Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα. Και ενίοτε αψυχολόγητα. Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις έχουν καταντήσει μια απέραντη θάλασσα υποκρισίας, γιατί δειλιάζουμε να πούμε ευθέως τι πραγματικά σκεφτόμαστε και για ποιο λόγο ενεργούμε όπως ενεργούμε.
Φοβόμαστε. Θεωρούμε ότι ο απέναντι δεν θα μας καταλάβει. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, αλλά ο καθένας εκλαμβάνει τα μηνύματα διαφορετικά. Και πόσο μάλλον όταν αναλωνόμαστε στην ανταλλαγή άθλιων υπαινιγμών μόνο και μόνο επειδή είμαστε πολύ «μικροί» για να πούμε αλήθειες.
Γίναμε υποκριτές σε έναν κόσμο υποκρισίας, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, και κάναμε το ψέμα τρόπο ζωής. Σημεία των καιρών. Παίρνουμε όμως τελικά ό,τι αξίζουμε. Η ζωή δεν συγχωρεί και αποκαθιστά τις ισορροπίες. Κανείς δεν γλιτώνει.
Μισούμε τη διαφορετικότητα, γιατί στην πραγματικότητα αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας. Αντί να την επιδιώκουμε, εμείς την τρέμουμε. Και προσπαθούμε να την εξαλείψουμε για να φέρουμε τα πάντα στα μέτρα μας. Ακόμα κι αν αποτύχουμε, αγνοούμε καθετί διαφορετικό και υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει.
Έχουμε γίνει καχύποπτοι με οποιονδήποτε δεν είναι ίδιος με εμάς κι έτσι στέκουμε κουμπωμένοι απέναντί του. Αναρωτιόμαστε αν κρύβει κάτι και αν κινδυνεύουμε. Υποκρινόμαστε. Τον δοκιμάζουμε. Δεν σεβόμαστε τις απόψεις του και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι δεν ανήκει στην κλειστή κάστα των ομοίων μας. Εκείνων που σκέφτονται και λειτουργούν όπως εμείς.
Όσο όμως συμπεριφερόμαστε έτσι, τόσο ο άλλος νιώθει ανασφάλεια και κλείνεται στο καβούκι του. Δεν κατανοεί τη στάση μας γιατί δεν είμαστε ξεκάθαροι απέναντί του κι έτσι καθίσταται το ίδιο ή και περισσότερο φοβισμένος από εμάς. Ως συνέπεια, αντί για σχέσεις εμπιστοσύνης, αναπτύσσονται σχέσεις με ημερομηνία λήξης που βασίζονται πάνω στο ψεύδος και την υποκρισία.
Αντί για σχέσεις φιλίας, δημιουργούμε σχέσεις αμφιβολίας και καχυποψίας που αργά ή γρήγορα μετατρέπονται σε σχέσεις αντιπάθειας ή εχθρότητας. Κάτι φυσικά απολύτως αναμενόμενο όταν διαμορφώνουμε ένα αφιλόξενο περιβάλλον για οποιονδήποτε άλλον εκτός από εμάς.
Όμως, κοιτάξτε γύρω σας, η ομορφιά του κόσμου δεν οφείλεται στο όμοιο αλλά στο διαφορετικό. Αυτό είναι που κεντρίζει το ενδιαφέρον μας. Πόσο βαρετά και άσχημα θα φάνταζαν όλα αν ήταν ίδια; Το διανοείστε; Η σπανιότητα και η πολυχρωμία είναι, δίχως αμφιβολία, αυτά που δίνουν αξία στα πράγματα και καλλωπίζουν τη ζωή μας.
Μήπως τελικά πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι νοοτροπίες είναι το πρόβλημα και όχι ο άλλος; Μήπως πρέπει να πάψουμε να αισθανόμαστε συνεχώς ότι απειλούμαστε και να καταλάβουμε ότι τα θέλω μας μπορεί πολλές φορές να ταυτίζονται με του απέναντι, αλλά ίσως οι προκαταλήψεις μας δεν μας επιτρέπουν να το αντιληφθούμε; Και μήπως τελικά αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν;
Από την άλλη, είναι γεγονός ότι οι αξίες των ανθρώπων είναι συχνά αντικρουόμενες. Δεν το παραγνωρίζω. Παρατηρείς επί παραδείγματι ότι κάποιοι είναι ευγνώμονες για το καλό που τους έκανες και άλλοι σε μαχαιρώνουν πισώπλατα. Έτσι είναι αυτά. Εξάλλου, είναι βλέπεις και αυτό το άτιμο συμφέρον. Το ατομικό, ντε. Αυτός δεν είναι ο κόσμος του ατομικισμού που έχουμε φτιάξει; Μας έφαγε η ιδιοτέλεια και η επιθυμία για την με κάθε μέσο προσωπική ανέλιξη.
Αντί για την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπό μας, εμείς αναπτύξαμε το γνωστό δόγμα «βολέψου εσύ και μη σε νοιάζει για τον άλλο», στη λογική της επικράτησης του δυνατού, αφού «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό», κλπ. Έτσι όμως μεταμορφωνόμαστε σε πλάσματα ενοχικά και συμπλεγματικά, που νιώθουν συνεχώς ανεπαρκή και πως κινδυνεύουν να χάσουν εκείνο που με κάθε μέσο και τόσο κόπο απέκτησαν, το οποίο επιβάλλεται τώρα με οποιοδήποτε κόστος να διαφυλάξουν. Γινόμαστε πλάσματα που αντί να βοηθήσουν τον άλλο να γίνει καλύτερος κι ευτυχισμένος, προσπαθούν να του βάλουν τρικλοποδιές για να τραφούν από τη δυστυχία του.
Κάτι όμως απ’ ότι φαίνεται δεν έχουμε καταλάβει σωστά. Στον κόσμο αυτόν που ζούμε υπάρχει χώρος για όλους μας και περισσεύει κιόλας. Υπάρχει χώρος και για άλλους, είτε μαύρους, είτε κίτρινους, είτε κόκκινους, είτε μπλε. Κανείς δεν πάτησε στο έδαφος αυτού του πλανήτη για να μας πάρει κάτι, αλλά για να μας προσφέρει. Αρκεί να έχουμε την καλή διάθεση να τον πλησιάσουμε. Να τον καλέσουμε σπίτι μας, να τον καλοδεχτούμε και να τον φιλέψουμε μια ζεστή σοκολάτα.
Ξέρετε, η ζωή είναι μικρή και ποτέ δεν μας απομένει τόσο πολύ ακόμα όσο μπορεί να νομίζουμε. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και αδυσώπητα. Όταν το αντιλαμβανόμαστε, είναι συνήθως αργά. Όμως, όσο νωρίτερα αυτό συμβαίνει, τόσο πιο γρήγορα μπορούμε να εισπράξουμε το πραγματικό νόημα της ύπαρξής μας. Τότε μόνο μπορούμε να γευτούμε την πραγματική ευτυχία και να επιμηκύνουμε την έκταση και τη διάρκειά της.
Ναι, φίλοι μου, καταντήσαμε πράγματι υποκριτές σε έναν κόσμο υποκρισίας. Αλλά όπως εμείς φτιάξαμε τούτο εδώ τον κόσμο, εμείς μπορούμε και να τον αλλάξουμε. Να τον κάνουμε πιο όμορφο, πιο ανεκτικό, πιο πολυσυλλεκτικό. Από σήμερα κιόλας. Μπορούμε!
Πηγή: www.tempo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου