H σειρά περιγράφει την ιστορία δύο Αμερικανών εφήβων που μεγαλώνουν στην επαρχία του Βένετο καθώς οι γονείς τους εργάζονται σε στρατιωτική βάση της περιοχής. Σε όσους δεν τους γνωρίζουν καλά δίνουν την εντύπωση ότι είναι ζευγάρι, αλλά στην πραγματικότητα το αγόρι, ο Φρέιζερ, ελκύεται από άλλα αγόρια και ξεκινάει ειδύλλιο με έναν στρατιώτη μεγαλύτερης ηλικίας από εκείνον.
To ότι η φάση εδώ δεν είναι καθόλου Dawson’s Creek το αντιλαμβάνεσαι ήδη από το πρώτο πλάνο του πρώτου επεισοδίου της limited δραματικής σειράς που δημιούργησε ο -γνωστός από το Call me by your name- Ιταλοαλγερινός σκηνοθέτης Luca Guadagnino, στο τηλεοπτικό του ντεμπούτο, για λογαριασμό του HBO (στην Ελλάδα προβάλλεται από την Vodafone TV).
Εκεί που βλέπεις τον πλατινέ 14χρονο Νεοϋορκέζο πρωταγωνιστή, με την animal print βερμούδα, τα designer T-shirts (μιας και φιλοδοξεί να γίνει σχεδιαστής μόδας) και το μπλαζέ ύφος, να προσγειώνεται στην Ιταλία και να εξερευνά την αμερικάνικη βάση κοντά στην Βενετία στην οποία θα μείνει για τα επόμενα χρόνια μαζί με τις δυο μητέρες του. Συγκεκριμένα την στρατιωτική γιατρό που υποδύεται η Alice Braga και την νέα αυστηρή διοικητή του στρατοπέδου που υποδύεται η -45άρα πλέον- Chloe Sevigny.
Αν και δεν είναι η -εσαεί επιβλητική υποκριτικά- παρουσία της πάλαι ποτέ πρωταγωνίστριας του Kids (αλήθεια, πότε βρέθηκε από παιδί να παίζει την μαμά;) που σου φέρνει στο νου την συγκεκριμένη ταινία, αλλά η συνολική αύρα της συγκεκριμένης σειράς ενηλικίωσης η οποία είναι ταυτόχρονα ληθαργική, λυρική και ηδονοβλεπτική.
Συγκεκριμένα βλέπουμε τόσο τον ντροπαλό γιο της διοικητού (όσο και την -πιο δυναμική και χαμαιλεοντική – καψούρα του, με τον άκρως συντηρητικό πατέρα τον οποίο υποδύεται ο Kid Kudi, που επίσης έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πορεία) να προσπαθούν να ντιλάρουν ταυτόχρονα με τα προβλήματα και την απομόνωση της εφηβείας.
Και, πάνω από όλα, με το πως αυτά μεγεθύνονται από το γεγονός ότι ζουν μαζί με άλλα παιδιά (αλλά και 20χρονους στρατιώτες) υπό τους αυστηρούς κανόνες μιας βάσης. Αν και, εκτός της βάσης, όλα επιτρέπονται σε μια χώρα όπως η Ιταλία όπου το αλκοόλ δεν είναι κάτι -έστω στα χαρτιά- απαγορευμένο για τους εφήβους όπως στις ΗΠΑ.
Εννοείται πως όλα αυτά που βλέπουμε να διαδραματίζονται (bullying, εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, αμφισβήτηση των γονιών, αλκοολισμός) αποκτούν μια άλλη, εντελώς διαφορετική αίσθηση και βάθος, επειδή ακριβώς μιλάμε για army brats. Σε σχέση ας πούμε με το να εξετάζαμε την ίδια παρέα και την ίδια δυναμική όσον αφορά τα παιδιά μιας γειτονιάς σε μια οποιαδήποτε μητρόπολη.
Αν και, επειδή η βάση είναι στην Ιταλία και όχι π.χ. στις Φιλιππίνες, ορισμένες εικόνες είναι για εμάς στην Ελλάδα πιο γνώριμες. Όπως οι άδειοι δρόμοι μιας κωμόπολης ένα μεσημέρι Αυγούστου ή το να κερνάει ένα ποτήρι κρασί μια μοδίστρα τον 14χρονο όταν αυτός προσγειώνεται εξαθλιωμένος στην αυλή της.
Μια βάση που έχει φτιαχτεί, όπως και όλες οι υπόλοιπες παγκοσμίως, ώστε να θυμίζει Αμέρικα, με Domino’s, KFC, φορτηγό με τάκος και σουπερμάρκετ όπου τα πάντα στα ράφια είναι ακριβώς στην ίδια θέση σε όλο τον κόσμο προκειμένου ο κόσμος που μετακομίζει από την μια στην άλλη να αισθάνεται ότι υπάρχει μια φαινομενική σταθερότητα στη ζωή του. Με την ατάκα του πρωταγωνιστή ‘Οι Αμερικάνοι μπορούν να είναι χαρούμενοι μόνο στην Αμερική’, να έρχεται και να κατεδαφίζει αυτή την ψευδαίσθηση.
Γιατί όντως, στο ‘We Are Who We Are’, κανένας δεν είναι χαρούμενος και όλοι θέλουν να είναι κάπου άλλου. Εκτός από τον θεατή που έχει την πρωτόγνωρη απόλαυση του να παρακολουθεί μια σειρά που δεν βιάζεται να τρέξει την πλοκή αλλά επιτρέπει στο βλέμμα του και συνολικά στις αισθήσεις του να απολαύσουν κάθε πλάνο, κάθε βλέμμα, κάθε πόνο και κάθε προσβολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου