COMNG OUT: «Η Λίτσα μου είναι λεσβία!»

ΓΡΑΦΕΙ Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Φέτος, οι ομοφιλόφυλοι δέχθηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα. Η ρατσιστική επίθεση στο κλάμπ του Ορλάντο απο τον Ομάρ Σεντίκε Ματίν στο όνομα του ISIS άφησε την παγκόσμια κοινή γνώμη σοκαρισμένη και τις καρδιές των αθρώπων ματωμένες απο την πράξη μίσους.

Οπως έγραφαν οι εφημερίδες στις 13/ 6 /2016: «Ο τρόμος «ξύπνησε» ξανά στις ΗΠΑ μετά το μακελειό στο κέντρο διασκέδασης στο Ορλάντο της Φλόριντας, από το οποίο έχασαν τη ζωή τους 49 άνθρωποι, ενώ τραυματίστηκαν 53. Αμερικανός πολίτης αφγανικής καταγωγής ο «μοναχικός λύκος» που αιματοκύλισε το κέντρο διασκέδασης στο Ορλάντο πριν πέσει νεκρός από αστυνομικά πυρά. Ο 29χρονος Ομάρ Σεντίκε Ματίν δεν βρισκόταν -κατά πληροφορίες- στις λίστες παρακολούθησης για τρομοκρατία, αν και είχε μπει στο μικροσκόπιο του FBI για άλλη εγκληματική πράξη. Το Ισλαμικό κράτος πήρε την ευθύνη της τρομοκρατικής ενέργειας λίγες μέρες αργότερα».

Αυτή η έκφραση μίσους εναντίον των ατόμων που δηλώνουν διαφορετική σεξουαλική προτίμηση με προβλημάτισε, με θύμωσε, με έκανε να αναλογισθώ βαθιά το κοινωνικό στίγμα που εξακολουθεί ακόμη στις μέρες μας να σέρνεται πάνω στα εν λόγω άτομα.

Ετσι, αποφάσισα να συμμετάσχω στην παρέλαση των γκέι στο Μόντρεαλτην περασμένη Κυριακή, όπου συνέρρευσε πλήθος κόσμου διαδηλώνοντας ενάντια στο μίσος και την ομοφοβία. Ο πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τρουντό και ο πρωθυπουργός του Κεμπέκ Φιλίπ Κουγιάρ έδωσαν δυναμικά το παρόν στην παρέλαση που συγκέντρωσε χιλιάδες κόσμου σε συμπαράσταση προς τους ομοφιλόφυλους αλλά και προς την ελεύθερη σεξουαλική επιλογή. Εκεί πληροφορήθηκα πως η ομοφιλοφυλία είναι ποινικά κολάσιμη πράξη σε 75 χώρες του κόσμου και ανατρίχιασα κυριολεκτικά για τη βαρβαρότητα των λαών.

Καθώς επέστρεψα στο σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν μια φίλη που με είδε να ποστάρω φωτογραφίες απο την γκέι παρέλαση του Μόντρεαλ βηματίζοντας, δίπλα στο δημοφιλή πρωθυπουργό μας. Προς στιγμήν νόμισα ότι θα άκουγα τη στενόμυαλη κριτική της γιατί δήθεν εκτέθηκα στην παρέλαση των γκέι.
Η φίλη μου απο την άλλη άκρη του τηλεφώνου με χαιρέτησε... Και σιώπησε.. Και μετά ακούστηκαν λυγμοί, αυτοί του πόνου και του πένθους. Τρόμαξα, φαντάστηκα ότι θα άκουγα κάποια είδηση για την απώλεια αγαπημένου της προσώπου.

«Πρέπει να σου εξομολογηθώ»,μου είπε. «Πρέπει να μοιραστώ το άνομο μυστικό μου. Η δεύτερη κόρη μου, η Λίτσα, είναι λεσβία... λεσβία! Ακούς το δικό μου το κορίτσι να είναι ομοφιλόφυλη; Που τη μεγάλωσα με τις ελληνικές αξίες, που την πήγαινα τις Κυριακές στην εκκλησιά, στο κατηχητικό, στο ελληνικό σχολείο... Η Λίτσα μου είναι λεσβία... Τι με έχει βρεί, Θεέ μου!»

Οι λυγμοί τράνταζαν το κορμί της, το αφουγκραζόμουν απο το τηλέφωνο όπου έφταναν ακατάληπτοι θόρυβοι από ένα παράλογο μοιρολόι... Η φίλη μου θρηνούσε την σεξουαλική ταυτότητα της κόρης της που απο προδιαγραφή όφειλε να είναι παταροπαράδοτα και πολιτικά σωστή. Να τελειώσει το πανεπιστήμιο και να της φέρει σπίτι το γαμπρό.

Δεν μπορούσα με τίποτε να τη λογικέψω κι έτσι δώσαμε ραντεβού μια απο τις επόμενες μέρες στο σπίτι μου. Ηρθε με τα μάτια κατακόκκινα να μου ομολογήσει πως η κόρη της ζεί πλέον στο ίδιο διαμέρισμα με τη σύντροφό της και μάλιστα θέλει να την παρουσιάσει στην οικογένεια σύντομα, να ταξιδέψει μαζί της μέχρι την Ελλάδα το επόμενο ίσως καλοκαίρι...Να διαδηλώσει ότι είναι λεσβία κι έχει μια ερωτική σύντροφο με την οποία απολαμβάνει την κοινή ζωή...

Μίλησα με τη φίλη μου επί ώρες. Τη ρώτησα αν αγαπάει το παιδί της και μου είπε πως ναι την λατρεύει τη Λίτσα της αλλά τη λυπάται που θα ζήσει στην αμαρτία. Και που δεν θα μπορέσει η ίδια να τη συγχωρέσει για το λάθος δρόμο.

Ανατρίχιασα απο την αναχρονιστικότητα των απόψεων εδώ στο Μόντρεαλ του 2016. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αγαπάμε τα παιδιά μας όπως είναι, όμορφα, άσχημα, έξυπνα, δυσλεξικά, μουσικόφιλα, άμουσα... Τα αγαπάμε τα παιδιά μας γιατί είναι «σάρξ εκ της σαρκός μας». Τα αγαπάμε τα παιδιά μας γιατί είναι η όμορφη προέκταση της δικής μας ύπαρξης.

Κι αν η κόρη της έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, είναι δική της ιδιωτική επιλογή, που δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει κι ας είναι μητέρα της. Κι αν η Λίτσα είναι λεσβία, είναι δικαίωμά της να ζεί με τη σύντροφό της. Αυτά της είπα, τα απλά, τα αυτονόητα, τα θεμελιώδη περί Αγάπης και Αποδοχής της ιδιαιτερότητας των άλλων. Αυτά που απο το σπίτι μου διδάχθηκα, δηλαδή, περί ελεύθερης αυτοδιάθεσης των ατόμων. Κι εκείνη έκλαιγε και θρηνούσε τη χαμένη υποθετική μητρότητα της μεσαίας κόρης της... Εκλαιγε και χτυπιόταν για το τι θα έλεγε ο κόσμος στο Παρκ Εξ, όταν θα μάθαινε πως η Λίτσα της είναι λεσβία...

Κι εγώ κλεινόμουν στο καβούκι μου καθώς διαπίστωνα πως οι άνθρωποι αντί για την Αγάπη και την Ανοχή, έχουμε βαθιά φυτεμένη μέσα μας την Κοινωνική Συνθήκη. Αυτήν που μας κάνει να χάνουμε τα παιδιά μας όταν αυτά δηλώνουν διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα.

Κρίμα που η φίλη μου χάνει την αγάπη για τη Λίτσα, κρίμα που σε λίγο θα χάσει εντελώς τη μεσαία κόρη της, προκειμένου η ίδια να παραμείνει αποδεκτή στο μικρόκοσμό της. Κρίμα για όλο αυτό το σύμπλεγμα της πολλαπλής απώλειας!