Δημήτρη Συμεωνίδη JP
ΡΟΔΩΠΙΣ Η ΔΩΡΙΧΑ , Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ
Δωρίχα η'Ροδώπις η ωραιοτάτη εταίρα φιλενάδα του Χάραξου αδερφού
της Σαπφούς ,στην Ελληνικήν Ναύκρατιν στην Αίγυπτο-Φαγιούμ
ζωγραφική-Χ.Ν.Κουβέλης
Πρόλογος
Πρόσφατα οι ΛΟΑΤΚΙ(Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι
και Τρανς), στην Ουγγαρία εξέδωσαν βιβλίο που παρουσιάζουν την Σταχτοπούτα Ομοφυλόφιλη.
Ιllustration by Lilla Bölecz for 'Meseorszag mindenkie' or 'A Fairy Tale for Everyone
Γι’ αυτό αποφάσισα να παραθέσω στοιχεία για την πραγματική ιστορία από αρχαίους συγγραφείς.
Οι πολίτες ζήτησαν την απόσυρση του βιβλίου.Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι:
Η Ένωση Βιβλιοθηκονόμων και Εκδοτών καταδίκασε τις αντιδράσεις αυτές, συγκρίνοντάς τες, με τις πρακτικές λογοκρισίας “των ναζί και των κομμουνιστών”, την ώρα που χάρη στην έμμεση διαφήμιση αυξάνονται οι πωλήσεις του βιβλίου αυτού.
Αν είναι δυνατόν, τα πάντα για το κέρδος, εις βάρος της ιστορικής αλήθειας,αλλά και των ηθικών αξιών.
Δημήτρη Συμεωνίδη JP
(Το παρόν κείμενον είναι διασκευή του Βιβλίου μου για την Ροδώπι ή Δωρίχα με σκοπό να γίνει η Δημοσίευση στην εφημερίδα)
Πρόλογος
Μιά πανάρχαια Ελληνική ιστορία που το 1697, ο Charles Perrault εξέδωσε το βιβλίο για την σταχτοπούτα και το 1729 ο Robert Samber μετάφρασε στα Αγγλικά.Και το 1812 οι Αδελφοί Grimm έκαναν την δική τους διασκεύη.Έκτοτε έχουν εκδοθεί παραλλάγες σε όλες τις χώρες ανάλογα με τις πολιτιστικές τους αξίες
Η ιστορία της αρχαίας δούλας και μετέπειτα εταίρας Ροδώπιδος ή Δωρίχας, που διαιωνίστηκε το όνομα της, από αρχαίους Έλληνες ιστορικούς και μυθιστοριογράφους με την ιστορία αγάπης, μεταξύ αυτής και του αδελφού της Σαπφούς, Χάραξο στην Αίγυπτο και μετά ο γάμος της με τον Φαραώ Άμαση της Αιγύπτου και που στα νεώτερα χρόνια μετατράπηκε στην ιστορία της Σταχτοπούτας
Οι παρακάτω τρείς ιστορικοί αναφέρουν την ιστορία της Ροδώπιδος η Δωρίχας
1. Ηρόδότος (Αλικαρνασσός 484 π.Χ. - Θούριοι 425 π.Χ./410 π.Χ.)
2. Στράβων Γεωγράφος (Αμάσεια Πόντου, 64 π.Χ. - Αμάσεια Πόντου, 24 μ.Χ.)
3. Κλαύδιος Αιλιανός (175-235μ.Χ)
Επίσης έχουμε και τους μυθιστοριογράφους
1.Αχιλλέα Τάτιο (τον 5ο αιώνα μ.Χ. ή, σύμφωνα με άλλους, τον 6ο ή και τον 2ο αιώνα μ.Χ.) .
2. Ο Ηλιόδωρος ο Εμεσηνός, αναφερόμενος και Ηλιόδωρος επίσκοπος Τρίκκης ήταν εξελληνισμένος Σύρος μυθιστοριογράφος, ο οποίος έζησε τον 3ο ή 4ο αιώνα και ο ο΄΄Εποίος στα τέλη του 4ου αι. έγινε επίσκοπος Τρίκκης
Επίσης και ο Αθήναιος στο έργο του Δειπνοσοφιστές
Ο Αθήναιος (αρχαία ελληνικά: Ἀθήναιος ο Nαυκρατίτης, λατινικά: Athenaeus Naucratita ή Naucratitus, τέλη 2ου αι. μ.Χ. - αρχές 3ου αι. μ.Χ.)
Και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς και λεξικογράφοι αναφέρουν την Ροδώπι ή Δωρίχα.
Παρακάτω θα διαβάσετε αυτήν την συναρπαστική ιστορία και θα δείτε ότι η Αρχαία μας Ελληνική Γραμματεία είναι ανεξάντλητη πηγή γνώσεων και δανεισμού ιδεών από όλους τους μετέπειτα μελετητές .
Στα νεώτερα χρόνια, η ιστορία της σταχτοπούτας σχημάτισε την βάση για πολλά έργα.
Έχουμε :
Όπερα, Μπαλέτα,Θέατρο,κινηματογραφικά έργα,εκατοντάδες βιβλία με διάφορες παραλλαγές,ανάλογα με την ψυχοσύνθεση των διαφόρων λαών. Η πιό σωστή παραλλάγή είναι η Αιγυπτιακή Σταχτοπούτα που βασίζεται στην ιστορία του Στράβωνος.
Αυτό τό πόνημα θα βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς να κάνουν να αγαπήσουν οι μαθητές την Αρχαία μας Ελληνική Γραμματεία.
Αιλιανός Άπαντα 6 . Ποικίλη Ιστορία Βιβλία Θ-ΙΔ. Αγροικικαί επιστολαί. Αποσπάσματα .ΙΓ ,33
Απόδοση στα νέα Ελληνικά
Στην Αίγυπτο λένε πως η εταίρα Ροδώπη ήταν πολύ όμορφη. Κάποτε που έπαιρνε το λουτρό της, η τύχη που αγαπάει να προκαλεί πράγματα παράδοξα και απροσδόκητα, της προξένησε κάτι αντάξιο του κάλλους της και όχι του χαρακτήρα της. Όσο αυτή λουζόταν και οι δούλες της φύλαγαν τα ρούχα, πέταξε ένας αετός, άρπαξε το ένα της υπόδημα και έφυγε γρήγορα. Το μετέφερε λοιπόν στη Μέμφιδα, τότε που δίκαζε ο Ψαμμίτιχος, και έριξε το υπόδημα στην αγκαλιά του. Ο Ψαμμίτιχος, θαυμάζοντας το σχήμα του υποδήματος και τη χάρη με την οποία ήταν φτιαγμένο και απορώντας με την πράξη του πουλιού, έδωσε διαταγή να αναζητήσουν σε όλη την Αίγυπτο τη γυναίκα, στην οποία ανήκε το υπόδημα. Όταν τη βρήκε, την παντρεύτηκε.
ΣΤΡΑΒΩΝΟΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ 17.1.33.20
Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
Η ποιήτρια Σαπφώ την αποκαλεί Δωρίχα. Ήταν ερωμένη του αδελφού της Χαράξου που εμπορευόταν κρασί της Λέσβου στη Ναύκρατι. Αλλοι τη λένε Ροδώπι". Διηγούνται τον μύθο πως, ενώ έκανε το λουτρό της, ένας αϊτός άρπαξε από τη σκλάβα της ένα της υπόδημα, το ’φερε στη Μέμφιδα και το ’ριξε στην αγκάλη του βασιλιά που έτυχε και δίκαζε σε ανοιχτό χώρο, αφού ήρθε και στάθηκε πάνω από το κεφάλι του. Αυτός πρόσεξε το ιδιαίτερο σχήμα του υποδήματος και το αξιοπερίεργο του πράγματος κι έστειλε σε όλη τη χώρα να ζητήσουν τη γυναίκα που το φορούσε. Βρέθηκε στην πόλη των Ναυκρα-τιτών, την έφεραν κι έγινε γυναίκα του βασιλιά. Όταν πέθανε, την αξίωσαν με τέτοιον τάφο.
ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΒΙΒΛΙΟΝ 2 ΕΥΤΕΡΠΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 134-135
129. μετὰ δὲ τοῦτον βασιλεῦσαι Αἰγύπτου Μυκερῖνον ἔλεγον Χέοπος παῖδα·
2.134.1.Άφησε κι αυτός πυραμίδα πολύ μικρότερη από του πατέρα του , αφού η κάθε πλευρά της θέλει είκοσι πόδια για να είναι τρία πλέθρα, τετράγωνη, ώς τη μέση από πέτρα αιθιοπική· για την πυραμίδα αυτή μερικοί Έλληνες υποστηρίζουν ότι είναι κάποιας γυναίκας, της εταίρας Ροδώπιδας, αλλά δεν μας τα λένε καλά· [2.134.2] μου φαίνεται μάλιστα πως όσοι τα λένε αυτά, δεν ξέρουν καν ποιά ήταν η Ροδώπις, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να της αποδίδουν την κατασκευή τέτοιας πυραμίδας όπου δαπανήθηκαν αμέτρητες χιλιάδες τάλαντα, που λέει ο λόγος, ενώ εξάλλου η Ροδώπις άκμασε επί βασιλείας του Άμαση και όχι του Μυκερίνου· [2.134.3] πράγματι, η Ροδώπις έζησε πάρα πολλά χρόνια ύστερα από τους βασιλιάδες εκείνους που άφησαν τούτες τις πυραμίδες, καταγόταν από τη Θράκη και ήταν δούλη του Σάμιου Ιάδμονα, γιου του Ηφαιστόπολη, και σύνδουλη του Αίσωπου του μυθοποιού. Γιατί και αυτός του Ιάδμονα ήταν, όπως το απέδειξε με το παραπάνω τούτο το γεγονός: [2.134.4] όταν οι Δελφοί, λόγω χρησμού, έβγαζαν κάθε τόσο ανακοίνωση ποιός θέλει να εισπράξει την αποζημίωση για τον φόνο του Αισώπου, κανένας άλλος δεν φάνηκε, παρά την πήρε ο γιος του γιου του Ιάδμονα, Ιάδμονας κι αυτός — άρα ο Αίσωπος ήταν του Ιάδμονα.
[2.135.1] Η Ροδώπις πάντως έφθασε στην Αίγυπτο όταν την έφερε ο Ξάνθος ο Σάμιος, και ενώ ήρθε για να κάνει τη δουλειά της, απελευθερώθηκε με πολλά χρήματα από τον Μυτιληναίο Χάραξο, γιο του Σκαμανδρώνυμου, αδελφό της Σαπφώς της ποιήτριας. [2.135.2] Έτσι λοιπόν ελευθερώθηκε η Ροδώπις και έμεινε στην Αίγυπτο και έγινε πασίγνωστη για τις χάρες της και απέκτησε χρήματα πολλά βέβαια για μια Ροδώπιδα, αλλά όχι τόσα που να φτάνουν για τέτοια πυραμίδα. [2.135.3] Και εφόσον ακόμη και σήμερα όποιος θέλει μπορεί να μάθει πόσο ήταν το ένα δέκατο της περιουσίας της, δεν πρέπει να της αποδίδουμε τόσα πολλά χρήματα: θέλησε δηλαδή η Ροδώπις να αφήσει στην Ελλάδα ένα μνημείο του εαυτού της κατασκευάζοντας πράγμα τέτοιο που άλλος να μην έτυχε ούτε να το σκαρφιστεί ούτε να βρίσκεται σε ναό κανέναν, και να το αφιερώσει αυτό στους Δελφούς για να τη θυμούνται. [2.135.4] Με το ένα δέκατο λοιπόν των χρημάτων της έφτιαξε σιδερένιες σούβλες τόσο μεγάλες που να παίρνουν βόδια ολόκληρα και τόσες πολλές όσες της επέτρεπε αυτό το ένα δέκατο, και τις έστελνε στους Δελφούς· ακόμη και σήμερα οι σούβλες αυτές βρίσκονται σωριασμένες πίσω από τον βωμό που αφιέρωσαν οι Χίοι, απέναντι από τον ίδιο τον ναό. [2.135.5] Με κάποιον τρόπο, οι εταίρες στη Ναύκρατη τα καταφέρνουν να γίνονται ξακουστές για τις χάρες τους· πρώτα πρώτα αυτή για την οποία λέγεται τούτη η ιστορία, έγινε τόσο διάσημη ώστε όλοι οι Έλληνες ήξεραν το όνομα της Ροδώπιδας, ενώ ύστερα απ᾽ αυτήν μια άλλη, Αρχιδίκη τ᾽ όνομά της, έγινε πασίγνωστη σε όλη την Ελλάδα, αν και την κουβέντιαζαν λιγότερο απ᾽ όσο την προηγούμενη
[2.135.6]
Όσο για τον Χάραξο, αφού χάρισε στην Ροδώπιδα την ελευθερία της, γύρισε στη Μυτιλήνη, όπου η Σαπφώ σε ποίημά της τον καταχέρισε. Εδώ όμως σταματάω να μιλάω για τη Ροδώπιδα.
Athenaeus Soph., Deipnosophistae (0008: 001)
“Athenaei Naucratitae deipnosophistarum libri xv, 3 vols.”, Ed. Kaibel, G.
Leipzig: Teubner, 1–2:1887; 3:1890, Repr. 1–2:1965; 3:1966.
Book 13, Kaibel paragraph 69, line 2
Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
69. Φημισμένες εταίρες και ξεχωριστές σε ομορφιά έβγαλε
και η Ναύκρατη. Ανάμεσα τους ήταν η Δωρίχα, που
η καλή Σαπφώ, όταν έγινε ερωμένη του αδερφού της Χάραξου,
τότε που αυτός σάλπαρε για εμπόριο στη Ναΰκρατη, με την ποίησή της
την κατηγόρησε ότι άρπαξε πολλά χρήματα του Χάραξου. Ο Ηρόδοτος τη λέει Βοδώπη316, αγνοώντας ότι αυτή είναι διαφορετική από χη Δωρίχα, αυτή που αφιέρωσε
τους περιβόητους οβελίσκους στους Δελφούς, που τους μνημονεύει ο Κρατίνος
μ αυτούς τους στίχους... Ο Ποσείδιππος σύνθεσε το παρακάτω επίγραμμα στη Δωρίχα,
αν και στην Αιθιοπία του τη μνημόνευσε πολλές φορές. Είναι τούτο:
Δωρίχα, τα κόκαλά σου τα στόλισε μια δέσμη από απαλά μαλλιά και το ένδυμα
που αποπνέει μόρα· μ αυτό κάποτε σκεπάζοντας τον χαριτωμένο Χάραξο σώμα με σώμα άγγιξες τα πρωινά ποτήρια.
Μένουν ακόμη και θα μένουν της αγαπητής ωδής της Σαπφώς
οι λευκές σελίδες που έχουν φωνή.
Γο όνομά σου είναι μακαριστό, που η Ναύκρατη θα το φυλάγει, όσο τα τενάγη
του Νείλου θα τα περνά καράβι.
Achilles Tatius Scr. Erot., Leucippe et Clitophon
Book 8, chapter 12, section 1, line 2
Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
Ήταν μια όμορφη παρθένα που την έλεγαν Ροδώπη, αγαπούσε τις καταδιώξεις και το κυνήγι. Είχε πόδια γρήγορα, χέρια εύστοχα, ζώνη και σκούφο, χιτώνα ανασηκωμένο μέχρι το γόνατο, και αντρι¬κό κούρεμα των μαλλιών. Την είδε η Άρτεμη, την επαίνεσε, την κάλεσε κοντά της, την έκανε συντρόφισσά της στο κυνήγι κι έκτοτε τις περισσότερες φορές κυνηγούσαν μαζί. Την όρκισε παράλληλα να μείνει όπως ήταν, ν’ αποφύγει κάθε επαφή με άντρα και να μην υποστεί τις βλάβες που φέρνει η Αφροδίτη. Η Ροδώπη ορκίστηκε. Τ’ άκουσε η Αφροδίτη, οργίστηκε και θέλησε να τιμωρήσει την κοπέλα για την υπεροψία της. Yπήρχε ένας νέος από την Έφεσο, παλικάρι τόσο όμορφο, όσο όμορφη κοπέλα ήταν και η Ροδώπη. Τον έλεγαν Ευθύνικο. Όπως κι η Ροδώπη, ασχολιόταν κι αυτός με το κυνήγι και δεν ήθελε να γνωρίσει την Αφροδίτη. Η θεά πήγε κοντά τους και έσμιξε τα κυνήγια τους. Μέχρι τότε ήταν χωρισμένοι. Η Άρτεμη έλειπε. Φώναξε η Αφροδίτη τον γιο της τον τοξότη και του είπε: «Βλέπεις, παιδί μου, αυτό το ανέραστο ζευγάρι που αντιστρατευεται εμάς και τα μυστήριά μας; Η κοπέλα είχε το θράσος να μ’ αρνηθεί και με όρκο. Τους βλέπεις που τρέχουν καταπάνω στο ελάφι. Ξεκίνα κι εσύ το κυνήγι σου από την αλαζονική κοπέλα. Σίγουρα το «δικό σου βέλος είναι πιο εύστοχο». Τεντώνουν κι οι δυο τα τόξα, σημαδεύοντας η κοπέλα το ελάφι κι ο Έρωτας εκείνη. Πετυχαίνουν τον στόχο τους κι οι δύο , κι έτσι η κυνηγός κοπέλα, μετά την επιτυχία έγινε θήραμα κι αυτή. Το ελάφι έλαβε το βέλος στη ράχη του, ενώ η παρθένα στην καρδιά το βέλος σήμαινε έρωτα για τον Ευθύνικο. Του έριξε κι εκείνου ένα παρόμοιο. Η Ροδώπη κι ο Ευθύνικος αντίκρισαν ο ένας τον άλλον. Στην αρχή, κάρφωσαν κι οι δυο τα μάτια τους και κανείς τους δεν ήθελε να τα στρέψει αλλού. Σιγά-σιγά τα τραύματά τους άρχι¬σαν να φουντώνουν, τους έσπρωξε ο Έρωτας σε αυτή τη σπηλιά όπου υπάρχει σήμερα η πηγή κι εκεί πά¬τησαν τον όρκο τους. Η Άρτεμη είδε την Αφροδίτη να γελάει και κατάλαβε τι είχε συμβεί. Μεταμόρφωσε την κοπέλα σε νερό, εκεί όπου είχε χαλάσει την παρθενιά της. Γι’ αυτό, όταν κάποια κατηγορείται για θέματα ερωτικά, μπαίνει στην πηγή και πλένεται το νερό της είναι λίγο και φτάνει μέχρι τη μέση της γάμπας. Η κρίση γίνεται ως εξής. Αφού γράψει τον όποιο όρκο της σε μια πλακέτα, τη δένει με νήμα γύρω από τον λαιμό. Αν ο όρκος είναι αληθινός, η πηγή μένει στη θέση της. Αν όμως έχει πει ψέματα, τότε το νερό θυμώνει, ανεβαίνει μέχρι το λαιμό και σκεπάζει την πλακέτα. Με τις ιστορίες αυτές πέρασε
η ώρα, ήρθε το βράδυ και πήγαμε να κοιμηθούμε ο καθένας χωριστά.
Heliodorus Scr. Erot., Aethiopica
Book 2, chapter 25, section 1, line 3
Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
XXV. 1 Μου συνέβη λοιπόν το εξής. Μια γυναίκα από τη Θράκη, ονόματι Ροδώπις, στο άνθος της ηλικίας της και προικισμένη με μια ομορφιά που μόνο από της Χαρίκλειας ήταν κατώτερη, ήρθε δεν ξέρω πώς και από πού στην Αίγυπτο, για κακή μοίρα όσων τη γνώρισαν,
και μπήκε γεμάτη έπαρση στη Μέμφιδα, με πολυπληθή συνοδεία, πλούσια κοσμήματα και όλες τις γητειές του έρωτα. Κανείς από όσους τη συναντούσαν δεν μπορούσε να της αντισταθεί· όλους τούς σαγήνευε το βλέμμα της που άπλωνε δίχτυ ερωτικό από το οποίο ήταν αδύνατον να ξεφύγεις. 2 Η Ροδώπις επισκεπτόταν συχνά τον ναό της Ίσιδος, της οποίας ήμουν ιερέας, και τιμούσε ανελλιπώς τη θεά με θυσίες και πολύτιμες προσφορές. Ντρέπομαι να το ομολογήσω, όμως θα σου το πω: όσο την έβλεπα, τόσο ωραιότερη μου φαινόταν. Η γητεία της στάθηκε πιο δυνατή από την εγκράτεια που με συνόδευε σε όλη τη ζωή μου· για καιρό πάλεψα απεγνωσμένα να αντιπαρατάξω τα μάτια της ψυχής στα μάτια του σώματος, όμως τελικά νικήθηκα και παραδόθηκα στο ερωτικό πάθος. 3 Κατάλαβα τότε ότι αυτή η γυναίκα ήταν η πηγή όλων των δεινών που μου είχαν
προφητέψει οι θεοί· αντιλήφθηκα πως ήταν το όργανο
του πεπρωμένου, το προσωπείο που είχε φορέσει η μοίρα
μου, και πήρα την απόφαση να μην ντροπιάσω το ιερατικό μου αξίωμα, το οποίο με συντροφεύει από τα παιδικά μου χρόνια, και να αντισταθώ στον πειρασμό, ώστε να μη βεβηλώσω τα ιερά και τα τεμένη των θεών. 4 Το σφάλμα μου δεν πήρε ευτυχώς έμπρακτη μορφή, όμως θεώρησα πως η προαίρεσή μου και μόνο ήταν άξια
τιμωρίας, και βάζοντας δικαστή την ίδια μου τη συνείδηση, επέβαλα στον εαυτό μου την ποινή της εξορίας για το πάθος μου. Εγκατέλειψα, λοιπόν, ο βαριόμοιρος την πατρίδα μου και υποτάχτηκα στη μοίρα μου, αφήνοντας στα χέρια της το τι θα μου συνέβαινε στο εξής και φεύγοντας μακριά από την απαίσια Ροδώπι. 5 Διότι,
φίλε μου, φοβόμουν μήπως οι δυσμενείς αστρικές επιρροές που επικρατούσαν τότε με παρασύρουν σε κάποια επαίσχυντη πράξη, εκείνο όμως που μ’ έκανε περισσότερο από όλα να φύγω ήταν τα παιδιά μου, για τα οποία το μαντικό μου χάρισμα, που μου έχει δοθεί από τους θεούς,μου αποκάλυψε ότι ήταν μοιραίο να αλληλοσκοτωθούν. 6 θέλοντας λοιπόν να αποφύγω αυτό το αποτρόπαιο θέαμα, που και ο ίδιος ο ήλιος δεν θα το άντεχε, αλλά θα έκρυβε, υποθέτω, τις ακτίνες του πίσω από κάποιο σύννεφο, και να προφυλάξω τα πατρικά μου μάτια από το δουν τον θάνατο των παιδιών μου, εγκατέλειψα το σπίτι και την πόλη των πατέρων μου· δεν αποκάλυψα σε κανέναν τις πραγματικές προθέσεις μου, αλλά προφασίστηκα ότι θα πήγαινα στις Μεγάλες Θήβες για να δω το μεγαλύτερο από τους δύο γιους μου. που τότε ζούσε εκει μαζί με τον παππού του από την πλευρά της μητέρας του. θύαμις είναι, φίλε μου. τ’ όνομά του». 7 Στο άκουσμα αυτού του ονόματος ο Κνήμων αναπήδησε ακόμα μια φορά όμως συγκρατήθηκε και σώπασε για να μη χάσει τη συνέχεια,και ο Καλάσιρις ολοκλήρωσε την αφήγησή του ως εξής
Ποσείδιππος -Επίγραμμα
Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
Τα κόκαλά σου γίνανε σκόνη προ πολλού, Δωρίχα.Διαλύθηκε στο χώμα κι η κορδέλα των μαλλιών, το μυρωμένο ρούχο.
Μ’ αυτό κάποτε τύλιγες τον τυχερό το Χάραξο κι οι δυο, μια σάρκα,
απλώνατε τα χέρια για να πιείτε το κρασί απ’ τα ποτήρια της αυγής.
Τι απόμεινε από σε; Για σε μιλούν και θα μιλούν μες στους αιώνες
οι αγαπημένες λευκές στήλες των στίχων της Σαπφώς.
Ευλογημένο τ’ όνομά σου. Η Ναύκρατις θα το φυλάξει ξακουστό
μες στους αιώνες που θα πλέουν τα καράβια από τη θάλασσα στο Νείλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου