Λογοτεχνία: Η ομοφυλοφιλία είναι δικαίωμα

Οι μεγάλοι συγγραφείς στις αρχές του περασμένου αιώνα έδωσαν την ετυμηγορία τους πάνω σε ένα ζήτημα-ταμπού για τις ανθρώπινες κοινωνίες της εποχής. Με τον φυσικό τρόπο που το μυθιστορηματικό φως προεκτείνει πρόσωπα και πράγματα, κατέδειξαν ότι αντί για παρέκκλιση από το ορθό, η ομοφυλοφιλία είναι απλώς μια ακόμα εκδοχή της ανθρώπινης φύσης. 
 Ο Μαρσέλ Προυστ βροντοφώναξε το δικαίωμα στην εμπειρία, ο Αντρέ Ζιντ επέτρεψε στους ήρωές του να κινούνται μέσα σ’ ένα αμφιφυλόφιλο περιβάλλον, η Βιρτζίνια Γουλφ άφησε μια σκιά ομοφυλοφιλίας στην κυρία Νταλογουέι, ο Καβάφης σμίλεψε με τις λέξεις του τα αγάλματα των ερωτικών του προτιμήσεων, κι ο Τόμας Μαν δίνει την πλατωνική εκδοχή του έρωτα στο Θάνατο στη Βενετία. Η μεγάλη λογοτεχνία υπερασπίστηκε την ομοφυλοφιλία ακριβώς όπως και την γυναικεία σεξουαλικότητα – χωρίς υπερβολές και χυδαιότητα. 
Προλείανε έτσι, μέσα από την ανάγνωση των κειμένων, το έδαφος για την κοινωνική αποδοχή. Οι παρλάτες και οι κορώνες υπέρ και κατά ενός φαινομένου δεν βοήθησαν ποτέ στην κατανόησή του. Αν η αυτογνωσία είναι το ζητούμενο σε αυτή τη ζωή, τότε η παραδοχή «είμαι ομοφυλόφιλος» μπορεί να σημαίνει, «έχω καταλάβει ποιος είμαι». Ας μην ξεχνάμε όμως: Αν οι ομοφυλόφιλοι έχουν βρει σήμερα τη θέση τους στον πολιτισμένο κόσμο, το οφείλουν σε μεγάλο βαθμό στη λογοτεχνία που με τον τρόπο της μας είπε κάποτε ότι η ομοφυλοφιλία είναι δικαίωμα.