά -βιολογικά, πνευματικά και ψυχολογικά- και ιδίως με τη μορφή που έχει σήμερα. Και αυτό το τελευταίο θα το εξηγήσω αμέσως παρακάτω.

Χρειαζόμαστε ένα πιο ποικιλόμορφο, ποικιλότροπο, διαδραστικό, ενεργητικό σχολείο για όλα τα παιδιά, αλλά κατεξοχήν γι’ αυτά τα παιδιά και όχι ένα βαρύ, κυρίως θεωρητικολάγνο και συχνά μονομερές σχολείο. Ειδικά, αν λάβουμε υπόψη ότι μιλάμε για εκπαιδευτικό πληθυσμό με λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά τραύματα λόγω βιωμάτων, ουσιαστικά για πολυτραυματίες πολέμου, σίγουρα ψυχικά και κοινωνικά αλλά ακόμα και βιολογικά πολλές φορές. Απλά ρωτήστε ειδικούς ψυχικής υγείας για το τι σημαίνει η εμπειρία απώλειας του οικείου χώρου, η δυσκολία συγκρότησης ταυτότητας και αναγνώρισης της υποκειμενικότητάς τους γι’ αυτά τα παιδιά.

Έχουμε ανάγκη από την αρωγή της τέχνης για να τα «ξεκλειδώσουμε», ειδικά όταν η γλωσσική επικοινωνία δεν αίρει αλλά θέτει φραγμούς. Χρειαζόμαστε φιλοσοφία και διάταξη τάξης -όχι μόνο χωροταξικά αλλά και θεματικά και από άποψη μεθόδου- πιο συντροφική, φιλική και παρεΐστικη, λιγότερο κάθετα ιεραρχημένη και εγκεφαλική. Με λίγα λόγια, άλλο κλίμα μάθησης.

Επίσης, από όσα έχουν εκτεθεί εδώ παραπάνω, είναι ευνόητο ότι δεν μπορεί να ακολουθείται το ίδιο αναλυτικό πρόγραμμα με αυτό των τυπικών σχολικών μονάδων, όπως αυτό προβλέπεται σήμερα, ακόμα και αν είναι επιτρεπτές κάποιες αποκλίσεις/διαφοροποιήσεις ως προς την ποιότητα και την ποσότητα της ύλης που καλούμαστε να καλύψουμε. Αυτό είναι πρακτικά αδύνατο και αποδεικνύεται ανεφάρμοστο στην πράξη αλλά, επιπρόσθετα, για όλους τους γνώστες της κατάστασης αυτών των σχολικών μονάδων, θεωρείται όχι μόνο άστοχο, ανώφελο αλλά επιζήμιο κι εχθρικό για την εκπαιδευτική εξέλιξη των συγκεκριμένων μαθητών. Κάποιες φορές μοιάζει και κακόγουστο αστείο.

Μπορεί κάποιος να μαθαίνει τρεις ευρωπαϊκές γλώσσες ταυτόχρονα, όταν προέρχεται από ένα πολιτισμικό περιβάλλον πολύ διαφορετικό ή/και είναι αναλφάβητος ουσιαστικά; Χρειαζόμαστε άλλο αναλυτικό πρόγραμμα και κατάλληλα εγχειρίδια γι’ αυτό. Με το σημερινό μαθητικό πληθυσμό αυτών των σχολικών μονάδων, τα εγχειρίδια που διαθέτουμε, όπως και το αναλυτικό πρόγραμμα, καταργούνται στην πράξη.

Άλλο πράγμα είναι η άρση του συγκεντρωτικού, μονοδιάστατου και από τα πάνω σχεδιασμένου εκπαιδευτικού υλικού και η αντικατάστασή του από μια λογική εξατομικευμένης διδασκαλίας με ευαισθησία απέναντι στις ανάγκες κάθε μαθητή και άλλο η εγκατάλειψη στην τύχη τους των εκπαιδευτών και εκπαιδευόμενων. Στην περίπτωσή μας μιλάμε για το δεύτερο.

Τα παιδιά αυτά έχουν ανάγκη το βιβλίο τους, έντυπο ή/και ψηφιακό, ανάλογα με τις δυνατότητες που προσφέρει η υλικοτεχνική υποδομή του σχολείου κάθε φορά, ως σημείο αναφοράς και στήριξης, ειδικά όταν η πρότερη εκπαιδευτική τους εμπειρία ήταν πολύ φτωχή έως ανύπαρκτη, για λόγους που όλοι εύκολα μπορούν να αντιληφθούν. Προς το παρόν ζούμε στο βασίλειο της φωτοτυπίας. Το χρηματικό κόστος είναι τεράστιο και η συγκεκριμένη πρακτική γροθιά στο στομάχι μιας οικολογικής συνείδησης. Παράδειγμα προς αποφυγή οικονομικά και οικολογικά.   

Ακόμα κάτι αναγκαίο είναι η μείωση του προβλεπόμενου αριθμού μαθητών ανά τμήμα. Δεν μπορεί κάποιος να μάθει ελληνικά και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται σε τμήματα των 20-25 ατόμων. Σε τι προλαβαίνει να εξασκηθεί σε μία 45λεπτη ώρα; Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει όχι ομοιογένεια αλλά ούτε καν συνάφεια αναφορικά με την εκπαιδευτική σκευή αλλά και ανάγκη αυτών των μαθητών. Μια Βαβέλ για να αποδώσει τον πλούτο που εμπεριέχεται στην πολυμορφία της, πρέπει να έχει χώρο να αναπτυχθεί και όχι να είναι ένα ξερό, στείρο και σκοτεινό στενόχωρο πηγάδι.

Σε αυτό το σχολείο που εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον Άλλο από κοντά και να τον αγγίξουμε και, άρα, να στοχαστούμε γι’ αυτόν και να τον συναισθανθούμε, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκπέμπει μόνο το δυτικό βλέμμα και ο λόγος, αν θέλουμε να κερδίσουμε ως κοινωνία από τη διαφορετικότητα. Πρέπει να υπάρξει χωροχρόνος για όλους τους εμπλεκόμενους, να τους αποδοθεί ο χώρος και ο χρόνος τους ισότιμα και χωρίς εκπτώσεις. Να μάθουμε γι’ αυτά τα άγνωστα παιδιά από τους άλλους πολιτισμούς, να τους μάθουμε το δικό μας αλλά και να μάθουμε από αυτά, αφήνοντάς τα να πουν, να χορέψουν, να …, να … . 

Για όλα τα παραπάνω οι εκπαιδευτικοί των συγκεκριμένων σχολικών μονάδων χρειάζονται στέρεα δομημένη σκευή, αποσκευές ποιότητας και αντοχής γι’ αυτό το μεγάλο ταξίδι. Επιμόρφωση ουσιαστική και όχι επιδερμική, ίσα για να βγει η υποχρέωση και η βεβαίωση της διεκπεραίωσής της.

Και κάτι τελευταίο σε αυτήν την ενότητα σχετικό με τον κοινωνικό πολιτισμό που παράγουμε στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Ελπίζω, τροφή για σκέψη και συζήτηση. Μόνο ένα ερώτημα θα θέσω που μου γεννήθηκε όταν πρωτοπήγα ως εκπαιδευτικός σε διαπολιτισμικό σχολείο. Μπορεί σε μια δυτικού τύπου δημοκρατική ευνομούμενη πολιτεία του 21ου αιώνα, όπως είναι ή θέλει να είναι  η ελληνική σήμερα, παρά τα όποια προβλήματά της, νέοι άνθρωποι να στοιχίζονται στην πρωινή σχολική συγκέντρωση για να παραστούν, χωρίς να ερωτηθούν πρώτα, στην τελετουργία της προσευχής μιας πίστης της οποίας δεν είναι μέτοχοι;

Μήπως το υποχρεωμένο κοινό ευτελίζει πρώτα από όλα την ίδια την πίστη, δεν της αποδίδει το σεβασμό που της αρμόζει, πέρα από τα όποια άλλα προβλήματα σημειώνει, όπως η ελευθερία της βούλησης και της επιλογής, σε μια κοινωνία ισοτιμίας και δημοκρατικού πνεύματος που τονίζουμε ότι θέλουμε να έχουμε; 

Από τα προαναφερθέντα αβίαστα τη σκυτάλη παίρνει το τρίτο αίτημα-πρόταση. Όποια σκευή και να έχει μαζί του ο εκπαιδευτικός, όσο καλά σχεδιασμένη και να είναι για ένα τέτοιο δύστροπο ταξίδι δεν αρκεί. Χρειάζεται συνοδοιπόρους. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους ειδικούς της ψυχικής υγείας.

Όταν έχεις να κάνεις με πολυτραυματίες έφηβους από βιώματα συχνά αδιανόητα για τον ανθρώπινο ψυχισμό, εξόχως βίαια και ακυρωτικά της προσωπικότητας, τα προβλήματα που προκύπτουν δεν μπορείς να τα λύσεις με τρόπους ερασιτεχνικούς ακόμα κι αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις. Τότε η συστηματική στήριξη με συμβούλους ψυχικής υγείας (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς) είναι υποχρεωτική συνθήκη και όχι μόνο για το μαθητικό πληθυσμό αλλά και για τους εργαζόμενους με αυτόν.

