Δρομολόγια: Μαθήματα ορατότητας στο Pride

 «Αν ο Χάρι Πότερ μάς έμαθε κάτι, είναι ότι κανένας δεν αξίζει να ζει μέσα στην ντουλάπα», γράφει στο πλακάτ της φωτογραφίας, με την κοπέλα να ψάχνει την φίλη της. Το να χαθείς με την παρέα σου στην παρέλαση του Pride ήταν κάτι δεδομένο. Αναπάντητες κλήσεις επειδή τα άρματα έπαιζαν ηλεκτρονική μουσική, αδιάβαστα μηνύματα, γιατί, εντάξει, ας το ζήσουμε και λίγο, μη χάσουμε την παρέλαση με όλα αυτά τα «πού είσαι;/ στη γωνία/ δεν σε βλέπω/ σκαρφάλωσα στο φανάρι, φαίνομαι/ α, έχω φύγει πολύ μπροστά, τα λέμε Σύνταγμα στην Παπαρίζου», ήταν ενδεικτικές καταστάσεις εκείνου του απογεύματος. Ακόμα μία βρίσκεται ακριβώς δίπλα, σε εκείνο το ποτάμι που ανέβαινε την Πανεπιστημίου και τη γέμισε με χαμόγελα και χαρά.

 «Γιατί να περιορίζεται σεξουαλικά ένα άτομο που χρειάζεται βοήθεια;» αναρωτιέται ένα άτομο με αναπηρία στο ντοκιμαντέρ Yes, we f**k. Ακούγεται ο όρος «σεξουαλικός βοηθός» – άγνωστος για μένα. Είναι ο βοηθός που προσφέρει βοήθεια σε άτομα που δεν έχουν πρόσβαση στο σώμα τους. Στην Ισπανία η σχετική σεξουαλική υπηρεσία θεωρείται νόμιμη. Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουν λυθεί τα βασικά (π.χ. προσβασιμότητα). 

Ο Όρι από το Ισραήλ και ο Λούκα από τη Γερμανία είχαν συναντηθεί πρo Covid στα Ιεροσόλυμα. Μιλούσαν κατά καιρούς. Η τελευταία φορά ήταν δύο μέρες πριν ο Όρι έρθει στην Αθήνα. Να τοι τώρα, κάτω από την πιο άβολη στάση λεωφορείου στο κέντρο της Αθήνας, να ψάχνουν έναν φίλο όπως η κοπέλα με το πλακάτ. Πιάνουν τα χέρια τους δειλά δειλά. Η παρέλαση φτάνει στο Σύνταγμα. Βουκουρεστίου και Σταδίου, πάνω στη στροφή. «Θέλετε να σας βγάλω μια φωτογραφία;» τους ρωτάω. Στήνονται γρήγορα και αμέσως ο Όρι κάνει μια κίνηση στον Λούκα η οποία θα τον αφήσει με ένα χαμόγελο για άλλες τρεις ημέρες, ώσπου να αποχωριστούν στο αεροδρόμιο. Για την ώρα, όμως, σε αυτό το Call me by your name που γράφεται με αθηναϊκούς όρους, οι ψυχές τους βρίσκουν για λίγο ένα καταφύγιο. 

Καμιά κατοσταριά άτομα που δεν βρήκαν καταφύγιο τράβηξαν μέχρι τη Ριβιέρα. «Πόσοι βλέπετε το Αυτή η νύχτα μένει για πρώτη φορά;» ρωτάει ο Άκης Καπράνος, που οργάνωσε αυτή τη μεταμεσονύχτια προβολή με μια σπάνια κόπια. Η πλειονότητα σηκώνει χέρι. Τα παντζούρια στη γέφυρα του Κεράνη στον Πειραιά ανεβαίνουν. Η φωνή της Δήμητρας Παπίου απλώνει ένα πέπλο ανατριχίλας στα Εξάρχεια. Ανάβουν τσιγάρα που προοικονομούν τα επιτόπια τσιφτετέλια στις καρέκλες, τα πνιγμένα δάκρυα στο Πριν το χάραμα μονάχος και το δυνατό χειροκρότημα στην παλιά κι ορθόδοξη Νύχτα του Καζαντζίδη. Φεύγουμε τσακισμένοι, ανάλαφροι. Κάτι φάλτσες φωνές ακούγονται στη Βαλτετσίου. «Κάθε βράδυ τελευταίο είναι/ πάρε με αγκαλιά, ουίσκια πίνε». Πέτυχαν το Λόττο.