COMING OUT ΜΕΤΑ ΤΑ 30; ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΝΑ κείμενο που μας συγκλόνισε...Γιατί το coming out δεν αφορά μόνο τους έφηβους ή νέους αλλά και άτομα λίγο πάνω από τα 30....στην Ελλάδα του 2017....Δείτε το:
"Σήμερα μου μίλησαν άλλα τέσσερα ανώνυμα, ακέφαλα και ανύπαρκτα φοβισμένα άτομα. Εδώ στο φέις. Συνηθισμένο σχεδόν καθημερινό πράγμα. Από αυτά τα άτομα που θέλουν επικοινωνία, στήριξη και βοήθεια. Αλλά κρύβονται με μανία. Ζουν στον πανικό ότι όλο το σύμπαν θέλει να μάθει ποιοι είναι, για να πάει στην γειτονιά τους, στην μάνα τους, στους συγγενείς και συναδέλφους τους, να τους "ξεμπροστιάσει". 
 Να τους πετάξουν από το σπίτι, να τους απολύσουν, να τους αποκληρώσουν, να σταματήσουν να τους μιλούν, να χάσουν τι περιουσίες τους, να χάσουν τις δουλειές τους, να πάθει εγκεφαλικό η μάνα τους, να τους πυροβολήσει ο πατέρας τους, να ξεσηκωθούν με τσουγκράνες οι γείτονες, να μαζευτούν σμήνη από κοράκια να μαυρίσει ο ουρανός, να ρίξει ο θεός ακρίδες να φάνε τα πρωτότοκα, να βρέξει βατράχια, να, να, να.... Τρελαίνεσαι να παρακολουθείς τους φόβους τους. Και χειρότερα, τρελαίνεσαι όσο αναγνωρίζεις πολλούς από αυτούς τους φόβους. Τους είχες (ή και τους έχεις) κι εσύ, και έκανες αγώνες δεκαετιών για να τους αντιμετωπίσεις. Και ακόμα πολύ χειροτερότερα, τρελαίνεσαι όσο ξέρεις ότι ένας δύο από αυτούς τους φόβους είναι λογικοί. Ενδέχεται να πραγματοποιηθούν. "Και ποιο είναι το πρόβλημα?", θα ρωτήσετε. "Γιατί γκρινιάζεις? Είναι δικαιολογημένοι. Έχουν μεγαλώσει στον φόβο, κρύβονται. Προσπαθούν να κάνουν τις πρώτες κινήσεις για να βγουν στον αέρα". Ναι, οκ. Συμφωνώ! Να βγουν στον αέρα. Αλλά να βγουν επιτέλους. Να κόψουν τους πανικούς και τις θεωρίες καταδίωξης. 
 Να πάρουν δύναμη από αυτούς που το καταφέρνουν, να ξεκολλήσουν από την εγωκεντρικότητά τους και να σκεφτούν ότι και τα άλλα άτομα έχουν περάσει τα ίδια. Είναι πρόβλημα αν είσαι ανώνυμος και ακέφαλος, και παράλληλα θέλεις να σε θυμάται ο άλλος, να θυμάται την ιστορία σου. Είναι πρόβλημα αν θέλεις να έχεις άποψη και να την λες. Πώς θες να κάτσω να ακούσω την άποψή σου, ειδικά αν αυτή η άποψη αφορά κι εμένα, όταν ακούω μόνο μια φωνή από ντουλάπα? Επίσης, πόσα χρόνια μπορείς να παραμένεις ανώνυμος και ακέφαλος? Οκ, πριν πέντε χρόνια υπήρχαν οικογενειακοί λόγοι. 
Πριν τέσσερα υπήρχε η Χρυσή Αυγή. Πριν τρία, υπήρχαν επαγγελματικοί λόγοι. Πριν δύο, λόγοι υγείας. Πόσο πια? Δεν κουράστηκες? Αποτόλμησέ το το γμμένο εγχείρημα! Άνοιξε την ντουλάπα και βγες! Λοιπόν: Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Οι άνθρωποι που είναι πεσμένοι στο έδαφος και περιμένουν ένα χέρι για να τους σηκώσει, και οι άνθρωποι που είναι πεσμένοι στο έδαφος και περιμένουν και αυτοί ένα χέρι. Όχι όμως για να σηκωθούν, αλλά για να το τραβήξουν και αυτό κάτω. Στο έδαφος. Εκεί, μαζί τους. Να τους κάνει παρέα στην μιζέρια. Υ.Γ. Αυτά που έγραψα είναι φανερό ότι αναφέρονται σε άτομα άνω των 30 ετών. ΔΕΝ αναφέρονται σε νέα άτομα που ακόμα προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους. Πολύ περισσότερο, ΔΕΝ αναφέρονται σε παιδιά που είναι ακόμα εξαρτημένα από τους γονείς τους.
Από ανάρτηση φίλου Π.Σ. στο facebook