Πρόσφατες μελέτες που ερευνούν τις ψυχολογικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους με προσφυγικούς πληθυσμούς, όπως οι διασώστες, γιατροί κ.τ.λ., μαρτυρούν ότι μετά από μικρό χρονικό διάστημα και αυτοί οι πληθυσμοί, των εργαζόμενων, παρουσιάζουν αυξημένα ποσοστά διαταραχών μετά από ψυχοτραυματική εμπειρία, παρόμοιων με αυτά που παρουσιάζουν οι παθόντες που συνδράμουν (βλ. τις σχετικές ανακοινώσεις σε πρόσφατη διημερίδα της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, στο αμφιθέατρο του Ινστιτούτου Γκαίτε στις 3-4/11/2017, που αφορούσε το θέμα της προσφυγιάς και του τραύματός της). Κανείς δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του το βάρος της ανείπωτης φρίκης, όταν αυτή συντελείται αλλά και όταν αρχίζει, έστω και δειλά, να αφηγηματοποιείται.

Και εξίσου λογικά ακολουθεί το τέταρτο αίτημα-πρόταση. Αν χρειαζόμαστε συμβούλους ψυχικής υγείας, το ίδιο απαραίτητοι μαζί με αυτούς είναι και οι διερμηνείς-μεταφραστές. Ο γλωσσικός φραγμός συχνά είναι αξεπέραστο εμπόδιο στην ουσιαστική επικοινωνία, στην προσέγγιση των παιδιών, στην αποτελεσματική και έγκαιρη αντιμετώπιση των προβλημάτων τους και, φυσικά, στην επίλυση διαφορών πριν την κλιμάκωσή τους σε ανεξέλεγκτα επεισόδια βίας λόγω των αιτιών που ήδη έχουν καταδειχθεί σε αυτό το κείμενο.

Η ορθή επικοινωνία μεταξύ όσων συμβιώνουν στο σχολείο χωρίς τυφλά σημεία, παρεξηγήσεις και παρερμηνείες είναι απαραίτητος όρος και προϋπόθεση για τη συμβίωση και επιβίωσή μας σε αυτό, όχι μόνο για πρακτικούς λόγους αλλά κατεξοχήν για εκπαιδευτικούς και ψυχολογικούς. Η λεκτική, αν και όχι μόνο, έκφραση πρέπει να είναι δυνατή με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πληρότητα και αρτιότητα, για να μπορέσει να ξεδιπλωθεί η εκπαιδευτική-θεραπευτική διαδικασία στο σύνολο του ευρέος φάσματός της και να φτάσει ν’ αποδώσει ουσιαστικά κέρδη για τους συγκεκριμένους μαθητές.

Δίπλα όμως στους ειδικούς ψυχικής υγείας και τους μεταφραστές χρειαζόμαστε οπωσδήποτε και μια ισχυρή γραμματειακή υποστήριξη σε αυτά τα σχολεία, όχι απλά με γραμματέα αλλά με γραμματεία. Και αυτό αποτελεί το πέμπτο αίτημα-πρόταση. Ο όγκος της γραφειοκρατικής διεκπεραίωσης είναι πραγματικά τεράστιος. Αυτό συμβαίνει γιατί οι γραφειοκρατικές διαδικασίες που σχετίζονται με αυτό το μαθητικό πληθυσμό είναι πολυδαίδαλες και χρονοβόρες.

Πλήθος εγγράφων και διαδικασιών τον ακολουθεί στην εγγραφή και εισαγωγή του στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ωκεανός εγγράφων στην κυριολεξία μάς πνίγει καθημερινά, με αποτέλεσμα οι εκπαιδευτικοί να βρίσκονται εκεί για μία πολύ σοβαρή δουλειά, αυτή του παιδαγωγού, αλλά να κάνουν δύο, του δάσκαλου και του διοικητικού υπαλλήλου-γραμματέα και, συχνότατα και τρεις, τις δύο προηγούμενες και του ψυχολόγου.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πάρα πολλές ώρες απλήρωτης εργασίας, παραβίαση των ωραρίων εργασίας συστηματικά, ψυχική φόρτιση λόγω του άγχους για να αντεπεξέλθουν στον όγκο εργασίας που έχουν να διεκπεραιώσουν, αλλά και πνευματική και σωματική κόπωση λόγω της υπερεργασίας. Όλα αυτά, όπως είναι λογικά αναμενόμενο, έχουν τον αρνητικό αντίκτυπό τους και στην ποιότητα του έργου για το οποίο βρίσκονται εκεί και με το οποίο είναι κατεξοχήν επιφορτισμένοι: του εκπαιδευτικού έργου. 

Αν τώρα υπολογίσουμε ότι είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε και τη δουλειά του φύλακα του σχολείου, καθώς το σχολείο δε διαθέτει φύλαξη, τότε οι δουλειές που καλύπτουμε κατά τη διάρκεια της εργασίας μας αυξάνονται. Και εδώ τίθεται το έκτο αίτημα-πρόταση. Πέρα από τη φύλαξη του σχολείου που είναι σημαντικό θέμα για κάθε σχολική μονάδα για ευνόητους λόγους, μαζί με αυτή είναι απαραίτητη η επίλυση -βραχυπρόθεσμη, μεσοπρόθεσμη αλλά και μακροπρόθεσμη- των επειγόντων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η σχολική μονάδα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στο Ελληνικό σε επίπεδο κτιριακών εγκαταστάσεων και υλικοτεχνικής υποδομής.

Το θέμα και πάλι δεν είναι μόνο πρακτικό, τεχνικό αλλά κατεξοχήν εκπαιδευτικό. Για ν’ αλλάξει το κλίμα μάθησης, για το σημαντικό ρόλο του οποίου μιλήσαμε εκτενώς παραπάνω, παίζει πρωταρχικό ρόλο τόσο η κτιριακή υποδομή όσο και η λοιπή υλικοτεχνική υποδομή του σχολείου. Η ανάγκη αποσυμφόρησης του μαθητικού πληθυσμού των σχολικών μονάδων διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στο Ελληνικό και εφοδιασμού τους με σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα, όπως, λ.χ. διαδραστικοί πίνακες καθώς και πολύγλωσση ηλεκτρονική και έντυπη βιβλιοθήκη αποτελούν προτεραιότητα και όχι πολυτέλεια. Επίσης, τα παιδιά πρέπει να μπορούν να παίζουν με… πραγματική μπάλα και να έχουν χώρο, για την αποφόρτισή τους, με ποικίλες δραστηριότητες. 

Θα κλείσω με μία σημαντική επισήμανση. Για να βοηθήσουμε στην επιτυχή έκβαση της εκπαιδευτικής απόπειρας της συγκεκριμένης ομάδας μαθητών, είμαστε αναγκαίοι και σημαντικοί όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας με τους οποίους σχετίζονται άμεσα αυτά τα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Γι’ αυτό, χρειάζεται ουσιαστική εποπτεία των δομών φιλοξενίας, από τους αρμόδιους φορείς, για το έργο που παρέχουν αναφορικά με τη συνδρομή και στήριξη των φιλοξενούμενων παιδιών σε αυτές και, κυρίως, στο κομμάτι που ενδιαφέρει εμάς άμεσα, αναφορικά με την προετοιμασία των παιδιών τους για τη σχολική εμπειρία.

Το σχολείο δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως απλό αποθετήριο παιδιών από κανέναν από εμάς. Πρέπει να επενδύουμε πολλά σε αυτό και να προσδοκούμε επίσης πολλά όλοι μας. Είναι μία πρόκληση που πρέπει να απαντηθεί με θετικό πρόσημο για τα παιδιά αλλά και για εμάς και για την κοινωνία. 

Πιστεύω ότι δε θ’ αρκεστούμε στην ελπίδα να εισακουστούμε κάπου, κάπως, κάποτε. Από την πλευρά μας θέσαμε το πρόβλημα και αναμένουμε απάντηση άμεση, ουσιαστική και συγκεκριμένη. Είμαστε εδώ για να συζητήσουμε και να δράσουμε από κοινού, αφού η πολιτεία μεριμνήσει να συντονίσει τον κοινωνικό διάλογο για το φλέγον αυτό θέμα με εκπροσώπους από όλο το ευρύ φάσμα των εμπλεκόμενων στη διαχείριση της εκπαίδευσης των παιδιών προσφύγων.

Κι ας μην ξεχαστούμε. Να ξαναενοχλήσουμε σύντομα. Να μη βολευτούμε με τη μοιρολατρική αποδοχή της τύχης όλων όσων βρίσκονται μέσα στο σχολείο μας, όταν κλείνουν οι πόρτες του. Να μην επιτρέψουμε να μείνει κανείς από εμάς αβοήθητος, χωρίς την αλληλεγγύη και προσοχή που αρμόζει και αξίζει σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και πολίτη αυτής της κοινωνίας.

*Εκπαιδευτικός