Λάθος για ένα δημόσιο πρόσωπο να είναι γκέι και να το κρύβει;

 Ο Εντ Κοχ ήταν δήμαρχος της Νέας Υόρκης από το 1978 έως το 1989, την περίοδο που εξερράγη η επιδημία του AIDS. Κρίθηκε γενικώς επιτυχημένος, αλλά ο θεατρικός συγγραφέας και ακτιβιστής υπέρ των δικαιωμάτων των γκέι, Λάρι Κράμερ, τον είχε τότε κατηγορήσει ότι δεν έκανε αρκετά πράγματα για τους ομοφυλοφίλους της Νέας Υόρκης, για τα άτομα που πέθαιναν από την αρρώστια. Ο Κοχ ήταν Δημοκρατικός, αλλά προσπάθησε να μη συνδέσει το όνομά του με την ομοφυλοφιλική κοινότητα. Και η ομοφυλοφιλική κοινότητα είχε απαντήσει στη στάση του με «ξεφωνητό», δηλαδή διασύροντάς τον σαν ομοφυλόφιλο. Δεν ήταν παρά κοινό μυστικό ότι ο Κοχ ήταν όντως ομοφυλόφιλος, αν και ο ίδιος αυτό το αρνήθηκε σθεναρώς σε όλη τη ζωή του, έγραψε η Ελενα Τέμπανο στην Corriere della Sera. Μάλιστα εκείνη την εποχή ο Κράμερ προσπαθούσε επιμόνως να πείσει τους δημοσιογράφους των νεοϋορκέζικων εφημερίδων να γράψουν κάτι για την περίπτωση του Κοχ. Ε, οι New York Times το έκαναν τώρα, έγραψε η Τέμπανο, με έρευνα στην οποία κατέθεσαν δεκάδες άτομα που γνώρισαν τον Κοχ. 

Οι ΝΥΤ ισχυρίστηκαν ότι κίνητρό τους ήταν «η ανασύνθεση μίας μισοειπωμένης ιστορίας», και έσπευσαν να δουλέψουν το θέμα τους «προτού πεθάνουν οι μάρτυρες» και όχι «από απλή περιέργεια». O Ο Εντ Κοχ μαζί με τον Μάικλ Τζάκσον και την Τζοαν Μοντέιλ, σύζυγο του τότε αντιπρόεδρου των ΗΠΑ, σε βαγόνι του μετρό, το 1978. (Sonia Moskowitz/Getty Images) Το ιδεολογικό περιτύλιγμα της έρευνας αποκαλύπτεται στην εξής φράση των ΝΥΤ: «Η διπλή ζωή του Εντ Κοχ φανερώνει το προσωπικό κόστος μιας ύπαρξης με πολλά στεγανά και με συμβιβασμούς μεταξύ φιλοδοξίας και ειλικρίνειας». Γιατί εξήψε το ενδιαφέρον των ΝΥΤ το συγκεκριμένο πλαίσιο του βίου και της πολιτείας του δημάρχου; Επειδή αυτές οι αντιθέσεις «διαμόρφωσαν την πολιτική καριέρα και τη ζωή του Κοχ». Η Τέμπανο προσέθεσε και το προσωπικό της ενδιαφέρον: «Η ιστορία του Κοχ δείχνει και κάτι άλλο, ότι η προσπάθειά του να κρύβεται τον έκανε χειρότερο πολιτικό, ότι ο φόβος της αποκάλυψής του τον εμπόδισε να πάρει χρήσιμες αποφάσεις». Στρέιτ ο Κοχ, φαινομενικώς, και εργένης, τη δεκαετία του ’70 διατηρούσε σχέση με έναν 20 χρόνια νεότερό του άνδρα, κάποιον Ρίτσαρντ Νέιθαν, σύμβουλο Υγείας, με σπουδές στο Χάρβαρντ, έγραψαν οι ΝΥΤ. «Η ιστορία τους τελείωσε στις 8 Νοεμβρίου 1977, όταν ο Κοχ εξελέγη δήμαρχος και εμφανίστηκε στο πάρτι νίκης όπου ήταν και ο Νέιθαν, με την Μπες Μάιερσον, την πρώτη εβραία “Μις Αμερική”, η οποία είχε στρατολογηθεί για τον προεκλογικό αγώνα του». 

Η Τέμπανο μάς πληροφόρησε ότι οι ΝΥΤ μίλησαν με δύο άνδρες του περιβάλλοντος του Κοχ εκείνης της εποχής, οι οποίοι δεν επιβεβαίωσαν την ομοφυλοφιλία του δημάρχου. «Μετά το τέλος της σχέσης του με τον Νάθαν, ο Κοχ είχε μόνο σποραδικές συναντήσεις, και έζησε μία ζωή πολύ μοναχική». Ακούγοντας μουσική, στο Central Park της Νεάς Υόρκης, 1985 (Thomas Monaster/NY Daily News Archive via Getty Images) Η μαγείρισσα του Κοχ είπε στους συντάκτες των ΝΥΤ ότι μόλις ο δήμαρχος πάτησε τα 70, «επανειλημμένως είχε εκφράσει στους φίλους του την επιθυμία του να σχετιστεί με κάποιον». Ωστόσο τίποτε τέτοιο δεν συνέβη: «Ποτέ δεν τα κατάφερε στ’ αλήθεια…». Ετσι οι ΝΥΤ έστρεψαν τον προβολέα στα δημόσια γεγονότα: «Από πολιτικής απόψεως», έγραψαν, «υπήρξε προσεκτικός σύμμαχος των γκέι, τους εμπιστεύθηκε όπου ένιωθε ότι μπορούσε, χωρίς να διατρέχει πολιτικό κίνδυνο». Μάλλον ανώδυνα πράγματα: «Υπέγραψε διάταγμα περί απαγόρευσης διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και διόρισε ομοφυλοφίλους στη γραφειοκρατία». Επιπλέον: «Εγινε ο πρώτος δήμαρχος που παρήλασε σε Pride». Καλά όλα αυτά, όμως «δεν έκανε αρκετά πράγματα κατά της επιδημίας του AIDS». ΝΥΤ και Τέμπανο συμφώνησαν ότι «τότε κανείς δεν ήθελε να αντιμετωπίσει την ‘‘ασθένεια των ομοφυλοφίλων’’, αφού ακόμη και ο πρόεδρος Ρίγκαν ξεστόμισε τη λέξη AIDS πρώτη φορά το 1985 και μόνο ως απάντηση σε ερώτηση δημοσιογράφου». Ο Κοχ επανεξελέγη το 1985 για τρίτη θητεία, και άνετα. «Στο τέλος της τελευταίας θητείας του δεν είχε τίποτα να χάσει, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε» έγραψε η Τέμπανο. «Είχε μόνος του αλυσοδεθεί με την απελπισμένη ανάγκη του να μην πει ποιος ήταν». Πηγή: Protagon.gr