Η LGBTQ κοινότητα το είχε επισημάνει πολλά χρόνια πριν: το χιούμορ δεν είναι τόσο «αθώο». Δεν λες κάποιον «πούστη» και πέφτουμε κάτω από τα γέλια - έτσι απλά. Δεκαετίες ομοφοβίας μάς έχουν κάνει να μην αντιλαμβανόμαστε (;) τη βαθιά προσβολή, την αναίδεια και την «έμμεση» (αμεσότατη) επίθεση σ' έναν γκέι φίλο μας, συνάνθρωπό μας, συμπολίτη μας. Τα παιδιά στα σχολεία (ο «χοντρός», ο «γυαλάκιας» κλπ) έχουν να αντιμετωπίσουν ένα παρόμοιο «ξεκαρδιστικό» bullying. Τελευταία, ίσως και να αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε γιατί φωνάζουν και οι γυναίκες - ναι, αυτά τα κορίτσια που «παρεξηγούνται εύκολα», που «δεν αφήνουν κάτι να πέσει κάτω».
Πριν κατηγορήσουμε τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνονται τα αστεία μας για «πολιτική ορθότητα», ας σταθούμε δυο λεπτά να εξετάσουμε αν είμαστε «ορθοί» κι εμείς. Γιατί το να μιλάμε «ορθώς», σωστά δηλαδή, θα έπρεπε να είναι πάντα το ζητούμενο. Ευκολα μάθαμε να κολλάμε και το «πολιτική» μπροστά από τη δική μας σωστή/λάθος συμπεριφορά για να βγάλουμε τον άλλο υστερικό και να ξεμπερδέψουμε από οποιαδήποτε αυτοκριτική. Πριν πετάξουμε πάσα στον άλλον που παρεξηγείται, ας δούμε τι πέταξε το στόμα μας. Πρώτα εμείς έχουμε την ευθύνη του λόγου μας, και μετά ο αποδέκτης για το «έλα τώρα, πώς τα παίρνεις μωρέ έτσι».
Το μεγάλο πρόβλημα, μαζικά, κοινωνικά, είναι ότι όταν προσπαθήσεις να μιλήσεις για ρατσισμό, σεξισμό, ομοφοβία ο απέναντί σου νιώθει ότι τον λες λάθος, μαλάκα, κακό άνθρωπο. Και κλειδώνει. Σηκώνει τείχος, πιάνεται σε δυο χιλιοπαιγμένα επιχειρήματα, φέρνει μαζί του κι άλλους και σε βγάζει υστερικό. Αν όμως καταλάβουμε ότι ρατσιστικό, σεξιστικό, ομοφοβικό ήταν ένα ολόκληρο σύστημα, μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε και αναπτύξαμε προσλαμβάνουσες (όλοι μαζί), μήπως τότε μπορούμε να συζητήσουμε αν θα μπορούσαμε να το επανεξετάσουμε; Κι όσα βρούμε λάθος, να τα αλλάξουμε; Σταδιακά και σωστά;
Αν κανείς κοιτάξει έτσι όλα τα νέα που έρχονται, ακόμα και από το Χόλιγουντ (έναν λαμπερό, σκοτεινό κόσμο που απλά κρατά τον μεγενθυντικό καθρέφτη στο δικό μας) ίσως ξεμπλοκάρουμε από το δίλημμα-πλάνη: «χωριστούμε σε πολιτικά ορθούς και κάφρους».
Η υπόθεση Κέβιν Χαρτ είναι παρόμοια σύνθετη και παρόμοια απλή, τελικά.
Ο διάσημος αφροαμερικανός κωμικός πριν από δέκα χρόνια λάνσαρε στο twitter και στο stand up του ομοφοβικά αστεία. Οπως έγραψε κι ο Γιώργος Κρασσακόπουλος στο Flix πριν από λίγο καιρό όταν ξέσπασε το σκάνδαλο: «Φυσικά η κωμωδία οφείλει να είναι αιχμηρή, άβολη, μπορεί να είναι ακόμη και χοντροκομμένη, αλλά το να κάνεις ένα αστείο για το πως έδειρε τον γιο του όταν τον βρήκε να τρίβεται πάνω σε ένα άλλο αγοράκι, να δηλώνεις ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ να παίξεις έναν gay ρόλο, να χρησιμοποιείς την λέξη fag δημοσίως και να επαναλαμβάνεις τα πιο φτηνά ομοφοβικά κλισέ στις κωμωδίες και την ζωή σου, πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τα όρια.»
I have made the choice to step down from hosting this year's Oscar's....this is because I do not want to be a distraction on a night that should be celebrated by so many amazing talented artists. I sincerely apologize to the LGBTQ community for my insensitive words from my past.
30.3K people are talking about this
.
Τα tweets αυτά βγήκαν ξανά στον αέρα όταν η Ακαδημία του πρότεινε να είναι ο φετινός οικοδεσπότης των Οσκαρ, εκείνος παραιτήθηκε από τη θέση και (αυτό είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον) κανείς άλλος δεν έχει μέχρι στιγμής δεχθεί να γίνει ο επίσημος παρουσιαστής.
Κι ενώ φαινόταν ότι τα πράγματα έχουν κάπως καταλαγιάσει, η Ελεν ΝτιΤζένερις, το αγαπημένο κορίτσι της πρωινής τηλεοπτικής ζώνης και η πιο διάσημη λεσβία της Αμερικής (η πρώτη που έκανε, με κόστος, coming out πριν από 2 δεκαετίες) κάλεσε χθες στην εκπομπή της τον Κέβιν Χαρτ και τον στήριξε δημόσια. Κι έγινε, εκ νέου, χαμός.
Η Ελεν υποστήριξε κάτι (θεσμικά) σωστό: ότι κάτι που έγινε 10 χρόνια πριν, ενώ ο άλλος έχει απολογηθεί και έχει δείξει μεταμέλεια, δεν μπορεί να τον καθορίζει για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι ότι κι εμείς πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε και να προχωράμε μπροστά. Οτι τα Οσκαρ θα μπορούσαν να είναι μία τεράστια πλατφόρμα επικοινωνίας αυτής της αλλαγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου