Εν αναμονή του 40ού Φεστιβάλ ελληνικών ταινιών μικρού μήκους Δράμας, γνωρίζουμε καλύτερα τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος και τους δημιουργούς τους.
Η ταινία
Ο ρατσισμός έχει πολλά πρόσωπα και πολλούς εχθρούς. Πόσος ρατσισμός μπορεί να χωρέσει σε ένα παγκάκι; Προλαβαίνει ένα παιδί να σώσει τον κόσμο ή βιαζόμαστε να το μεγαλώσουμε; Στο τέλος της μέρας, θα έρθει η συνειδητοποίηση και, αν έρθει, τι κάνουμε; 7 διαφορετικές συμβιωτικές ιστορίες για το μικρό ή μεγάλο ρατσιστή που ζει μέσα μας.
Η σκηνοθέτης
Η Στεφανία Γιαννίκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Ε.Μ.Π. και στη συνέχεια Ανθρωπολογία και Εθνογραφικό Κινηματογράφο στο U.C.L. στο Λονδίνο. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στην Αθήνα και στο Λονδίνο κυρίως στο χώρο του ντοκιμαντέρ, αλλά και γενικότερα των τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών και της διαφήμισης. Το ντοκιμαντέρ της, «Stationed», που ήταν και φοιτητική της εργασία για το U.C.L. προβλήθηκε σε φεστιβάλ εθνογραφικού κινηματογράφου παγκοσμίως, μεταξύ των οποίων και στο 5ο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου στην Αθήνα, όπου συμμετείχε και στο διάλογο για την Ξενοφοβία. Το «Symbiotic» είναι η πρώτη της ταινία μυθοπλασίας.
5 ερωτήσεις για το «Symbiotic»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
To «Symbiotic» είναι το αποτέλεσμα μιας ιδέας για ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης που ήταν αδύνατο να γίνει.
Προέκυψε λοιπόν από μία εμμονική παρατήρηση ανθρώπων που αναγκάζονται για λίγο χρόνο να συνυπάρξουν στο δημόσιο χώρο, όπως πχ. σε ένα παγκάκι ή να καθίσουν σε διπλανές θέσεις στο μετρό ή στο λεωφορίο, στο αεροπλάνο, σε ένα χώρο αναμονής κλπ.
Προέκυψε λοιπόν από μία εμμονική παρατήρηση ανθρώπων που αναγκάζονται για λίγο χρόνο να συνυπάρξουν στο δημόσιο χώρο, όπως πχ. σε ένα παγκάκι ή να καθίσουν σε διπλανές θέσεις στο μετρό ή στο λεωφορίο, στο αεροπλάνο, σε ένα χώρο αναμονής κλπ.
Η αρχή έγινε μια μέρα που ήθελα να ξεκουραστώ για λίγο σε ένα παγκάκι και έπιασα τον εαυτό μου να επιλέγω ασυνείδητα να καθίσω στο μοναδικό άδειο παγκάκι.
Κι εκεί ξεκίνησε η ιδέα:
Αν ήταν όλα τα παγκάκια κατειλημμένα, που θα καθόσουν; Ποιον άνθρωπο θα διάλεγες δίπλα σου στο λίγο χρόνο που θέλεις να ηρεμήσεις;
Θα σκανάρεις με το βλέμμα γρήγορα όλα τα παγκάκια και ασυνείδητα ή συνειδητά θα διαλέξεις το πιο κατάλληλο πακέτο “παγκακιού-ανθρώπου”.
Όμως, αυτός ο άνθρωπος που διάλεξες συμφωνεί με την επιλογή σου ή μόλις παραβίασες τον χώρο του;
Θα σκανάρεις με το βλέμμα γρήγορα όλα τα παγκάκια και ασυνείδητα ή συνειδητά θα διαλέξεις το πιο κατάλληλο πακέτο “παγκακιού-ανθρώπου”.
Όμως, αυτός ο άνθρωπος που διάλεξες συμφωνεί με την επιλογή σου ή μόλις παραβίασες τον χώρο του;
Και μετά ακολούθησε η εμμονική παρατήρηση της δράσης στα γύρω παγκάκια:
Ποιος επιλέγει να καθίσει πού και πως αντιδρά ο διπλανός; Πόσα είδη ρατσισμού μπορεί να συναντήσει κανείς σε ένα παγκάκι;
Και ταυτόχρονα πώς αλλάζουν οι άνθρωποι που περνούν από τα παγκάκια κατά τη διάρκεια της μέρας;
Θα μπορούσε κανείς να φτιάξει ακριβές διάγραμμα με τον “τύπο” των ανθρώπων που βλέπεις στα παγκάκια ανάλογα με την ώρα.
Ίσως και το είδος του ρατσισμού να έχει ωράριο.
Ολα αυτά λοιπόν δεν έγιναν το εθνογραφικό ντοκιμαντέρ που είχα στο μυαλό μου αλλά οδήγησαν σε μια βουβή ταινία μυθοπλασίας, το «Symbiotic».
Και ταυτόχρονα πώς αλλάζουν οι άνθρωποι που περνούν από τα παγκάκια κατά τη διάρκεια της μέρας;
Θα μπορούσε κανείς να φτιάξει ακριβές διάγραμμα με τον “τύπο” των ανθρώπων που βλέπεις στα παγκάκια ανάλογα με την ώρα.
Ίσως και το είδος του ρατσισμού να έχει ωράριο.
Ολα αυτά λοιπόν δεν έγιναν το εθνογραφικό ντοκιμαντέρ που είχα στο μυαλό μου αλλά οδήγησαν σε μια βουβή ταινία μυθοπλασίας, το «Symbiotic».
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Από τη μέρα που έγραψα το σενάριο της ταινίας, την αποκαλώ «σφηνάκι». Με λίγα περισσότερα λόγια το «Symbiotic» είναι μια ταινία για το μικρό ή μεγάλο ρατσιστή που ζει μέσα μας συνειδητά ή ασυνείδητα.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Θα είχε ενδιαφέρον να συζητηθεί η πιθανή ταύτισή του με κάποιον από τους 9 χαρακτήρες.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Το να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα από τη θέση του σεναριογράφου, σκηνοθέτη και παραγωγού ταυτόχρονα είναι η συνταγή για να καταλήξεις σε κάποιο ίδρυμα.
Για να μειώσεις τις πιθανότητες να καταλήξεις εκεί χρειάζονται απαραίτητα πείσμα, επιμονή, υπομονή, διαρκής ετοιμότητα για επίλυση προβλημάτων που προκύπτουν από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή, χιούμορ, καλή διάθεση αλλά κυρίως καλή ομάδα. Με αυτήν θα τα καταφέρεις ακόμα και αν τελικά καταλήξεις σε ίδρυμα. Το να κάνεις ταινία είναι ομαδικό σπορ και θέλει ανθρώπους με ψυχή.
Αυτό που μου δίδαξε η η εμπειρία του «Symbiotic» λοιπόν είναι η αξία της ομαδικής δουλειάς και ότι με ψυχραιμία, επιμονή και καλή διάθεση όλα λύνονται, ακόμα και ο «λάθος καιρός».
Για να μειώσεις τις πιθανότητες να καταλήξεις εκεί χρειάζονται απαραίτητα πείσμα, επιμονή, υπομονή, διαρκής ετοιμότητα για επίλυση προβλημάτων που προκύπτουν από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή, χιούμορ, καλή διάθεση αλλά κυρίως καλή ομάδα. Με αυτήν θα τα καταφέρεις ακόμα και αν τελικά καταλήξεις σε ίδρυμα. Το να κάνεις ταινία είναι ομαδικό σπορ και θέλει ανθρώπους με ψυχή.
Αυτό που μου δίδαξε η η εμπειρία του «Symbiotic» λοιπόν είναι η αξία της ομαδικής δουλειάς και ότι με ψυχραιμία, επιμονή και καλή διάθεση όλα λύνονται, ακόμα και ο «λάθος καιρός».
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Οτι υπάρχει ελπίδα!
info
Σκηνοθεσία - Σενάριο - Παραγωγή: Στεφανία Γιαννίκου / Φωτογραφία: Βασίλης Κλωτσοτήρας / Ειδικά Εφέ: Παναγιώτης Πατσιαούρας / Σχεδιασμός Ηχου: Ιωάννης Γιαννακόπουλος / Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης) Αναστασία Κατσιναβάκη, Θεοδοσία Σαββάκη, Γιώργος Τζαβάρας, Μάνος Κανναβός, Νίκος Θωμάς, Δημήτρης Δρόσος, Ζέτα Μαστροδούκα, Τάνια Παλαιολόγου, Περικλής Λιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου