Είναι αξιοπρόσεκτο ότι, αφενός η πρόσφατη ρατσιστική απόφαση του Συλλόγου Γονέων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης για τη μη αποδοχή των παιδιών των πολιτικών προσφύγων κι αφετέρου ο Δήμαρχος της εν λόγω πόλης Α. Γαβότσης ο οποίος προέβηκε σε δηλώσεις επικαλούμενος (αν είναι ποτέ δυνατόν!) κινδύνους μετάδοσης ασθενειών και την έλλειψη υποδομών, μόνο σοκ προκαλούν στην κοινή γνώμη ή τουλάχιστον σ’ όσους κατέχουν το προνόμιο της ενσυναίσθησης. Με δεδομένα τα παραπάνω δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι, μας αποδεικνύουν εμμέσως πλην σαφώς πώς η απέχθεια ή το μίσος καλά κρατούν στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Έτσι, δημιουργείται, δίχως άλλο, το εξής ερώτημα: Από πότε ένας ανώτατος άρχων μιας περιοχής ή μιας χώρας έχει το κάθε δικαίωμα να προτρέπει τους δημότες του να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους;
Συνεπώς, εξαιτίας μιας τέτοιας ακραίας στάσης κατά πάσα πιθανότητα διαφαίνεται πώς επικρατεί το στοιχείο της ευθυνοφοβίας ή του ρατσισμού. Εξ αφορμής των πιο πάνω, η απορία είναι εύλογη: Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο πήγε περίπατο; Γιατί χάθηκε η αγάπη; Κατά κοινή ομολογία, δεν πρέπει να λησμονούμε διάφορα ιστορικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας τα οποία μας διδάσκουν πολλά. Πιο συγκεκριμένα, στη Μικρασιατική καταστροφή το ’22, οι νυν και μετέπειτα κυβερνήσεις καθώς επίσης πολλοί ντόπιοι Έλληνες δεν συμπεριφέρθηκαν κατά παρόμοιο τρόπο στους άμοιρους Έλληνες που ετσιθελικά εκδιώχθηκαν από τη Σμύρνη. Παράλληλα, το ’74 ένεκα της εισβολής σε καμία σχεδόν περίπτωση δεν αντιμετώπισαν κατ’ αυτόν τον τρόπο τους βασανισμένους Ελληνοκύπριους που μετανάστευσαν σε χώρες όπως η Αγγλία και σε ηπείρους όπως η Αυστραλία και η Αμερική. Μάλιστα, πολλοί εξ αυτών κατάφεραν μετά παρέλευσης κάποιων χρόνων να βρουν τα πόδια τους, ζώντας σήμερα μια γαλήνια και πιο ευτυχή ζωή σε διάφορους τομείς. Όπως προκύπτει, η συμπεριφορά ειδικότερα των διοικούντων αποτελεί θέμα υψίστης σημασίας για την επιβίωση του ανθρώπου-πρόσφυγα. Ομολογουμένως, οι Σύριοι πρόσφυγες δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Η διαπίστωση αυτή δεν αποτελεί λεκτική υπερβολή, εφόσον οι άνθρωποι αυτοί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και τα υπάρχοντά τους για μια καλύτερη ζωή μακριά από τις κακουχίες, τη δίνη και τη λαίλαπα του φρικτού πολέμου. Οι ίδιοι δεν αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Τι να κάνουν στη Συρία αν παραμείνουν; Να σκοτώσουν τα παιδιά τους;
Τα παιδιά! Για τους παραπάνω λόγους, εσείς θα θυσιάζατε τα παιδιά σας; Εάν είναι εφικτό, μπες για λίγο στη θέση τους. Ειδικότερα, εάν ήσουν Σύριος και ζούσες αυτή τη στιγμή στη Συρία, τι θα έκανες; Εάν δηλαδή γινόταν (ου μη γένοιτο!) ξανά εισβολή και κατακτούσαν ολόκληρη την Κύπρο τι θα έπραττες; Εύκολα, λοιπόν, μπορεί ο καθένας να συμπεράνει ότι, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε το κέντρο της γης, επειδή υπάρχουν ανά την υφήλιο ανθρώπινες υπάρξεις, όμοιες με τις δικές μας. Πιστεύω ακράδαντα πώς, κάποιοι θα εμμένετε στην άποψή σας ότι, πρόκειται για Μουσουλμάνους. Εκτός απ’ αυτό, θα ισχυριστείτε κιόλας ότι, δεν είναι Χριστιανοί. Συνάμα, θα υποστηρίξετε πώς βρωμάει το σώμα τους και είναι άρρωστοι.. Συγχρόνως, το σώμα της «Αράπισσας» που καθαρίζει τις σκάλες, τα πατώματα και τις τουαλέτες από το πρωί έως αργά το βράδυ στις επαύλεις και τα αρχοντικά διαφόρων κυριών των υψηλών σαλονιών ανεχόμενη τις διαταγές, τις υποτιμήσεις και μερικές φορές τις βρισιές τους, θα έπρεπε, κατά την άποψη αρκετών, να μυρίζει ευωδία. Ωστόσο, δεν είναι αυτό που πιστεύουμε. Μολαταύτα, εμάς των Χριστιανών το σώμα μας πάντα μοσχομυρίζει κρέμες και σαπούνια, ειδικά όταν εργαζόμαστε χειρονακτικές εργασίες. Γίνεται, επομένως, εύκολα αντιληπτό ότι, πρόκειται σαφώς για ένα ρατσιστικό παραλήρημα που είναι ντροπής πράγμα. Είναι γεγονός ότι, αυτοί οι άνθρωποι στη χώρα τους κατά πάσα πιθανότητα δεν είχαν τις ευκολίες που έχουμε εμείς. Οπωσδήποτε, μπορεί και να μην τους παραχωρούνταν ανέσεις από το δικτατορικό κράτος τους, μπορεί να μην είχαν ποτέ το δικαίωμα ενός απλού προληπτικού τετάνου για αποφυγή ασθενειών, μπορεί να υπέφεραν τα πάνδεινα. Χίλια μπορεί..
Ως εκ τούτου, αδυνατεί η ανθρώπινη συνείδηση ν’ ανεχτεί ότι πολλοί συμπατριώτες μας τους συγκρίνουν με τους αρρωστημένους ISIS… Ασυζητητί! Απεναντίας, οι πολιτικοί πρόσφυγες έχουν ανάγκη από συμπόνια, από στήριξη, από αληθινή αγάπη. Εντούτοις, αρκετοί είναι αυτοί που τους βρίζουν, που τους αποκαλούν εγκληματίες, κλέφτες και απατεώνες. Τουναντίον, εμείς ορισμένες φορές θεωρούμε εαυτούς ως τους πιο τίμιους του κόσμου. Αναντίρρητα, απ’ τη μια η θρησκεία του Χριστιανισμού, τα ίδια τα λόγια του Ιησού υποστηρίζουν ν’ αγαπάς τον συνάνθρωπό σου ως εαυτόν, απ’ την άλλη εάν γεννιόταν ο Χριστός σήμερα κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν και πάλι Εβραίος. Άρα, είτε είσαι Χριστιανός είτε Μουσουλμάνος είτε δεν πιστεύεις πουθενά, απλά αγάπα.. Υποστηρίζεται συχνά ότι, οι διάφοροι πολιτικάντηδες φλόμωσαν την κοινή γνώμη πώς τάχα παίζονται σοβαρής μορφής συμφέροντα γι’ αυτό και υπάρχει το πολιτικό ζήτημα των προσφύγων.. Φυσικά, γιατί πρέπει να μας νοιάζει πάση θυσία τι παίζεται; Η ουσία είναι μία και δεν χωράει αμφισβήτησης: Ενώ, βλέπουν τα μάτια μας τον μικρό Σύριο Αυλάν πνιγμένο στις Ακτές της θάλασσας, θέλουμε κι άλλη τρανότερη απόδειξη; Εντούτοις, τα βάζει πολύς κόσμος με τους πρόσφυγες που «αρπάζουν» τα επιδόματα κατά χιλιάδες ευρώ τον μήνα. Μα αγαπητοί συμπατριώτες, για τη φτώχεια, την κρίση, την ανεργία, τη δυστυχία και τη μιζέρια τη δική μας, δεν φταίνε σε καμία περίπτωση οι πρόσφυγες. Αλλά, αυτό οφείλεται κυρίως στην οικονομική εξαθλίωση του Τόπου την οποία επέφεραν διάφοροι κακοί χειρισμοί της Ε.Ε., το κούρεμα, το ίδιο το κράτος μας, οι τράπεζες και όσοι από αυτούς τα έφαγαν, αισθανόμενοι κιόλας υπεράνω του νόμου. Επομένως, περίτρανη απόδειξη των ως άνω αποτελεί λ.χ. το κούρεμα των Κυπρίων καταθετών το οποίο άρχισε το 2012. Ως χαρακτηριστική ένδειξη, στις 25 Μαρτίου, οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατέληξαν σε σχέδιο, με βάση το οποίο κουρεύονται κατά 40% οι καταθέσεις των κυπριακών τραπεζών που υπερβαίνουν τα 100.000 €, και συγχωνεύονται οι τράπεζες Κύπρου και Λαϊκή. Ακόμη και σ’ αυτό το σημείο, φανήκαμε ίσως ανάξιοι των περιστάσεων. Ως λαός αδικημένος δεν επαναστατήσαμε, όσο θα ’πρεπε, όταν μας πήραν τα λεφτά από την τσέπη μας, όταν μας κούρεψαν, όταν μας διέλυσαν.. Κι όμως, όπως φαίνεται, πάντα πρέπει να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος να εκτονώνεται το πλάσμα, και στην προκειμένη περίπτωση είναι οι Σύριοι πρόσφυγες. Τελικά, εμείς οι πρόσφυγες μισήσαμε τους πρόσφυγες.
Βάζω στοίχημα πώς, εάν όλοι οι Κύπριοι πολίτες έπαιρναν πάνω από δυο χιλιάδες ευρώ μισθό έκαστος, ολίγον θα τους ενδιέφερε λ.χ. αν στη γειτονιά τους έμεναν και δέκα Πακιστανοί εργάτες. Πράγματι, ξεχνάμε κιόλας πώς ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού Κυπρίων και Ελλαδιτών, αντρών και γυναικών, είναι παντρεμένες/οι με ανθρώπους από άλλες χώρες και μάλιστα με την απόκτηση παιδιών. Αναπόφευκτα, ποιους θέλουμε να διώξουμε λοιπόν; Κλείνοντας, ομολογώ πώς, έχουμε ακόμη μακρύ δρόμο να διανύσουμε, ώστε να αντικρύσουμε το φως της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό λοιπόν, όταν διώχνεις τον πολιτικό πρόσφυγα από τη χώρα σου, στα σίγουρα έχεις απολέσει τον πολιτισμό σου. Τέλος, επιθυμώ ταπεινά να ζητήσω, τουλάχιστον από πλευράς δικής μου, ένα συγγνώμη από τους Σύριους πρόσφυγες. Συγγνώμη. Κι ας μην με ακούει ο Θεός μας κι ο Θεός τους πια..'' Πηγή: Μάριος Φρίξου (φιλόλογος-αρθρογράφος-συγγραφέας), το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος, 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου