COMNG OUT: «Η Λίτσα μου είναι λεσβία!»

ΓΡΑΦΕΙ Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Φέτος, οι ομοφιλόφυλοι δέχθηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα. Η ρατσιστική επίθεση στο κλάμπ του Ορλάντο απο τον Ομάρ Σεντίκε Ματίν στο όνομα του ISIS άφησε την παγκόσμια κοινή γνώμη σοκαρισμένη και τις καρδιές των αθρώπων ματωμένες απο την πράξη μίσους.

Οπως έγραφαν οι εφημερίδες στις 13/ 6 /2016: «Ο τρόμος «ξύπνησε» ξανά στις ΗΠΑ μετά το μακελειό στο κέντρο διασκέδασης στο Ορλάντο της Φλόριντας, από το οποίο έχασαν τη ζωή τους 49 άνθρωποι, ενώ τραυματίστηκαν 53. Αμερικανός πολίτης αφγανικής καταγωγής ο «μοναχικός λύκος» που αιματοκύλισε το κέντρο διασκέδασης στο Ορλάντο πριν πέσει νεκρός από αστυνομικά πυρά. Ο 29χρονος Ομάρ Σεντίκε Ματίν δεν βρισκόταν -κατά πληροφορίες- στις λίστες παρακολούθησης για τρομοκρατία, αν και είχε μπει στο μικροσκόπιο του FBI για άλλη εγκληματική πράξη. Το Ισλαμικό κράτος πήρε την ευθύνη της τρομοκρατικής ενέργειας λίγες μέρες αργότερα».

Αυτή η έκφραση μίσους εναντίον των ατόμων που δηλώνουν διαφορετική σεξουαλική προτίμηση με προβλημάτισε, με θύμωσε, με έκανε να αναλογισθώ βαθιά το κοινωνικό στίγμα που εξακολουθεί ακόμη στις μέρες μας να σέρνεται πάνω στα εν λόγω άτομα.

Ετσι, αποφάσισα να συμμετάσχω στην παρέλαση των γκέι στο Μόντρεαλτην περασμένη Κυριακή, όπου συνέρρευσε πλήθος κόσμου διαδηλώνοντας ενάντια στο μίσος και την ομοφοβία. Ο πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τρουντό και ο πρωθυπουργός του Κεμπέκ Φιλίπ Κουγιάρ έδωσαν δυναμικά το παρόν στην παρέλαση που συγκέντρωσε χιλιάδες κόσμου σε συμπαράσταση προς τους ομοφιλόφυλους αλλά και προς την ελεύθερη σεξουαλική επιλογή. Εκεί πληροφορήθηκα πως η ομοφιλοφυλία είναι ποινικά κολάσιμη πράξη σε 75 χώρες του κόσμου και ανατρίχιασα κυριολεκτικά για τη βαρβαρότητα των λαών.

Καθώς επέστρεψα στο σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν μια φίλη που με είδε να ποστάρω φωτογραφίες απο την γκέι παρέλαση του Μόντρεαλ βηματίζοντας, δίπλα στο δημοφιλή πρωθυπουργό μας. Προς στιγμήν νόμισα ότι θα άκουγα τη στενόμυαλη κριτική της γιατί δήθεν εκτέθηκα στην παρέλαση των γκέι.
Η φίλη μου απο την άλλη άκρη του τηλεφώνου με χαιρέτησε... Και σιώπησε.. Και μετά ακούστηκαν λυγμοί, αυτοί του πόνου και του πένθους. Τρόμαξα, φαντάστηκα ότι θα άκουγα κάποια είδηση για την απώλεια αγαπημένου της προσώπου.

«Πρέπει να σου εξομολογηθώ»,μου είπε. «Πρέπει να μοιραστώ το άνομο μυστικό μου. Η δεύτερη κόρη μου, η Λίτσα, είναι λεσβία... λεσβία! Ακούς το δικό μου το κορίτσι να είναι ομοφιλόφυλη; Που τη μεγάλωσα με τις ελληνικές αξίες, που την πήγαινα τις Κυριακές στην εκκλησιά, στο κατηχητικό, στο ελληνικό σχολείο... Η Λίτσα μου είναι λεσβία... Τι με έχει βρεί, Θεέ μου!»

Οι λυγμοί τράνταζαν το κορμί της, το αφουγκραζόμουν απο το τηλέφωνο όπου έφταναν ακατάληπτοι θόρυβοι από ένα παράλογο μοιρολόι... Η φίλη μου θρηνούσε την σεξουαλική ταυτότητα της κόρης της που απο προδιαγραφή όφειλε να είναι παταροπαράδοτα και πολιτικά σωστή. Να τελειώσει το πανεπιστήμιο και να της φέρει σπίτι το γαμπρό.

Δεν μπορούσα με τίποτε να τη λογικέψω κι έτσι δώσαμε ραντεβού μια απο τις επόμενες μέρες στο σπίτι μου. Ηρθε με τα μάτια κατακόκκινα να μου ομολογήσει πως η κόρη της ζεί πλέον στο ίδιο διαμέρισμα με τη σύντροφό της και μάλιστα θέλει να την παρουσιάσει στην οικογένεια σύντομα, να ταξιδέψει μαζί της μέχρι την Ελλάδα το επόμενο ίσως καλοκαίρι...Να διαδηλώσει ότι είναι λεσβία κι έχει μια ερωτική σύντροφο με την οποία απολαμβάνει την κοινή ζωή...

Μίλησα με τη φίλη μου επί ώρες. Τη ρώτησα αν αγαπάει το παιδί της και μου είπε πως ναι την λατρεύει τη Λίτσα της αλλά τη λυπάται που θα ζήσει στην αμαρτία. Και που δεν θα μπορέσει η ίδια να τη συγχωρέσει για το λάθος δρόμο.

Ανατρίχιασα απο την αναχρονιστικότητα των απόψεων εδώ στο Μόντρεαλ του 2016. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αγαπάμε τα παιδιά μας όπως είναι, όμορφα, άσχημα, έξυπνα, δυσλεξικά, μουσικόφιλα, άμουσα... Τα αγαπάμε τα παιδιά μας γιατί είναι «σάρξ εκ της σαρκός μας». Τα αγαπάμε τα παιδιά μας γιατί είναι η όμορφη προέκταση της δικής μας ύπαρξης.

Κι αν η κόρη της έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, είναι δική της ιδιωτική επιλογή, που δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει κι ας είναι μητέρα της. Κι αν η Λίτσα είναι λεσβία, είναι δικαίωμά της να ζεί με τη σύντροφό της. Αυτά της είπα, τα απλά, τα αυτονόητα, τα θεμελιώδη περί Αγάπης και Αποδοχής της ιδιαιτερότητας των άλλων. Αυτά που απο το σπίτι μου διδάχθηκα, δηλαδή, περί ελεύθερης αυτοδιάθεσης των ατόμων. Κι εκείνη έκλαιγε και θρηνούσε τη χαμένη υποθετική μητρότητα της μεσαίας κόρης της... Εκλαιγε και χτυπιόταν για το τι θα έλεγε ο κόσμος στο Παρκ Εξ, όταν θα μάθαινε πως η Λίτσα της είναι λεσβία...

Κι εγώ κλεινόμουν στο καβούκι μου καθώς διαπίστωνα πως οι άνθρωποι αντί για την Αγάπη και την Ανοχή, έχουμε βαθιά φυτεμένη μέσα μας την Κοινωνική Συνθήκη. Αυτήν που μας κάνει να χάνουμε τα παιδιά μας όταν αυτά δηλώνουν διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα.

Κρίμα που η φίλη μου χάνει την αγάπη για τη Λίτσα, κρίμα που σε λίγο θα χάσει εντελώς τη μεσαία κόρη της, προκειμένου η ίδια να παραμείνει αποδεκτή στο μικρόκοσμό της. Κρίμα για όλο αυτό το σύμπλεγμα της πολλαπλής απώλειας!

Έχω κι εγώ έναν φίλο / μια φίλη που είναι gay!

Είναι γεγονός πως οι απόψεις για την ομοφυλοφιλία συχνά διαφέρουν και πολλές φορές αντικρούονται μεταξύ τους. Από πολλούς θεωρείται αρρώστιας της εποχής και από κάποιους άλλους μια φυσική επιλογή. 
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι οι gay είναι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους και ζουν στον ίδιο κόσμο με εμάς. Είναι πολύ πιθανό να ανήκεις και εσύ στα άτομα εκείνα που έχουν στον κοντινό τους κύκλο έναν ομοφυλόφιλο φίλο ή φίλη, και τότε σίγουρα σου έχουν τύχει διάφορες περίεργες καταστάσεις που πρέπει να λάβεις ουσιαστική θέση. Πιο αναλυτικά, η ίδια η οικογένεια σου μπορεί να κατακρίνει τη φιλία σου αυτή ή μπορεί να βρεθείς κατηγορούμενος και ύποπτος μήπως είσαι κι εσύ ένας ή μία από αυτούς.
Ή είναι επίσης πολύ πιθανό να σου έχει τύχει να περπατάς στο δρόμο ή ακόμη και να είσαι στη σχολή και να μιλάνε και να γελάνε πίσω από την πλάτη σου με το φίλο ή τη φίλη σου… εκεί είναι λοιπόν η ώρα που πρέπει να πάρεις θέση και να σκεφτείς τι πρέπει να κάνεις. Όντας/ούσα λοιπόν συνειδητοποιημένος/η, όπως αποδεικνύουν και οι επιλογές σου, λογικά θα εναντιώθηκες σε όλες αυτές τις κατηγορίες και θα υποστήριξες τόσο τις δικές σου επιλογές όσο και του/της φίλου/ης σου! Ξέρω ότι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να έχεις έναν/μία φίλο/η ομοφυλόφιλο/η, ειδικά μέσα στην κλειστή ελληνική κοινωνία που ζούμε, αλλά μην ξεχνάς ότι ποτέ δεν ήρθε η αλλαγή εύκολα στην κοινωνία μας. Ανήκεις στο κομμάτι αυτό της κοινωνίας που μπορεί να την αλλάξει, γιατί άλλωστε αν δεν υπάρχει και το διαφορετικό τι να την κάνουμε τη ζωή;
Γ.Α.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Η ΟΜΟΦΟΒΙΑ-ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΟΥΝ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ μέσα από την εκπαιδευτική κοινότητα. Bylling όχι μόνο σε μαθητές αλλά και σε καθηγητές σε λιγότερο βαθμό. Λες και δεν έχουν αλλάξει πολλά. Αλλά η νέα γενιά δεν είναι έτσι. Είναι πάντα μια μικρή ομάδα συνήθως 4-5 το πολύ ομοφοβικών δηλαδή μια ασήμαντη μειοψηφία που όμως για να αποδείξει την..μαγκιά της καταφέρνει να αυτογελιοποιείται....

Τα περιστατικά από σχολεία που ανοίγουν σε λίγες ημέρες αποτυπώσαμε σε φράσεις που έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα ο φιλος μας Πέτρος Σαπουντζάκης από την Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην εκπαίδευση. Διαβάστε την ανάρτησή του που συγκλονίζει και προκάλεσε ένα ευθύ διάλογο...

"Η μπούρκα, το μπουρκίνι και ο φερετζές μας βαρούν στα νεύρα γιατί φαίνονται. Και κατηγορούμε τους μουσουλμάνους ότι τα επιβάλλουν στα παιδιά τους. 

Το τι κάνει όμως ο ορθόδοξος γονιός ή ο ορθόδοξος εκπαιδευτικός για να μην "φανεί" το λοατ παιδί, είναι κάτι "αόρατο", δεν το βλέπουμε. Όχι, δεν είναι επιβολή. Ούτε απαγόρευση. Ορθόδοξη αγάπη και ευπρέπεια είναι.

Υ.Γ.
Έχω την "τύχη" να επεξεργάζομαι αυτές τις μέρες ομο/τρανσφοβικά περισταττικά που μας έχουν καταγγελθεί για τον χώρο της εκπαίδευσης.
Πάρτε μια γεύση.
(προειδοποίηση, ακολουθούν λόγια μίσους):
- «Πούστη, gay, εδώ είναι Ελλάδα δεν θέλουμε πούστιδες».
- «Κλαίει η μάνα σου για 'σένα;»
- «Μην κάνεις παρέα τον γκέι, να βρεις άλλους φίλους».
- "μη μου λες γι' αυτό το διεστραμμένο άτομο, δεν είναι αδερφός μου."
- «έγραψαν για εμένα στον πίνακα έξω οι ανώμαλοι από το σχολειό»
- «Γέλια από τους συμμαθητές μου όταν ένας καθηγητής ειρωνεύτηκε κάτι που φόραγα στο λαιμό μου με υπαινιγμούς για αδερφές».
- «Ιδιαίτερα στο μάθημα της γυμναστικής το φαινόμενο ήταν πολύ έντονο».
- «Κάποια παιδιά της τάξης με φώναζαν "Καβάφη" την ώρα του μαθήματος και γέλαγαν».
- «άρχισε να με φωνάζει λεσβία και ότι όσοι έχουμε μεγαλώσει σε άλλες χώρες είμαστε λεσβίες και αρρωστημένες».
- «Ήμουν απομονωμένος και με απαξίωναν».
- «Όταν το έλεγα κάπου μου έλεγαν να αλλάξω τον τρόπο που περπατάω».
- "Μη με πλησιάζεις μωρή αδερφή"
- «πουστράκι, άντε μωρή λούγκρα, μη σε ξαναδούμε εδώ»
- «παλιαδερφή, σκέτη, ουστ από 'δω»
- «Πούστη εξαφανίσου από δω πέρα».
- «δεν είσαι σαν εμάς»
- «στο δείχνουμε τόσον καιρό ότι είσαι παράταιρη»
- «Έβγαινα τελευταίος από την τάξη, με την ελπίδα ότι δε θα έβρισκα κανέναν κάτω στον προαύλιο».

Οι ομάδες που συνεργαζόμαστε στο LGBT Greece μας έχουν αναφέρει κι άλλα μικρά περιστατικά. Θα τα δημοσιεύσουμε ...

«Οι Ελληνες έχουν στοχοποιηθεί εξαιτίας του Σοφοκλή, οι Ιρλανδοί εξαιτίας του καθολικισμού»

Το τελευταίο βιβλίο της Αν Ενραϊτ, «Ο χορταριασμένος δρόμος», περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που περιμένει κανείς να βρει σε ένα ιρλανδικό μυθιστόρημα: Ατμοσφαιρικές περιγραφές τοπίων, όπου δεσπόζουν απόκρημνα βράχια και στο βάθος ο μουντός ουρανός γίνεται ένα με τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Επεισοδιακές οικογενειακές συγκεντρώσεις με το αλκοόλ να ρέει άφθονο. Νέοι που κυνηγούν το αμερικανικό όνειρο. Αναφορές στη θρησκεία και το δύσκολο παρελθόν μιας χώρας «κομμένης» στα δύο.

Ομως, οι μεγάλοι συγγραφείς ξεχωρίζουν ακριβώς επειδή κατορθώνουν να μιλούν για το τοπικό και το παγκόσμιο ταυτόχρονα: Οι «ιρλανδικές» ιστορίες της Ενραϊτ συγκινούν ακόμα και αναγνώστες, που δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ το ανεμοδαρμένο νησί του Ατλαντικού. Αλλωστε, όσο κι αν εμπνέεται από τη φυσική ομορφιά της χώρας της, δεν τρέφει αυταπάτες για τις αδυναμίες των συμπατριωτών της, ενώ αναγνωρίζει πως και αυτή η τόσο ρομαντική εικόνα της Ιρλανδίας είναι εν πολλοίς κατασκευασμένη.

«Ο ιρλανδικός οργανισμός τουρισμού ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους φορείς που δημιούργησε ποτέ το κράτος, ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’60, όταν κατάφεραν να πουλήσουν μία εκδοχή της χώρας όχι μόνο στους επισκέπτες, αλλά και στους ίδιους τους Ιρλανδούς», υποστηρίζει η συγγραφέας μιλώντας στην «Κ». «Ηταν μια εικόνα βουκολική, άγρια και όμορφη». Κι αν οι Ιρλανδοί έσπευσαν να υιοθετήσουν αυτή την εξωραϊσμένη απεικόνιση της πατρίδας τους, αυτό συνέβη επειδή διακατέχονταν ήδη από μια θλίψη για ό,τι έχει χαθεί οριστικά: «Οι Αγγλοι άποικοι πήραν το καλύτερο κομμάτι γης στην Ιρλανδία και έδιωξαν τους κατοίκους της προς τις άγονες δυτικές εκτάσεις, επομένως το αίσθημα της απώλειας ήταν ήδη εκεί. Επίσης, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων μετανάστευσε στην Αγγλία και στην Αμερική και ο απόδημος βλέπει το τοπίο σαν το σπίτι στο οποίο δεν μπορεί να επιστρέψει ποτέ».

Εσωστρεφής και σχεδόν αδιάφορη για τη δημοσιότητα, η Αν Ενραϊτ δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστή στο βρετανικό κοινό από το 1993, όταν εγκατέλειψε τη δουλειά της στον χώρο της τηλεόρασης για να αφοσιωθεί στο γράψιμο, μέχρι το 2007, όταν το τέταρτο μυθιστόρημά της, με τίτλο «Η συγκέντρωση», απέσπασε το βραβείο Booker και χαρακτηρίστηκε ως το καλύτερο ιρλανδικό βιβλίο της χρονιάς. Σήμερα, το όνομά της είναι αναγνωρίσιμο εντός και εκτός Βρετανίας, τα βιβλία της μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες, τα άρθρα της δημοσιεύονται σε έντυπα όπως η «Guardian» και το «New Yorker». Εντούτοις, έχει καταφέρει να διατηρήσει το προφίλ της χαμηλό, εξακολουθώντας να ζει στην Ιρλανδία με την οικογένειά της. Κι αν οι ήρωές της μοιάζουν να υποφέρουν από μοναξιά, δεν είναι επειδή η ίδια είναι μοναχική, αλλά γιατί η μοναξιά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ιδιότητας.

Οικογενειακές σχέσεις

Ο βρετανικός Τύπος έχει επανειλημμένως σχολιάσει την τάση τής Αν Ενραϊτ να εστιάζει στις ανθρώπινες και κυρίως τις οικογενειακές σχέσεις. Πράγματι, στα βιβλία της επιστρέφει ξανά και ξανά στο θέμα της οικογένειας, εκείνη όμως θεωρεί ότι απλώς επιχειρεί να αναδείξει βαθύτερες αλήθειες για τον άνθρωπο, τα βιώματα, τις φοβίες και τις επιθυμίες του. «Δεν μπορώ να σε καλέσω σπίτι για τα Χριστούγεννα επειδή είμαι Ιρλανδός και η οικογένειά μου είναι παλαβή», πληροφορεί τον συγκάτοικό του ο Εμετ, ένας από τους ήρωες του «Χορταριασμένου δρόμου», όμως η πολυβραβευμένη πεζογράφος γνωρίζει πολύ καλά ότι οι οικογένειες είναι εξίσου δυσλειτουργικές σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη: «Οι Ελληνες έχουν στοχοποιηθεί εξαιτίας του Σοφοκλή, οι Ιρλανδοί εξαιτίας του καθολικισμού», αστειεύεται. «Το Δουβλίνο είναι γεμάτο τουρίστες τόσο μεθυσμένους που δυσκολεύονται να μιλήσουν και όταν τελικά μιλούν είναι για να πουν “εσείς οι Ιρλανδοί έχετε τεράστιο πρόβλημα με το αλκοόλ”. Επίσης, όλοι μάς θεωρούν υπαίτιους για τις μανάδες τους».

Μολονότι έχουν προ πολλού ενηλικιωθεί και απομακρυνθεί από τη γονεϊκή εστία, ο Εμετ, ο οποίος αφοσιώνεται σε «υψηλούς» στόχους για να καλύπτει τις δικές του συναισθηματικές ελλείψεις και τα αδέλφια του εξακολουθούν να ζουν στη σκιά της μητέρας τους, της Ρόζαλιν. Η Κoνστάνς είναι η μόνη που έχει παραμείνει στην πόλη όπου μεγάλωσε και έχει επωμιστεί εξ ολοκλήρου τη φροντίδα της Ρόζαλιν. Ο Νταν, που ζει στον Καναδά, έχει πια συμφιλιωθεί με την ομοφυλοφιλία του και έχει κατακτήσει ένα επίπεδο εσωτερικής γαλήνης, που στερούνται τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

«Ο Νταν είναι ανίκανος να είναι ο εαυτός του –να γνωρίσει τον εαυτό του, να αποδεχτεί τον εαυτό του και να ζήσει μια κανονική ζωή– μέχρι που η κοινωνία τον αναγκάζει. Σαν πολλούς ομοφυλόφιλους άνδρες που έχουν έναν σταθερό σύντροφο, εκπλήσσεται που του προσφέρεται αυτό το είδος αγάπης και αισθάνεται ευγνωμοσύνη», αναφέρει η συγγραφέας. Η σχεδόν αλκοολική Χάνα λατρεύει το μωρό της αλλά «βρίσκει τη μητρότητα δύσκολη και μοναχική». Η ίδια η Ενραϊτ εξομολογείται τα αντιφατικά συναισθήματα που της ενέπνευσε η μητρότητα στο βιβλίο της «Making Babies: Stumbling into Motherhood».

Η ενασχόλησή της με τη μητρότητα, στη θεωρία και στην πράξη, δεν έχει επηρεάσει την άποψή της σχετικά με την άμβλωση, που παραμένει παράνομη στην καθολική Ιρλανδία. Το περασμένο φθινόπωρο, ήταν μεταξύ των επιφανών Ιρλανδών από τον χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, που υπέγραψαν μια ανοιχτή επιστολή υπέρ της επίμαχης συνταγματικής ρύθμισης του 1983.

Η ρύθμιση, η οποία «εγγυάται ίσα δικαιώματα στο αγέννητο παιδί και τη μητέρα του, είναι προβληματική», τονίζει η συγγραφέας. «Η εγκυμοσύνη δεν λειτουργεί με θεολογικούς όρους. Πιστεύω ότι ο καθένας στην Ιρλανδία είναι έτοιμος να συμφωνήσει υπέρ της διακοπής των κυήσεων, που είναι καταδικασμένες, επιτρέποντας στους γιατρούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ζητήματα όπως ο βιασμός, η αιμομειξία και η αντιμετώπιση των γυναικών, που αγοράζουν τα χάπια της άμβλωσης από το Διαδίκτυο, ως εγκληματίες, θα μπορούσαν να επιλυθούν αν μπορούσαμε να ψηφίσουμε ξανά».

​​Τα βιβλία της Αν Ενραϊτ «Ο χορταριασμένος δρόμος», «Το ξεχασμένο βαλς» και «Η συγκέντρωση» κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Το τέλος της σεξουαλικής αθωότητας,το δειλό gay cruising πριν τα dating apps και το σύμφωνο συμβίωσης

Από τον Μ.ΗULOT 
Το Σταρ είναι ένα από τα ιστορικά σινεμά της Ομόνοιας που αποκλείεται να μην έχεις προσέξει όταν περπατάς στην Αγίου Κωνσταντίνου. Είναι δίπλα στο Εθνικό, αλλά οι αφίσες του πάντα έκλεβαν τις εντυπώσεις, ακόμα και σήμερα που είναι ένα κτίριο φάντασμα. Από αίθουσα πρώτης προβολής πριν τα '70s και αποκλειστικό σημείο όπου μπορούσες να δεις καράτε και σπαγγέτι γουέστερν στα '80s, έγινε ένα εμβληματικό πορνοσινεμά, στο οποίο για χρόνια εκτόνωσαν την καύλα τους κοπάδια αντρών κάθε ηλικίας, χρώματος και εθνικότητας.
Το Σταρ έχει σημαδέψει την ιστορία του κέντρου και στους χώρους και τον περίγυρό του εκδηλώθηκαν τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης κρίσης. Ο Τόνυ, -εκτός από ιδιοκτήτης του μέχρι το 2010 που αποφάσισε να το κλείσει, είναι σκηνογράφος, μουσικός και ένας άνθρωπος με μεγάλο ενδιαφέρον-, έζησε πολλά μέσα σε αυτό και έχει άπειρες ιστορίες να διηγηθεί. Αυτό είναι ένα μέρος μιας μαραθώνιας συνέντευξης από τις εμπειρίες του με τον κόσμο της λαγνείας και του κρυφού έρωτα στην καρδιά της Αθήνας. — Να ξεκινήσουμε με ιστορίες από το σινεμά... Κοίτα, λειτουργώ καθαρά σημειολογικά, θα το βρούμε όμως.
 — Το πιο άγριο περιστατικό που συνέβη εκεί μέσα ποιο είναι; Διάφορα. — Πες μας ένα. Υπήρχε ανταγωνισμός και ενίοτε βία πολλών μεταξύ τους...
 — Για τον ίδιο άνδρα εννοείς; Ναι, αυτό είναι ένα πράγμα που δεν θα το πιάσεις στον αέρα. Εγώ θα σου πω πού το διέκρινα. Ο κόσμος που σύχναζε ήταν διαχωρισμένος: gay άτομα και τρανς και οι διαθέσεις ήταν άκρως ανταγωνιστικές. Δεν τα αφήνανε τα τρανς, τα τρώγανε, τα ροκανίζανε. Υπήρχαν δολοπλοκίες. Και όσο είσαι νέος στα ερωτικά λειτουργείς καλά, μετά όταν έρθει ο άλλος και σου πάρει τη θέση, αρχίζει η διχόνοια και άντε να βγάλεις άκρη. Δηλαδή, σαν να είχα παιδάκια που πήγαιναν σχολείο, πώς να σου το εξηγήσω; Είχε κόστος στην προσωπική μου ζωή το Σταρ. Δεν μπορούσα να πω τι δουλειά κάνω. Έχω χάσει γυναίκες από αυτό, όταν άκουγαν ότι έχω πορνοσινεμά δεν ήθελαν να με ξαναδούν. Ο κόσμος του θεωρείται περιθώριο. Έχω πολλές τέτοιες ιστορίες. Πορτρέτο: ChristosTzimas Από το 2008-2009 αγρίεψαν τα πράγματα. Αυτό που ζεις τώρα στην Αθήνα, η Ομόνοια το έζησε πρώτη, πάντα ήταν ο προάγγελος για όσα θα ακολουθήσουν. Ήταν εντελώς απόκοσμη πριν από όλα αυτά. Όταν οι άλλοι ήταν πάρτι και αχαχουχα, εκεί γινότανε κόλαση. Δεν πίστευα ποτέ ότι το ίδιο το Σταρ θα βγει στους δρόμους.
 — Είχατε σταθερό κοινό; Βεβαίως, μα με το σταθερό κοινό ζουν αυτοί οι χώροι. Πώς ζούνε; Με τον τυχαίο περαστικό; Η επαρχία ήταν το 10-15%. Οι ηλικίες είχαν όλες τις εκτάσεις. Από 18 μέχρι 60-70 και είχε ένα μοίρασμα πάσας. Κάποιος μικρός θα πήγαινε με κάποιον πολύ μεγάλο, ήτανε όλες οι νοοτροπίες. — Και περνούσαν ώρες μέσα στο σινεμά; Εννοείται.
 — Δηλαδή, δεν έρχονταν για μισή-μία ώρα και έφευγαν... Υπήρχε αριθμός ατόμων, πάνω από 100, που πηγαίνανε, ερχόντουσαν, πηγαίνανε, ερχόντουσαν, ήταν σπίτι τους.
 — Δεν υπήρχαν επαγγελματίες; Α, δηλαδή που έρχονταν για ψωνιστήρι; Να πάρουνε λεφτά; Αυτά που σου έλεγα πριν τελείωσαν το 2007, που ήταν ο προάγγελος της κρίσης. «Το πάω να γνωρίσω» ήταν μια χαρά μέχρι τότε. Ζεις σε άλλο κόσμο, ζεις στην εποχή που δεν είδες το θρίλερ. Από το 2008-2009 αγρίεψαν τα πράγματα. Αυτό που ζεις τώρα στην Αθήνα, η Ομόνοια το έζησε πρώτη, πάντα ήταν ο προάγγελος για όσα θα ακολουθήσουν. Ήταν εντελώς απόκοσμη πριν από όλα αυτά. Όταν οι άλλοι ήταν πάρτι και αχαχουχα, εκεί γινότανε κόλαση. Δεν πίστευα ποτέ ότι το ίδιο το Σταρ θα βγει στους δρόμους. Οι Στέρεο Νόβα φωτογραφίζονται από τον Σπύρο Στάβερη στην είσοδο του Σταρ για το περιοδικό 01, το 1994 Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO — Οι μετανάστες όμως είχαν έρθει πολύ νωρίτερα. Στην πρώτη γενιά Αλβανών, ήταν τα πράγματα πιο αγνά; Αγνά; Οι Αλβανοί ποτέ δεν είναι αγνοί. Δεν διακατέχονται από αγνότητα.
 — Εννοώ, ήθελαν λεφτά από την αρχή; Ναι, όλοι ήθελαν λεφτά, κυρίως οι ξένοι. Αλλά εξαρτάται. Ένας Αιγύπτιος και τώρα που είναι φτωχούλης, θα συντηρηθεί και με τη σχέση του, κάπως κυλάει. Όταν όμως πέσεις στον Βούλγαρο και στο Ρουμάνο, τι περιμένεις; Σου βγάζουν μαχαίρι.
 — Και πώς μπορούσες να κρατήσεις μια ισορροπία στο χώρο, εσύ ως ιδιοκτήτης; Έμπαινες μέσα και σε σκάναρα με το γεια. Και φρόντιζα αυτόν που θα δημιουργούσε πρόβλημα να τον φάω γλυκά. Με την πρώτη πληροφορία. Να μην τον αγριέψω και μετά έρθει και μου κάνει τσαμπουκάδες στο μαγαζί, να μου τα σπάσει, γιατί αργότερα κάνανε και τέτοια. Ήθελε τρόπο. Πώς νομίζεις κράτησα το μαγαζί; Δεν μπορείς να κρατήσεις έναν τέτοιο χώρο αν δεν είσαι μάχιμος, όποιος το λέει είναι ψεύτης. Αν απλά τα αφήσεις να συμβούν, καταλήγεις σε άθλια χάλια.
 — Και εσύ τους πετούσες έξω; Δηλαδή, μετά, δεν υπήρχε από το μέρος τους εκδίκηση; Υπήρχε κυνήγι, ναι, βέβαια. Πώς δεν υπήρχε..
 — Αυτό δεν σε φόβιζε; Όχι δεν φοβόμουν. Έτσι έπρεπε να κάνω, χρειαζόταν δράση. Και κατάλαβα πολύ καλά το έργο όταν τελείωσε, παρά όταν ήμουν εκεί. Ο όρος γκέι ήτανε κάτι που εγώ το είχα αγαπήσει. Δεν θεώρησα ποτέ ότι τα παιδιά που έρχονταν, που ήταν καρμικά στη ζωή μου, ήταν απλά πελάτες. Είχα αγαπήσει γκέι, όχι ερωτικά, σεξουαλικά, αλλά έχω περάσει πολύ δύσκολα χρόνια με φίλους μου γκέι. Και ήμουν πάντα εκεί όταν με χρειάζονταν. Ήταν μια σχέση αγάπης-σεβασμού. Το Σταρ μου έδωσε αυτό και εγώ ήμουν ένα με αυτό το πράγμα. Και ακόμα είμαι. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ήτανε η τύχη μου. Οι Stereo Nova στον κινηματογράφο Star της Ομόνοιας. Τα φώτα των Χριστουγέννων του Δεκέμβρη του 1993
 — Τα πορνοσινεμά ήταν το κύριο μέρος για έρωτα επί χρήμασι; Παλιά δεν ήταν έτσι. Εξαρτάται από τις χρονικές περιόδους. Αλλιώς ήταν το '90, αλλιώς το '95, αλλιώς το 2000. Οι αγοροπαρέες που πήγαιναν για να δουν πορνό μετά το σχολείο για χαβαλέ, εξαφανίστηκαν. Το 2005 έγινε μία απότομη στροφή. Αγρίευε το πράγμα. Θυμάμαι έναν τύπο, ο οποίος ήταν ιδιαίτερη περίπτωση και τον συμπαθούσα. Ερχόταν από τη Ρόδο και δεν δεχόταν με τίποτα να πληρώσει. Μορφή, φάτσα του 1930, μια γκροτέσκο φυσιογνωμία. Δεν το κατάφερναν οι άλλοι, σχεδόν όλοι πλήρωναν. Μετά οι αλήτες το έκαναν σαν μαγαζί, για να βγάλουνε λεφτά, να μετακινούν ναρκωτικά, πήγε αλλού η δουλειά και γι' αυτό έπρεπε να κλείσει το Σταρ. Προσπαθούσα να έχω μια καλή σχέση με την ιδιοκτησία, αλλά οι άνθρωποι το λειτουργούσαν με έναν αστικό κώδικα, πάνω σε ένα πέπλο χριστιανικό, προτεσταντικής ηθικής: Η καλή κοινωνία που δεν ξέρει από πορνογραφία, αλλά τα παίρνει από την πορνογραφία. Μεγαλώνοντας ήθελα να προσφέρω κιόλας, αλλά δεν τα κατάφερα. — Τι διαφορά έχει το '90 από το 2000; Το πορνοσινεμά ήταν ένα μέρος για να πάνε και όσοι δεν έψαχναν αγόρια. Πήγαιναν και γυναίκες.
 — Μετά εμφανίστηκαν τα σινεμά με γκέι πορνό. Και εγώ είχα. Είχα βάλει μόνιτορ στους εξώστες και έπαιζαν γκέι ταινίες για να ζήσω. Την εποχή που ήρθε το πορνό δεν υπήρχε βίντεο, οπότε για να δεις πορνοταινία έκανες 100 τούμπες στον αέρα. Από το '95 και μετά αρχίζει το dvd, εκεί γύρω στο '97. Στο μεταβατικό στάδιο δεν βγαίνανε παραγωγές ταινιών πορνό και έπαιζες αναγκαστικά τις ίδιες. Οπότε, για να μη βαρεθεί αυτός που ερχόταν συχνά και για ποικιλία, έπρεπε να βάλεις βιντεοκασέτα. Η βιντεοκασέτα λειτουργούσε με τον προτζέκτορα. Προτζέκτορες όμως δεν είχε ο καθένας. Ένας προτζέκτορας που υπήρχε τότε της ΒARCO, πολύ καλή εταιρεία, ήταν πανάκριβος, σε ευρώ θα στοίχιζε και 20,000. Έπαιρνες μια μικρή BMW. Μόλις βγήκε το dvd άρχισε όλο το πράγμα να φτηναίνει, άρχισαν τα home cinema, βγήκαν οι μεγάλες τηλεοράσεις και ο κόσμος έλεγε γιατί να πάμε στο Σταρ; Για να μπορέσει να κρατηθεί το Σταρ του είχα κάνει πράγματα, του είχα αλλάξει οθόνες, αρχίζω όμως και μπλοκάρω και λέω ρε πούστη μου εδώ ξέρεις τι θέλει τώρα; Θέλει προβολή από πίσω, θέλει μόνιτορς δεξιά αριστερά. Να κλαμπίσει το μαγαζί. Έπρεπε να πιάσεις και τις κυρίες. Δεν βρήκα τα λεφτά να τα κάνω αυτά που πρέπει και το έκλεισα. Και ξέρεις γιατί; Επειδή δεν σκέφτηκα ποτέ «α, τους πούστηδες, θα τους τα πάρουμε», δεν λειτούργησα ποτέ με τη νοοτροπία την ελληνική που υπήρχε και υπάρχει..
 — Οπότε Τόνυ, ενώ στην αρχή τα πορνοσινεμά έδειχναν ταινίες πορνό που δεν είχε να δει ο κόσμος, αργότερα, όταν μπορούσε να τις δει κι αλλού, έγινε ένας τρόπος συνεύρεσης. Αυτό δεν το ξέρουμε, θα το ψάξετε εσείς περισσότερο, σαν έρευνα, γιατί είναι κοινωνικό θέμα. Ο χώρος δεν άλλαξε στην ουσία, γιατί πάλι πορνό έπαιζε. Λογικά ήταν η ανάγκη της περιθωριοποίησης των γκέι ατόμων, ήθελαν να βρουν μια αφορμή να συνευρεθούν. Δεν φταίει η ταινία. Απλά εκείνοι που πιάσανε και καλουπώσανε τους χώρους, δεν αφήσανε χώρο στα παιδιά που πραγματικά ήθελα να δούνε τσόντα. Κάνανε κατάληψη ακριβώς επειδή ήταν άστεγοι, πώς έγινε στη βίλα Αμαλίας; Έμπαινες μέσα και σε σκάναρα με το γεια. Και φρόντιζα αυτόν που θα δημιουργούσε πρόβλημα να τον φάω γλυκά. Με την πρώτη πληροφορία. Να μην τον αγριέψω και μετά έρθει και μου κάνει τσαμπουκάδες στο μαγαζί, να μου τα σπάσει, γιατί αργότερα κάνανε και τέτοια. Ήθελε τρόπο. — Υπήρχε μια περίοδος που έγινε η μετάβαση; Έγινε σταδιακά, δεν το καταλάβαμε. Είναι όπως τώρα, και εμείς πώς από τα σπίτια μας θα βρεθούμε στο δρόμο δεν το ξέρουμε. Σταδιακά θα βρεθούμε. — Υπάρχει κάτι αντίστοιχο και στο εξωτερικό; Δηλαδή σινεμά που είναι χώροι για γκέι; Έχω καιρό να πάω στο εξωτερικό. Από ό,τι ξέρω, ούτε η Αγγλία είχε, ούτε η Φλωρεντία. Για να λέμε σοβαρά πράγματα, τα σινεμά πεθάνανε, είναι ένα τέλος εποχής. Δεν είναι τυχαίο που έκλεισε και το Σταρ. Αν δεις βιβλιογραφία θα καταλάβεις ότι ακολουθούμε την πορεία της Αμερικής χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
 — Λέγαμε πριν για τις ταινίες που έπαιζε το σταρ τέλη '70. Δεν ξεκίνησε με πορνό το Σταρ. Στην αρχή έπαιζε ταινίες πρώτης προβολής, Εμίλ Ζολά, Ζορό. Μετά πέρασε στα spaghetti western, πέρασε στα καράτε, δηλαδή για να δεις Bruce Lee στην Αθήνα υπήρχε το Σταρ. Σήκωνε βία η Αθήνα, η Ομόνοια. Δεν σήκωνε κυριλέ καταστάσεις. Τώρα είναι κορεσμένοι όλοι.
 — Μετά τα καράτε τι έγινε; Μετά τα καράτε πήγε στην ελαφριά σεξοκωμωδία. Αυτά τα φθηνά φιλμ που είχανε και λίγο γυμνό, μαθήτριες με ροκάδες, ξένα ιταλικά, χαζοαμερικάνικα. Αυτά πριν το '80, γιατί το '80 ξεκίνησε το πορνό. Εμμανουέλα, Η Ιστορία της Ο. Μιλάμε για το ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο. Έχω ένα βιβλίο για τα σινεμά της Αμερικής και τα περισσότερα ακολούθησαν την πορεία του Σταρ. Έγιναν όπως κι αυτό. Αν ήταν να το ξαναέκανα, θα το έκανα με άλλες προϋποθέσεις. Δεν θα κάνω πλούσιους ανθρώπους που φέρονται σαν ζώα στα παιδιά που έρχονται. Γιατί θα μπορούσα και εγώ να είμαι γκέι παιδί. Αυτό είναι ρατσισμός και γίνεσαι και εσύ συνεργός σε κάτι άσχημο. — Τσοντοσινεμά; Τσοντοσινεμά... Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη. Έγιναν πορνό κινηματογράφοι. Δηλαδή, δείχνει τη πράξη στην πραγματικότητά της. — Και τι κοινό είχε; Άστο, έγινε χαμός. Ήμαστε χαμένοι στο χρόνο. Το '80 μας κυνηγάγανε επειδή ήταν απαγορευμένο. Υπήρξαν βράδια που κρυβόμασταν. — Και πώς; Παίζατε ταινίες κρυφά; Τρώγαμε μια μήνυση και μετά ξαναπαίζαμε. Μου 'χε τύχει δίκη του πατέρα μου που τον είχαν στο δικαστήριο και αισθανόμουν πολύ άσχημα, γιατί ήταν μεγάλος άνθρωπος. Κατανοώ γιατί το έκανε, τα άλλα σινεμά που είχε δεν ήταν δικοί μας χώροι και έπρεπε κάθε τόσο να τους ανακαινίζουν, οπότε τα λεφτά έφευγαν. 2.7.2016 Το πρώτο μου gay bar: απαντούν 12 ακτιβιστές και καλλιτέχνες
— Πες μας για τον πατέρα σου μερικά πράγματα. Τι σινεμά είχε; Είμαι 45, ο πατέρας μου δεν υπάρχει από τότε που ήμουν 22, δεν πρόλαβα πολλά πράγματα. Ήταν από τους μεγαλύτερους θεατρικούς επιχειρηματίες, όγκος.
 — Τι μαγαζιά είχε; Το θέμα είναι πώς κατάφερνε να παίρνει τα μαγαζιά. Εμείς δεν ήμασταν η πλούσια οικογένεια. Ήταν παίκτης δυνατός, αυτό ήθελα να σου πω. Την Άνεση την είχε από τότε που φτιάχτηκε, την πήρε από ιδιόχρηση ο άλλος, αλλά μέχρι το '86-'87 την είχε ο πατέρας μου. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει Άνεση. Είχε το Περοκέ, το ... στο Κολωνάκι, κάπου στα Πατήσια είχαμε πάρει και ένα Σελέκτ και κάποιο στη Καλλιθέα. Ήμουν από τα τυχερά παιδιά που έζησα στα φιλμ. Μεγάλωσα στη πρώτη προβολή. Ταξίδευα σε όλο τον κόσμο και άρχισε το μυαλό μου να λειτουργεί κινηματογραφικά, χωρίς να το καταλαβαίνω. Και μετά μου δόθηκε ένας χώρος στην άλλη προβολή, εκεί που πραγματικά είδα την κοινωνία, που αληθινά αντιμετώπισα προβλήματα κοινωνικά. Αλλά το πολέμησα μέχρι τέλους. Είχε κάτι μεμονωμένες ιστορίες. Υπήρχε μια δικηγόρος κάπου το '96-'97, πολύ ωραία γυναίκα. Ερχόταν τα μεσημέρια, την έπαιζε στους θαμώνες και έφευγε. — Τι εννοείς κοινωνικά; Είχε κόστος στην προσωπική μου ζωή το Σταρ. Δεν μπορούσα να πω τι δουλειά κάνω. Έχω χάσει γυναίκες από αυτό, όταν άκουγαν ότι έχω πορνοσινεμά δεν ήθελαν να με ξαναδούν. Ο κόσμος του θεωρείται περιθώριο. Έχω πολλές τέτοιες ιστορίες. — Τι χωρητικότητα είχε το Σταρ; Κάποτε είχε και 700 θέσεις. 363 οι κάτω, συν τις πάνω, συν 2 θεωρεία. — Είχε γυναικείο κοινό; Είχε κάτι μεμονωμένες ιστορίες. Υπήρχε μια δικηγόρος κάπου το '96-'97, πολύ ωραία γυναίκα. Ερχόταν τα μεσημέρια, την έπαιζε στους θαμώνες και έφευγε.
 — Πότε πέρασε στα χέρια σου; Το '97, μετά το θάνατο του αδερφού μου που το λειτούργησε πριν από μένα. Ήταν ένας μεγάλος χώρος με τεράστιες απαιτήσεις και έξοδα. Πολύ μεγάλο κόστος ενοικίου. Και είχε μεγάλη επιτυχία ο χώρος, επειδή είχε μία αίγλη και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μπορούσαν να τον επισκεφτούν χωρίς κόμπλεξ. Αισθάνονταν ότι τον κατέκτησαν. Δεν πήγαιναν σε ένα μπουντρούμι της Ομονοίας, ένα μικρό χώρο, μια τρύπα. Ήταν το σαλόνι πολυτελείας. — Τα έβγαζε τα έξοδα; Μέχρι το τελευταίο 8μηνο, ναι.
 — Τι έχεις ζήσει στο Σταρ; Τα πάντα. Πολλή βία από τους εκβιασμούς, μην ξεχνάς ότι είχε πορνεία. Αυτοί οι χώροι έχουν και πολλή πορνεία με την έννοια του εκβιασμού, όχι το δώσε-πάρε έντιμα. Είχε ανθρώπους που δεν ήξεραν τα όρια, πώς να λειτουργήσουν στο χώρο. Έχω περάσει μάχες μαχών για να το κρατήσω όσο το κράταγα. Ό,τι είναι στο δικό μου πεπρωμένο το πολεμάω πρώτα εγώ. — Αν είχες την ευκαιρία, θα το ξανά άνοιγες; Αν ήταν να το ξαναέκανα, θα το έκανα με άλλες προϋποθέσεις. Δεν θα κάνω πλούσιους ανθρώπους που φέρονται σαν ζώα στα παιδιά που έρχονται. Γιατί θα μπορούσα και εγώ να είμαι γκέι παιδί. Αυτό είναι ρατσισμός και γίνεσαι και εσύ συνεργός σε κάτι άσχημο. Δυναμώνεις το συνειδητό σου και παίρνεις το κακό επάνω σου... © grekamag/Lifo

Jens Spahn: O 36χρονος gay πολιτικός διάδοχος της Μέρκελ;

Τα τελευταία 11 χρόνια η Ανγκελα Μέρκελ ήταν απόλυτη κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας, καθοδηγώντας τη χώρα της μέσα από τις φουρτούνες των οικονομικών συγκρούσεων, της Ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και των συνεπειών των πολέμων στη Μέση Ανατολή, συγκεντρώνοντας πάντα την πίστη του κόμματός της. Αλλά ένα χρόνο μετά από το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης -όπως αναφέρει ο Guardian- η κατάσταση αλλάζει, καθώς για πρώτη φορά αρχίζει να αμφισβητείται μέσα από το ίδιο της το κόμμα. Τον τόνο αρχίζει πλέον να δίνει ένας νέος πολιτικός, ο Jens Spahn, που αυτοχαρακτηρίζεται ως "μπουρκαφοβικός", και κατά πολλούς αναλυτές είναι Καγκελάριος εν αναμονή.
Υπερασπιζόμενος την πρότασή του για μερική απαγόρευση της μπούρκας στη Γερμανία, ο Spahn λέει πως "ίσως η Γερμανία δεν είναι η σωστή χώρα για όσους θέλουν να κρύβουν το πρόσωπό τους, για όσους θέλουν τις γυναίκες τους να φορούν μπούρκα ή νιχάμπ. Πρέπει να στείλουμε ένα δυνατό και ξεκάθαρο μήνυμα για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Οι Γερμανοί θέλουν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες, αλλά να το κάνουν με ένα συντεταγμένο τρόπο".
Ο μόλις 36χρονος Jens Spahn είναι δηλωμένος gay και όταν ήταν για πρώτη φορά υποψήφιος στην βαθύτατη Καθολική περιοχή του Münsterland, κάποιοι από το κόμμα του προσπάθησαν να τον εμποδίσουν, αλλά χωρίς επιτυχία. "Εισέβαλε" στην κεντρική πολιτική της Γερμανίας σαν εκπρόσωπος Τύπου του κυβερνώντος κόμματος για θέματα Υγείας, εγείροντας θέματα όπως η ανάγκη ασφαλιστικής μεταρρύθμισης ή προστασίας των προσωπικών δεδομένων, δύο θέματα-ταμπού για τους Γερμανούς.
Μετά τις εκλογές του 2013 τον "πάρκαραν" στο Υπουργείο Οικονομικών, υπό τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Αυτό το εκμεταλλεύτηκε για να ασχοληθεί με ευρύτερο φάσμα θεμάτων όπως η διπλή υπηκοότητα ή η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Ο ίδιος είναι πολύ επιφυλακτικός στο να συγκρουστεί μετωπικά με την Ανγκελα Μέρκελ.
Αντιθέτως δείχνει να την στηρίζει. Για παράδειγμα χαρακτήρισε σωστή την απόφαση της 4ης Σεπτεμβρίου για υποδοχή των προσφύγων που έλαβε η Καγκελάριος. Προσθέτει όμως πλέον ένα "αλλά": Αλλά έπρεπε να κάνουμε σαφές ότι ήταν μια απόφαση υπό εξαιρετικές συνθήκες", αναφέρει. "Αιρετική" ήταν η θέση του και για το Brexit. Σε αντίθεση με το υπόλοιπο κόμμα του που τάχθηκε υπέρ μιας στάσης πυγμής απέναντι στη Βρετανία, ο Spahn είπε πως "θα έπρεπε να αναρωτηθούμε τι οδήγησε τόσους ανθρώπους να πουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι δικιά τους. Αυτή τη συζήτηση θα πρέπει να κάνουμε και στη Γερμανία:Θέλει να παραμείνει σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που η πλειοψηφία των Βρετανών δεν θέλει να ανήκει σε αυτήν;".

H TAINIA TOY ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ: TO SHELTER ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ...

TO Shelter είναι μια από τις αγαπημένες μας ταινίες. Να φανταστείτε ότι κάναμε ένα χρόνο αν και το είχαμε διαθέσιμο να το δούμε, γιατί πιστέψαμε ότι αποτελεί το όνειρο καλοκαιρινής αγάπης. Τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει περιμένουμε ακόμα όσοι είμαστε μόνοι μας, το άλλο μας μισό.

Το Shelter που λειτουργεί ως καταφύγιο μιας όμορφης ιστορίας μέσα από το πρίσμα της καθημερινότητας πλημμυρισμένη με θάλασσα, δράση και το..αγόρι μου.
Η ταινία οικειοποιεί την σύγχρονη πραγματικότητα αλλά και το πρωτογενές χάσμα των δύο ηρώων που είναι από δύο κόσμους. Των πλουσίων και της μεσαίας τάξης. Αλλά κυρίως προβάλλει με φυσικό τρόπο την αγάπη και αποτυπώνει απλά και πλασμένα γεμάτα από διαλόγους τα ανθρώπινα συναισθήματα. Aλλά κυρίως αποδίδει με άριστο τρόπο την μορφή της σύγχρονης Αμερικής και φυσικά της μεσαίας τάξης που επιβιώνει παρά τις δυσκολίες...

Το Shelter όπως κι μερικά άλλα φιλμ δείχνει ότι οι ομόφυλες σχέσεις είναι όπως όλες, το αντρικό ζευγάρι συμπεριφέρεται όπως όλοι και φυσικά έχουν μια ζωή όπως όλοι. Δεν είναι οι θηλυπρεπείς καρικατούρες που αποτύπωναν στην ελληνική υποτιθέμενη τηλεόραση, απομονώνοντας ένα χαρακτηριστικό χάνοντας την ολότητα. 

Το Shelter έχει αποσπάσει δικαιολογημένα διεθνή κινηματογραφικά βραβεία και κατά τη γνώμη μας είναι η ιστορία που όλοι μας θα θέλαμε να βιώσουμε μέσα στο καλοκαίρι. Τα συστατικά υπάρχουν. Θάλασσα, ήλιος, διάθεση, συναίσθημα...όσο για τα σάουντρακ της ταινίας έγιναν μεγάλες επιτυχίες και τα ακούμε όταν ταξιδεύουμε για τα όμορφα νησιά μας...

Με Ελληνικούς Υπότιτλους
ΕΔΩ και ΕΔΩ

Σάλος από προκλητικό τραγούδι του ράπερ TUS για την σωματεμπορία

TA ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΑΙΖΑΝ TUS AKOMA KAI ΣΕ GAY BAR- ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙΣ ΓΙΔΙΑ.....ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ
Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει το νέο τραγούδι του ράπερ TUS με τον τίτλο "Βουλγάρες", το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, με την Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων να εκδίδει και ανακοίνωση σε σκληρό ύφος. Στο τραγούδι, το οποίο συνοδεύεται από εξίσου προκλητικό video clip, ο 30χρονος καλλιτέχνης αναφέρεται στην παράνομη διακίνηση και εμπορία γυναικών με σκοπό την σεξουαλική εκμετάλλευση, παρουσιάζοντας την ως προσοδοφόρο επάγγελμα και πράξη καθ' όλα νόμιμη. Να σημειωθεί ότι οι στίχοι του εν λόγω τραγουδιού υπογράφονται τόσο από τον TUS όσο και από τους Άρχοντα και Johnny Black. Το ίδιο ισχύει και για την ερμηνεία.
  "Η σωματεμπορία είναι έγκλημα όχι τρόπος ζωής"
Στην ανακοίνωση της την Δευτέρα, η ΓΓΙΦ επισημαίνει: "Πρόσφατα ο ράπερ TUS κυκλοφόρησε τραγούδι με τίτλο «Βουλγάρες», στο οποίο παρουσιάζεται η παράνομη διακίνηση κι εμπορία γυναικών με σκοπό την σεξουαλική εκμετάλλευση ως κανονική συμπεριφορά, με την οποία μάλιστα βγάζεις και πολλά λεφτά! Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική! Η παράνομη διακίνηση κι εμπορία γυναικών με σκοπό την σεξουαλική εκμετάλλευση συνιστά μορφή του οργανωμένου εγκλήματος, από την οποία πράγματι βγάζουν πολλά λεφτά οι εγκληματίες. Για το σκοπό αυτό, δε διστάζουν να κακοποιούν βάναυσα τα θύματά τους είτε σωματικά, είτε ψυχικά, είτε πνευματικά με στόχο την πλήρη ταπείνωση, χειραγώγηση και υποτέλειά τους. Τα συνήθη θύματα είναι νέες γυναίκες αλλά και παιδιά που η φτώχεια, η ανεργία και η απελπισία που βιώνουν στις χώρες προέλευσής τους, τα καθιστά ευάλωτα στην εξαπάτηση με δόλο μία καλύτερη ζωή. Αυτό που στη πραγματικότητα βρίσκουν είναι βία, εκμετάλλευση και ναρκωτικά… 
Όλη αυτή η αθλιότητα αποκρύπτεται τόσο από το τραγούδι όσο και από το video clip που το συνοδεύει. Αντίθετα, προβάλλει ως κανονική, άνετη, αστεία μία συμπεριφορά που ουσιαστικά εκπαιδεύει το νεαρό ακροατήριό του ότι όλα πωλούνται κι αγοράζονται, ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις! Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων εμπιστεύεται ότι οι εταιρείες παραγωγής, διάθεσης, διαφήμισης, επικοινωνίας κλπ θα σεβαστούν τις υποχρεώσεις αυτορρύθμισης κι αυτοδέσμευσης που απορρέουν από την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη τους και το απαράδεκτο αυτό τραγούδι είτε θα αποσυρθεί άμεσα είτε θα βρει τη θέση που του αξίζει: στα αζήτητα!".

Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ: ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ ΜΥΚΟΝΟ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕΣ ΦΙΛΕ ΓΚΕΙ ΜΟΥ..

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ με μια παρέα για τις διακοπές φέτος διαπιστώσαμε ότι πλέον οι προορισμοί είναι αλλιώς για τους LGBTQ. Πελοπόννησος, Κέρκυρα, Ρόδος, βόρειο αιγαίο κλπ. Μα καλά ρωτήσαμε τους φίλους; Tι απέγινε η Μύκονος; H απάντηση ήταν αποστομωτική: οι γκέι την ανακάλυψαν αλλά την έκαναν γιατί ξέφτισε....

Μετά είδαμε τα περιστατικά με κλοπές, με ξυλοδαρμό ομόφυλου ζευγαριού και άλλα κουλά που ήταν να φτύνεις από αγανάκτηση. Τελικά είχαν δίκιο. Δεν έχει την αίγλη άλλων εποχών. Και κυρίως έπαψε να είναι ερωτική. Γιατί η μυρωδιά της μασχάλης και το δήθεν ύφος έχει περάσει. Μετά διαβάζοντας εφημερίδες είδαμε ένα άρθρο από το τύπο που αποτυπώνουμε παρακάτω και μπορεί να μην συμφωνεί κανείς απόλυτα. Αλλά η ουσία είναι ότι οι LGBTQ Έλληνες δεν την προτιμούν σιγά σιγά. Ανακαλύπτουν άλλες ομορφιές ερωτικές σε γωνιές της Ελλάδας που είναι γεμάτες αποδοχή, απλότητα και συνάμα γεμάτη ζωή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

Στη Μύκονο δεν μπορεί πια να πάει για διακοπές Ελληνας. Δεν μπορεί καν ξένος με μεσαίο εισόδημα - κανονικά μεσαίο, όχι των 1.000 ευρώ. Δεν μπορεί επίσης να πάει όποιος δεν αντέχει την καφρίλα, την αισχροκέρδεια, την αλαζονεία. Δεν μπορεί να πάει κυρίως εκείνος, Ελληνας ή ξένος, που έζησε το νησί στις στυλάτες, μποέμ, έξω καρδιά, κοσμοπολίτικες, χύμα και σοφιστικέ συγχρόνως εποχές του. Διότι δεν γίνεται να ακούς παντού ντισκοαμανέδες και να βλέπεις Δήλο, ούτε να διασκεδάζεις βλέποντας ανεγκέφαλους να κάνουν χάι με την ποσότητα των φελλών σαμπάνιας που ανοίγουν.

Δεν είναι μόνο η εξωφρενική ακρίβεια. Ούτε τα σουβλατζίδικα στρατιές και οι ορδές των χαπακωμένων πιτσιρικάδων που στοιβάζονται στα πούλμαν με προορισμό το Παραντάις. Ούτε τα γιαχαμπίμπι και οι κάφροι Αραβες που «καίνε» μάτσο τα δολάρια και δεν σέβονται τίποτα και κανέναν αφού τα αγοράζουν. Είναι όλα αυτά μαζί, συν ακόμα βαρύτερα ο απόλυτος αφελληνισμός ενός νησιού που έγινε διάσημο ακριβώς χάρη στην ελληνικότητα που πλάσαρε -και μάλιστα στην καλύτερη τουριστικά εκδοχή της. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την εξέλιξη. Οπως κανείς δεν αντέχει να βλέπει την καλλονή ερωμένη του να μεταλλάσσεται σε μια άψυχη κούκλα του σεξ αφού ο πελάτης πληρώνει χοντρά. Το εμπόριο είναι δούναι και λαβείν και όταν πουλάς ακριβά, ακόμα και κοπανιστό αέρα, έρχεται η στιγμή της δικής σου σειράς να πληρώσεις το τίμημα.    

Ενα νησί για όλα τα γούστα

Οσοι έζησαν το νησί στα χρόνια έστω της αλματώδους ανάπτυξης -για να μη φτάσουμε στην εποχή του Ζάχου Χατζηφωτίου-, όλοι συμφωνούν ότι αυτά που τους θυμίζουν ακόμα Μύκονο είναι ο βουρλισμένος αέρας και οι ανεμόμυλοι στην άκρη του λιμανιού, που περιέργως δεν έγιναν ακόμα boutique hotel. Εντάξει, οι παραλίες της Μυκόνου είναι από άποψη φυσικού κάλλους ασύγκριτες για όλα τα γούστα και τις κατευθύνσεις ανέμων - βασικό για κυκλαδίτικο νησί. Θες χλιδές; Τις έχεις. Θες κοσμικότητες; Εύκολο. Θες μποέμ; Θα βρεις. Θες βολές λόγω οικογένειας, βαρεμάρας κ.τ.λ.; Εχεις δυο-τρεις επιλογές. Θες να είσαι μόνος σου με πέντε βράχια και τρία καβούρια; Κι αυτό το έχεις. Θες να είσαι τσίτσιδος, να διαβάζεις τα άπαντα της ασάνα γιόγκα και να χαιρετάς τον ήλιο; Παίζει και αυτό. Θες beach club και μουσικές να σου καίνε τον εγκέφαλο; Ε, καλά τώρα. Θες σεξ με γνωστές και άγνωστες, με μαύρες και ξασπρουλιάρες, με εξωτικές και ανατολίτισσες, με ντόπια σάρκα ή mixed, χωρισμένες, παντρεμένες, ανύπαντρες σοφιστικέ, ξέκωλες ή φιορούλες και όλες αυτές μαζί; Η λίστα είναι ατελείωτη και διαλέγεις. Και όχι απαραίτητα με τηλέφωνο στον προαγωγό. Φυσάει δαιμονισμένους βοριάδες; Πας Παράγκα, Ορνό, Ψαρού, Καλό Λιβάδι, Λια και Καλαφάτη, κι αν έχεις άντερα Παραντάις και Σούπερ Παραντάις. Φυσάει νοτιάδες ή έχει άπνοια; Πας Πάνορμο, Αγιο Σώστη, Φτελιά και Φωκό και κάποιες ακόμα αμαγάριστες από ομπρέλα και σούσι στην ξαπλώστρα παραλίες. Το νησί ανέκαθεν είχε τεράστια γκάμα επιλογών, και αυτό ήταν το τεράστιο προσόν του σε σχέση με άλλα κυκλαδίτικα και μη νησιά που πούλαγαν ή εναλλακτικό, ή κοσμικό, ή πολιτιστικό, ή οικογενειακό, ή φολκλόρ κ.ο.κ., πάντως ένα από αυτά. 

Από τους VIPs στα λιγούρια

Ε, λοιπόν, η Μύκονος τα πούλαγε όλα, και μάλιστα με υποδομές, με ομορφιά, με αυθεντικότητα και, κυρίως, με τη δική της πηγαία ενέργεια, στην οποία συνέβαλαν τόσο το φυσικό κάλλος της όσο και η παλαιότερη γενιά των ντόπιων, αυτοί που αν και δεν βγήκαν ποτέ από τον τόπο τους είχαν ανοιχτομυαλιά και λεβεντιά τέτοια που έγιναν πρωτοπόροι εξαγωγής υψηλής ποιότητας τουριστικού προϊόντος χωρίς να πουλάνε ταρτάρ, αλλά ντοματάκια, λούτζα και τυροβολιά και φυσικά έχοντας μια ανοιχτή αγκάλη για όλους - δεν πά’ να ’ταν και η Lady Gaga με ένα κολοκύθι στο κεφάλι για βραδινό ντύσιμο. Αυτοί οι ντόπιοι και η απαράμιλλη ομορφιά του νησιού ήταν που κράτησαν τους πρώτους μπουρζουάδες της Αθήνας, οι οποίοι ήρθαν τυχαία στο νησί για να κάνουν «τρέλες» μακριά από τα κολωνακιώτικα σαλόνια και το αυστηρό βλέμμα του περίγυρου των 60s. Αυτά στην εποχή του θρυλικού κοσμικογράφου Ζάχου, που έριξε προ πολλού μαύρη πέτρα πίσω του όταν τη δεκαετία του ’90 «πλάκωσαν οι γύφτοι και τα πρώην λιγούρια-νυν νεόπλουτοι», όπως έλεγε, «και μαγάρισαν το νησί». Αν φυσικά ερχόταν σήμερα -που αποκλείεται-, θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα η γκάμα των γαλλικών που θα αντάλλασσε με τους μαγαζάτορες που θα του ζητούσαν μίνιμουμ κατανάλωση για τραπέζι 5.000 ευρώ.

Για τις νεαρές αραβικής καταγωγής το ταξίδι στη Μύκονο είναι ευκαιρία απόδρασης από τα αυστηρά ήθη του Ισλάμ

Από το «απεταξάμην» που προέταξε βέβαια αυτή η κλειστή κάστα της μπουρζουαζίας και της ελίτ της εποχής μέχρι το σήμερα της απόλυτης παράδοσης στη χυδαία εξαγορά τού «ό,τι μου καπνίσει» και φλαπ μάτσο τα ευρώ στο κούτελο του μαγαζάτορα, έχουν μεσολαβήσει τρεις και βάλε δεκαετίες, έχουν χτιστεί και γκρεμιστεί σπιτάκια και ταβερνάκια και έχουν ορθωθεί θηρία κιτσαριού, αλλά και εξαιρετικές -να τα λέμε κι αυτά- ξενοδοχειακές υποδομές και A class εστιατόρια που προσέλκυσαν διασημότητες, jet setters, κροίσους και φυσικά βίζιτες και τυχοδιώκτες, ως είθισται σε ραγδαία αναπτυσσόμενους τουριστικούς και μη προορισμούς. Βασικό, όμως, ότι δίπλα σε όλες τις φυλές του Ισραήλ που έσκασαν σαν κοπάδια στο νησί παρέμειναν σταθερή αξία αφενός οι Ελληνες και αφετέρου οι πιτσιρικάδες. Αυτοί που με όλα τα στραβά και τα υπερβολικά τους ενίοτε (βλέπε εποχή Porsche, Rolex, Χρηματιστήριο, μεθύσια και ασυδοσίες) έδιναν τον παλμό, γέμιζαν με φαν και ενέργεια τη Μύκονο, ήταν η ψυχή του πάρτυ. Το πάρτυ σήμερα για όσους ήξεραν τη Μύκονο αλλιώς τελείωσε. Και δεν το λένε μόνο οι παππούδες με τη γνωστή γραφικότητα: «Α, εμείς τότε... χαλούσε ο κόσμος κ.τ.λ.». 

Το λένε βασικά νέοι άνθρωποι που ήρθαν και πριν από πέντε, τέσσερα και τρία χρόνια και τώρα βασικά ήρθαν, είδαν κι έφυγαν. Οχι ότι επέμεινε και κανείς για να κάτσουν. Κάθε άλλο. Παλιά οι εραστές της Μυκόνου έλεγαν στους κομπλεξικούς και γκρινιάρηδες με το νησί, που το έβριζαν επειδή οι ίδιοι δεν μπορούσαν να σταθούν, ότι «αν είσαι αρνητικός, η Μύκονος σε ξερνάει». Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα η Μύκονος σε ξερνάει έτσι κι αλλιώς αν δεν μιλάς αραβικά, τουρκικά, αιγυπτιακά ή οτιδήποτε άλλο. Φτάνει να μην είναι ελληνικά. Και ξερνάμε κι εμείς.          

Από τον γυμνισμό στη χυδαιότητα

Οταν κάποτε κατέβηκαν με τις βάρκες στη Μύκονο οι πρώτοι Αθηναίοι επισκέπτες ένιωθαν περίπου σαν Αρειανοί. Ετσι τους αντιμετώπιζαν και οι ντόπιοι που έβλεπαν για πρώτη φορά τουρίστες στο νησί. Πενήντα χρόνια τουριστικής ανάπτυξης μετά και αφού πλάκωσε όλος ο πλανήτης σε αυτά τα λίγα μέτρα βράχου, κάθε Ελληνας επισκέπτης της Μυκόνου νιώθει πάλι σαν Αρειανός και κάπως έτσι τους θεωρούν και οι ντόπιοι. Ενα ξένο σώμα σ’ ένα νησί γεμάτο ξένους, στο οποίο κάθε Ελληνας εκτός από δακτυλοδεικτούμενος νιώθει και τιμωρημένος. Κάποτε η Μύκονος ήταν γεμάτη Ελληνες γι’ αυτό που είναι, και αφού την τάισαν μέχρι σκασμού, είδαν την πόρτα εξόδου γι’ αυτό που έγινε. Κάποτε θεωρούσαν -αδίκως- τρελούς όσους πήγαιναν στο ξερονήσι και δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν. 

Η επέλαση στο νησί των Αράβων, από τα Εμιράτα και την Αίγυπτο, είναι κάτι πρωτοφανές στην τουριστική Ελλάδα. Ξοδεύουν ασύλληπτα ποσά και η συσσώρευση εύκολου και γρήγορου κέρδους, με τις σαμπάνιες να ρέουν ποτάμια και τους ναργιλέδες να είναι πια μόνιμο αξεσουάρ στις ξαπλώστρες, τρελαίνει τους επιχειρηματίες

Σήμερα πάλι -δικαίως- λένε τρελούς όσους ελάχιστους πια εξακολουθούν να πηγαίνουν. Οχι επειδή η Μύκονος σταμάτησε να είναι όμορφη. Αλλά εκτός από οικονομικά αβάσταχτη για τους Ελληνες -και όχι μόνο-, είναι και ξενέρωτη. Στην τελική, η ομορφιά είναι και υποκειμενική. Αλλοι θέλουν πράσινο, άλλοι θέλουν ξενοδοχεία με το βραχιολάκι, να τους σέρνουν σαν τα πρόβατα στο εστιατόριο με το fix menu και τον παιδαγωγό με τη μύτη κλόουν για να ξελαμπικάρουν οι γονείς δυο ώρες χωρίς παιδιά, και άλλοι θέλουν να παίρνουν το αυτοκίνητο και να κάνουν τουρ στην Πελοπόννησο ή να βάζουν σακίδιο στην πλάτη και να βλέπουν τα αστέρια της Ανάφης. 

Αν για κάτι όμως, πέρα από την ομορφιά της, έγινε διάσημη η Μύκονος, ήταν αφενός ο στυλάτος κοσμοπολιτισμός της, αφετέρου η ενέργειά της. Bye-bye και στο πρώτο και στο δεύτερο. Εμειναν οι μαγαζάτορες να μετράνε ιδρωμένοι λεφτά και να σκάνε ψεύτικα χαμόγελα στους κουρούμπελους Αραβες που με το που τελειώνει το Ραμαζάνι έρχονται να τα κάψουν όλα απ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη, χωρίς να υπολογίζουν τίποτα και χωρίς κάποιος να τους βάζει και φραγμούς, Από τον Μπίλι Μπο, τις κλασάτες καλλονές, τους σοφιστικέ γκέι, τους ανεπιτήδευτα χλιδάτους και το μποέμ crowd των 70s και 80s που έδιναν μαθήματα στυλ και χαλαρής κομψότητας, χωρίς χρυσάφια και ρουμπίνια να βαραίνουν τον λαιμό τους, οι οποίοι γίνονταν όλοι μια παρέα στα ολίγα πλην αυθεντικά μυκονιάτικα μπαράκια με τη διονυσιακή ενέργεια και τα full moon parties στις αμμώδεις παραλίες, περάσαμε στην απόλυτη τουριστική έκρηξη των 90s και 00s, με όλους τους εκπροσώπους του εγχώριου χρήματος και των επιχειρηματικών διασυνδέσεων, στις βίλες των 1.000 και βάλε τετραγωνικών, στους mainstream celebrities, στους παπαράτσι, στις ξαπλώστρες και στα εκκωφαντικά πάρτυ, με τους Ελληνες πάντα να σέρνουν τον χορό και να πρωτοστατούν στα γλέντια και στις ζημιές. 

Η Μύκονος προσάρμοσε την ταυτότητά της σε όποιον περαστικό τής τρίβει στο κούτελο δολάρια, εν προκειμένω πετροδόλαρα, αν και το τίμημα είναι ο αφελληνισμός ενός νησιού που έμεινε στην Ιστορία ως συνώνυμο της ελληνικής αυθεντικότητας.

Η Μύκονος προσάρμοσε την ταυτότητά της σε όποιον περαστικό τής τρίβει στο κούτελο δολάρια, εν προκειμένω πετροδόλαρα, αν και το τίμημα είναι ο αφελληνισμός ενός νησιού που έμεινε στην Ιστορία ως συνώνυμο της ελληνικής αυθεντικότητας

Brand name: Mykonos

Η Μύκονος έγινε top, το χρήμα έρρεε άφθονο και παρά τις όποιες ατασθαλίες με την υπερδόμηση και το ξεφύτρωμα όλο και περισσότερων επιχειρήσεων, από σουβλατζίδικα μέχρι τουριστομάγαζα αλλά και διάσημα brands, παρέμενε γεμάτη ενέργεια, με άπειρες επιλογές για όλους τους τύπους της ανθρωπογεωγραφίας - κι ας ήταν σαφώς πιο ακριβή από τα άλλα νησιά, κάτι λογικό λόγω αυξημένης ζήτησης αλλά και υψηλών υπηρεσιών. Η θρυλική «Vegera» στη Χώρα, το top bar στην περαντζάδα που έχει γνωρίσει μεγάλες στιγμές, είναι πια το κοσμηματοπωλείο του Καίσαρη, ο Αγγελετάκης στη σικ Ψαρού έχει γίνει το «Nammos» του Ζαννή, οι «9 Μούσες» δεν υπάρχουν πια, το «Mad» στον γιαλό που γινόταν το after σύστριγγλο μας αποχαιρέτησε. 

Η Μύκονος είναι ο απόλυτα must προορισμός για τους νεαρούς πλούσιους Αραβες

Το Καλό Λιβάδι έγινε η δεύτερη πιο κοσμική μετά την Ψαρού παραλία, ο Ορνός μετά το «Santa Marina» απέκτησε την «Kuzina», στο «Sea Satin» κάτω από τους Μύλους είναι κάθε μέρα γιορτή, με τα ουίσκι και τα μερακλώματα να ακολουθούν τις ψαρούκλες και τις αστακομακαρονάδες. Το «Remezzo», το ωραιότερο spot σε ελληνικό λιμάνι, είναι ακόμα εκεί και ο Τσιλιχρήστος βαράει αλύπητα με μουσικές για όλο το fan crowd του νησιού. 

Οι γυμνιστές στον Πάνορμο, μετά τη σύμπραξη του Αντώνη Σκανδάλη που είχε πρώτος την ταβέρνα με τον Ζαγκλάρα και τη μετατροπή της σε «ζημιάρικο» στέκι για εναλλακτικούς, μετακόμισαν σιγά-σιγά προς Αγιο Σώστη και Μυρσίνη για να λιάζονται ανενόχλητοι. Οι Ρώσοι και οι Τούρκοι πάνε στο «Nammos» και στο «Interni», οι πιτσιρικάδες πάνε στα Παραντάις και στην Παράγκα, οι οικογένειες στο Καλό Λιβάδι και στον Καλαφάτη, οι γκέι στην Ελιά, οι εναλλακτικοί στις βόρειες παραλίες (Πάνορμος, Φτελιά, Αγιος Σώστης) και οι ορδές των κλάμπερ ξημερώνονται στο «Cavo Paradiso» και συνεχίζουν το ξεφάντωμα εκεί που ξυπνάνε.

Οι Ελληνες πάλι είναι παντού, ανάλογα με τα βαλάντια και τις διαθέσεις. Οσο για τη Χώρα, είναι ακόμα στα χάι της, κι ας έκλεισε το «Pierros». Εχει ακόμα τα «Αστρα» για τους επώνυμους και τους κλασικούς επισκέπτες, άνοιξε και το «Guzel» στον γιαλό στο «La Notte» γίνεται κοσμοχαλασιά από γαρίφαλα, ενώ λίγο πιο κάτω, στο «JackieO’», γκέι, drag queens και μποέμ jet setters ξεφαντώνουν με μπιτ μουσικάρες μέχρι το ξημέρωμα. 

Οταν η παραλία Σούπερ Παραντάις ήταν πραγματικός παράδεισος για τους γυμνιστές

Η Μύκονος είναι πια brand name, ένα fund από μόνη της, που προσδίδει αίγλη και φήμη στους επιχειρηματίες, Μυκονιάτες και μη, που δραστηριοποιούνται εκεί. Ολοι, μα όλοι αυτοί θα κάνουν το πέρασμά τους από το νησί είτε για μία και μόνο φορά στην καριέρα τους, είτε επειδή είναι από χρόνια κολλημένοι και προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Οι Ρώσοι, οι Τούρκοι, οι Ινδοί και όλη η Ευρώπη βέβαια είναι ήδη εκεί, ενώ διεθνείς αστέρες των σπορ και της σόουμπιζ, κροίσοι Ελληνες και ξένοι κάνουν δώρο χλιδής στον εαυτό τους και στο νησί πεντάστερες διακοπές. Η Μύκονος δεν συνδέεται πια με τη γενικότερη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας -ευτυχώς γι’ αυτήν- και παίζει μπάλα μόνη της μπαίνοντας στη λίστα των top προορισμών του πλανήτη μαζί με την Ιμπιζα, το Μονακό, το Κάπρι και το Σεν Μπαρτς. Και μετά, ήρθε η κρίση στην Ελλάδα και τα μνημόνια. Και το νησί πέρασε σε άλλη σφαίρα...

Το εμιράτο των Κυκλάδων

Η επέλαση στο νησί των Αράβων από τα Εμιράτα και την Αίγυπτο, είναι κάτι πρωτοφανές για την τουριστική Ελλάδα. Ξοδεύουν ασύλληπτα ποσά και η συσσώρευση εύκολου και γρήγορου κέρδους, με τις σαμπάνιες να ρέουν ποτάμι και τους ναργιλέδες να είναι πια μόνιμο αξεσουάρ στις ξαπλώστρες, τρελαίνει τους επιχειρηματίες. Και όσο πληθαίνουν οι ορδές των Αράβων, τόσο μειώνονται οι Ελληνες -λογικό-, όπως και εκείνος ο ωραίος μποέμ και χαϊκλασάτος κόσμος που ερχόταν στη Μύκονο για τον unique κοσμοπολιτισμό της, τη μοναδική της ενέργεια, την πληθώρα των επιλογών της. Οι βλαχομπαρόκ υπερβολές και η αραβοποίηση του νησιού, το οποίο προσαρμόζει την εικόνα και την ταυτότητά του στα χούγια των νέων κροίσων που γέννησε η οικονομική ευμάρεια των Αραβικών Εμιράτων, απομακρύνουν τους παλιούς εραστές του όχι μόνο επειδή αρνούνται να πληρώσουν 60 ευρώ το σετ ξαπλώστρας στο Καλό Λιβάδι και πια σχεδόν παντού, ούτε επειδή τα ξενοδοχεία είναι πια πανάκριβα, οι ενοικιαζόμενες βίλες περισσότερες από τα σπίτια των κατοίκων, μόνιμων ή μη, ή επειδή υπάρχουν βίζιτες κάθε εθνικότητας. Είναι επειδή έχει χαθεί όλη εκείνη η αυθεντικότητα ενός νησιού που όσο και να είναι διεθνής προορισμός είναι και ελληνικό. 

Η αυθεντικότητα της Μυκόνου υποτάσσεται στην αισθητική του ναργιλέ

Και αυτή την ελληνικότητα της ταυτότητάς του πια την ψάχνεις με το κιάλι. Οι κλασάτοι γκέι, εκείνοι που ανίχνευσαν πρώτοι στο νησί την ιδιαίτερη ενεργειακή αύρα του, αυτό το κράμα μποέμ ελευθερίας, φυσικής ομορφιάς και χαλαρού κοσμοπολιτισμού, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. 

Στη θέση τους ήρθαν άλλου τύπου άτομα. Τα περιστατικά με βανδαλισμούς και καταστροφές σε ενοικιαζόμενες χλιδάτες βίλες είναι πάμπολλα. Καψίματα σε ακριβά έπιπλα, σπασίματα, σαμπάνιες να χύνονται σε πισίνες, θρυμματισμένα γυαλιά, εικόνες βομβαρδισμού σε επαύλεις που εν μια νυκτί γίνονται αχούρια μετά από ποτάμια αλκοόλ και γενναίες ποσότητες drugs και ναρκόχαπων. Η Μύκονος δεν έχει πια μποέμ, χαλαρές ταβέρνες με τιμές που να μη σου σηκώνεται η τρίχα, ούτε νεανικά, ωραία μπαράκια στις παραλίες που χρεώνουν με «νεανικές» τιμές το ποτό, ούτε τοπική παραδοσιακή κουζίνα. 

Η επέλαση των πολυτελών εστιατορίων (ως προς τις τιμές και όχι απαραίτητα ως προς την ποιότητα) έχει φτάσει μέχρι την άμμο και αντί για χταπόδι λιαστό και ντομάτα - κάππαρη, θα πρέπει να βολευτείς με ταρτάρ σολομού, καρπάτσιο τόνου και μακαρονάδες που οι τιμές τους ξεκινούν από 25 ευρώ. Καμία αντίρρηση αν είχαν και την αντίστοιχη γεύση. Μόνο που όταν ο σερβιτόρος σού πετάει το πιάτο μπροστά σου και βρωμάει η μασχάλη του και το τασάκι έχει βουνό τα αποτσίγαρα και τον ψάχνεις κάνα μισάωρο για να σου φέρει ένα μπουκάλι κρασί και στο τέλος θεωρεί δεδομένο ότι τα ρέστα από τον λογαριασμό-εγκεφαλικό είναι το tip του, κάτι δεν πάει καλά. Από το Πρώτο Θέμα ορισμένα άρθρα του για την Μύκονο