Το δικαίωμα στην ορατότητα και η ισότητα σε θέματα γάμου έχει αποκατασταθεί σε αρκετές περιοχές της Λατινικής Αμερικής και τα τελευταία χρόνια η ευρύτερη κοινωνική πρόοδος σε λοάτκι θέματα είναι μεγάλη. Όπως όμως συμβαίνει συχνά και στις χώρες της Μεσογείου, με τις οποίες η Νότιος Αμερική παρουσιάζει ενδιαφερόντως αρκετά πολιτισμικά κοινά, τα τεκταινόμενα σε κοινωνικό επίπεδο δεν συμβαδίζουν απαραίτητα με το νομοθετικό στάτους κβο.
Ούτε σαφώς με το πολιτικό και πολιτειακό.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην πόλη του Maracay, στην περιβόητη τούτες τις μέρες Βενεζουέλα, ο γκέι ακτιβιστής καλλιτέχνης Daniel Arzola έχει ενδεχομένως μια ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθεί.
Από μικρό παιδί λάτρευε να ζωγραφίζει και να παίζει με τις νερομπογιές. Η ιδιαιτερότητα όμως της ιδιοσυγκρασίας του συχνά δεν γινόταν αποδεκτή από παιδιά της ηλικίας του, που τακτικά τον κοροίδευσαν και τον περιφρονούσαν. Μέχρι που, στην ηλικία των 15 ετών, βίωσε κάτι που σήμερα το περιγράφει ως μια ασύλληπτα τρομακτική εμπειρία.
Είχαν βασικά προσπαθήσει να με κάψουν ζωντανό, δήλωσε σε συνέντευξη που έδωσε σχετικά πρόσφατα στο Gay Star News. «Mε είχαν δέσει σε ένα πάσσαλο της ηλεκτρικής, μου είχαν βγάλει τα παπούτσια, με είχαν κάψει με τσιγάρο στην περιοχή των γεννητικών μου οργάνων και μου κατέστρεψαν όλες μου τις ζωγραφιές».
Mε είχαν κάψει με τσιγάρο στα γεννητικά μου όργανα και μου κατέστρεψαν όλες μου τις ζωγραφιές
Ο Arzola είχε εκείνη τη μέρα νιώσει ανήμπορος να το σκάσει και η πανάσχημη αυτή εμπειρία θα τον τραυμάτιζε για πάντα. Μέχρι τότε, έχει πει, οι ζωγραφιές του ήταν ο δημιουργικός, προσωπικός του τρόπος επικοινωνίας και εξωτερίκευσης των συναισθημάτων του. Κατά τη διάρκεια της απαίσιας εκείνης επίθεσης, θυμάται με πολλή πίκρα, δουλειά ολόκληρων μηνών καταστράφηκε σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα.
Έπρεπε να περάσουν έξι ολόκληρα χρόνια για να ασχοληθεί ξανά με την τέχνη του, κι όταν το έπραξε, προτίμησε να το κάνει ψηφιακά, αφού με τον τρόπο αυτό αισθανόταν ασφάλεια. Τα νέα του σκίτσα θα φυλάσσονταν τώρα online και κανείς δεν θα μπορούσε να τα καταστρέψει πια.
Το έτος 2013, όταν ο Arzola ήταν 23 ετών, το πρότζεκτ του με την ονομασία «Δεν είμαι το αστείο σου» [Ι'm Not Your Joke] το οποίο περιελάμβανε 50 εικονογραφήσεις του πολύ ταλαντούχου, όπως σύντομα θα αποδεικνυόταν, καλλιτέχνη, έγιναν αντικείμενο προβολής και συζήτησης τόσο στη Βενεζουέλα όσο κι αλλού.
Mέσω της δουλειάς του, προσπάθησε να βγάλει προς τα έξω πιο θετικές αλλά και πιο ρεαλιστικές εικόνες της λοάτκι κοινότητας. Όπως διευκρίνιζε, «ειδικά οι γκέι άντρες προβάλλονταν συνήθως ως αστείοι και καρικατούρες μόνο» (σ.σ εξού και η ονομασία του πρότζεκτ I’m Not a Joke).
Ένα τουίτ στο μεταξύ τον Οκτώβριο του 2013 από την παγκόσμια Βίσση, γνωστότερη στο διεθνές σκηνικό ως Μαντόνα, θα του άλλαζε τη ζωή για πάντα. «This art is no joke, Ι love this», είχε τουιτάρει η απόλυτη και μέσα στις επόμενες λίγες μέρες, ο Arzola θα γινόταν περιζήτητος σε δημοσιογράφους από όλα τα μέρη της υφηλίου που ζητούσαν εναγωνίως να πάρουν συνέντευξη απ’ το ανερχόμενο αυτό αστέρι.
Σύμφωνα όμως με το δημοσίευμα στο Gay Star News, τότε ήταν και που θα «ανακάλυπταν» τον Daniel οι αρχές της Βενεζουέλας. Λίγο καιρό μετά και αφού έγινε εκ νέου δέκτης εκφοβιστικών απειλών, μη έχοντας ξεπεράσει την τραυματική του εμπειρία από την εφηβεία αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα.
«Πάντοτε λέω πως η Μαντόνα μου άλλαξε τη ζωή. Όταν κοινοποίησε τη δουλειά μου στο Twitter, πολλοί δημοσιογράφοι με καλούσαν για συνεντεύξεις. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και το RNW (Radio Netherlands Worldwide) στο Άμστερνταμ, ένα agency που θα αποδεικνυόταν σωτήριο στην πορεία για μένα, αφού μέσω τους κατόρθωσα να φύγω από τη Βενεζουέλα και να βρω για λίγο καιρό την ηρεμία μου στην Ολλανδία.
Το ξεχωριστό ταλέντο του Arzola δεν θα αργούσε να αναγνωριστεί. Μετά από μερικούς μήνες στο Άμστερνταμ, το 2014 επέστρεψε στη Λατινική Αμερική, μένοντας αρχικά για λίγο διάστημα στην Αργεντινή. Το 2015 μετεγκαταστάθηκε στη Χιλή, όπου είχε την τιμή να δουλέψει για τον προοδευτικό δήμο του Μπουένος Άιρες, που τότε έτρεχε μια καμπάνια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Arzola δούλεψε συγκεκριμένα για τη φιλοτέχνηση ενός έργου εις μνήμην του Carlos Jauregui, ενός ανθρώπου που ήταν πολύ δραστήριος ακτιβιστής για γκέι θέματα στην Αργεντινή, ήδη από τη δεκαετία του 1990.
«Στη Λατινική Αμερική δεν έχουμε να επιδείξουμε πλούσια ακτιβιστική ιστορία, ό Jauregui όμως είναι κάτι σαν τον δικό μας Harvey Milk», είχε πει ο Arzola. «Μιλούσε για την ισότητα στον γάμο από το 80’. Ήταν πολύ γενναίος».
αντί να κάνει βήματα προς τα μπροστά, η Βενεζουέλα κάνει βήματα προς τα πίσω
Αναφορικά με την ιδιαίτερη του πατρίδα, Βενεζουέλα, που αυτές τις μέρες για τους γνωστούς πολιτικούς λόγους έχει γίνει διεθνές επίκεντρο, λίγο καιρό πριν ο Arzola δήλωνε πως «αντί να κάνει βήματα προς τα μπροστά, η Βενεζουέλα κάνει βήματα προς τα πίσω».
«Η Βενεζουέλα είναι βασικά μια δικτατορία. Μπορεί να μοιάζει σαν δημοκρατία επειδή γίνονται εκλογές, δεν γίνεται όμως σεβαστή η διαφορετικότητα. Αν δεν είσαι σαν κι αυτούς, θα σε απειλήσουν, θα σε φυλακίσουν , ίσως ακόμη και να σε ‘εξαφανίσουν’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου