Με τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και την κοινωνία ζητάει διάλογο ο Μητροπολίτης Νέας Ιωνίας, Γαβριήλ. Τι αναφέρει σε άρθρο του/

Αποσπάσματα από άρθρο του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου και Χαλκηδόνος, Γαβριήλ στην εφημερίδα “Καθημερινή” Πολύς λόγος γίνεται για τις νέες μορφές οικογένειας και τους νέους ορισμούς των ανθρωπίνων σχέσεων, για τις σεξουαλικές επιλογές και τις κατευθύνσεις των ανθρώπων. Πρυτανεύει ο λόγος για τα προσωπικά δικαιώματα εκάστου, για την απόλυτη ελευθερία να επιλέγει συντρόφους, αλλά και για τη ρηχή σεξουαλικότητα που οδηγεί σε ολιγόλεπτες απολαύσεις. Εύκολα τοποθετούνται ταμπέλες σε οτιδήποτε μας δυσκολεύει, σε οτιδήποτε δεν μας βρίσκει σύμφωνους, όπως λ.χ. «ρατσιστής», «φιλελεύθερος», «αμοραλιστής», «συντηρητικός», «ομοφοβικός» κ.λπ. Πουθενά, όμως, δεν υπάρχει η ταμπέλα «άνθρωπος»! […] 

Τα παιδιά είναι δώρο του Θεού, καρπός της αγάπης του ζευγαριού, και έρχονται εάν Εκείνος το θέλει. Η τεκνοποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. Άλλωστε, αρκετό στίγμα έχουν βιώσει στο παρελθόν οι στείρες γυναίκες από την έλλειψη θεολογικής γνώσης των ανωτέρω. Η αγάπη αποτελεί θεμέλιο της ζωής του ανδρογύνου, μαζί όμως με τον αλληλοσεβασμό, τη συγχώρεση, τον διάλογο, την κατανόηση, την ειλικρίνεια, την ταπείνωση. Δεν φτάνει, όμως, μόνο η αγάπη! […] Έντονα συζητούνται επίσης στις μέρες μας το ζήτημα των σχέσεων του ιδίου φύλου και το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό της σεξουαλικής ταυτότητας […] Ας αντιληφθούμε πρωτίστως την ανάγκη ότι πρέπει, επιτέλους, να αρχίσουμε να μιλάμε για όλα τα παραπάνω. Μόνον έτσι θα κατανοήσουμε την ανάγκη του άλλου και θα προβληματιστούμε στην εκφορά δογματικού λόγου, που περιέχει αποκλεισμούς και φανατικές απόψεις από κάθε πλευρά. Είναι γεγονός ότι κατηγορούν πολλοί την Εκκλησία για φανατισμό, παραγνωρίζοντας την ακραία, πολλές φορές, διάθεση των «εκτός των τειχών», οι οποίοι αρνούνται πεισματικά τον διάλογο, καθώς και το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη. Αναφέρομαι, φυσικά, και στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Συνεπώς, όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις και για ανθρώπινες ψυχές απαιτείται μεγάλη προσοχή. Ούτε μπορούμε να ακυρώνουμε έτσι απλά τη μακραίωνη εκκλησιαστική παράδοσή μας ούτε όμως και να ρίχνουμε στον Καιάδα τη διαφορετικότητα. Μπορούμε, όμως, να μιλήσουμε για το τι σημαίνει «αμαρτία» και τι «συγχώρεση». 

Να πούμε ξεκάθαρα ότι η αμαρτία δεν είναι στίγμα. Δεν φοράει κάποιο «αστέρι» ο αμαρτωλός επάνω του, ούτε ξεχωρίζει από τον συνάνθρωπό του. Όλοι, άλλωστε, είμαστε αμαρτωλοί και αγωνιζόμαστε για να νικήσουμε το κακό, τα πάθη μας, τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Γι’ αυτό, προτείνω την έναρξη ενός ουσιαστικού διαλόγου με την κοινωνία για το θέμα αυτό. Να δούμε όλες τις προεκτάσεις, να αντιληφθούμε κάθε επιστημονική και κοινωνική άποψη. 

Να πάψουμε τους αφορισμούς και να καταλάβουμε την ευαισθησία του όλου θέματος. Η Εκκλησία δεν φοβάται να μιλήσει, δεν φοβάται να εκφράσει την πίστη Της, δεν φοβάται να αγκαλιάσει, να προσφέρει τη μακραίωνη βιωματική εμπειρία Της, να αποτρέψει τη βία απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό, αλλά και να προβάλει τον δικό Της δρόμο. Ανεξάρτητα εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, αυτόν τον διάλογο, έναν διάλογο αληθείας, για να προλάβουμε χειρότερα λάθη που δεν ρυθμίζονται από κανέναν ανθρώπινο νόμο. Πηγή: εφημερίδα “Καθημερινή”..