Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε τι ακριβώς να περιμένουμε. Είχαμε δει τις αφίσες και ήταν και μια τέλεια ευκαιρία να γλιτώσουμε για λίγες ώρες από τις διπλωματικές μας. Ο όρος «πορεία» στην περίπτωση του Μάντσεστερ δεν είναι ίσως ο πιο δόκιμος, πιο πολύ χρησιμοποιούνταν ο όρος «παρέλαση». Και ιδού το πρώτο «άρμα» έρχεται και είναι...της αστυνομίας! Ω ναι, δεύτερο όχημα του NHS, το τρίτο, ομολογώ, πια δεν το θυμάμαι, γιατί όσο περνούσε η ώρα καταλαβαίναμε πως το Pride ήταν όντως μια γιορτή της πόλης και από αυτή δεν μπορούσαν να λείπουν και οι «θεσμοί» της. Ήταν μια «κανονικότητα», στην οποία δεν αναγνώριζα την ιστορία ακόμα και της ίδιας της πόλης, η οποία το 1954 έβλεπε να καταδικάζεται ο Άλαν Τούρινγκ για ομοφυλοφιλία και να υποβάλλεται σε «ορμονική θεραπεία» και εντέλει ο λαμπρός αυτός επιστήμονας -στον οποίο το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ οφείλει τον πρώτο υπολογιστή που απέκτησε, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη ακόμα περισσότερα, γιατί μπόρεσε και συνέβαλε στην αποκρυπτογράφηση του κωδικού Enigma της Λουτβάφε συμβάλλοντας έτσι και στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- να οδηγείται στην αυτοκτονία. Θυμάμαι όμως την έκφρασή μας όταν είδαμε τους αστυνομικούς με στολές ή με μέρη της στολής τους να λαμβάνουν μέρος με όλη τη σοβαρότητα αλλά συνάμα και ευθυμία που είχε η περίσταση, με κόσμο να χορεύει και μουσική. Θυμάμαι τη χαμογελαστή μας έκπληξη και το σχόλιό μας όταν γυρίζαμε.
Το φαντάζεσαι αυτό στην Ελλάδα; Βέβαια, πριν περάσουν 10 χρόνια, ήδη από πέρσι, είδαμε συνδικαλιστές αστυνομικούς να λαμβάνουν μέρος στην πορεία του Athens Pride. Πίσω στο 2008, στην Ελλάδα διοργανωνόταν μόλις για τέταρτη φορά το Athens Pride. Τότε, ακόμα και μέλη της ίδιας της κοινότητας φοβούνταν να κατέβουν μην τους δει κάποιος γνωστός, κάποιος συγγενής, μας διηγούνταν η Αντρέα Γκίλμπερτ από την οργανωτική επιτροπή του Athens Pride. «Την πρώτη φορά που συμμετείχα, το 2009, ήταν μια αίσθηση ότι κάνω κάτι που είναι και ριψοκίνδυνο και δυναμικό. Ήταν πολύ έντονο βίωμα, δεν ήταν απλώς 'συμμετέχω σε ένα φεστιβάλ'», θυμάται και ο Πέτρος Σαπουντζάκης, ιδρυτικό μέλος του Πολύχρωμου σχολείου. «Ένα έντονο... πολεμικό κλίμα -ότι θα έλθουν, θα δουν ποιοι είμαστε και θα μας καταδώσουν-το βίωσα και μετέπειτα και υπάρχει ακόμα στο μυαλό ανθρώπων που είναι πάρα πολύ φοβισμένοι μην το μάθει κανείς. Συνέχεια δηλαδή μας ρωτάνε όταν κάνουμε εκδηλώσεις μήπως θα είναι κανένας δημοσιογράφος, μήπως βγει καμιά φωτογραφία», εξηγεί. Ακόμα και να έλθουν σε επιμόρφωση εκπαιδευτικών για ΛΟΑΤΚΙ θέματα που έχει διοργανώσει το υπουργείο Παιδείας, μπορεί να προκαλέσει φόβο σε κάποιον για «αποκάλυψη», μας τονίζει, σημειώνοντας ότι είναι κάποιες φορές «πιο δύσκολα για ένα άτομο με εσωτερικευμένη ομοφοβία. Θέλω να πω, δεν σημαίνει ότι έγινε μια νίκη στους αγώνες διεκδίκησης, άνοιξαν οι πόρτες, ελευθερώθηκε ο κόσμος. Κουβαλάμε όλες τις εικόνες από το παρελθόν, τις πληγές και τα τραύματα». «
