ΑΝ έχεις μεγαλύτερους αδερφούς αυξάνει τις πιθανότητες να είσαι γκέι

Μπορεί ακόμη να μην έχει επί της ουσίας απαντηθεί το ερώτημα εάν κάποιος γεννιέται ή γίνεται ομοφυλόφιλος ή αν ισχύουν και τα δύο, ωστόσο ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα που έχουν καταγραφεί από τους επιστήμονες που μελετούν την προέλευση του σεξουαλικού προσανατολισμού είναι κάτι που ονομάζεται φαινόμενο της σειράς γέννησης των αδερφών. Αυτό αναφέρεται στην ιδέα ότι όσο περισσότερους μεγαλύτερους αδερφούς έχει ένας άνδρας, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχει να είναι ομοφυλόφιλος. 
Ωστόσο, μόνο οι βιολογικοί αδερφοί φαίνεται να παίζουν ρόλο σε αυτό – δεν έχει αποδειχθεί κάποια σύνδεση με τις μεγαλύτερες αδερφές, τους υιοθετημένους αδερφούς ή τα ετεροθαλή αδέρφια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Από καιρό πιστεύεται ότι μάλλον συμβαίνει κάτι μέσα στη μήτρα, την πρώτη φορά που μια γυναίκα κυοφορεί ένα αρσενικό έμβρυο, το οποίο τελικά επηρεάζει την ανάπτυξη των επόμενων αρσενικών εμβρύων. 
Οι επιστήμονες έχουν σκεφτεί ότι ίσως να δημιουργείται κάποια ανοσολογική αντίδραση στον οργανισμό της μητέρας – πιο συγκεκριμένα, ότι η κυοφορία ενός αρσενικού εμβρύου πιθανώς να προκαλεί την ανάπτυξη ορισμένων αντισωμάτων στις γυναίκες, τα οποία παραμένουν στον οργανισμό. Αυτή η θεωρία, γνωστή ως υπόθεση του μητρικού ανοσοποιητικού, ακούγεται πολύ λογική. Ένα έμβρυο του άλλου φύλου μεταφέρει ξένες ουσίες (γνωστές ως αντιγόνα) τις οποίες δεν γνωρίζει το γυναικείο σώμα – ουσίες που μπορούν να εισέλθουν άμεσα στην κυκλοφορία του αίματος κατά τη διάρκεια του τοκετού και έτσι να πυροδοτήσουν την παραγωγή αντισωμάτων. Αν οι γυναίκες παράγουν πράγματι τέτοια αντισώματα, τότε είναι πολύ πιθανό να επηρεαστεί το αρσενικό έμβρυο, δεδομένου ότι τα παράγωγα από το ανοσοποιητικό σύστημα της μητέρας δεν έχουν μόνο τη δυνατότητα να εισέλθουν στον αμνιακό σάκο όπου αναπτύσσονται τα έμβρυα, αλλά και να υπερβούν τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό του εμβρύου, πράγμα που σημαίνει ότι ενδέχεται να επηρεάζουν τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο. 
Συνεπώς, αν μια γυναίκα κυοφορήσει πολλά αρσενικά έμβρυα, είναι λογικό μια επίθεση τέτοιου τύπου να γίνεται ισχυρότερη κάθε φορά. Αν και η υπόθεση του μητρικού ανοσοποιητικού υπάρχει εδώ και δύο δεκαετίες, δεν είχαν υπάρξει στοιχεία που να τη στηρίζουν – τουλάχιστον μέχρι τώρα. Μια νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences δείχνει ότι μπορεί να υπάρχει μια βάση σε όλο αυτό. Σε αυτήν την έρευνα, οι ερευνητές πήραν δείγμα αίματος από 54 μητέρες που είχαν τουλάχιστον έναν ομοφυλόφιλο γιο (περίπου οι μισοί εκ των οποίων είχαν τουλάχιστον έναν μεγαλύτερο αδερφό), από 72 μητέρες που είχαν τουλάχιστον έναν ετεροφυλόφιλο γιο (όμως κανέναν ομοφυλόφιλο), από 16 γυναίκες χωρίς κανέναν γιο και από 12 άνδρες. Όλοι οι συμμετέχοντες ζούσαν στον Καναδά και οι ηλικίες τους κυμαίνονταν από τα 18 έως τα 80 έτη. Οι ερευνητές διεξήγαγαν ανοσολογικές εξετάσεις στα δείγματα αίματος, αναζητώντας ειδικά αντισώματα που στοχεύουν δύο πρωτεΐνες (την PCDH11Y και την NLGN4Y). Αυτές οι πρωτεΐνες συνδέονται με το χρωμόσωμα Υ (που σημαίνει ότι απαντώνται μόνο στα βιολογικά αρσενικά) και επιπλέον, είναι γνωστό ότι παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη του εγκεφάλου. Σημαντικά αποτελέσματα βρέθηκαν μόνο για μία από τις δύο πρωτεΐνες.
 Συγκεκριμένα, οι μητέρες ομοφυλόφιλων υιών είχαν υψηλότερα επίπεδα αντισωμάτων κατά της πρωτεΐνης NLGN4Y, σε σχέση με τις μητέρες των δύο άλλων ομάδων ελέγχου (οι οποίες συμπεριλάμβαναν γυναίκες με ετεροφυλόφιλους γιους και γυναίκες χωρίς γιους). Επιπλέον, οι μητέρες ομοφυλόφιλων υιών με μεγαλύτερους αδερφούς είχαν ακόμη υψηλότερα επίπεδα αντισωμάτων κατά της NLGN4Y στο αίμα τους, από ό,τι οι μητέρες των ομοφυλόφιλων υιών χωρίς μεγαλύτερους αδερφούς. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι οι μητέρες των ομοφυλόφιλων υιών χωρίς μεγαλύτερους αδερφούς είχαν περισσότερα αντισώματα κατά της NLGN4Y σε σχέση με τις μητέρες που είχαν μόνο ετεροφυλόφιλους γιούς. Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό; Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι η πρώτη ομάδα μπορεί να περιλάμβανε γυναίκες που είχαν αποβάλλει ένα αρσενικό έμβρυο στο παρελθόν, πράγμα που θα τις είχε κάνει να αναπτύξουν τα αντισώματα. Παρόλο που τα ευρήματα αυτά είναι εκπληκτικά, καλό θα ήταν να επαναλάβουμε αντίστοιχες έρευνες προτού βγάλουμε συμπεράσματα – δεν μπορούμε να βασιστούμε σε μία και μόνο έρευνα. Επίσης, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ακόμη και αν τα ευρήματα επαληθευτούν, η θεωρία αυτή έχει τους περιορισμούς της. Καταρχάς, δεν είναι ομοφυλόφιλοι όλοι οι άνδρες που έχουν πολλούς μεγαλύτερους αδερφούς. 
Επίσης, η θεωρία δεν μας λέει τίποτα για την προέλευση της γυναικείας ομοφυλοφιλίας. Η αλήθεια είναι ότι η υπόθεση του μητρικού ανοσοποιητικού είναι απλώς ένας από τους πολλούς εν δυνάμει βιολογικούς μηχανισμούς που μπορεί να παίξουν ρόλο στην ανάπτυξη του σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό είναι λογικό, αν σκεφτεί κανείς πόσο ποικίλη είναι η κοινότητα των ομοφυλοφίλων, όσον αφορά παράγοντες όπως η συμμόρφωση σύμφωνα με τους ρόλους των φύλων και η προτίμηση σεξουαλικών στάσεων. Είναι πιθανό οι διαφορετικές βιολογικές ή γενετικές επιρροές στον σεξουαλικό προσανατολισμό να δημιουργούν διαφορετικούς τύπους ή είδη ομοφυλοφιλίας – ένα συμπέρασμα που έχει υποστηριχθεί από προηγούμενες έρευνες. Όπως και αν το κοιτάξει κανείς, όμως, αυτά τα ευρήματα έρχονται να προστεθούν στην ολοένα και αυξανόμενη επιστημονική βιβλιογραφία που διαφωνεί με την απόδοση της ομοφυλοφιλίας στην επιλογή και το κοινωνικό περιβάλλον. Αντ’ αυτού, η έλξη από το ίδιο φύλο φαίνεται να είναι κάτι στο οποίο έχουν προδιάθεση οι άνθρωποι, ως αποτέλεσμα της βιολογίας τους.