Διαφορετικότητα στα μουσεία με... τέχνη για όλους

Οχι ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, αλλά φανταστείτε τη σκηνή: να βγει η υπουργός Πολιτισμού και να απαιτήσει από τους κρατικοδίαιτους πολιτιστικούς οργανισμούς και τα μουσεία να αλλάξουν στο μέλλον τα ηγετικά τους στελέχη και τους εργαζομένους τους, έτσι ώστε στο προσωπικό και στη διοίκηση να συμμετέχουν περισσότερες γυναίκες, άτομα διαφορετικής φυλής και θρησκείας. Ο Μπιλ ντε Μπλάζιο, ο ιταλικής καταγωγής δήμαρχος της Νέας Υόρκης, το έπραξε. 
Σε μια δημόσια τοποθέτηση του πριν από λίγες ημέρες συνέδεσε τη χρηματοδότηση που θα δίνει ο δήμος του προς τα μεγάλα ιδρύματα και μουσεία με την υιοθέτηση εκ μέρους τους μιας πολιτικής που να προωθεί την αντιπροσώπευση όλων των φύλων και φυλών της νεοϋορκέζικης κοινωνίας. Λογικό θα πει κανείς. Το Μεγάλο Μήλο είναι η πρωτεύουσα του κοσμοπολιτισμού, με όλες τις εθνικότητες να συμμετέχουν στις τάξεις του πληθυσμού και με τη σημαία της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας να ανεμίζει απέναντι στη μισαλλοδοξία του Τραμπ. Αυτό δεν καθρεφτίζεται στα μουσεία της και τα πολιτιστικά της ιδρύματα, όπου τον πρώτο λόγο έχει η λευκή φυλή και το ισχυρό φύλο, με επικεφαλής που προέρχονται από τον επιχειρηματικό χώρο. 
Από το Μητροπολιτικό Μουσείο μέχρι το περίφημο Κάρνεγκι και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, είναι σαφές ότι οι έγχρωμοι, οι γυναίκες, οι μη προερχόμενοι από κύκλους της Γουόλ Στριτ δεν έχουν και πολλές ευκαιρίες να αναδειχθούν. Στα σχόλια ότι μια τέτοια τοποθέτηση μπορεί να είναι ολίγον «εκδικητική», ο Ντε Μπλάζιο και το επιτελείο του απλώς τονίζουν ότι πρόκειται για ζήτημα δικαιοσύνης. Ο δήμαρχος προσέθεσε δε ότι πολλοί από τους προαναφερθέντες οργανισμούς εκπέμπουν «ελιτίστικο προφίλ». Κάποιοι αποδίδουν την τοποθέτηση του Ντε Μπλάζιο σε λόγους προσωπικής προβολής. 
Ο δήμαρχος θα ξαναθέσει οσονούπω υποψηφιότητα και πρέπει να κερδίσει τις ψήφους των γυναικών, των εγχρώμων, της κοινότητας LGBT κ.ο.κ. Η αλήθεια είναι όμως πως, όταν μιλά κανείς για πολιτισμό, δεν μπορεί να περιμένει ότι οι διακρίσεις πρέπει να γίνονται ανεκτές. Για να ξαναγυρίσουμε στην Ελλάδα όμως, θα έπρεπε να προσθέσει κανείς και κάτι ακόμα στο ζήτημα του πώς επιλέγονται οι ηγεσίες των πολιτιστικών οργανισμών: ψάχνουμε με τα κιάλια άνθρωπο κάτω των 40 ετών, λες και δεν υπάρχουν στη χώρα μας ούτε μπορεί κανείς να βρει αξιόλογους νέους Ελληνες της διασποράς...