Το Pride δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν ξεφάντωμα, πολύ περισσότερο στη διάσταση των διεκδικήσεων δεν είναι μόνο για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα αλλά για όλο το φάσμα των ταυτοτήτων και του ανθρώπινου βιώματος και είναι ένα αίτημα για έναν κοινό τόπο. Δεν είναι απλώς 'υπάρχουμε εμείς, αφήστε μας να υπάρχουμε στον δικό μας χώρο'», υπογραμμίζει. Σήμερα η νεολαία δεν φοβάται, βλέπουμε νέους - μέλη της LGBTQ κοινότητας να φέρνουν φίλους τους, συμμαθητές, ενώ το περσινό σημαντικό μήνυμα του Pride ήταν το μεγάλο ποσοστό συμμετοχής νέων, τόνιζε η Αντρέα Γκίλμπερτ, στο περιθώριο της παρουσίασης του φετινού Pride. Παρ' όλα αυτά, ακόμα είναι εξαιρέσεις τα παιδιά που στο κοινωνικό τους περιβάλλον μπορούν να μιλήσουν ελεύθερα, μας επισημαίνει ο Π. Σαπουντζάκης προσθέτοντας ότι έχουμε περιστατικά όπως, για παράδειγμα, να στέλνεται υλικό σε σχολείο για την εβδομάδα για τις έμφυλες ταυτότητες στο πλαίσιο προγράμματος του υπουργείου Παιδείας και να μας απαντούν από e-mail του σχολείου «πως τολμάτε;». «Σε αυτή τη μεταβατική φάση που είμαστε τώρα, αρχίζει να αυξάνεται η ορατότητα, να υπάρχει στον κοινωνικό διάλογο, τα παιδιά να τολμούν περισσότερα βήματα από ό,τι θα αποτολμούσαμε εμείς και να βρίσκονται και σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Η γενιά τώρα των παιδιών αυτών θα έχει τη δυνατότητα να εκφραστούν πιο ελεύθερα, να βγουν πιο ελεύθερα, αλλά θα δεχθούν και από τους ακραίους πολλές επιθέσεις, γιατί ακόμα η κοινωνία δεν έχει προσαρμοστεί σε αυτό», υπογραμμίζει. Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι όντως κατά την περίοδο που συζητιόταν το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου σημειώθηκε αύξηση στα περιστατικά ομοφοβικής βίας, όπως καταγράφηκε στην ετήσια έκθεση του Δικτύου Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας.
Ο Π. Σαπουντζάκης τονίζει επίσης την ανάγκη και για επίσημη ορατότητα σε βιβλία αλλά και την ανάγκη να υπάρχει συγκεκριμένη εγκύκλιος από το υπουργείο Παιδείας, πώς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να χειρίζονται συγκεκριμένα ζητήματα γύρω από ζητήματα ομοφοβικών σχολίων, επιθέσεων, ταυτότητας, φύλου και προσανατολισμού. Άλλωστε η περιθωριοποίηση ειδικά των εφήβων οδηγεί σε άμεσο κίνδυνο τα νέα αυτά μέλη της κοινωνίας μας. Συγκεκριμένα, ο ακτιβιστής εκπαιδευτικός μάς αναλύει πώς παιδιά έφηβοι και προέφηβοι, που πια συνειδητοποιούν τον σεξουαλικό προσδιορισμό τους και έχουν ταυτόχρονα ακούσει και τα γνωστά σχόλια για τους γκέι, τις λεσβίες, έχουν εσωτερικεύσει μια εικόνα πολύ αρνητική γι' αυτό που αισθάνονται, που είναι και πολύ στρεβλή, και ψάχνοντας να μιλήσουν κάπου, δεν μπορούν να μιλήσουν στο σχολείο, στους συμμαθητές τους, καταλήγουν στο Διαδίκτυο, όπου εκεί είναι εύκολο να συναντήσουν πολύ μεγαλύτερους ανθρώπους ή ακόμα και κάποιον παιδεραστή. Το ξέρουν οι φορείς, τονίζει και επισημαίνει τη μεγάλη ευθύνη που έχει και το ίδιο το σχολείο για να μπορέσει να προστατεύσει το παιδί. Απο την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου