Ένα 19χρονο αγόρι αποκαλύπτει στους γονείς του ότι είναι ομοφυλόφιλος. Εκείνοι, αποφασίζουν να τον στείλουν για «θεραπεία» σε ένα κλειστό πρόγραμμα με αμφιλεγόμενες μεθόδους. Πρόκειται για την αληθινή, τραυματική, ιστορία του Garrard Conley, η οποία περιγράφεται στο βιβλίο του «Boy Erased» και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τους Nicole Kidman και Russel Crowe. Πρόκειται όμως και για μια βουτιά στον κόσμο αυτών των «κέντρων» που λειτουργούν ακόμη στις ΗΠΑ υποβάλλοντας χιλιάδες νεαρά παιδιά σε μαρτύρια, για να υπερθεματίσουν απλά τον χειρότερο τους φόβο: ότι δεν είναι αποδεκτά.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΩΝΙΑ ΣΤΑΥΡΙΝΟΥ
«Δεν γεννιέστε ομοφυλόφιλοι, αυτό είναι ένα ψέμα», είναι το πρώτο από μια σειρά… ψέματα που ακούει ο πρωταγωνιστής της ταινίας από τον «θεραπευτή» του. «Γίνετε άντρες, σώστε τους εαυτούς σας», λέει στα αγόρια που στέκονται προσοχή προσπαθώντας να «αποβάλουν» την ομοφυλοφιλία τους σαν κακή στάση του σώματος που χειροτερεύει τη σκολίωση. Ο ψυχολογικός πόλεμος, η απειλή της απόρριψης από τον θεό, οι σωματικές τιμωρίες και τα στρατιωτικά παραγγέλματα που προκαλούν ντροπή και απέχθεια για την ίδια τους τη φύση, είναι μερικές από τις μεθόδους της διαδικασίας όπως εμφανίζεται στην ταινία. Στην πραγματικότητα, ο Conley πήρε από τον υπερ-συντηρητικό πάστορα πατέρα του ένα τελεσίγραφο: «Δεν θα ξαναπατήσεις πόδι σ’ αυτό το σπίτι και δεν θα τελειώσεις τις σπουδές σου, αν αφεθείς σε αυτά τα αισθήματα». Εκείνος, ντροπιασμένος ήταν έτοιμος να δεχθεί τα πάντα. Συναίνεσε να ενταχθεί στο ειδικό πρόγραμμα του Love In Action (LIA), το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε «Μονοπάτι Αποκατάστασης», με μέντορα έναν πρώην -υποτίθεται- ομοφυλόφιλο που ήξερε πώς να τους βγάλει από αυτό που αποκαλούσε «πλάνη».
Εκεί, ο Conley είδε μεταξύ άλλων έναν συνομήλικό του να υποβάλλεται σε εικονική κηδεία με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, να διαβάζουν τη «νεκρολογία» του, περιγράφοντας την αργή παρακμή του στον HIV και στη συνέχεια στο AIDS. Κι ενώ σε παλαιότερες δεκαετίες, σημειώνονταν ακόμη και αυτοκτονίες ή ανεξήγητοι θάνατοι σε τέτοιου είδους κέντρα, τώρα πια όσα συνεχίζουν κρατάνε μυστικές τις μεθόδους τους. Σύμφωνα με έρευνες, γύρω στις 700.000 ενήλικες στις ΗΠΑ έχουν περάσει από «διορθωτικές θεραπείες» και οι μισοί από αυτούς όταν ήταν ανήλικοι. Οι μέθοδοι στα περισσότερα κέντρα θυμίζουν διαδικασίες προσηλυτισμού με παιχνίδια ελέγχου του μυαλού και χρήση του φόβου ως εργαλείου. Έχουν αναφερθεί ακόμη και βίαια μέσα, όπως το ηλεκτροσόκ, ενώ αρκετά συχνά οι «ξεστρατισμένοι» εξαναγκάζονται να παρακολουθήσουν σκληρό ομοφυλοφιλικό πορνό προκειμένου να αισθανθούν απέχθεια. Το 2017, μετά από έρευνα του ABC News, σε αυτά τα τρόπον τινά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο δημοσιογράφος Brian Ross ξεσήκωσε μια μεγάλη έρευνα που οδήγησε στη σύλληψη και καταδίκη σε 20ετή φυλάκιση ενός πάστορα που, σύμφωνα με τις μαρτυρίες έξι εφήβων, υποβλήθηκαν σε διάφορες μορφές κακοποίησης και βασανιστήρια προκειμένου να αλλάξουν σεξουαλικό προσανατολισμό. Σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 2018 από το Ινστιτούτο William στη Νομική Σχολή του UCLA, περίπου 20.000 άτομα 13 με 17 ετών στις ΗΠΑ θα περάσουν από ένα τέτοιο «στρατόπεδο» πριν ενηλικιωθούν. Σύμφωνα με άλλη έρευνα, τα τρανσέξουαλ άτομα έχουν διπλάσιες πιθανότητες να καταλήξουν σε ένα τέτοιο κέντρο, αυξάνοντας δραματικά και το ρίσκο αυτοκτονίας.
BOY ERASED, NOT
«Όσοι περάσαμε από αυτά τα “κέντρα θεραπείας” έχουμε τον αριθμό πληθυσμού της Βοστώνης. Σκεφτείτε μας να περπατάμε, να ψωνίζουμε, να βγάζουμε τα προς το ζην, να χάνουμε αγαπημένα μας πρόσωπα, να είμαστε ευτυχισμένοι. Είμαστε εδώ». Ο συγγραφέας Garrard Conley, ένα από τα 70.000 άτομα στις ΗΠΑ που έχουνε περάσει από «θεραπευτικές μεθόδους» για απαλλαγή από την ομοφυλοφιλία, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian μιλάει για την πρώτη φορά που είδε την ταινία η οποία βασίστηκε στα απομνημονεύματά του. «Όταν είδα για πρώτη φορά το “Boy Erased” ήταν σε μια κλειστή προβολή, με τον σύζυγό μου και τον σκηνοθέτη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Έμεινα έκπληκτος κι ένιωσα ντροπιασμένος που ήμουν το αληθινό πρόσωπο του ήρωα που ερμήνευε ο Lucas Hedges. Όχι γιατί η ερμηνεία του δεν ήταν ακριβής, αλλά επειδή ήταν τόσο ακριβής – κάθε έκφραση ταραχής, κάθε γκριμάτσα, κάθε αναγκαστικό χαμόγελο που σφίγγεται για να βγάλει, είχα χρειαστεί χρόνια προσπαθειών για να τα αφήσω πίσω μου».
O Garrard Conley με τον σύζυγό του.
Μιλώντας για το «πάγωμά» του μπροστά στην οθόνη, λέει ότι μετά χρειάστηκε να ξαναδεί την ταινία μαζί με άλλα άτομα που πέρασαν ανάλογες εμπειρίες και του ζήτησαν να κάθεται δίπλα τους. «Παρόλο που δεν μπορείς να βάλεις το ανθρώπινο τραύμα σε μια κλίμακα, μπορώ να πω ότι πολλές από τις ιστορίες άλλων ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικές από τη δική μου. Ο πόνος που πέρασαν εξακολουθεί να με σοκάρει». Και η δική του πορεία, πάντως, υπήρξε οτιδήποτε άλλο εκτός από ανώδυνη. Μεγαλωμένος με τη Βίβλο και δυο γονείς που τον υπεραγαπούσαν μεν, θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία αρρώστια, δε, μπήκε στο πανεπιστήμιο του Αρκάνσας μη ξέροντας τι να κάνει με την ελευθερία του. Αποστασιοποιήθηκε από την Εκκλησία, άρχισε να διαβάζει Ντοστογιέφσκι και Γερτρούδη Στάιν και ήρθε πιο κοντά με έναν συμφοιτητή του ονόματι David. Η έλξη που είχε γι’ αυτόν ήταν πανίσχυρη, αλλά αντί για μια ενδεχόμενη τρυφερή εξέλιξη, ο David τον βίασε ένα βράδυ στο δωμάτιό του. «Μου ήταν αδύνατο να κινηθώ μετά το συμβάν κι έμεινα παγωμένος στο κρεβάτι», εξομολογείται στην εφημερίδα Guardian. «Ένιωθα ότι ο θεός με τιμωρούσε σωματικά για την πνευματική μου παράβαση». Το χειρότερο ήρθε μερικές βδομάδες μετά όταν ο David τηλεφώνησε στη μητέρα του και της είπε ότι ο γιος της είναι ομοφυλόφιλος και παρουσίασε τον βιασμό του σαν σεξουαλική πράξη μεταξύ τους. «Εκείνη τη στιγμή για μένα η αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας μου ήταν πιο σοκαριστική από την αποκάλυψη του βιασμού μου, ή χειρότερα, ήταν σαν να συνέβηκε το δεύτερο εξαιτίας του πρώτου, σαν να το είχα προκαλέσει εγώ στον εαυτό μου». Ο Conley δεν είναι καθόλου επικριτικός με τους γονείς του. «Ήμουν από τους τυχερούς. Όταν τηλεφώνησα στη μητέρα μου να έρθει να με πάρει από εκείνο το φρικτό μέρος, δεν χρειάστηκε να τους αφήσω πίσω μου. Τους έχω έκτοτε μαζί μου». Σήμερα, ο Conley πιστεύει πως ο πατέρας του έχει δεχθεί την ομοφυλοφιλία του αλλά οι πληγές του παρελθόντος δεν έχουν κλείσει εντελώς. Ο πατέρας του έχει κόστος στην ενορία του για την πορεία του γιου του. Η μητέρα του αισθάνεται ότι βρίσκεται συνέχεια στη μέση. Ο ίδιος προσπαθεί να δείξει κατανόηση. «Είναι λίγο σαν το παιχνίδι Jenga. Αν μετακινήσεις ένα κομμάτι από τον πύργο, αυτός θα καταρρεύσει. Όλες οι αρχές βρίσκονται στη βάση του πύργου κι είναι αμετακίνητες. Για τον πατέρα μου, μία από αυτές είναι η ομοφυλοφιλία. Αν την αφαιρέσεις, ο πύργος του θα καταρρεύσει».
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΡΙΚΗ
Ένας από τους πρώτους που χτύπησαν συναγερμό για τις μεθόδους που χρησιμοποιούνταν εκεί ήταν ο John Evans, ο οποίος ήταν ιδρυτικό μέλος της ομάδας, αλλά το 1975 αποχώρησε όταν ένα παιδί, μη καταφέρνοντας να «αναμορφωθεί» σε ετεροφυλόφιλο, αυτοκτόνησε. «Καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές», δήλωσε στην Wall Street Journal το 1993, αλλά πήρε πολλά χρόνια στην Πολιτεία να αρχίσει να τον λαμβάνει υπόψη. Και χρειάστηκε σκληρός αγώνας από την ίδια τη ΛΟΑΤΙ κοινότητα για να αρχίσει η κοινωνία να ακούει. Μόλις 14 Πολιτείες και η περιφέρεια της Columbia απαγορεύουν ή σκοπεύουν σύντομα να θέσουν εκτός νόμου αυτά τα κέντρα, αλλά μόνο για ανήλικους. Παρόλο που θεωρούνται επικίνδυνα για τους -απρόθυμους συνήθως- συμμετέχοντες και παρά τις απανωτές εκκλήσεις και προειδοποιήσεις των οργανώσεων των Ψυχιάτρων, των Ψυχολόγων, των Παιδιάτρων, την οργάνωση των Γιατρών, την εθνική εταιρία ψυχικής υγείας και την οργάνωση GLAAD για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΙ στις ΗΠΑ, πολύ λίγες πόλεις και κομητείες των ΗΠΑ έχουν θεσπίσει απαγορευτικά διατάγματα. «Το 2012 στη ραδιοφωνική εκπομπή This American Life άκουσα τον άντρα που με βασάνιζε στο κέντρο να παρουσιάζεται σαν “πρώην ομοφυλόφιλος” και να μιλάει για τα 25 χρόνια πείρας του στην καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας», λέει ο Garrard Conley. Η εκπομπή προσπάθησε να δώσει ένα ανθρώπινο προφίλ σ’ αυτό τον άντρα και δεν παρουσίασε ούτε και ένα από τα άτομα που υποτίθεται ότι «θεραπεύτηκαν» κοντά του. «Αργότερα, τον είδα να εμφανίζεται στην εκπομπή του Larry King, και στο Good Morning America, στο CNN και σε άλλα κανάλια. Τον τελευταίο ένα χρόνο έχω εμφανιστεί κι εγώ σ’ αυτές τις εκπομπές, αλλά και πάλι η πικρία παραμένει. Μέσα στα δέκα χρόνια που προσπαθούσα να συνέλθω από αυτό που είχα ζήσει, δεν άκουσα ούτε μία φωνή από επιζώντες. Σκεφτείτε μας όλους, 700,000 άτομα να περπατάμε ανάμεσά σας στην απόλυτη σιωπή. Και τώρα σκεφτείτε μας, να μιλάμε ταυτόχρονα, κάποιοι να φωνάζουμε, μερικοί ακόμη και σε μεγάφωνα. Πόσο εκκωφαντικό θα ήταν αυτό. Σηκώνουμε τα μανίκια, ψηλώνουμε τις φούστες, σας δείχνουμε τις πληγές μας. Φαντάζεστε τους ανθρώπους να απομακρύνονται κλείνοντας τα αυτιά τους; Αυτό συνέβαινε μέχρι τώρα, τόσα χρόνια που προσπαθούσαμε να μιλήσουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου