Οι νέοι μετανάστες είναι οι γκέι τελικά...

 Στα νιάτα της, στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μετά τη στέψη της ως Μις Οκλαχόμα και δεύτερη αναπληρωματική Μις Αμέρικα, η 81χρονη σήμερα Ανίτα Μπράιαντ είδε συνολικά τέσσερα τραγούδια της να μπαίνουν στο Top 40 των ΗΠΑ. Κατόπιν, το 1969, έγινε εκπρόσωπος της Επιτροπής Εσπεριδοειδών της Φλόριντα, η φωνή που τραγουδούσε σε όλες τις διαφημίσεις της «Πρωινό χωρίς χυμό πορτοκάλι, μέρα χωρίς ήλιο». Πανεθνικά, ωστόσο, η Μπράιαντ έμελλε να γίνει λιγότερο γνωστή ως εστεμμένη καλλιστείων και ποπ τραγουδίστρια και περισσότερο ως «ακτιβίστρια κατά των δικαιωμάτων των γκέι».

Την αφορμή, τη βρήκε σε ένα διάταγμα που πέρασε το 1977 η Κομητεία Ντέιντ, στη Φλόριντα, απαγορεύοντας τις διακρίσεις στη στέγαση και την απασχόληση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό - είχαν περάσει ήδη οκτώ χρόνια από την Εξέγερση του Στόουνγουολ, επτά χρόνια από τις πρώτες παρελάσεις υπερηφάνειας στις ΗΠΑ, το κίνημα για τα ΛΟΑΤ δικαιώματα είχε ήδη σημαντικό έργο να επιδείξει. Αλλά η Μπράιαντ θεωρούσε την ομοφυλοφιλία αμαρτία και τους ομοφυλόφιλους «σκουπίδια», ίδρυσε λοιπόν μια οργάνωση ονόματι «Σώστε τα Παιδιά Μας» και ηγήθηκε μιας εκστρατείας με σκοπό την ανάκληση του διατάγματος με ατάκες του τύπου «Ως μητέρα, ξέρω πως οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να αναπαράγουν βιολογικά παιδιά· πρέπει λοιπόν να στρατολογήσουν τα δικά μας» ή «αν δοθούν δικαιώματα στους γκέι, κατόπιν θα πρέπει να δώσουμε δικαιώματα στις ιερόδουλες και σε όσους κοιμούνται με σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου».

150 δισ. ευρώ στα ταμεία από τον παγκόσμιο φόρο

Η εκστρατεία «Σώστε τα Παιδιά μας» είχε αποτέλεσμα, το διάταγμα στην Κομητεία Ντέιντ ανακλήθηκε με 69% - 31% ψήφους, η Μπράιαντ συνέχισε τον αγώνα της, με αντίστοιχη επιτυχία, και σε άλλες περιοχές των ΗΠΑ. Το δικό της εγχειρίδιο στρατηγικής χρησιμοποιούν τα τελευταία χρόνια, όσο ειρωνικό και αν ακούγεται αυτό, οι «αντιδυτικοί» πολιτικοί που αναβιώνουν τη μάχη κατά της «ιδεολογίας του φύλου».

Τον κίνδυνο που εκπροσωπούν υποτίθεται ομοφυλόφιλοι και τρανς για τα παιδιά επικαλέστηκε ο Βλαντίμιρ Πούτιν στη Ρωσία το 2012 όταν χρησιμοποίησε νόμο που απαγορεύει την «γκέι προπαγάνδα» προκειμένου να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη εναντίωση των ρώσων αστών στη διεκδίκηση, από πλευράς του, και τρίτης προεδρικής θητείας· την ίδια απειλή, την ανάγκη προστασίας της παραδοσιακής οικογένειας και την αποτροπή της εξάπλωσης της «ΛΟΑΤΚΙ νοοτροπίας», επικαλέστηκε πέρυσι ο Αντρέι Ντούντα προκειμένου να επανεκλεγεί πρόεδρος της Πολωνίας· τον ίδιο στόχο, την «προστασία των παιδιών κάτω των 18 χρόνων», επικαλέστηκε και ο ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Ορμπαν, για να περάσει από τη Βουλή της χώρας του, στις 15 Ιουνίου, και μάλιστα ως τροπολογία στον νόμο κατά της παιδοφιλίας, διάταξη που απαγορεύει τη «διάθεση περιεχομένων που δείχνουν ή ενθαρρύνουν τη σεξουαλικότητα αυτή καθαυτή, την αλλαγή φύλου ή την ομοφυλοφιλία σε παιδιά κάτω των 18 χρόνων».

Εκλογές

Ο Ορμπαν αντιμετωπίζει στις κοινοβουλευτικές εκλογές της επόμενης άνοιξης μια δύσκολη μάχη, η αντιπολίτευση σκοπεύει να παρουσιαστεί ενωμένη απέναντί του. Και η κυβέρνησή του αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα κριτική και για τη διαχείριση της πανδημίας και για αυτή τη γιγάντια κινεζική πανεπιστημιούπολη που σχεδιάζει. Είναι προφανές λοιπόν πως θέλησε να επιστρέψει στα βασικά, αυτά που ενώνουν την υπερσυντηρητική εκλογική του βάση. «Στρατιές μεταναστών χτυπούν στις πόρτες της Ευρώπης» προειδοποίησε στις 11 Ιουνίου. «Επειδή όμως δεν υπάρχουν πια πολλοί μετανάστες» εξηγεί ο Ταμάς Ντομπός, ένας από τους επικεφαλής της ΜΚΟ υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ, Hatter, «γίναμε εμείς οι νέοι εχθροί υπ' αριθμόν ένα».

 

Θα ήταν καλύτερα να είχε αντιδράσει η ΕΕ νωρίτερα, να είχε πει η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αυτό το «Ντροπή!» από την πρώτη στιγμή αντί για προχθές, να είχε κινήσει νομικές διαδικασίες κατά της Ουγγαρίας η Κομισιόν από τις 16 Ιουνίου αντί να περιορίζεται η εκπρόσωπός της να λέει πως η νομική υπηρεσία «μελετούσε το κείμενο». Θα ήταν καλύτερα να είχε πάρει τις διαστάσεις που πήρε το θέμα πριν γίνει ντόρος με το «όχι» της UEFA στο αίτημα του δημάρχου Μονάχου να φωτιστεί το στάδιο της προχθεσινής αναμέτρησης Γερμανίας - Ουγγαρίας στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Θα ήταν καλύτερα να μην είχε καθυστερήσει η Ελλάδα να συνυπογράψει την κοινή δήλωση 17 (τελικά) ευρωπαϊκών κρατών κατά του νέου ουγγρικού νόμου, θα ήταν καλύτερα να μην είχε κρυφτεί η Πορτογαλία πίσω από τον ρόλο της ως προεδρεύουσας του Συμβουλίου προκειμένου να μην υπογράψει, θα ήταν καλύτερα να μην είχε διχαστεί για μία φορά η ΕΕ για πράγματα στοιχειώδη, θα ήταν καλύτερα να μην καθυστερούν απελπιστικά οι διαδικασίες επί παραβάσει εις βάρος κρατών - μελών, να είχε τεθεί ευθύς εξαρχής σε ισχύ ο κανονισμός που εξαρτά την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση από τον σεβασμό του κράτους δικαίου. Αλλά σε αυτόν τον κόσμο ζούμε. Και υπάρχει ελπίδα: οι προσπάθειες της Ανίτα Μπράιαντ, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, δεν έπαιξαν απλώς μεγάλο ρόλο στην κινητοποίηση του αμερικανικού κινήματος για τα δικαιώματα των γκέι της εποχής εκείνης, ευαισθητοποίησαν παράλληλα πολύ περισσότερους πολίτες - εν ολίγοις, της γύρισαν, τελικά, μπούμερανγκ.