Ο μαθητής και η μάχη που έδωσε για τη σήμανση «αντρών/γυναικών» στα WC

Ένας έφηβος που γεννήθηκε κορίτσι αλλά θέλησε να γίνει αγόρι έχει αναλάβει δυστυχώς μια προσωπική σταυροφορία, να δώσει το δικαίωμα σε όλους τους διεμφυλικούς μαθητές αυτού του κόσμου το απλό δικαίωμα να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες της αρεσκείας τους. Κι αν κάποιος διερωτηθεί δικαίως γιατί κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει θέμα και να αναστατώσει όλη την πλάση, δεν έχει παρά να ρωτήσει το σχολικό συμβούλιο του αμερικανικού Γυμνασίου που του αρνήθηκε το δικαίωμα! Ή το δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ, που δεν τσιγκουνεύτηκε χρόνο και χρήμα στέλνοντας τελικά την υπόθεσή του ως το Ανώτατο Δικαστήριο.
Ο πιτσιρίκος ούτε ήρωας ήταν να γίνει ούτε και θέλησε κάτι τέτοιο. Το μόνο που ήθελε ήταν να κάνει την ανάγκη του στις τουαλέτες του σχολείου του, όπως και κάθε άλλος μαθητής δηλαδή. Πού να φανταζόταν πως οι σχολικές αρχές θα του επέτρεπαν αρχικά να χρησιμοποιήσει τις ανδρικές τουαλέτες, πριν αλλάξουν τελικά το μυαλό τους τροποποιώντας σχετικά τον σχολικό κανονισμό. Ο Γκριμ πήρε τη γενναία για έναν έφηβο απόφαση να αλλάξει την ταυτότητα του φύλου του, έχοντας παραστάτες τους γονείς του. Πίστεψε έτσι πως το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου του είχε περπατηθεί, όταν θα ερχόταν ο Λεβιάθαν της γραφειοκρατίας και ο υφέρποντας ρατσισμός ενός πουριτανικού συστήματος να του δείξουν τα αποτρόπαια δόντια τους. Επιστρέφοντας αλλαγμένος στο σχολείο του έπειτα από κείνο το επεισοδιακό καλοκαίρι του 2014, ζήτησε από τον διευθυντή να του επιτρέψει να κάνει χρήση των αντρικών τουαλετών. Κάτι που φάνηκε να περνά χωρίς πρόβλημα, όταν εφτά βδομάδες αργότερα ο κανονισμός θα άλλαζε εν μία νυκτί. «Αρχικά, δεν υπήρξε ούτε μία αντιπαράθεση, ούτε ένα στραβό βλέμμα, ούτε μια δεύτερη σκέψη. Τίποτα από αυτά δεν συνέβαιναν όταν χρησιμοποιούσα τη σωστή τουαλέτα», είπε από την πρώτη στιγμή ο διεμφυλικός μαθητής, «σίγουρα υπήρχαν μαθητές που είχαν τις επιφυλάξεις τους. Αλλά οι πιο δυνατές αντιδραστικές φωνές τείνουν να προέρχονται από τους ενήλικους αυτής της χώρας». Τι έκανε ο Γκάβιν που τον έστελναν τώρα στις γυναικείες τουαλέτες, ενώ εκείνος ήταν αγόρι; Κρατιόταν όλη μέρα στο σχολείο για να μην υποβληθεί στην ταπείνωση, στο επίσημο σχολικό βασανιστήριο γιατί είχε κάνει μια επιλογή ζωής που δεν ήταν προφανώς του γούστου του διευθυντή και του συμβουλίου. «Ήταν σαν να μου έβαζαν έναν μεγεθυντικό φακό στις ήδη υπάρχουσες συγκρούσεις μου αναφορικά με την ταυτότητα του φύλου μου», είπε εκείνος. Η υπόθεσή του εξελίχθηκε με καταιγιστικούς ρυθμούς και από μια σχολική περιπέτεια της Βιρτζίνια μετατράπηκε σε πολιτειακό και ομοσπονδιακό τελικά ζήτημα, φτάνοντας ως το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Και απασχολώντας φυσικά όλη την οικουμένη, καθώς τα δικαιώματα των διεμφυλικών πολιτών αποτελούν ακόμα και σήμερα αντικείμενο συζήτησης και διαπραγμάτευσης.
Όταν το σχολικό συμβούλιο καταψήφισε το αίτημά του να μπορεί να χρησιμοποιεί τις αντρικές τουαλέτες, ο Γκριμ μήνυσε με τη βοήθεια μιας δραστήριας μη κυβερνητικής (Αμερικανική Ένωση για τις Πολιτικές Ελευθερίες) το σχολείο του. Πρωτόδικη δικαίωση δεν θα έβρισκε, μιας και ο δικαστής φρόντισε να τον επιπλήξει για τους ισχυρισμούς του περί διακρίσεων, ενώ κατόπιν το Εφετείο επέπληξε με τη σειρά του τον δικαστή για τη μη εκδίκαση της ανατρεπτικής και εξόχως ιστορικής υπόθεσης. Κι ενώ ο μαθητής κέρδισε και πάλι το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τις αντρικές τουαλέτες(!), το Ανώτατο Δικαστήριο θα έμπαινε ξανά στον δρόμο του, παγώνοντας την ιστορία. Και ο φουκαράς ο μαθητής έμεινε για άλλη μια φορά χωρίς κατάλληλη τουαλέτα να υποβαστάξει το φύλο του! Η ουρολοίμωξη ήταν πια η καθημερινότητά του.
Έτσι έγινε η πιο προσωπική ίσως καθημερινή συνήθεια δημόσιο θέαμα, απασχολώντας όλη τη Δύση και χωρίζοντας τους ανθρώπους σε στρατόπεδα. «Η σκέψη και μόνο να περάσω άλλη μια σχολική χρονιά χωρίς να μπορώ να χρησιμοποιώ τη σωστή τουαλέτα και να είναι το θέμα μου στο επίκεντρο της προσοχής, δεν ήταν η αγαπημένη μου ιδέα», είπε ο μαθητής στο «People». Όπως διαμαρτυρήθηκε, άλλα έπρεπε να τον απασχολούν στις σχολικές του υποχρεώσεις και όχι αν θα πήγαινε «στην αντρών ή στη γυναικών». Το μόνο που του χρύσωνε ελαφρώς το χάπι ήταν το γεγονός ότι η δική του οδύσσεια θα μπορούσε να βοηθήσει και άλλους διεμφυλικούς μαθητές τόσο των ΗΠΑ, όσο και της υπόλοιπης Δύσης. Ακόμα και το περιοδικό «Time» αναγνώρισε τη σπουδαιότητα του αγώνα του για τα ανθρώπινα δικαιώματα και έσπευσε να τον συμπεριλάβει στη λίστα με τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή για το 2017.