Δημήτρης Παπάζογλου: «Πάρα πολλοί στρέιτ της εποχής μου πήγαιναν με γκέι»

 Ο Δημήτρης Παπάζογλου έδωσε συνέντευξη στην On Time και αναφέρθηκε στον ρόλο των γκέι στη σύγχρονη κοινωνία και τα προσωπικά του βιώματα.

Αισθάνθηκες ποτέ διαφορετικός;

Όχι, γιατί ήταν στη φύση μου, «το ‘χα». Έτσι ήταν η φύση μου, δεν έκρυψα ποτέ αυτό που ήμουν. Το θέμα της ομοφοβίας και της ομοφυλοφιλίας έχει περάσει σε άλλη διάσταση. Σήμερα η ομοφυλοφιλία μοιάζει κάτι δεδομένο, όπως προβάλλεται από τα σήριαλ, τις ταινίες ή την καθημερινότητα, υπάρχει και η γκέι φιγούρα. Πουθενά στον κόσμο ο γκέι δεν ήταν τόσο αποδεκτός όσο από την ελληνική κοινωνία.

Ποια άλλη χώρα είχε έναν «Φίφη» ή μια «Φτερού»; Ήμουν διαφορετικό παιδί στη λαϊκή γειτονιά όπου μεγάλωσα αλλά κανείς δεν με έκραξε, με αγαπούσαν. Μετά τη δεκαετία του ’80, ήρθε αυτή η ελευθερία των γκέι και άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν, να μπαίνουν σε «κουτάκια». Πάρα πολλοί από τους στρέιτ της εποχής πήγαιναν με γκέι – δεν υπήρχε η ηδονή τόσο εύκολα για να τη βρουν από τις γυναίκες.

Όταν πήγαινε κάποιος με έναν γκέι, δεν τον ένοιαζε, γιατί δεν έχανε το φύλο του. Όταν άρχισε αυτό, αναρωτιόνταν «μήπως είμαι γκέι;» κι άρχισαν να μαζεύονται, έπειτα ήρθε και το «χαστούκι» του AIDS. Δημιουργήθηκε η γενιά των γκέι με τα μουστάκια, με τα γυμναστήρια, τώρα με μούσια… Οι σύγχρονοι γκέι με βαμμένα νύχια, μακιγιαρισμένοι, με ρούχο που έχει μια θηλυκότητα, διεκδικούν την αποδοχή.

Δεδομένου ότι το να είσαι γκέι δεν είναι στάση ζωής αλλά ερωτική επιλογή, πιστεύεις ότι έχει ξεφύγει η κατάσταση σήμερα;

Ακριβώς… από την άλλη φοβάμαι μήπως μου επιτεθούν, γιατί εγώ βλέπω με άλλα μάτια τον γκέι, σαν γενιά, σαν εμπειρία, απ’ ό,τι η σημερινή γενιά.

Υπάρχουν ομοφοβικοί γκέι;

Βεβαίως. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος και ανταγωνιστής των γκέι είναι ο ίδιος ο γκέι. Οι γκέι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ τους, δεν είναι τόσο ανταγωνιστικές όπως οι άντρες.

Με ποιον τρόπο σε δυνάμωσε το bullying που πέρασες;

Μεγάλωσα στην Αθήνα κι αυτό ήταν μεγάλο ατού. Δεν ξέρω αν ήμουν στην επαρχία τι αναστολές θα είχα και πώς… Περπατούσα στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια από 13 χρονών, βεβαίως με κράξανε, πάντα είχα τέτοια, αλλά μου έδωσε μία άλλη δύναμη. Πάντα η διαφορετικότητα είναι ενοχλητική.