Ζόε Γουίλιαμς: Η ομοφοβία βαδίζει χέρι χέρι με τον εθνικισμό

Είναι η ομοφοβία μια απλή… «ιδιοτροπία»; Ποια είναι η βαθύτερη σχέση της με τον εθνικισμό, τον αυταρχισμό και τον ρατσισμό; Η Βρετανίδα δημοσιογράφος και συντάκτρια στην εφημερίδα Guardian, Ζόε Γουίλιαμς, είναι καταιγιστική. Σε πρόσφατο άρθρο της, με αφορμή τη νέα νομοθεσία της Κίνας, η οποία απαγορεύει κάθε απεικόνιση «ανώμαλων σεξουαλικών συμπεριφορών και αφύσικων αντιλήψεων για την οικογένεια, τις σχέσεις και το χρήμα» στο διαδίκτυο (για την κινεζική τηλεόραση υπάρχει ήδη ανάλογη νομοθεσία), ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο, αλλά για παγκόσμιο φαινόμενο: η ομοφοβία πάει χέρι χέρι με τον εθνικισμό. Και αυτό δεν μας τιμά καθόλου.
«Από την Κίνα έως τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η προκατάληψη είναι το σύμπτωμα μιας πολιτικής που στόχο έχει να εξαλείψει κάθε ανθρώπινη διαφορετικότητα,» υποστηρίζει η Ζόε Γουίλιαμς και αυτό της το συμπέρασμα βασίζει σε πρακτικές που ακολουθούνται ανά την υφήλιο. «Η ομοφοβία εντείνεται ολοένα και περισσότερο σε πολλές ηπείρους, ώστε αποκλείεται να πρόκειται για συμπτωματική άνοδο ορισμένων ιδιοσυγκρασιακών χαρακτήρων. Έρχεται χέρι χέρι, όπως συμβαίνει πάντα, με τον ρατσισμό και το σεξισμό, με τη δίωξη προσφύγων κι έναν βλακώδη εθνικισμό κατά τον οποίο κάθε κράτος ανατρέχει στο λαμπρό και ένδοξό του παρελθόν – που όμως θυμάται εντελώς λανθασμένα – προσπαθώντας να χτίσει ένα μέλλον το οποίο θα επιστρέφει σε αυτό το παρελθόν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η Τερέζα Μέι, η πρωθυπουργός που θεωρεί την διαφωνία ως αντι-βρετανική, και ο Αντρέα Λίντσομ, που θεωρεί την πρόκληση ως αντι-πατριωτική, συγκυβερνούν με ένα κόμμα [το ακροδεξιό DUP της Βόρειας Ιρλανδίας] το οποίο θέλει να διαβρώσει τα δικαιώματα της κοινότητας ΛΟΑΔ.» Μισός αιώνας έχει περάσει από τότε που η Πράξη για τα Σεξουαλικά Εγκλήματα έλαβε τη συναίνεση του βρετανικού Στέμματος και η αντρική ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
 Ωστόσο, σύμφωνα με την Γουίλιαμς, «η ιστορία μοιάζει λιγότερο με ένα τόξο που στοχεύει στην δικαιοσύνη και περισσότερο με μια σειρά κύκλων: από το διαφωτισμό και την πρόοδο, μέσω μιας σύγκρουσης, ενός πολέμου ή καταστροφής, πίσω στην προκατάληψη και τον αυταρχισμό. Είναι τρομερό λάθος να αγνοεί κανείς τα σημάδια, να αποφεύγει την δύσκολη αλήθεια υποθέτοντας γεμάτος αυτοπεποίθηση ότι άπαξ και η πρόοδος έχει συμβεί, δεν μπορεί να ανακληθεί. Είναι μυωπικό να θεωρεί κανείς ότι η Βρετανία είναι μόνη της με τη νέα διεφθαρμένη πολιτική της, είναι πολύ σημαντικό να εντοπίζει κανείς τα ίδια μοτίβα σε αυταρχικές πολιτικές που ακολουθούνται παντού.» Και εξηγεί ότι «οι αυταρχικοί πολιτικοί βρίσκονται πάντα ανάμεσά μας, αλλά σε περιόδους σταθερότητας και ευημερίας, οι περισσότεροι έχουμε την τάση να τους αγνοούμε. Μόνο σε περιόδους δοκιμασιών κερδίζει έδαφος η διακηρυγμένη σιγουριά τους».