«Το Athens Pride 2019 με κεντρικό του σύνθημα “Ο δρόμος έχει τη δική μας ιστορία” αποτελεί ορόσημο για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, καθώς μας υπενθυμίζει, αφενός την τεραστία σημασία της ορατότητας, η οποία όπως και σε κάθε άλλο άνθρωπο, οφείλει να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, άρα και του δρόμου μας, ούτως ώστε να μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια ίση κοινωνία χωρίς διακρίσεις. Αφετέρου, την υπενθύμιση ότι στους δρόμους γεννιούνται και κατακτούνται οι συνειδήσεις και πως αν δεν βγούμε έξω σε αυτούς, όχι μόνον δε θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε την απαιτούμενη κοινωνική ισότητα, αλλά την ίδια στιγμή, μπορεί και να χάσουμε όλα αυτά που σήμερα θεωρούμε κεκτημένα, μεγάλο μέρος των οποίων κερδήθηκε, λόγω της παρουσίας μας στους δρόμους. Ας μη ξεχνάμε ότι φέτος κλείνουμε 50 χρόνια από την εξέγερση του Stonewall Inn και 15 χρόνια από το πρώτο Athens Pride Parade», σημειώνει ο Βαγγέλης Σκούφας, λογιστής και μέλος της ΛΟΑΤΚΙ ομάδας «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» για τη μεγάλη πορεία περηφάνιας που έλαβε μέρος το Σάββατο στην πλατεία Συντάγματος.
Ενώ συμπληρώνει πως «ο δρόμος όμως δεν έχει μόνο τη δική μας ιστορία, αλλά και την ιστορία του φεμινιστικού κινήματος, των αναπήρων, των Ρομά, των μεταναστών, των προσφύγων, των σεξεργατριών/τών, της εργατικής τάξης, και κάθε άλλου “αόρατου” ανθρώπου. Είναι αυτά τα κινήματα που με τους αγώνες τους και τις διεκδικήσεις τους αμφισβήτησαν τους “κατεστημένους” λόγους και έθεσαν νέα προτάγματα».
«Από άποψη συμμετοχής κάθε χρόνο το Pride συγκεντρώνει όλο και περισσότερο κόσμο», περιγράφει η Μαρίνα Γαλανού, πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), «καθώς συμβάλει στην ορατότητα και γίνεται μία ακόμη ευκαιρία, ώστε να ακούγονται οι φωνές για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, να διεκδικούνται τα δικαιώματα που ακόμη η χώρα μας υπολείπεται».
Ενώ συμπληρώνει πως «ο δρόμος όμως δεν έχει μόνο τη δική μας ιστορία, αλλά και την ιστορία του φεμινιστικού κινήματος, των αναπήρων, των Ρομά, των μεταναστών, των προσφύγων, των σεξεργατριών/τών, της εργατικής τάξης, και κάθε άλλου “αόρατου” ανθρώπου. Είναι αυτά τα κινήματα που με τους αγώνες τους και τις διεκδικήσεις τους αμφισβήτησαν τους “κατεστημένους” λόγους και έθεσαν νέα προτάγματα».
«Από άποψη συμμετοχής κάθε χρόνο το Pride συγκεντρώνει όλο και περισσότερο κόσμο», περιγράφει η Μαρίνα Γαλανού, πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), «καθώς συμβάλει στην ορατότητα και γίνεται μία ακόμη ευκαιρία, ώστε να ακούγονται οι φωνές για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, να διεκδικούνται τα δικαιώματα που ακόμη η χώρα μας υπολείπεται».
Ασθενής μιντιακή προβολή
Από εκεί και πέρα, όμως, η κάλυψη του θέματος από τα ΜΜΕ είτε παραμένει μικρή, είτε γίνεται με αποπολιτικοποιημένους όρους, συντηρώντας τα δικαιώματα και τα ίδια τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στο περιθώριο.
«Η κάλυψή του Pride από τα ΜΜΕ, ασφαλώς δεν είναι η ίδια από τα πρώτα χρόνια, ωστόσο, παραμένει περιορισμένη. Και δεν εννοώ μόνο την κάλυψη αυτής της μίας ημέρας που πραγματοποιούνται οι εκδηλώσεις του Pride, αλλά με αφορμή αυτές, δεν γίνεται σχεδόν καμία εκπομπή τηλεοπτική και ελάχιστα ΜΜΕ θα κάνουν κάποιο αφιέρωμα ή προβολή θεμάτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων», τονίζει η πρόεδρος του ΣΥΔ.
Το περιορισμένο βήμα λόγου της κοινότητας, άλλωστε, φάνηκε ιδιαίτερα και κατά τις τελευταίες εκλογές, όπου παρότι υπήρχαν αρκετές υποψηφιότητες ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, ειδικά όσον αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, η προβολή τους από τα ΜΜΕ ήταν σχεδόν μηδενική.
«Η κάλυψή του Pride από τα ΜΜΕ, ασφαλώς δεν είναι η ίδια από τα πρώτα χρόνια, ωστόσο, παραμένει περιορισμένη. Και δεν εννοώ μόνο την κάλυψη αυτής της μίας ημέρας που πραγματοποιούνται οι εκδηλώσεις του Pride, αλλά με αφορμή αυτές, δεν γίνεται σχεδόν καμία εκπομπή τηλεοπτική και ελάχιστα ΜΜΕ θα κάνουν κάποιο αφιέρωμα ή προβολή θεμάτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων», τονίζει η πρόεδρος του ΣΥΔ.
Το περιορισμένο βήμα λόγου της κοινότητας, άλλωστε, φάνηκε ιδιαίτερα και κατά τις τελευταίες εκλογές, όπου παρότι υπήρχαν αρκετές υποψηφιότητες ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, ειδικά όσον αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, η προβολή τους από τα ΜΜΕ ήταν σχεδόν μηδενική.
Βελτίωση της καθημερινότητας
Παρόλα αυτά, η σταδιακή πρόοδος στο σεβασμό της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας είναι γεγονός, σύμφωνα με τη Μαρίνα Γαλανού: «η καθημερινότητα των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου, δεν μπορούμε να πούμε το αντίθετο. Δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε στην ίδια κατάσταση με 10 χρόνια και πολύ περισσότερο 20 χρόνια πριν. Σε αυτό έχουν συμβάλει πολλά. Παράλληλα, όμως, στον αντίποδα οι προκαταλήψεις παραμένουν, και τις βλέπουμε καθημερινά παντού. Όσον αφορά τις ρατσιστικές επιθέσεις, δείχνουν στο γενικό σύνολο να μειώνονται, ωστόσο, τα τελευταία χρόνια οι ρατσιστικές επιθέσεις και διακρίσεις κατά ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων δείχνουν αύξηση, αν και τα στοιχεία της τελευταίας χρονιάς δείχνουν μία μικρή κάμψη. Χρειάζονται πολλά να γίνουν παράλληλα: τόσο στο νομοθετικό πεδίο, όσο και στην κοινωνία».
Βασικό πεδίο δράσης, ώστε να συνεχίσει η βελτίωση της καθημερινότητας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων είναι η εκπαίδευση, όπως τονίζει ο Βαγγέλης Σκούφας. «Είτε μιλάμε για την πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση και την αναγκαία διαπαιδαγώγηση στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είτε για την εκπαίδευση των υπαλλήλων εν γένει του δημοσίου στην αντιμετώπιση των ανθρώπων που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες. Μπορεί να υπάρχει πρόοδος, αλλά έχουμε ακόμα πολλά στοιχήματα να κερδίσουμε».
Άλλωστε, όπως σημειώνει ο ίδιος «την ίδια στιγμή που στο δρόμο διεκδικούμε το σεβασμό και τα δικαιώματά μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο δρόμο συνέβη και η τραγική, ρατσιστική δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Αυτό φαίνεται να είναι το επίδικο της σημερινής κοινωνίας. Από τη μία, το προοδευτικό μέτωπο, κοινός παρονομαστής του οποίου οφείλει να είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων, μέχρι ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, και, από την άλλη, τα ακραία αντανακλαστικά ενός μέρους της κοινωνίας και πώς αυτά διαμορφώνονται μέσω του μισαλλόδοξου λόγου, που προβάλλεται συχνά από τα συστημικά μέσα, στοχοποιώντας κάθε μειονότητα και άρα την ίδια τη δημοκρατία μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να βγούμε έξω στους δρόμους, απαιτώντας το αυτονόητο, δηλαδή το να αποδοθεί δικαιοσύνη και κοινωνική ισότητα για όλους τους ανθρώπους».
Βασικό πεδίο δράσης, ώστε να συνεχίσει η βελτίωση της καθημερινότητας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων είναι η εκπαίδευση, όπως τονίζει ο Βαγγέλης Σκούφας. «Είτε μιλάμε για την πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση και την αναγκαία διαπαιδαγώγηση στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είτε για την εκπαίδευση των υπαλλήλων εν γένει του δημοσίου στην αντιμετώπιση των ανθρώπων που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες. Μπορεί να υπάρχει πρόοδος, αλλά έχουμε ακόμα πολλά στοιχήματα να κερδίσουμε».
Άλλωστε, όπως σημειώνει ο ίδιος «την ίδια στιγμή που στο δρόμο διεκδικούμε το σεβασμό και τα δικαιώματά μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο δρόμο συνέβη και η τραγική, ρατσιστική δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Αυτό φαίνεται να είναι το επίδικο της σημερινής κοινωνίας. Από τη μία, το προοδευτικό μέτωπο, κοινός παρονομαστής του οποίου οφείλει να είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων, μέχρι ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, και, από την άλλη, τα ακραία αντανακλαστικά ενός μέρους της κοινωνίας και πώς αυτά διαμορφώνονται μέσω του μισαλλόδοξου λόγου, που προβάλλεται συχνά από τα συστημικά μέσα, στοχοποιώντας κάθε μειονότητα και άρα την ίδια τη δημοκρατία μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να βγούμε έξω στους δρόμους, απαιτώντας το αυτονόητο, δηλαδή το να αποδοθεί δικαιοσύνη και κοινωνική ισότητα για όλους τους ανθρώπους».
Οι διεκδικήσεις
Η πλάστιγγα κάποιες φορές έγειρε προς τη μεριά των δικαιωμάτων, καθώς τα προηγούμενα χρόνια υπερψηφίστηκαν δύο σημαντικοί νόμοι, η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης για όλα τα ζευγάρια και η αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Παρόλα αυτά, όπως σημειώνεται από τη Μαρίνα Γαλανού, ακόμα κι αυτή παρουσιάζει προβλήματα, όπως ότι η διαδικασία παραμένει δικαστική και άρα ετεροπροσδιοριστική, αφού στο τέλος ο δικαστής κρίνει αν αποδέχεται την ταυτότητα του ατόμου ή όχι, και πολυδάπανη, με αποτέλεσμα να αποκλείονται πολλοί τρανς άνθρωποι, αφού ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν και ιδιαίτερα έντονο αποκλεισμό από την αγορά εργασίας λόγω των προκαταλήψεων.
Το κυριότερο είναι, όμως, ότι ακόμα «πρέπει να γίνουν πολλά. Πρέπει ασφαλώς, να αλλάξει το αστικό μας δίκαιο, και να νομοθετηθεί η επέκταση του γάμου για όλα τα ζευγάρια, να επεκταθεί το δικαίωμα στην παιδοθεσία, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, την παρενθεσία. Υπάρχουν ζευγάρια που έχουν ήδη παιδιά, που μόνο ο ένας γονιός αναγνωρίζεται. Θα μπορούσε ήδη να έχει λυθεί αυτό. Επιπλέον, η νομοθεσία για την ίση μεταχείριση που συμπεριλαμβάνει το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά φύλου, ισχύει μόνο στο πεδίο της εργασίας και της απασχόλησης. Όχι της παροχής υπηρεσιών και αγαθών, της παιδείας, της υγείας, της στέγασης. Σε πολλά τρανς άτομα αρνούνται να τους ενοικιάσουν σπίτια, απλά γιατί είναι τρανς. Ακόμη, για τα ίντερσεξ άτομα, δεν έχει προχωρήσει σχεδόν τίποτε. Και αναφέρομαι κυρίως στην απαγόρευση των χειρουργικών επεμβάσεων, που γίνονται ακόμη και σε νεογνά ή μικρά παιδιά χωρίς τη συναίνεσή τους, ενώ όχι μόνον δεν είναι ιατρικά απαραίτητες, δημιουργούν πολλά σοβαρά προβλήματα υγείας στη μετέπειτα ζωή των ίντερσεξ ατόμων, ενώ ο Οργανισμός κατά των Βασανιστηρίων έχει κατατάξει αυτές τις επεμβάσεις στην κατηγορία των βασανιστηρίων. Αναφερόμαστε σε ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ) κοινότητα, πού είναι όμως το Ι;», τονίζει η Μαρίνα Γαλανού.
Το δυσοίωνο είναι, σύμφωνα με τον Βαγγέλη Σκούφα, πως «ένα υλικό που είχε τεθεί σε επεξεργασία για το επόμενο διάστημα, όπως πολιτικός γάμος, τεκνοθεσία κτλ, τώρα έμεινε μετέωρο λόγω εκλογών. Σε συνδυασμό με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και την υιοθέτηση της ατζέντας και του λόγου της από την υποτιθέμενη κεντροδεξιά, σε εμάς για παράδειγμα Βορίδης και Γεωργιάδης μέσα στη ΝΔ, δημιουργείται έντονος προβληματισμός για το τι μας ξημερώνει και πώς θα αντιδράσουν απέναντί μας αυτές οι ομάδες».
Το κυριότερο είναι, όμως, ότι ακόμα «πρέπει να γίνουν πολλά. Πρέπει ασφαλώς, να αλλάξει το αστικό μας δίκαιο, και να νομοθετηθεί η επέκταση του γάμου για όλα τα ζευγάρια, να επεκταθεί το δικαίωμα στην παιδοθεσία, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, την παρενθεσία. Υπάρχουν ζευγάρια που έχουν ήδη παιδιά, που μόνο ο ένας γονιός αναγνωρίζεται. Θα μπορούσε ήδη να έχει λυθεί αυτό. Επιπλέον, η νομοθεσία για την ίση μεταχείριση που συμπεριλαμβάνει το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά φύλου, ισχύει μόνο στο πεδίο της εργασίας και της απασχόλησης. Όχι της παροχής υπηρεσιών και αγαθών, της παιδείας, της υγείας, της στέγασης. Σε πολλά τρανς άτομα αρνούνται να τους ενοικιάσουν σπίτια, απλά γιατί είναι τρανς. Ακόμη, για τα ίντερσεξ άτομα, δεν έχει προχωρήσει σχεδόν τίποτε. Και αναφέρομαι κυρίως στην απαγόρευση των χειρουργικών επεμβάσεων, που γίνονται ακόμη και σε νεογνά ή μικρά παιδιά χωρίς τη συναίνεσή τους, ενώ όχι μόνον δεν είναι ιατρικά απαραίτητες, δημιουργούν πολλά σοβαρά προβλήματα υγείας στη μετέπειτα ζωή των ίντερσεξ ατόμων, ενώ ο Οργανισμός κατά των Βασανιστηρίων έχει κατατάξει αυτές τις επεμβάσεις στην κατηγορία των βασανιστηρίων. Αναφερόμαστε σε ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ) κοινότητα, πού είναι όμως το Ι;», τονίζει η Μαρίνα Γαλανού.
Το δυσοίωνο είναι, σύμφωνα με τον Βαγγέλη Σκούφα, πως «ένα υλικό που είχε τεθεί σε επεξεργασία για το επόμενο διάστημα, όπως πολιτικός γάμος, τεκνοθεσία κτλ, τώρα έμεινε μετέωρο λόγω εκλογών. Σε συνδυασμό με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και την υιοθέτηση της ατζέντας και του λόγου της από την υποτιθέμενη κεντροδεξιά, σε εμάς για παράδειγμα Βορίδης και Γεωργιάδης μέσα στη ΝΔ, δημιουργείται έντονος προβληματισμός για το τι μας ξημερώνει και πώς θα αντιδράσουν απέναντί μας αυτές οι ομάδες».
Αποστιγματισμός
Αξίζει να σημειωθεί, όμως, πως την τελευταία εβδομάδα υπήρξε ακόμα μια νίκη του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, καθώς έγινε αποδεκτή από τα κράτη-μέλη η αφαίρεση της διεμφυλικότητας από τις συμπεριφορικές διαταραχές στον κατάλογο ασθενειών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ICD-11). «Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς, πλέον όλα τα κράτη θα είναι υποχρεωμένα να συμμορφωθούν με αυτό: να αφαιρέσουν από τους καταλόγους των ψυχικών διαταραχών αυτή την καταχώριση, ανάμεσα σ’ αυτές και η χώρα μας. Αυτό δεν είναι κάτι θεωρητικό, είναι απολύτως πρακτικό, πέρα απ’ τον στιγματισμό αυτόν καθ’ αυτόν. Να υπενθυμίσω ότι πέρσι κάναμε δημόσια καταγγελία, για απαγόρευση συμμετοχής απ’ τις εξετάσεις εισαγωγής στις σχολές της αστυνομίας, της πυροσβεστικής και του λιμενικού, τρανς ατόμων, διότι σε σχετικό Προεδρικό Διάταγμα του 2014, αναφέρεται ως λόγος αποκλεισμού, η ονομαζόμενη “διαταραχή ταυτότητας φύλου”. Δεν έχω βέβαια τη ψευδαίσθηση ότι όλα θα διορθωθούν δια μαγείας, και ξάφνου θα αλλάξουν οι κυρίαρχες αντιλήψεις. Θα χρειαστεί χρόνος γι’ αυτό. Και πολλή δουλειά βέβαια», υπενθυμίζει η Μαρίνα Γαλανού.
Τζέλα Αλιπράντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου